|
ნუგო გვენეტაძე
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 15.12.2016, 19:46 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ცისფერი და მოცისფრო ზღვა არ არის ყოველ თვეს,
ღამ-ღამობით ტალღები ძველ რექვიემს მღერიან,
დაუწერელ კანონით მე თუ წავიპოეტებ,
მაშინ ჩემი ლექსები უფრო არაფერია -
ვიდრე შენი ჩურჩული წამოსული სუნთქვიდან,
წუხელ მებადურებმა ვერ მიცურეს ნავამდე,
ღელვა ისე ღელავდა) ხოლო მე კი სულ მინდა -
გკოცნიდე და მკოცნიდე, გწურავდე და გბანგავდე.
შენს თვალებში ბანაობს ხშირად ჩემი თვალები,
ისე ძლიერ მიყვარან შევიშლები ღმერთმანი,
ჰოდა ასე მგონია თუ გადამემალები,
ერთი დახამხამებით წავაწყდებით ერთმანეთს.
ნაპოვნია ადგილი ირწმუნე და გჯეროდეს,
სულშიცა და სხეულშიც ქვეცნობიერ ზმანებით,
დავაცხრები სურვილით მკერდის კერტკენწეროებს,
როცა ერთ დღეს მოხვალ და ცოლად დამეღამები.
ახლა? ახლა ეს ლექსიც უფრო არაფერია,
გარეთ ქარი ხვნეშის და მთვარეს ჰქვია პოეტი,
ღამღამობით ტალღები ძველ რექვიემს მღერიან,
ხოლო მე კი მიყვარხარ, ყოველ თვეს და ყოველთვის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 15.12.2016, 19:46 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თითქოს ცა წელზე იდგამდა ფეხებს,
ღრუბლებში ისე გაბერა მთვარე,
გელი და მალე მოხვიდე ეგებ,
თუ მოხვალ აღარ წახვიდე ბარემ.
წყვილ-წყვილ
და
ცალ-ცალ,
თითო და თითო,
ფანტელი
სველ-სველ
იანვარს ათოვს,
თბილისში მე სულ
ორ ბილეთს ვითხოვ
და მაინც ერთი
ვბრუნდები ბათომს.
და მაინც ერთი
ვბრუნდები ბათომს,
თბილისში რახან
ორ ბილეთს ვითხოვ,
ფანტელი
სველ-სველ
იანვარს ათოვს,
წყვილ-წყვილ
და
ცალ-ცალ,
თითო და თითო.
თუ მოხვალ აღარ წახვიდე ბარემ,
გელი და მალე მოხვიდე ეგებ,
ღრუბლებში ისე გაბერა მთვარე,
თითქოს ცა წელზე იდგამდა ფეხებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 07:09 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვზივარ ოთახში – მიყურებს ბინა,
ისე მყუდრო აქვს ბინას თვალები,
რომ თითქოს ღია კარებით სძინავთ,
ოთახებს სძინავთ და ეზმანებათ:
მამა არეულ წიგნებს ალაგებს,
დედა კი ნერვებს – თმასავით აშლილს,
ძმას ეცოტავა წვიმის ქალაქი,
უნდა თბილისში იყიდოს სახლი.
მე ვზივარ, სურვილს ვუმზერ მარტივად,
მყუდროა ბინა – თავიც გამივლის,
ზაჰესში ახლა ხეივნებს სცივათ,
და ფოთოლცვენა ეწყება თბილისს.
და მახსენდება არც ისე მარტო,
სიფხიზლე ღამის და დილის ნისლი,
მოხევემ ღუმელს ფიჩხი მიანთო
და ნარდის ქალაქს სიცილით მიშლის.
გორდება ერთი, ორი, კამათლებს
მოაქვთ მუსიკა და ვკბეჩ შოკოლადს,
სხვისი კარიდან სხვა რა გამათრევს
აგერ დუშაშიც ჩემსკენ მოგორავს...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 07:31 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| როცა აწვალებს სურვილს არყოფნა
ჩემთან შენი და ცრემლი მაფიქრებს,
იმ დროს ვიგონებ, როცა არ ყოფდა
ჩვენს გულებს წყენა, ახლა ამ ტიხრებს
მე რომ შლეგურად ამოვაშენე,
ვუმზერ და მახრჩობს ყელში სისხლი და
ფერიასავით გამოვა შენი
ლანდი მოფრინავს თითქოს ტიხრიდან.
