|
კობა ჭუმბურუძე
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 28.06.2014, 23:27 | Сообщение # 221 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფედერიკო გარსია ლორკა
ამოდის მთვარე
როცა ამოდის მთვარე,
ზარების რეკა ცხრება
და ბილიკები ჩნდება,
ქუში და გაუვალი.
როცა ამოდის მთვარე,
ზღვა გადაფარავს მიწას,
გული კუნძული არი
უკიდეგანო სივრცის.
ფორთოხალს არ ჭამს არვინ
ქვეშე მთვარიან ღამის,
ამ დროს მის ნაცვლად ჭამენ
ხილს, გათოშილს და მწვანეს.
როცა ამოდის მთვარე,
ასი ხატებით, მსგავსით,
ვერცხლის მონეტებს დასდით
ჯიბეში ცრემლის ღვარი.
LA LUNA ASOMA
Cuando sale la luna
se pierden las campanasy
aparecen las sendas
impenetrables.
Cuando sale la luna,
el mar cubre la tierra
y el corazón se siente
isla en el infinito.
Nadie come naranjas
bajo la luna llena.
Es preciso comer,
fruta verde y helada.
Cuando sale la luna
de cien rostros iguales,
la moneda de plata
solloza en el bolsillo.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.06.2014, 10:00 | Сообщение # 222 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თარგმანი ესპანურიდან
ფედერიკო გარსია ლორკა
ვაი ჩემს თავს, ავცდი გზას,
მთაში, სულამღვრეულში,
ვაი ჩემს თავს, ავცდი გზას,
ღვთის გულისთვის, შეუშვი
ჩემი ფარა ფარეხში.
ამ განუმტევ ჯანღებში,
ვაი ჩემს თავს, ავცდი გზას!
გვედრი, შევაფარებ თავს
ღამით მაგ შენს სადგერში.
ავცდი გზას
ნისლში, მთას შენადღვებში,
ვაი ჩემს თავს, ავცდი გზას!
Ay de mí, perdí el camino;
en esta triste montaña,
ay de mí, perdí el camino;
déxame meté l'rebañu
por Dios en la to cabaña.
Entre la espesa flubina,
¡ay de mí, perdí el camino!;
déxame pasar la noche
en la cabaña contigo.
Perdí el camino
entre la niebla del monte,
¡ay de mí, perdí el camino!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.06.2014, 21:10 | Сообщение # 223 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფედერიკო გარსია ლორკა
აგვისტო
ცისკიდურზე, მიმწუხრისას,
დროა ატმის და შაქრისა,
მზე დაისში ისე სუფევს,
როგორც კურკა შიგან ხილსა.
ქარცი, მჭახე გაცინება
შერჩენია პირზე ტაროს.
აგვისტოა.
ხარბად კბეჩენ პატარები
მურა პურს და მსუყე მთვარეს.
AGOSTO
Contraponientes
de melocotón y azúcar,
y el sol dentro de la tarde,
como el hueso en una fruta.
La panocha guarda intact
su risa amarilla y dura.
Agosto.
Los niños comen
pan moreno y rica luna.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 02.07.2014, 14:23 | Сообщение # 224 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფედერიკო გარსია ლორკა შუა ზღვაში ლოდი ძევდა,
დიდი ლეგა ლოდი,
ჩემი სატრფო იჯდა ზედ და
დარდებს უყვებოდა. მეც ასევე, ოღონდ მიწას
ვუზიარებ, რაც მჭირს,
რადგან ქვეყნად ძლიერ მიჭირს
პოვნა სანდო კაცის. და როზმარინს, დილასისხამ,
ამას ვეკითხები -
რით ვუწამლო ტრფობას, მითხარ,
თორემ ვიღუპები.
En mitá der «má»
había una piedra
y se sentaba mi compañerita
a contarle sus penas. Tan solamente a la Tierra
le cuento lo que me pasa,
porque en el mundo no encuentro
persona e mi confianza. Todas las mañanas voy
a preguntarle al romero
si el mal de amor tiene cura,
porque yo me estoy muriendo.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 07.07.2014, 17:24 | Сообщение # 225 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იოჰან ვოლფგანგ გოეთე
არფის დამკვრელი ვინც ცრემლიანი არ იცის ხემსი,
ან ღამეები, სევდით ნაწვალებს,
არ გაუტეხავს საწოლში კვნესით,
ის ვერ შეგიცნობთ, ზეციურ ძალებს. ჩვენი მეგზურნი ამქვეყნად თქვენ ხართ
თქვენვე გვაქეზებთ ცდუნებებისთვის,
მერე სატანჯველს მიუგდებთ ჩვენს თავს,
რადგან ცოდვები მიწაზე იზღვის. Harfenspieler Wer nie sein Brot mit Tränen aß,
Wer nie die kummervollen Nächte
Auf seinem Bette weinend saß,
Der kennt euch nicht, ihr himmlischen Mächte. Ihr führt ins Leben uns hinein,
Ihr lasst den Armen schuldig werden,
Dann überlasst ihr ihn der Pein:
Denn alle Schuld rächt sich auf Erden.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 07.07.2014, 21:48 | Сообщение # 226 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თარგმანი გერმანულიდან
თეოდორ სთორმი ***
ამაფარე ორთავ თვალზე
შენი ხელისგულები,
ჰოდა, რაიც მტკივა ძალზე,
მალე მიილულება. და როდესაც ყველა სენი
წავა მიმცხრალ ტალღებად,
იმათ ნაცვლად გულში შენი
სიყვარული ჩადგება. ***
Schließe mir die Augen beide
mit den lieben Händen zu!
