ჭალაში ბალანაშლილი თეთრი სეტერი ქრის... მწყერი ბალახში წრიალებს, აფრინდება და... ფრრი... სანამდე არ აფრინდება, არავინ ერჩის მწყერს, ვაიმე,ჩემი სიცოცხლეც იქნებ ასეა დღეს. ვიდრე მიწაზე დავდივარ, ყველას სიამეს ვგვრი, ავფრინდები და...ვაიმე!- ავფრინდები და... ფრრი... ტყვიაც იწივლებს შურისა, მთლად მიმიმსხვრევენ ფრთებს,- სანამდე არ აფრინდება, არავინ ერჩის მწყერს. შავი საფანტი ირევა... თეთრი სეტერი ქრის... მე მაინც უნდა ავფრინდე, ავფრინდები და... ფრრი...
ჭადრაკის დაფად ქცეულ მიწაზე არა აქვს დიდი სიცოცხლე პაიკს, არა აქვს დიდი სიცოცხლე პაიკს, მაგრამ პაიკი ოცნებობს მაინც. დამუხტულია კეთილი სიბრძნით, ემორჩილება დედოფლის კდემას, _ ყველა პაიკი მეფისთვის იბრძვის, ყველა პაიკი მეფისთვის კვდება. მაგრამ, ო, მაგრამ, ადრე თუ გვიან მეფეს და პაიკს ერთ ყუთში ყრიან. ერთ მცირე ყუთში ერთად თავსდება აზრი, ოცნება, სიმართლე, ჭორი... არის უთუოდ რაღაც მსგავსება ამ ჭადრაკსა და იმ ჭადრაკს შორის, ჩვენ რომ ვთამაშობთ ყოველთვის, ყველგან გულდაჯერებით და გამძაფრებით, _ დაფაზე რჩება პატარა სევდა, პაიკის სევდა, სხვა არაფერი.
ყრმობის გალიაში ჩიტივით ჩაკეტილი ყრმობას ვეთხოვები თითქოსდა თავიდანნ.. დედამ ჩამიტარა სიკეთის გაკვეთილი, შუბლზე მაკოცა და წავიდაა.. ძველი გლობუსივით ორად გაკვეთილი, ეზოში ტრიალებდა ძველი მაგიდა... ქარმა ჩამიტარა ცეკვის გაკვეთილი, თავი დამიკრა და წავიდა.. ზეცა ჩამომექცა დარდის დარად, არადა შეცოდება არ მინდა... სიმღერის გაკვეთილი წვიმამ ჩამიტარა, გაშალა ქოლგა და წავიდა.. ტირიფი იყო მორებად დაჩეხილი.. რეკდა მწუხარების ზარი და.. ტირიფმა ჩამიტარა ტირილის გაკვეთილი, თვალი ჩამიკრა და წავიდაა.. იყო სიტყვა ჩემი წუთით აღკვეთილი, მაინც მამხნევებდნენ მაღლიდან.. სიცოცხლემ ჩამიტარა სიკვდილის გაკვეთილი- გული მატკინა..და.. წავიდა..
*** გულს ვიფიცებ, ლექსს არ დავწერ უგულოდ, ჩემს მღვიმეში, ბგორგავ, როგორც მწირი, - მე რა მიჭირს, სიყვარულით ვსულდგმულობ, მე რა მეთქმის, ჩემი ცრემლით ვტირი.
ჩემი გზა მაქვს, ჩემი სამოგზაურო, ჩემი ძმა მყავს და მყავს ჩემი მტერი, - მე რა მიჭირს, ჩემს ენაზე ვსაუბრობ, მე რა მეთქმის, ჩემს სიმღერას ვმღერი.
თეთრი სევდით გათლილი მაქვს ფანქრები, და ჩემს ცაზე გაშლილი მაქვს ფრთები, - მე რა მიჭირს, ჩემს მიწა-წყალს ვაკვდები, მე რა მეთქმის, ყვავილებში ვჭკნები.
სულო ჩემო, ცისკრით გარემოცულო, დღეებივით გათვლილი გვაქვს წლები, - მე რა მიჭირს, ჩემს ტაძარში ვლოცულობ, მე რა მეთქმის, ჩემს თბილისში ვრჩები.
ტყვია არა აქვთ,რომ სიცოცხლეს გამომასალმონ აღარც თოკი აქვთ, რომ ჩამომახრჩონ. დანაც დაჰკარგეს და ყელს ვერასოდეს ვერ გამომჭრიან... სწორედ ამიტომ ჩემ მოსასპობად ცილისწამებით შეიარაღდნენ.
სეი ჩვენ მოვდიოდით იმ ღამეს წყვილად და იდუმალი მოგვქონდა სითბო. წამოგვეწია გრაკალთან წვიმა, წამოგვეწია სიმღერა თითქოს. დარაჯებს ჰგვანდნენ მრუმეში ხენი, მთვარე უძინარ მორიგეს ჰგავდა... არვის ესმოდა ჩურჩული ჩვენი ჩვენივე ცხელი გულების გარდა. ელნათურები ელავდნენ შორით, ვეღარ ვარჩევდით სადგურებს თვალით და ვრცელდებოდა ჩვენს ირგვლივ ჭორი როგორც თუთუნის მსუბუქი კვამლი. ჩვენ მოვდიოდით იმ ღამეს წყვილად და იდუმალი მოგვქონდა სითბო. რაღაცას წერდა მინაზე წვიმა, წერდა და შლიდა სტრიქონებს თვითონ.
