| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:55 | Сообщение # 1 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შრომის ფსალმუნი
მოწყენილია შენი ბაღი, - ეს ჩემი გული,
ვით მწუხრი დედა პირმშო შვილზე ატირებული,
სევდამ დაჩრდილა სიჭაბუკე გაბრწყინვებული,
ჭმუნვამ დაკოდა აღმამფრენი სული შვებული
და გრძნობის ჩანგზე კვნესს, ქვითინებს სიკვდილის წყლული.
მოწყენილია შენი ბაღი, - ეს ჩემი გული!
შენ იყავ მადლი ცის ემბაზით გადმოფრქვეული,
შენს გარეშემო გაზაფხული იფურჩქნებოდა,
მე შენ გეტრფოდი, შენი ხილვა მენატრებოდა
და რა ვიცოდი უნუგეშოთ თუ დასჭკნებოდა
მშვენიერების სახე ნაზი, სახე გრძნეული?
შენ იყავ მადლი ცის ემბაზით გადმოფრქვეული!
ას, სად ხარ, სადა, სად მიგაფრენს ეს სისხლის ნავი,
უფსკრულის გზითა, ცეცხლის ალზე სანამ ვიარო?
ჩემი ოცნების, სიცოცხლისა თანაზიარო,
სად მოვისვენო, ნეტარებით სად ვეზიარო?
საფლავთა შორის განწირულმა სად დავდო თავი?
ას, სად ხარ, სადა, სად მიგაფრენს ეს სისხლის ნავი?
ვარსკვლავებს ჰკითხე, შენ გარშემო რომ დასცურავენ,
როგორ ჩამოჭკნა შენი ბაღი, - ეს ჩემი გული,
როგორ ინთქება, იღუპება ქვეყანა სრული
და, უღვთო ხვედრით დაცემული და განწირული,
შენი მსახურნი რა ცრემლსა და ნაღველს სწურავენ.
ვარსკვლავებს ჰკითხე, შენს გარშემო რომ დასცურავენ!
რა ვქნა, რა გიყო? სად გეძიო გულის-უფალო?
რომელ ზღვის გულში, რომელ ქვეყნის ტურფა მხარეში?
აქ ისე ვცხოვრობთ, ისე ვდნებით, ვით სამარეში,
მონის ხუნდებით, გაჭირვება-სიმწუხარეში
და მარად გვდევნის ბედი შავი, ბედი უწყალო.
რა ვქნა, რა გიყო? სად გეძიო გულის-უფალო?
.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:55 | Сообщение # 2 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გედის ყივილი
მედგარ ყივილით შორს სივრცისკენ გადაფრენილი,
გულ-დაკოდილი, უნუგეშო და მოწყენილი,
აწ ვის ეძიებ, ვის მისტირი, საბრალო გედო,
სად ჰპოვებ ადგილს განსასვენსა, შენ ჩემო ბედო?
ჩვენ გარს გვარტყია ყრუ სიჩუმე, უდაბნო ვრცელი,
არა გვაქვს ბინა, არც სამშობლო, არც სარეცელი.
მოდის საღამო... სიჭაბუკის შუქი შავდება
და ჩვენი ყოფნა არასოდეს არ აყვავდება!
გამოეთხოვე ამ წალკოტებს, ამ მწვანე ქედებს,
გამოესალმე აუხდენელ სიყრმის იმედებს!
არ გამრთელდება დაკოდილი გულის ფიცარი,
არ აგვშორდება შურის გესლი, შხამის ისარი!
ჩვენ ხომ გვიყვარდა შმაგ ზვირთების შმაგი გალობა,
ჩვენ ხომ არ გვაკლდა აპოლლონის მადლი, წყალობა,
მაგრამ დღეს ისე დაგვცეს, გაგვცეს, საბრალო გედო,
აწ ვერ იმღერებ, ვერ იმღერებ, შენ ჩემო ბედო!
რა დავაშავეთ? აბა ჩვენი ან რა ბრალია,
თუ მეგობრობა, სიყვარული წარმავალია?
დაე ვიტანჯოთ, სულ ვიტანჯოთ გულის ტკივილით
და მზის სარკეზე მოვკვდეთ თრთოლით, მოვკვდეთ ყივილით!
ჩვენ არ შეგვერგო დედის წრფელი ლოცვა-ალერსი,
ცის ნამზე წმინდა, მზის სხივებზე უმხურვალესი,
ჩვენ არ გვეღირსა მადლი წმინდა სიყვარულისა
და მხოლოდ შეგვრჩა განწირული ჭმუნვა სულისა.