Geht doch alles, was ich leide,
Unter deiner Hand zur Ruh. Und wie leise sich der Schmerz
Well' um Welle schlafen leget,
Wie der letzte Schlag sich reget,
Füllest du mein ganzes Herz.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.07.2014, 20:07 | Сообщение # 227 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იოჰან ვოლფგანგ გოეთე
წლებმა წაგართვა - ამბობ რომ წლებმა ბევრი წაგართვა,
თუნდაც ფაქიზი აღქმის უნარი.
ხსოვნა სანუკვარ, წვრილმან ამბავთა
და ბილიკები, განახუნარი
აღარ გარგია. არ გედარდება
ჩინ-სამშვენისნი, ტრიუმფი სრული,
ამო ესოდენ. ნაღვაწით გზნება
და შემართებაც არს მიჩქმალული.
და ამის შემდეგ განა რა გრჩება?
- მრჩება იდეა და სიყვარული! Die Jahre nahmen dir «Die Jahre nahmen dir, du sagst, so vieles:
Die eigentliche Lust des Sinnespieles;
Erinnerung des allerliebsten Tandes
Von gestern, weit- und breiten Landes
Durchschweifen frommt nicht mehr; selbst nicht von oben
Der Ehren anerkannte Zier, das Loben,
Erfreulich sonst. Aus eignem Tun Behagen
Quillt nicht mehr auf, dir fehlt ein dreistes Wagen!
Nun wüsst ich nicht, was dir Besondres bliebe?»
Mir bleibt genug! Es bleibt Idee und Liebe!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 10.07.2014, 16:47 | Сообщение # 228 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თარგმანი გერმანულიდან
კონრად ფერდინანდ მეიერი
რომაული შადრევანი აფრინდება ბროლი, ბრუნდება და ავსებს
მარმარილოს თასებს. ზემო როს ივსება,
ჭევლით შებურვილი იხუვლებს და ასე
ქვემო თასის ფსკერზე გადჩანჩქერდება.
ის მეორე, ოდეს თავად გაჯერდება,
ჩქერით დააცხრება მესამე თასს თავზე,
ასე, ყველა თასი ღებულობს და გასცემს,
მღელვარებს და ცხრება... Der römische Brunnen Aufsteigt der Strahl und fallend gießt
Er voll der Marmorschale Rund,
Die, sich verschleiernd, überfließt
In einer zweiten Schale Grund;
Die zweite gibt, sie wird zu reich,
Der dritten wallend ihre Flut,
Und jede nimmt und gibt zugleich,
Und strömt und ruht.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 12.07.2014, 02:10 | Сообщение # 229 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჰაინრიჰ ჰაინე
მიხაკი რა სურნელს აფრქვევს! მიხაკი რა სურნელს აფრქვევს!
ვით ვარსკვლავთა რია-რია
ფუტკრის გუნდი, ოქროსფერი,
იისფერ ცას მოსდებია!
დაბურული წაბლებიდან
სახლი, ვნებით მოციაგე,
მინის კარის წკრიალი და
სატრფოს ჩუმი ფორიაქი.
ჟრუანტელი, სანატრელი,
შიშნარევი ჩაკონება,
ვარდი, სმენად განატვრენი
და ბულბულთა ასტვინება. Wie die Nelken duftig atmen Wie die Nelken duftig atmen!
Wie die Sterne, ein Gewimmel
Goldner Bienen, ängstlich schimmern
An dem veilchenblauen Himmel!
Aus dem Dunkel der Kastanien
Glänzt das Landhaus, weiß und lüstern,
Und ich hör die Glastür klirren
Und die liebe Stimme flüstern.
Holdes Zittern, süßes Beben,
Furchtsam zärtliches Umschlingen –
Und die jungen Rosen lauschen,
Und die Nachtigallen singen.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 15.07.2014, 12:17 | Сообщение # 230 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჯორჯ ბაირონი
CLXXIII. „ის მიაბიჯებს, ხიბლით ხლებული“ ის მიაბიჯებს, ხიბლით ხლებული,
ვით ღამის ზეცა, ვარსკვლავიერი,
ბნელის და ნათლის უცხო კრებული -
მისი თვალი და მისი იერი,
იმგვარ სინაზედ შეზავებული,
რომ ვერ ედრება დღე, უდიერი. ჩრდილით მეტი და სხივით ნაკლები,
ამ სილამაზეს გაანადგურებს,
ყორნისფერ დალალს შვენის რკალები,
სახე ჩამოჰგავს ნათლით ნაპკურებს,
აზრი, მრუდი და განამკრთალები,
ამ სავანეში ვერ ისადგურებს. და ამ ღაწვებზე, ამ ნატიფ შუბლზე,
სუფევს მეტყველი, ჩუმი და მწველი
ღიმილი მისი, ნათელი შუქზე,
სული კეთილი, ბუნებით ქველი,
გონი, რომელიც სიავეს უძლებს
და სიყვარული, ბავშვურად წრფელი. CLXXIII. "She walks in beauty, like the night" SHE walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies,
And all that's best of dark and bright
Meets in her aspect and her eyes;
Thus mellow'd to that tender light
Which Heaven to gaudy day denies. One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress
Or softly lightens o'er her face,
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place. And on that cheek and o'er that brow
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,—
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent.
|
| |
|
|
