| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 21:22 | Сообщение # 21 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დელგმის დარად დარიალში ვიჭრები,მივქრი ჯიქურ და პირქარიც მჭექარობს,
ქარაფებში ირხევიან ფიჭვები,
შენს მიმოხვრას მაგონებენ, მზექალო!
თერგის დენას დაღვრემილი დავცქერი,
ჩემი გული განა მისებრ კისკასობს.
ქარაფიდან მოჩქრიალებს ჩანჩქერი,
მყის შენს სიცილს მომაგონებს, ძვირფასო!
მივქრი ჯიქურ და ფიფქისგან მოვერცხლილს-
შორ მწვერვალებს ჩემს ტრფობაზე შევგალობ.
ქუფრ ქარაფში ქუჩი ქოჩორს ივარცხნის,
შენი თმები მაგონდება, მზექალო!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 21:25 | Сообщение # 22 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქალაქით მიდის მტყობიებიგუშინ წალალეს არხოტელთა
აღარ გვყავს უნცრუათ გაბრიელი
სულამაის დღე გუშინ ჰქონდა
ხევსურეთის წესს ასრულებენ
წეღან უფროსმა დააკვალა
თორემ რად უნდა მტყობიები
სიკვდილსა გაბრიელისასა
ამბავმა მთები გადიარა
მთასიქითამდის ჩააღწია
ზირწუმ დაფარა თემ -სოფელი
მწუხარების დღე გაუთენდა
ლარებშეხსნილი ფანდურები
უკვე შაჰკიდეს ხევსურებმა
ქალ-ზლის ქვითინი არ ასვენებს
კიდეგანასა ნისლიანსა
ვაჟები სხედან გულშემოყრით
ხანდხან დასცდების სამდურავი
ეჰუჰ ხევსურთა ახალუხლებს
გაწირეს სხვათ ხელთ შამხედავი
სულის ხუცესმა იჩიფჩიფა
თხილივით ცრემლი დაახტოლა
-ჯვარი გეწერას გაბრიელო
იაღიმც შეხვალ იაღშია
რაად აღარას მეუბნები
არხოტიონო რა გეწყინა?
იქნებ ტირილი გერცხვინების
შენი ნაქები ვაჟკაცისა?
იქნებ ბეჩავად გეჩვენები
გულს ვერ გისრულებ მტკივა გული
რა ვქნა ჟამკარი ამერია
მხარი თავისამ გამაყარა
შენი ხმა ჭაუხთ აღარ უხმობს
არ მომდის შენი ბობოქარი
თურმე სიკვდილმა გაგაჩუმა
ხელი დაგრია დაწყევლილმა
ერთურთს ებრძოდით ცხრა დღე ღამეს
სწორული იყო მეათემდე
მერე კი შენი სხეულიდან
სული ქუილით ამოვიდა
ახლა კი უნდა შემოგჩივლო
შენს სულთამც ნურა ეწყინების
-ცხენს არ მირევენ არხოტელნი
არმთანიობენ სხვა თემ -წყლისას
ამაყებია სწორთუარეს
არ დაისმევენ სკამზე კაცსა
თავად რას იტყვი კაცთკითხულო
ალავერდს ვისთან გადახვედი?
არხოტის მთაზე ჩამოთოვა
გზები შეიკრა ხევსურეთის
ქალაქ დამრჩალა გაბრიელი
გამოზამთრებას ვუსურვებდი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 21:35 | Сообщение # 23 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,ღილღოს ზამთარმა ვერ ჩაჩუმქრა სიცოცხლის ფეთქვა,
ასა მჩქეფარებს, წყარო ტირის, ჩიტი რტოსა ხრის,
სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,
მხოლოდ მაგ სხეულს გამიჯვნია ყოფნა – არიფი,
თითქოს, მზექალო, შენ აქამდე სული არ გედგა…
სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,
ღილღოს ზამთარმა ვერ ჩაჩუმქრა სიცოცხლის ფეთქვა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 21:59 | Сообщение # 24 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| … და ჩვენს სიყვარულს დღეს დაეშვა შავი წერტილი:შევუღლდი და ხმაც ახლა ღავღავს ეთანაბრება…
მადლობა უფალს, ავ ენათა ავი ჭარტალი
ჩაიხშო, მგონი, გული აღარ ეთანაღრებათ;
ეყოფათ, რაიც ჭორის ხანჯლით მცეს და დამღარეს
მუაი ჩემი მიეახლა ზეცად სამოთხეს,
ჩემი ჩონგური მიჯნურობას ვეღარ უმღერებს,
სიტყვაი ჩემი ტრფობის ხოტბად ვეღარ გამოდგეს…
მიმწუხრად მექცა დიდი ლექსის მწველი სისხამი,
არ ბორგავს გული დაკეპილი და დაყოფილი.
მე ახლა მივხვდი მთელი სიღრმით, მთელი სიცხადით,
რომ სიყვარული სიმღერათა დედა ყოფილა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 22:55 | Сообщение # 25 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მე ახლა მესმის ფშაველის სიბრძნე:რომ ნისლი, მართლაც, ფიქრია მთების;
აი დასტოვეს კრიალა სივრცე
და მწვერვალებზე დახარეს ფრთები.