მე კი სკამიდან ვხტები, ფათურით
ხელებს მივუშვერ ელვარე ლანდებს,
ყველა ოთახში ვამსხვრევ ნათურებს,
რომ მხოლოდ შენი სხეული ჩანდეს!
რომ ყველა ღმერთის რწმენის მაგივრად,
შენი ბუსხია ტუჩების მწამდეს,
ყველა ველურზე უფრო შმაგი ვარ
ისე მაფეთქებ და ისე მანთებ!
როცა აწვალებს ქარი აივნებს,
სარეცხთან ერთად ფრიალებს გულიც,
სადაც შენზე ფიქრს ისე გავივლებ,
როგორაც ელვა ღრუბელს დაუვლის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 08:59 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბეწვის ხიდზე
ჩემი სუნამოს
უჩვეულოდ ნატიფი ქილა
შენი სხეულის
მონახაზებს მაგონებს თითქოს...
და ის,
რაც უკვე უკვდავების მანანად ქმნილა
ჩემი სისხლია
და შენს მკერდზე პკურებას ითხოვს!
მომეცი ხელი,
მთვარეულს ხომ ამ ბეწვის ხიდზეც
აღარ დამინდობს
ბედის ბორბლის პირუკუ რბოლა,
იზრუნე ჩემო,
რომ უეცრად არ გამოვფხიზლდე,
არ გადავიმსხვრე
თვალუწვდენელ უფსკრულზე ბროლად.
არ მინდა
ხევებს დავეღვარო კალთებზე ლალად,
ვიცი,
გვირილებს მეწამული წასკდებათ ცრემლი
და ჩემი სისხლიც
დაგედება უმალვე ვალად-
გამოგეშლება მჭედლობისას საყრდენი გრდემლი...
მომეცი ხელი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 09:26 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვმკვიდრდები
დახურულ დარაბას
გულისპირს შევუხსნი,
მზესავით გადავალ,
საწოლზე მივწვები.
ნუ მოხვალ,
დამითმე ეს ერთი ღამეც და
გპირდები,
ხვალ აღარ მექნება წიწვები...
ხვალ აღარ უარვყოფ,
რომ თითისტარი ვარ,
შენს ხელში
წისქვილის ქვასავით ბზრიალა..
ერთხელაც მადროვე
და მერე გპირდები,
გავიყოფთ საგულედ
მოზომილს ზიარად.
არეულ საწოლზე
ოცნებებს დავაწყობ,
დავიცდი და სანამ
სასოთა კვირტები
იფეთქებს...
გენუკვი-
ეს ერთიც მადროვე,
ხომ ხედავ,
შენსა და ჩემს შორის
ვმკვიდრდები.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 10:06 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მიცქერ და დუმხარ,
წყვეტილად ამბობ,
რომ თვალი ჩემი თავადვე მიტევს...
უსასრულოა ეს ტევადობა
და ზეცის ამბორს ნუ ადებ კლიტეს.
მაგრამ არ იცი, (ეს მერამდენედ)
ზეცის ამბორი მიწამ გათელა,
გადათელილი ნაფეხურები,
ჩამოეკიდა ზეცას სანთელად.
რად შევეფარე ტირიფის სადგურს,
რად შემიყვარდა, ეს კიპარისი,
შენ კი მაფასებ ერთჯერად ნახვით,
და არაფერი ჩემი არ იცი...
არ იცი, - გრიგალს როგორ დავუსხლტი,
როგორ დამნებდა შტორმი და თქეში,
რომ სიბოროტეს, მადლს გადავუხდი,
და შიშველ ქვაზე დავტოვებ ტყეში.
ისიც არ იცი, რომ ვარ კენტავრი,
რომ გაზაფხულზე მაყრის ლექსები,
და რომ ისინი გვირილებს გვანან,
მძაფრ სიყვარულის ნორჩი მწყემსები.
