გარინდებული დამიხვდა ბაღი, აღარ ეგონა თუ ჩამოთოვდა, აღარსით ჩანდა ზამთრის ნასახი, ალაგ ბალახიც წამოთოთოვდა. ახლა კი თეთრი დაედო დაღი და გაილურსა შენაციები, თოვლმა განფინა მარმარა ჩაღი, გადააფითრა აკაციები. ქარის ზუზუნი და სუსხი მწველი და ფანტელებში ციაგი ბროლის, შეუკრებიათ ორკესტრი ძველი გადასაღებად ვიდეო-რგოლის. ოცი წლის შემდეგ დგებიან ერთად და ეს ერთობა დღეს ამინდს შეცვლის, ჟღერს ჰარმონია ორკესტრის ფერთა, თმათა ვერცხლის და თითბერის ცეცხლის. ამ საოცრებას უნდა დაესწრო და ეს დრო ნუთუ დაგენანება, რამეთუ ვერდი, დიდი მაესტრო, სულზე ზეიმად დაგევანება. თავად კი სული აგე ვის ანდო, მუსიკოსების ჭაღარა ღრუბელს, მალე მოსწყდება ტრომბონს გლისანდო, აედევნება ბუყბუყი ტუბის. ოდესღაც… გახსოვს? ოღონდაც მაშინ სივრცეს ქარგავდა სხვა გენიოსი და კოცონივით ღუოდა ქარში თითბერი, მარში და ბერლიოზი. …………………………. რა ჯიქურ იცის სევდამ მოწოლა, შემოგიბრუნებს ტკივილებს მიმქრალს, თვლემენ სარონი, ფაფახწოწოლა, ფიმფლავს და ფიმფლაავს…
მიწიერი ვნებანი უკვალოდ გაქრა, ვისღა ახსოვს მაშინდელი თავსახალი, ზღაპარ-ქალაქი აგრაც დაიჩაგრა, მაგრამ ვით სიყვარულის ქვადქცეული სული მაღალი დგას ტაჯ-მაჰალი.
გინდა ღიმილის დაფარვა, ტუჩის კუთხეში მალავ, ჩემს გულზე ფიფქად დაქარგვა მოასწარ ნუკრისთვალავ, ზღაპრიდან გამოპარულო, ზაფრის დამცემო ძალავ, ტრფიალის ალის მამდებო, ბრიალა ნაპერწკალავ, ისეთი შუქით ამავსე, ისე მჩხიბავ და მთვალავ, აგრე უღმერთოდ ლამაზი რამ გაგაჩინა ქალავ
სამრეკლონი სააღდგომოს რეკენ, ქრისტე აღსდგა! გიხაროდენ! ნანდვილ! და მაცხოვრის საფლავიდან ჩვენკენ წმინდა ცეცხლი მოდის კანდელ-კანდელ. დღეს მესია მოესავთა მისთა სულს გაუთბობს და მოუკლავს წყურვილს, მიუტევებს მიტევების ღირსთა მესალბუნე სააქაო ურვის. ადამის ძის აუტანელ ცოდვებს ღვთაებრივი მოთმინებით იტანს, და გათოშილ დედამიწას მოჰფენს სიკეთის და სიყვარულის დვრიტას, იმედი და სიხარული რეკავს გულებიდან, ტაძრებიდან, ციდან, შუკა-შუკა დაუფანტავს ექოს - დოუნ! დოუნ! ტიდან-ტიდან-ტიდან! რა გოლგოთა გაიარა ჩვენთვის, სიკვდილი და ამაღლება ცამდინ, სამრეკლოთა გუგუნ-წკრიალს ერთვის - ქრისტე აღსდგა! გიხაროდენ! ნანდვილ!