რას ბჭობენ მთანი, –ფიქრადქცეულნი?!
მათი გულისთქმა ან კი ვინ იცის…
უცებ…
ნიავი, ფრთააწეული
წაშლის ნისლებს
და ჩანს გვირგვინი ცის…
მზერა ეხსნებათ ზეცის მნათობებს,
უმალ იშლება მთათა სერობა…
არც ფიქრობენ
და არც კამათობენ,
დგება დუმილის უსიერობა…
მწვერვალს გავცქერი ბარისახოდან,
მარად გულისთქმის მათი მკრებელი…
ხომ არ შეგშურდათ ბარის ლაღობა,
თქვით, მთებო,
რა გაქვთ საფიქრებელი?!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.06.2016, 23:15 | Сообщение # 26 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რა კარგები ხართ! –უთვალავ ფერთა
აფრქვევთ და გულზე ნათელს მიალებთ;
გზად მიმავალი ჩამოვჯექ თქვენთან
ვინმე პოეტი მოხეტიალე.
ვინ ვარ?
სად მივალ? –
რა ვიცი, აბა,
მხოლოდ ეს კია: –
გიმზერთ და ცხადად
ვხედავ: – ეპარვის თქვენს მზისფერ კაბას
სენი ჭკნობისა, – სიბერის ზადად…
თქვენც, ჩემებრ, ჭკნობის გეპარვით სენი
და მაინც, კარგნო, საოცრად შვენით.
ო, ეს სიწყნარე შემოდგომური,
უზადო, ნაზი მოწყენილობა…
ასის ხეობა, – ნისლთა გომური, –
მთებში შეჭრილა, როგორც ჭრილობა.
ასა გიმღერით მის ნაპირთ გაშლილ
სათუთ ყვავილებს მთების მუნასიბს.
ღრუბლებში ღუის მნათობი – ვაშლი,
ხევსში მიძვრება ნისლი – უნასი…
ო, ყვავილებო, ნუ შეშინდებით,
მზე არ დაიწვის,
ვერც გიმტრობთ ნისლი;
ცაზე დამწიფდა წითლად შინდები,
იქ არც ცეცხლია და არცთუ სახლი!..
მზისკაბიანნო, მაუწყეთ მგოსანს:
თქვენ თუ გსმენიათ სახელი „მზექალ“,
ვინც ჯერ აღმაზო და მერე მომსრა,
თავზე რომ მეხი გადამაჭექა….
ო, ყვავილებო, მაუწყეთ მწირსა:
თქვენც იქნებ იტანთ მიჯნურის სახმილს;
მე ცხადად მჯერა:
ტრფიალი გჭირთ და
მავანნი ალბათ ამიტომ ჩახმით!..
თქვენს კაცურ გრძნობებს ვაჟამ უმღერა
და მის ნათქვამში ეჭვის შერევა
არ ძალუძს ძეკაცს, –
ჩარგლის ბუმბერაზს
თავად სიზმარიც დაეჯერება.
და მე მით უფრო, – მის მორჩილ შეგირდს,
მგოსნის ნამღერი ხატად მიცნია…
…ვდარდობ, ყვავილნო, სატრფოსთვის შლეგი,
რომ არ ვიდარდო, არ შემიძლია.
დამზრალი მზისთვის ხომ მიწყივ დარდობს
და მეც სახმილმა ვით არ დამხაროს,
რა მიხაროდეს მზექალის დამთმობს?
აბა, დაჰკარგოს კაცმა სამყარო,
ვით არ ინაღვლოს, ის კაცი თუა,
თუკი დაჰკარგა კაცმა ყოველი?
ჩემთვის მზექალი მზის სათავეა,
მითაც მჭირს ჭირი განუზომელი…
ახ, ეს სიწყნარე შემოდგომური,
საოცრად ნაზი მოწყენილობა.
ასის ხეობა, – ნისლთა გომური, –
მთებში შეჭრილა, როგორც ჭრილობა.
ო, რარიგ მშვიდი ფშვინავენ მთები…
…გიმზერთ, მამძიმებს ურვის გაროზი
და განვლილ დღეთა სურნელით ვთვრები.
მგოსანს მარადჟამს მდაგავდნენ მთანი:
ცისკარი,
მარეხ,
მერე მზექალი…
მიკვირს, ვით ვძლიე სინათლე მათი
და კვალად საღი შემრჩა მე თვალი.
რის დაბრმავება:
სისკარ და მარეხ
მე თვით ჩავაქრენ, ჩაუქრობელმა
და კვლავ აღვანთენ,
ვით მზემან მთვარე
(სიტყვის სინათლით!), – ლექსთა მპყრობელმა.
მე ისეთი ვარ, რომ შეიძლება
თავად მზექალიც ჩავაქრო ჩქარა
და მერე კვდომის მრუმე ნისლებსა
ვეკვეთოთ შმაგი, ლექსების ჩქერით.
თვით არც დავბრმავდე
და არცა ჩავქრე, –
ცეცხლად ნთებული და სხივოსანი
და ლექსის შუქით ჟამსა და ნამქერს
ვძლიო,
დე, მერქვას თალხი მგოსანი.
|
| |
|
|