არ იცი, ახლა ღმერთს რომ ვადიდებ,
უწინ სიყვარულს ვწირავდი ზვარაკს,
ახლა რომ ვარსკვლავს ურცხვად შევყურებ,
ვერ ვუსწორებდი თვალს წინათ ბარათს.
ბართს, რომელშიც ტრფობას ვმალავდით,
ვმალავდით ჩვენს წილ ზეცას და სუნთქვას,
სუნთქვით მოგზავნილ ტუჩის ნაკვალევს,
და ფიქრის ნაგლეჯს - “ვუთხრა, – არ ვუთხრა?!”
და ისე იქცა ბარათი ფერფლად,
რომ ფიქრთ ნაგლეჯი არასდროს უთქვამს;
არ იცი, რატომ ვიკრავ საკინძეს,
მაშინაც როცა ჩამცქერის ზეცა,
მაშინაც როცა მზით დანასხივებ,
საწოლში ფერთაშლილ სიზმრებს ვკეცავ.
არა, არ იცი! რად ვდუმვარ მაშინ,
როცა სათქმელი მასკდება ღილზე,
რად მლუმპავს ცრემლი, და რა მკლავს ასე,
როცა ღიმილი მეფრქვევა პირზე.
ან როგორ ვკემსავ, გარღვეულ გულს და,
როგორ შევნატრი იგი არ მქონდეს,
და მის სანაცვლოდ ღმერთს სისხლს ვუწყალებ,
რომ გულის ნაცვლად, მზეი დამქონდეს.
არ იცი, ჩემში რამდენი სხივი
მიისაკუთრა თავხედმა ბინდმა,
არ იცი, როგორ ამიწვა მკერდი,
როგორ გამწირა ჩემივე “მინდამ”.
არ იცი, ღმერთო, როგორ შემცქერი,
ან როგორ ბედავ სიტყვით დამხატო,
გესმის?! არ იცი! და ნუღარ ცდილობ
როგორმე შენი ცოდნა გამხადო!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.12.2016, 10:06 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჰამაკში ვწერვარ
ვისვენებ და შევსცქერი ზეცას...
ღმერთო!...
ზეცაში ფილმად ვნახე ჩემი წარსული...
ჩანასახიდან
როს ჯერ კიდევ მუცელი მეცვა
ვითვლი დროის ზრდას... რა დრო გასულა...
დედამ იკივლა...
ტკივილისგან შეიძრა მიწა,
ტკიოდა ხორცი, ძარღვში ურცად
მდინარე სისხლი...
და გავიხადე დედის მუცელი,
რომელშიც ცხრა თვე ჩემი ძმა იწვა...
და დედამიწას ვუთავაზე ორივე წიხლი...
და დავემატე დედამიწას – ჩემივე აკვანს...
მოურიდებლად გავეხვიე ზეცის საფენში,
გავიზარდე და... ზეცას ჩემი სურვილი გაჰყვა,
ახლაც ამიტომ შემომცქერის ალბათ, სახეში.
მერე მინდოდა...
სულ მინდოდა უფალთან ყოფნა...
და უღმერთობა მაწამებდა, სულს მიხუთავდა,
მე სიყვარული მინდოდა და არ მოდიოდა,
ეს უღმერთობა სიყვარულის კარებს ხურავდა...
ბევრი ვიარე გადავსერე გოლგოთა თითქოს,
და ჩემი ცოდვა თან ვათრიე ჩემივე ჯვარი,
ცრემლის და ოფლის გახსენებით დღეს ფრჩხილსაც ვითბობ,
ვგრძნობ, მთელ სხეულზე მომეფინა იმ ცოდვის ცვარი.
მაინც არ ვნანობ, გეფიცებით არც ერთი წამით,
მიწოდეთ ბრიყვი, მიწოდეთ ბრმა, თუნდაც შეშლილი,
არ ვნანობ წარსულს, მე უღმერთო წარსულიც მინდა,
რომ ჩემს მომავალს მივეგებო კვლავ დაგეშილი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 12:12 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| უკვე ზარია და ვღელავ თითქოს.
