|
ბესო ხომერიკის თარგმანები
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:41 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Осип Мандельштам
>>
Мне Тифлис горбатый снится,
Мне Тифлис горбатый снится,
Сазандарей стон звенит,
На мосту народ толпится,
Вся ковровая столица,
А внизу Кура шумит.
Над Курою есть духаны,
Где вино и милый плов,
И духанщик там румяный
Подает гостям стаканы
И служить тебе готов.
Кахетинское густое
Хорошо в подвале пить,--
Там в прохладе, там в покое
Пейте вдоволь, пейте двое,
Одному не надо пить!
В самом маленьком духане
Ты обманщика найдешь,
Если спросишь "Телиани",
Поплывет Тифлис в тумане,
Ты в бутылке поплывешь.
Человек бывает старым,
А барашек молодым,
И под месяцем поджарым
С розоватым винным паром
Полетит шашлычный дым...
<<<<<<<<<<<<<<<<<
მე თბილისი კუზიანი
ყოველ ღამით მესიზმრება,
მოჩითულა მაიდანი,
ხიდზე ხალხი არ ილევა.
დუქნებია მწკრივში მტკვარზე
და მედუქნეც დარბის იქვე,
ფლავს მოიტანს,მწვადს შეაქებს
და შეგივსებს უცებ ჭიქებს.
თუ გიგრილებს სახეს სიო,
სვი კახური ღვინო კაცმა,
ოღონდ მარტომ არ დალიო,
გინდ ორმა სვით, გინდაც ათმა.
მატყუარა ზოგჯერ ხდება,
გაკეთებულს გასმევს ღვინოს
და თბილისი შეიძლება
უცებ ნისლში ჩაიძიროს.
კაცი ზოგჯერ ხნიერია,
ბატკანი კი არის ქორფა,
ღვინის სუნი ოხერია,
გაიქროლებს მწვადის ორთქლთან.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:42 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| М.Цветаева-"Я стол накрыл на шестерых..." *
Всё повторяю первый стих
И всё переправляю слово:
- "Я стол накрыл на шестерых"...
Ты одного забыл - седьмого.
Невесело вам вшестером.
На лицах - дождевые струи...
Как мог ты за таким столом
Седьмого позабыть - седьмую...
Невесело твоим гостям,
Бездействует графин хрустальный.
Печально - им, печален - сам,
Непозванная - всех печальней.
Невесело и несветло.
Ах! не едите и не пьете.
- Как мог ты позабыть число?
Как мог ты ошибиться в счете?
Как мог, как смел ты не понять,
Что шестеро (два брата, третий -
Ты сам - с женой, отец и мать)
Есть семеро - раз я на свете!
Ты стол накрыл на шестерых,
Но шестерыми мир не вымер.
Чем пугалом среди живых -
Быть призраком хочу - с твоими,
(Своими)...
Робкая как вор,
О - ни души не задевая!-
За непоставленный прибор
Сажусь незваная, седьмая.
Раз!- опрокинула стакан!
И всё. что жаждало пролиться,-
Вся соль из глаз, вся кровь из ран -
Со скатерти - на половицы.
И - гроба нет! Разлуки - нет!
Стол расколдован, дом разбужен.
Как смерть - на свадебный обед,
Я - жизнь, пришедшая на ужин.
...Никто: не брат. не сын, не муж,
Не друг - и всё же укоряю:
- Ты, стол накрывший на шесть - душ,
Меня не посадивший - с краю.
* Первая строка стихотворения А.Тарковского
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
სულ ვიმეორებ გულში პირველ ლექსს,
სიტყვებს ვასწორებ და რითმებს ვიცვლი:
"მე გავუშალე სუფრა მხოლოდ ექვსს",
ერთი, მეშვიდე, რად დაგავიწყდი?
დამწუხრებულხართ და სიტყვებს ეძებთ,
სახეებზე კი სიჩუმე წვება,
როგორ შეძელით და მოახერხეთ,
ჩემი,მეშვიდის შენ დავიწყება…
ზიხართ მდუმარედ და არც იცინით,
ბროლის გრაფინი,ფიქრში წავიდა...
დასევდიანდით შენც და ისინიც
ყველაზე მეტად- ვინც დაგავიწყდათ.
მწუხარი სახით და უღიმღამოდ
არ ეკარებით თქვენ სუფრას გაშლილს.
როგორ შეძელი შენ ამ საღამოს
და მოახერხე,რომ შეცდი თვლაში?
როგორ შეძელი, როგორ ვერ მიხვდით
ორი ძმა, ცოლი, შენ და დედ-მამა,
ექვსი კი არა,გამოდის შვიდი,
რადგან ვარსებობ და რადგან აქ ვარ?
