ნეტავ არსებობს ისეთი ძალა, რომ დამიბრუნოს განვლილი წლები. წლები კი არა, ის სიხარული ხელს რომ ხვდებოდა თბილი ხელები. ეჰ, ის ხელები, დედას რომ ჰქონდა, _ დედას რომ ჰქონდა, ეჰ, ის ხელები! _ ამაოდ ვნატრობ, დრო_ჟამს ჩაბარდა. წლები, ხელები, ხელები, წლები. . .
ქართულ მიწაზე ყოველ ცისმარე იბადებოდა თვით ორფეოსი, მამადავითის მჭმუნვარ საფლავებს აცხიათ მადლი საქართველოსი. აფსუს! რამდენმა კარგმა ქართველმა დაჭრილ მხეცივით ტყეში იარა, ბოლოს უწამლა ქართულმა მიწამ და განუკურნა მწველი იარა. აქ, აქ გაფრინდა ტატოს მერანი, ხოხობზე, ვეფხზე იშვა სიმღერა; აქ მიმოიბნა აკაკის ლექსი, გლეხმა "ურმული" აქ წაიმღერა. აცალე, ისევ გაზაფხულდება, გაიკვირტება ფოთლები ხეთა. . . მე ის მეყოფა რომ ვარ ქართველი და გულში მიკრავს ბებერი მცხეთა.
ერთხელ მეჩვენე თორემ ეს გული შენი ლოდინით დაიღალა, ვგრძნობ რომ დავობლდი და სიყვარული წამწამზხე ცრემლად დაიღვარა. თითქოს გაშლილ მე იასამნებს, ვეალერსები შენზე ფიქრით, დადუმებულხარ, იმას ვერა გრძნობ რომ წლები მიჰქრის, მიჰქრის. მე იასამნის იმ ტოტს ვინახავ, წარსულს, სიყვარულს რომ მახსენებს ვიცი შენც ასე ტკბილად მიგონებ, და ჩემს სახელს ჩუმად ახსენებ, თითქოს ძილშიაც მე იასამნებს ვეალერსები შენზე ფიქრით დადუმებულხარ, იმას ვერა გრძნობ რომ წლები მიჰქრის, წლები მიჰქრის.
ღამით ლანდივით დავივლი თბილისს, მომაგონდება _ ერთ დროს ვბრწყინავდი. მაშინ ჩემს მხრებზე იწვა ქალაქი, ღამით ლანდივით დავივლი თბილისს აქ ვბრძანე მწუხრიც და განთიადიც, გიგონებ, შენზე ფიქრმა დამღალა, ვიხსენებ იას, _ იისფერი პერანგი უჩნდა, _ ვეღარ მოგიტან ტუჩთან მაყვალა. . . აპრილის იას ვერ მოგიტან ალისფერ ტუჩთან.
მე თბილისის მოტრფიალე ვარ, იმის სახეს გულში ჩავიკრავ, თბილისის ლბილ მიწას ვენაცვალე, უბერებელ მტკვარს გავცქერი კვლავ. სულ არ მინდა ცხოვრების გზა ნაქარგი, ფიროსმანის შესანდობარს ვსვამ. ცოდვა თუ მაქვს ჩადენილი რამე, მომიტევოს ჩემმა თბილისმა. წლები გადის, გადავიღალე, თურმე თეთერი გამომერია; როგორც თბილისს ეგ სიბერე, ისე, იმის შვილსაც ვერ მომერია. სულ არ მინდა ცხოვრების გჰზა ნაქარგი, ფიროსმანის შესანდობარს ვსვამ. ცოდვა თუ მაქვს ჩადენილი რამე, მომიტევოს ჩემმა თბილისმა.
რა ვიღონო, რით ვუშველო იარებს, ეგ თვალები სულ ჩემს თვალწინ ტრიალებს. ცრემლის ნამი, რა ვქნა, მე არ მასველებს, ძილის დროსაც ეგ სახე არ მასვენებს. ვგრძნობ, უშენოდ დღენი როგორ მაკლდება, გაგიღიმო, მითხარ, რა დაგაკლდება! არა, არ მსურს მოწყენილი გიხილო, ამას მიჯობს სამარეში მიხილო. მოხიბლული მაგ შენ თვალით, წამწამით, განა ვლოთობ _ არ იფიქრო ეგ წამით. დღე ვდარდობ და ღამით დავეხეტები, მე მიჯნური ღობე _ ყორეს ვედები. ღარიბი ვარ, არ მაქვს ზურმუხტ _ ლალები, სიყვარულით, ბედით განაწამები, სულში ზიხარ, წინ მაქვს შენი თვალები, დროზე მომკალ, ზედ დამადნე ლალები. . . ტატოსავით ლექსს ვწერ, არა მწყინდება, შენზე ფიქრი არასდროს მომწყინდება, გულის ვარდო, იცი, რა ფაქიზი ხარ?! თვალს გავახელ, ზედ წამწამზე მიზიხარ. . .