გულმაც რაღაცა მანიშნა ისევ.
და ცხოველების სუნი და სითბო
მძიმე ხელივით მომისვა პირზე
ცირკის არენამ.
გულს კი საყურე
უცვნია შენი და მეც მანიშნებს.
და ერთნაირად ჩაცმულ მსახურებს
კლოუნი ზურგზე აწყობს ბალიშებს.
აი, მუსიკაც!
ვისთან ხარ ნეტავ...
ანდა ამ კლოუნს რა მოუვიდა,
თოკზე შედგომას რომ ვეღარ ბედავს
და ცრემლის ნაკადს ასხამს ყურიდან.
არაფერს ფასი არა აქვს ისე
თუ არ დამალა შიში კლოუნმა.
და ალბათ ისიც მოიმტვრევს კისერს,
ხიფათი თუ ვერ იგრძნო დრუოლად.
მეც უნდა დროზე მეგრძნო ხიფათი,
თუმცა ხიფათზე სულ არ ვფიქრობდი.
მე მქონდა ფრთები და რაც მხიბლავდა,
დაუფიქრებლად მისკენ მივქროდი.
დუმილს და ყოყმანს გადაჩვეული,
დაუფიქრებლად მივქროდი ასე.
და ცა მიმქონდა, როგორც რვეული,
ჯერ გაურკვეველ ნიშნებით სავსე.
სურვილი იყო ჩემი ბატონი.
მეც ვუჯერებდი, რადგან მომწონდა
ჩემი სურვილი... და საათობით
ვმღეროდი, როგორც ბავშვი კოცონთან.
შენ არ გესმოდა, რადგან ბუნება
მაღლა ახედვას გიშლიდა მაშინ,
და სანამ თვითონ არ გაცდუნებდა,
ცის მეტს ვერაფერს ნახავდი ცაში.
მეც ვეჩვეოდი ამ ამბავს თითქოს
და უშენობით ყელამდე სავსე,
ვიძენდი ხუთი კაპიკის სითბოს
და ავტობუსის გაცვეთილ სკამზე
ვჯდებოდი ჩემთვის და დიდი წვიმის
მოახლოებას ვგრძნობდი გუმანით.
და მთებში, როგორც ლტოლვილთა მწკრივი,
ძლივს შედიოდა გარეუბანი.
პირველად იმ დღეს ვიფიქრე, მგონი,
რომ ავცდებოდით...
რომ ჩვენი გზები
სხვადასხვა იყო და ყველა ღონეც
იყო ამაო, თუ ღმერთის ნებით
არ მოხდებოდა...
ღმერთი კი ისევ
შორს იყო ჩვენგან, რადგან არავის
აღარ გვახსოვდა,
არ ვთვლიდით ღირსად.
მაგრამ სიმართლის ხმა, შემზარავი,
მაინც ცოცხლობდა.
და თურმე დღემდე
იმ ხმას კი არა, დანას ვმალავდი,
დანას,
რომელიც მკვლელობის შემდეგ
შემომაჩეჩეს ხელში ძალათი.
შენ კი ნამდვილად გეძინა მაშინ
და იზრდებოდი ძილში ტოტივით,
რომ გაგეღვიძა და უცხო ხალხში
გასულიყავი, როგორც მოტივი
ახალ სიმღერის...
ვინ გაჭრა, ნეტავ,
თოკი, რომელიც ჩვენ გვაერთებდა...
მე ახლა უფრო გარკვევით ვხედავ:
შენ ზიხარ მაღლა...
თითქმის კედელთან...
თოკი,
რომელიც ჩვენ გვაერთებდა,
ამ თოკს მაგონებს, რომელზეც ახლა
კლოუნი გადის.
შენ ზიხარ მაღლა...
ძალიან მაღლა...
თითქმის კედელთან...
მე კი მარტო ვარ და ბევრი დრო მაქვს,
რომ ყველაფერზე ვიფიქრო მშვიდად.
მე ვერ შევძელი იმ თოკზე დგომა
და შენ დაგკარგე.
და აღარ მინდა,
რომ ერთხელ კიდევ დავარტყა კეფა
რკინის იატაკს.