ექვსზე გაშალე - მე მაინც მოვალ
(რადგან ქვეყანა ექვსით არა მწამს),
რომ მოჩვენებად (ცოცხლებში ყოფნას)
შენებთან ვიყო,ამ წუთას,ამ წამს.
უჩუმრად მოვალ.ქურდულად კდემით
არვის ვეხები მორიდებული
არდადგმულ თეფშთან ჩუმად დავჯდები -
მეშვიდე,შენგან მივიწყებული.
და უცებ!-ჭიქას ხელსა ვკრავ, ვისვრი
რასაც იმ წამში სწყუროდა დაღვრა,
თვალთაგან ცრემლი, გულიდან სისხლი,
ეღვრება სუფრას,სუფრიდან დაბლა.
და აღარც კუბო, არც განშორება,
ავხსენი ჯადო,ვაღვიძებ ყოველს,
როგორც სიკვდილი, სადილად ჯდება,
მე -თვით სიცოცხლე, ვახშამზე მოველ.
გისაყვედურო მე მაინც უნდა
თუმც არც ქმარი ხარ,არც ძმა,არც ბავშვი,
შენ,ექვს სულზე რომ გაშალე სუფრა,
სადმე,მეშვიდე რატომ არ დამსვი?
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:43 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Блок "Есть минуты, когда не тревожит...
ბლოკი "არის წუთები"
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Есть минуты, когда не тревожит
Роковая нас жизни гроза.
Кто-то на плечи руки положит,
Кто-то ясно заглянет в глаза…
И мгновенно житейское канет,
Словно в темную пропасть без дна…
И над пропастью медленно встанет
Семицветной дугой тишина…
И напев заглушенный и юный
В затаенной затронет тиши
Усыпленные жизнию струны
Напряженной, как арфа, души.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
არის წუთები, როს არ გვახელებს
ჩვენი ცხოვრების ელვა და თქეში,
ვიღაცა მხრებზე დაგაწყობს ხელებს,
ვიღაც ჩაგხედავს გრძნობით თვალებში
და იმავე წამს უფსკრულს ეშვება
ყოველდღიური ჩვენი რუტინა,
და ცისარტყელად მოსული შვება,
სიჩუმით ხევზე, ხიდს სდებს უჩინარს.
მოვა მუსიკა, როგორც ნუგეში,
ქნარის ჰანგები მოიტანს იმედს,
გამოაღვიძებს სადღც უბეში,
ჩვენი სულების დაჭიმულ სიმებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:44 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ААхматова
21-е,ночь,понедельник
Двадцать первое. Ночь. Понедельник.
Очертанья столицы во мгле.
Сочинил же какой-то бездельник,
Что бывает любовь на земле.
И от лености или со скуки
Все поверили, так и живут:
Ждут свиданий, боятся разлуки
И любовные песни поют.
Но иным открывается тайна,
И почиет на них тишина...
Я на это наткнулась случайно
И с тех пор все как будто больна.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ორშაბათი,ღამე,ოცდაერთი,
მკრთალი შუქი გალეული მთვარის.
იმ უსაქმურს ალბათ დასჯის ღმერთი,
ვინც შეთხზა, რომ სიყვარული არის.
დაიჯერეს სიზარმაცით ალბათ,
ყალბი გრძნობით გული გაიწამეს,
განშორება მძიმედ აწევთ დარდად
და ითვლიან შეხვედრამდე წამებს.
საიდუმლო ზოგჯერ ხდება ცხადი,
გეხილება თვალი თავისთავად,
სულ შემთხვევით მე მას გადავაწყდი
და მას შემდეგ თითქოს გავხდი ავად.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:45 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| А.Ахматова
Все отнято: и сила, и любовь.
В немилый город брошенное тело
Не радо солнцу. Чувствую, что кровь
Во мне уже совсем похолодела.
Веселой Музы нрав не узнаю:
Она глядит и слова не проронит,
А голову в веночке темном клонит,
Изнеможенная, на грудь мою.
И только совесть с каждым днем страшней
Беснуется: великой хочет дани.
Закрыв лицо, я отвечала ей...
Но больше нет ни слез, ни оправданий.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ა.ახმატოვა
ძალაც წამერთვა და სიყვარულიც
ქალაქებს უცხოს კანივით ვიცვლი,
მზეც არ მახარებს , წვიმის ხმაურიც
და გამეყინა ძარღვებში სისხლიც.
და ვეღარც მუზას მხიარულს ვერ ვცნობ,
ხმას არ იღებს და თვალებით მეძებს,
არ ჩამჩურჩულებს რითმებს და მეც ვგრძნობ,
ქანცგაწყვეტილი თავს მადებს მკერდზე.