ქვეყნად არა ებრალება ავთა ჟამთა ხანძარს, ჩაჰქრობია ელვარება მიტოვებულ ტაძარს, გარს პერანგი ებღალება, ემსგავსება ძაძას, ფერთა მისთა მღელვარება შეუსრუტავს ნაცარს, დაუპია ნაპრალებად დროის მორევს საზარს, იხავსება, იმტვერება და, შთენილი რაც არს, ჯიშწამხდარი ემტერება, ეტოლება ხაზარს, თვისას შლის და ეტმასნება ნაზავს, შეუკმაზავს, როცა ერი ვერა ხვდება სით ილტვის და რა წამს, და საკუთარ შთამომავალს როცა უგებს გაწარს... როცა ფასი ეკარგება პაპათ ნამოღვაწარს, და ბადიში ეწაფება უშნოდ განაბაძარს, როცა აღარ ფეთქავს ნება, როცა რეკავ სხვა ზარს, იბერია ემსგავსება ქარვასლას და ბაზარს. სუფთა სულთა მეუფება იაფდება რაწამს, ეშმაკეთი ეუფლება მიტოვებულ ტაძარს.
Шепот, робкое дыханье. Трели соловья, Серебро и колыханье Сонного ручья. Свет ночной, ночные тени, Тени без конца, Ряд волшебных изменений Милого лица, В дымных тучках пурпур розы, Отблеск янтаря, И лобзания, и слезы, И заря, заря!.
ჩუმი სუნთქვა და ჩურჩული, ბულბულების ჭრინი, ძილმორეულ ნაკადულის ვერცხლის ანაბზინი, ღამის შუქი და ლანდების უსასრულო წყება, სატრფოს სახის ცვლილებების იდუმალი გრძნება, კვამლა ღრუბლის ძოწეულზე ქარვის ქარცი კვალი, კოცნა, ცრემლი, ცისკიდურზე დაფიონის ალი.
- კოტე! ნუთუ ეს შენა ხარ! სულ დაგთოვლია თმა, - შენ თამრიკო ხარ, გიცანი, სულ არ შეგცვლია ხმა, - შენთან ამნაირ შეხვედრას არ მოველოდი დღეს, მახსოვს სულ კარგად სწავლობდი, სხვასაც უწვდიდი ხელს, - რას იზამ, ჩვენი ცხოვრება დაემთხვა უშნო ჟამს, ყველა ვერ წაეპოტინა გაფეტიშებულ სკამს, მომასწრო მეთქი, ვნატრობდი, ნეტავ ცხოვრებას სხვას, ჩემს თავისუფალ ქვეყანას და აღმავლობის გზას, წელში რომ გაიმართება, ბალასტს მოისვრის ძველს... ის ძველი თურმე ჩვენა ვართ, თურმე ჩვენ ვუშლით ხელს. ჯერ გამოცდები მოგვიწყეს და ერთ მშვენიერ დღეს, თავაზიანი ღიმილით ყველას პანღური გვკრეს, მას მერე ვზივარ მეტროსთან, ჩემი სახლიდან შორს, ვერ მივაგენი ბედკრულმა არჩევანს უფრო სწორს, შვილიშვილს ლუკმას არ ვუყოფ, ჩემსას ვშოულობ წილს, უმუშევარი დავრჩი-თქო – როგორ გავუმხელ შვილს, - მეც კარგ ადგილზე მოვეწყე, აღარ ვუჩივი ბედს, ამ ჩვენს აწეწილ ყოფაში ვერც ვინატრებდი მეტს, ჩემს გარდა გადასასვლელში სულ ორი ქალი ზის, ერთი ეგ არი - მუდამჟამს გამჭოლი ქარი ქრის,
ქვეყნად არა ებრალება ავთა ჟამთა ხანძარს, ჩაჰქრობია ელვარება მიტოვებულ ტაძარს, გარს პერანგი ებღალება, ემსგავსება ძაძას, ფერთა მისთა მღელვარება შეუსრუტავს ნაცარს, დაუპია ნაპრალებად დროის მორევს საზარს, იხავსება, იმტვერება და, შთენილი რაც არს, ჯიშწამხდარი ემტერება, ეტოლება ხაზარს, თვისას შლის და ეტმასნება ნაზავს, შეუკმაზავს, როცა ერი ვერა ხვდება სით ილტვის და რა წამს, და საკუთარ შთამომავალს როცა უგებს გაწარს… როცა ფასი ეკარგება პაპათ ნამოღვაწარს, და ბადიში ეწაფება უშნოდ განაბაძარს, როცა აღარ ფეთქავს ნება, როცა რეკავ სხვა ზარს, იბერია ემსგავსება ქარვასლას და ბაზარს. სუფთა სულთა მეუფება იაფდება რაწამს, ეშმაკეთი ეუფლება მიტოვებულ ტაძარს.