კლოუნს კი რაღაც
აშინებს ისევ და მხოლოდ ხელფასს
დაკარგავს, თუ ვერ გაბედა ახლაც.
მე შენ დაგკარგე და ეგ საყურე
ვარსკვლავად მექცა... და შენს გამოა,
მარტო რომ ვზივარ.
აი, მსახურებს
აკრობატების ბადე გამოაქვთ.
ცირკში ყველაფერს ხსნიან მარტივად.
მე კი, რაც ვნახე, ისიც მეყოფა.
მეც ხომ გაფრენილ აკრობატივით
ჩემი სიცოცხლე ვანდე მეგობარს.
ის კი სხვა სკამზე გადაჯდა მაშინ,
როცა გასროლილ ქვასავით სწრაფად
მივქროდი მისკენ და ხალხიც ტაშით
მაჯილდოვებდა.
თვალი კი საფარს
და ხელჩასავლებ ადგილს ეძებდა,
მაგრამ ამაოდ.
და ჩემი ქროლვა
შეწყდა შიშისგან დამფრთხალ მხეცებთან
და კლოუნებთან.
მაგრამ მე დრო მაქვს,
რომ ყველაფერზე ვიფიქრო კარგად,
ვიფიქრო სწორად, დიდხანს და მშვიდად.
ვიპოვო თავი და რასაც ვკარგავ,
მთლიანად გაქრეს ის ჩემი ციდან.
თუმცა საბრალო ადამიანი
ყოველთვის რჩება ადამიანად.
რაც უნდა ძველი იყოს იარა,
არ მოშუშდება მაინც მთლიანად.
არ გამოჩნდება მაინც გარედან,
მაგრამ ყოველთვის გემახსოვრება...
და რაც უხდება ცირკის არენას,
ის სასაცილოდ ხდის ჩვენ ცხოვრებას.
აი, ვეფხვების ცნობილი მწვრთნელიც
განებივრებულ ქალის უფლებით,
ეძახებს ვეფხვებს და ვეფხვიც ნელა
შემოდის,
როგორც ჭრელი ღრუბელი.
მუსიკამ დარბაზს გადასცა ყინვა.
ქალი კი გაწვა ცეფხვის ტორებთან
და ყველა ყალბი ალმასის ბრწყინვა
აღმოუჩინეს პროჟექტორებმა.
მე ვერ გამწვრთნიდა.
მე როცა მტკივა,
ვეძებ და ვებრძვი ხოლმე იარას.
ამიტომ მარტო დავრჩი და ვზივარ:
მხეცი, ქცეული ადამიანად.
ვისთან ხარ, ნეტავ...
ვინ არის, ნეტავ...
ვინ ისაკუთრებს შენს ცას და სითბოს...
ცირკის მსახური არენას ხვეტავს
და ალბათ ისიც ვეფხვებზე ფიქრობს.
მაგრამ არენა ისევ ნათდება
და გაწვრთნილ ძაღლებს ეკუთვნის ახლა
და პაწაწინა ძაღლის თათებმა
ვეება ბურთი ისროლეს მაღლა.
მაღლა შენ ზიხარ... თითქმის კედელთან...
აღიარებულ სიმართლის მსგავსად.
მე კი გიყურებ და მახსენდება
დაახლოებით ასეთი ფრაზა:
`მაშინ ის თვითონ დადგა კედელთან...
და თვითონ გასცა სროლის ბრძანებაც.
თვითონ უარყო, რაც აერთებდა
ან ქვეყანასთან და არ დანებდა
მტრის უხეშ ხელებს...~
მე კი მეგონა,
რომ შენთვის მხოლოდ სიკეთე მსურდა
და როგორც გზებით დაღლილ მეგობარს,
მიიხუტებდი ჩემს სურვილს გულთან.
მაგრამ ვცდებოდი და შენი შუქიც
ნატრობდა მხოლოდ თავისუფლებას.
დღეს კი ხეს გავხარ, რომელსაც უკვე
გადაუარეს თავზე ღრუბლებმა.