მაგრამ ჯერ კიდევ სიყვარულის ნეტარ სიმთ ჟღერით
ცხოვრების გრიგალს ავყვეთ ბრძოლის მედგარ სიმღერით
თუმც ნეტარება და სიმართლე უფსკრულს მიჰფარდა,
დეე გაიგონ როგორ გვწამდა, როგორ გვიყვარდა!
და თუ ჩაკვდება შხამ-ნარევი ჩვენი ყივილი,
არ მოგვასვენებს უნუგეშო გულის ტკივილი,
მაშინ გვეწვევა ჩვენ სიკვდილი, ოცნება - გედო,
და მოგვასვენებს, მოგვასვენებს, შენ ჩემო ბედო!
ვაი მას, ვისაც ცის გალობა არა სმენია,
ვაი მას, ვისაც მზის ოცნება არა ვლენია,
ვაი მას, ვისაც არ უხილავს სივრცე ბრძოლისა!
და თვალთა ჩინათ არ ჰქონია სარკე ბროლისა!
დიდება იმას, ვინც დაიწვა ნათლის ძიებით,
კურთხევა იმას, ვინც ეწვია სოფელს იებით,
შენდობა იმას, ვინც შეახო ცეცხლის ფრთა წყვდიადს;
მოკვდა ბრძოლაში, მაგრამ მაინც მიწვდა განთიადს!..
და თუ ვერ ჰპოვა იმან ქვეყნად სასუფეველი,
ხომ თან წაიღო სული წმინდა, დაუძლეველი?
ხომ შემოსძახა ერთხელ მაინც ტკბილი მაყრული,
ერის ჩანგზედა უკვდავებათ გამოსახული?!
ეჰ, გასწი, გასწი! ტანჯვა, ბრძოლა ნუ გენანება,
ქარზე გავფანტოთ შავი ფიქრი, შავი ზმანება,
ბრძოლით ჩავაქროთ სიყრმის დილა, ოცნება - გედო,
და განვისვენოთ, განვისვენოთ, შენ ჩემო ბედო!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:56 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვინ მკითხულობს
ვინ მკითხულობს? ვინ დამეძებს? ვის ვუყვარვარ მე?
აცრემლებულ თვალთ ვაცეცებ, მოდი, ხმა გამე!
ირგვლივ ცივა...სისხლიანი ღამეა, ღამე,
გული მტკივა, სანუგეშო მითხარი რამე!
მე მარტო ვარ, მარტო ვმღერი… ყრუა სოფელი,
ვის ვუთხრა, ვის განვუმარტო სევდა-ნაღველი.
არვინ მყავდა, არავინ მყავს, არავის ველი, - .
საიდუმლო მეგობარო, მომეცი ხელი!
მსურს გავფრინდე, მაგრამ საით, რომელ მხარეში?
სად არის, რომ არ გმინავენ სიმწუხარეში?
ყველგან ბრძოლა, ყველგან სისხლი, რბევა-თარეში,
უღვთოდ ვკვდები ამ ცხოვრების ბნელ სამარეში!
შენ-კი იცი, ალბათ იცი, მე რაც მიყვარდა,
მაგრამ იგი სასოება ხელთ გამივარდა,
დუხჭირ ბედმა სიჭაბუკე არ გამივარდა,
სიყვარული, სიხარული უფსკრულს მიჰბარდა!
რად მკითხულობ, ეგებ რამე დაგრჩა სადაო?
გაგისწორდე, რა მაქვს, ძმაო, თუ ჩემო დაო?
ციურ სმენას, აღმაფრენას, ოფლათა ვწვავო, - .
პოეტისგან რას მოელი?.. ვაჰ ჩემო თავო!..
მოგენატრე? - მე არ მახსოვს, თუ ვის ვუყვარდი,
მე მიცნობდა მხოლოდ ერთი ჭმუნვა და დარდი,
ტანჯვა იყო ჩემი მოძმე, ია და ვარდი.
და მიყვარდა მხოლოდ წინსვლა, ბრძოლა-ნავარდი.
ვინ ხარ, ვინა? არ გაქვს ბინა, ჩემებრ ღონდები?
თუ ასეა, უეჭველად მოგაგონდები.
დაჩაგრულთა მომღერალი ჩანგს რად ვშორდები? - .
მომითმინე, - ჯერ ცხოვრებას გავუსწორდები!
მე მაქ არ ვარ... თუ გიყვარვარ, ვის გიყვარვარ მე?
ცოცხალი ვარ, არ მოვმკვდარვარ, მოდი ხმა გამე!
ირგვლივ ცივა, სისხლიანი ღამეა, ღამე,
გული მტკივა, სანუგეშო მითხარი რამე!.
|
| |
|
|