მეც ღრუბელი ვარ,
მაგრამ შენს მხარეს
არ წამომიღებს ქარი დღეიდან.
კლოუნი რასაც დაამტვრევს გარეთ,
ბნელ კულისებშიც თვითონ შეიტანს.
აღარ გავუშვებ ოცნებას არსად.
დავთმობ სულისთვის ყველაზე მთავარს
და ცირკის დიდი აფიშის მსგავსად
გარკვევით ვიტყვი: ვინ ვარ და რა ვარ!
და თუკი ვინმე მიმიტანს გულთან,
ასეთი ვინმე ამქვეყნად თუა,
მე უარს ვეტყვი და მხოლოდ უარს,
მხოლოდ და მხოლოდ უარს და უარს.
რომ ჩემი ტლანქი ვნებების გამო
კიდევ ერთი ხე არ დადგეს ჩრდილში,
არ იქცეს ჩრდილად და ყოველ ღამე
არ გაილიოს გაქრობის შიშით.
თვითონაც წვალობ და სხვასაც ერჩი,
შენ გიჭირს სუნთქვა და სხვასაც უშლი,
როცა სხეულში იბუდებს ეჭვი,
ვით შემთხვევითი მარცვალი ხნულში.
შემზარავია ეჭვის ობობა,
შემზარავია და თუკი აცლი,
შენც დაიჯერებ, რომ უნდობლობა
თანდაყოლილი გრძნობაა კაცის.
მე, რა თქმა უნდა, არ ვაზვიადებ
ტკივილს, რომელსაც ვიტან და ვუვლი.
მე ვიყავ მიწა და ჩემს წყვდიადში
ფესვივით მშვიდად ფეთქავდა გული.
ათასნაირი გული არსებობს:
ცხელიც და ცივიც,
შლეგიც და მშვიდიც...
ზოგი სავსეა, ანდა სავსებით
ცარიელია და მაინც მიდის.
მიდის ბუნების გზით და ბრძანებით,
წვას და წვალებას გადაჩვეული,
და მხოლოდ ფეთქვა არ ეზარება,
რომ ფიტულივით ზიდოს სხეული.
მაგრამ გათავდა!
მართლა გათავდა!
უნდა გადაწყდეს:
რა ვარ თუ ვინ ვარ!
და სანამ ჩემთვის დავთვლი ათამდე,
სულში გადნება ათი წლის ყინვა
და მზე ამოვა,
რომელსაც ასე
ველოდებოდი, ახლა კი ისიც
ამოვა დღემდე უჩინარ ცაზე
და ჩემს სიბნელეს დააყრის სიცილს.
თუმცა მე მზად ვარ, რომ მოვუმზადო
ახალ ტკივილებს სულიც და ხორციც.
და როგორც ბრძოლის შემდეგ მუზარადს
ჩემს ტკივილს ხელში ვიღებ და ვკოცნი.
ყველა სიმღერა ტკივილით ჩნდება,
ყველას დაყვება ტკივილის კვალი,
რომ შეამჩნიონ მაშინვე სხვებმაც,
რასაც ვერ ამჩნევს უბრალო თვალი.
და დაიჯერონ, რომ შენც გაძელი
და არ აკეთე მორჩილი სახით
ის, რასაც სტვენით და ღრიანცელით
მოითხოვს ცირკში მოსული ხალხი.
ზღვისა და მიწის და ცის მპყრობელი
უცნაურია სული ბუნების,
ხან თუ ბავშვივით გვედიდგულება,
ხან გვეხმარება როგორც მშობელი.
ის გვცვლიდა დღემდე
და კვლავაც შეგვცვლის,
რომ თვითონ მარად დარჩეს მთლიანი
და ამქვეყნიურ ვნებათა ცეცხლში
ყელამდე იდგეს ადამიანი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 12:21 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რაც უნდა მოხდეს დიდი ხნის მერე,
ბევრჯერ მომხდარა დიდი ხნის წინათ
და ქვებზე ჩუმად გროვდება მტვერი
და ჩასაფრებულ თვალივით ბრწყინავს.
მაინც არავინ არ გარბის არსად,
ცხოვრებას ყველა თავიდან იწყებს
და თიხის დიდი თოჯინის მსგავსად,
ქალაქი ხელში უჭირავს სიცხეს.
რა უბრალოა ადამიანი!
რა ცოტა ჰყოფნის, რომ იქცეს მიწად
და რა უმწეო ხმებით შრიალებს
რასაც სიცოცხლეს არქმევს და იცავს.
ხვალ შეიძლება განახლდეს ისევ,
რაც დღეს საოცრად ძველია უკვე
და ისევ გახდეს სიცოცხლის ღირსი
და გაახილოს თვალები უკეთ.
მაგრამ ყველაზე ვრცელდება თურმე,
თურმე სიკვდილი მოგველის ყველას,
რომელიც უკან მოგვყვება ურმით
და გამოფიტულ თვალებით გვზვერავს.
ვინ იცის ისიც სცოდავდა იქნებ
ყველა მოგონილ ღმერთის წინაშე
და სულ ამაოდ მისდევდა ფიქრებს,
ვით დასიცხული კაცი მირაჟებს.
იქნება სცოდავ როდესაც ცდილობ
განდევნო შენგან სიკვდილის შიში,
ან როცა ბედი გარგუნებს წილად
დაიცვა შენი მოდგმა თუ ჯიში.
ახლა კი ჩრდილი და მხოლოდ ჩრდილი,
ოდესღაც ჯანით განთქმულ სხეულის
ყოველ საღამოს და ყოველ დილას
ცისკენ მიფრინავს ლოცვად ქცეული.
მას ურჩევნია გულზე ეყაროს
და არა ფეხქვეშ ურუქის ქვები
და ისევ ქვეყნად დარჩეს ქვეყანა,
ჯიუტი კაცის თუ ღმერთის ნებით.
თურმე არავის არა აქვს ნება,
იცქიროს უცხო ფარდების იქით,
აწონ-დაწონოს ვიღაცის ვნება,
ფანქრით ასწოროს ვიღაცის ფიქრი.
იზრდება სიცხე და ჩრდილის ფასი,
მაგრამ ცოტაა ჩრდილის მარაგი
და თიხის დიდი თოჯინის მსგავსად,
ხელში უჭირვს სიცხეს ქალაქი.
და შეუმჩნევლად გაქრება შიშიც,
რმოელიც მოყვა თიხის ფირფიტას
შენ აღმოჩნდები სანატრელ ჩრდილში,
გონებას განგებ გამოიფიტავ.
თუმცა არავის არა აქვს ნება
თუნდაც ცოტა ხნით მოხუჭოს თვალი
და აკივლებულ ფიქრსა და ვნებებს
ხმა ჩაუწიოს, და ჩაკლას ძალით.
ადამიანზე გამძლეა თიხა,
მაგრამ თიხაზე გამძლეა სიტყვა,
ის შეიძლება უბრალო იყოს
და აუტანელ ტკივილად ითქვას.
უბრალო იყოს, ვით მწყემსის დანა,
უფრო უბრალი ვიდრე მარილი,
სულში კი მთელი სიმძიმით წვანან
დღეები უკვე გადატანილი.
წვანან ჩაძირულ გემის ფიცრები...
წვანან ჩაძირულ გემის აფრები...
მაგრამ სიკვდილის წინ შეიძლება,
რომ ერთი სიტყვით თქვა ყველაფერი.
რაც უნდა მოხდეს დიდი ხნის მერე,
ბევრჯერ მომხდარა დიდი ხნის წინათ
და უკვე ყოფილ ხმებსა და ფერებს
უნდათ თუ არა მიწაში სძინავთ.
არ უნდა მოხდეს დიდი ხნის მერეც
ის, რაც მომხდარა დიდი ხნის წინათ
რადგან უთვალავ ხმებსა და ფერებს
ჯერ კიდევ მიწის წიაღში სძინავთ
სიჩუმე ზოგჯერ სისუსტეს უდრის
და შენც გახსენი შენი ფიქრები,
რომ პატიოსნად, დიდხანს და მყუდროდ
იცხოვრო, როცა აღარ იქნები
|
| |
|
|