ქეჯნა სინდისის ხარკს უზარმაზარს
ყოველდღიურად ისევ მიმატებს,
სახეს ვიფარავ, კრინტსაც ვეღარ ვძრავ ,
ცრემლიც გამიშრა, ვერც თავს ვიმართლებ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:46 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| А.Ахматова
Вечером
Звенела музыка в саду
Таким невыразимым горем.
Свежо и остро пахли морем
На блюде устрицы во льду.
Он мне сказал: "Я верный друг!"
И моего коснулся платья.
Как не похожи на объятья
Прикосновенья этих рук.
Так гладят кошек или птиц,
Так на наездниц смотрят стройных…
Лишь смех в глазах его спокойных
Под легким золотом ресниц.
А скорбных скрипок голоса
Поют за стелющимся дымом:
"Благослови же небеса -
Ты первый раз одна с любимым".
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ა.ახმატოვა
საღამოს
მელოდია იმ დღეს ბაღში
მე მესმოდა, როგორც მოთქმა.
ცოცხლად ეწყო,როგორც ზღვაში,
ხამანწკები თეფშზე ქორფა.
მითხრა:"შენი ვარ ერთგული"
და შეეხო კაბის კალთას.
ვერ გაათბო ჩემი გული,
ჩახუტებას სულ არ ჰგავდა.
მიმზერს, თითქოს ვიყო ჩიტი,
ამორძალი ცხენზე კოხტა.
დამცინავი მზერა მშვიდი,
წამწამების მიღმა მოსჩანს.
ვიოლინო სევდიანი
მღერის, მაგრამ ვეღარ მართობს.
"ნუ იქნები დარდიანი-
გულისსწორთან დარჩი მარტო".
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:47 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ანნა კალანდაძე-"აღარავინ აღარ მიყვარს"
>>
და. . . როდესაც მზეს შევხედე გვირგვინოსანს,
ჩემო კარგო, ქვეყანაზე გავჩნდი ოდეს,
-- ბედი ჰქონდეს! – თქვა შავთვალა ანგელოსმა,
-- ბედი ჰქონდეს? ხა, ხა, ხა, ხა. . . არასოდეს! –
თქვა სატანამ, ზღვას ფოლადის ხმალი დაჰკრა,
ზღვამ წამიღო, უდაბნოში გამომრიყა.
. .
სულში, გულში გრძნობა გაქრა, გრძნობა გაქრა,
ქვეყანაზე აღარავინ აღარ მიყვარს. . .
ჰო, როდესაც მზეს შევხედე გვირგვინოსანს,
იცი, თურმე ქვეყანაზე გავჩნდი ოდეს,
-- ბედნიერი იყოს უთქვამს ანგელოსსა,
სატანამ თქვა:
-- ხა, ხა, ხა, ხა. .
. არასოდეს!.
<<<<<<<<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>>>>>>>>
Анна Каландадзе-"Никого не люблю"
>>
Я родилась на этот свет под небом синим,
Любуясь солнцем венценосным на рассвете.
- Будь счастлива! -Сказал мне тихо, ангел милый,
- Будь счастлива?-Воскликнул дьявол. - Не дождетесь!
И выбросив смеясь меня в пустынном месте,
Несчастная бреду в песках я, как косуля.
И чувства все в душе угасли, разом вместе,
И ни кого на этом свете не люблю я .
Я, знаешь, родилась на свет под небом синим,
Любуясь солнцем венценосным на рассвете.
- Будь счастлива! -Сказал как будто ангел милый,
-Да никогда!-
Смеялся дьявол.
– Не дождетесь!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:48 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Анна Ахматова
Во сне
Черную и прочную разлуку
Я несу с тобою наравне.
Что ж ты плачешь? Дай мне лучше руку,
Обещай опять прийти во сне.
Мне с тобою как горе с горою...
Мне с тобой на свете встречи нет.
Только бы ты полночною порою
Через звезды мне прислал привет.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ანნა ახმატოვა
სიზმარში
განშორება შავი,მწველი
შენთან ერთად მიმაქვს ისევ.
რატომ სტირი?მომე ხელი,
დამპირდი,რომ დამისიზმრებ.
როგორც მთა მთას,ვერ შევხვდებით,
სულ უბრალო რამეს ვითხოვ:
მხოლოდ ამ ერთს გევედრები,
ვარვსკვლავს სთხოვე,მომიკითხოს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:49 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Анна Ахматова
Вечерняя комната
>
Я говорю сейчас словами теми,
Что только раз рождаются в душе,
Жужжит пчела на белой хризантеме,
Так душно пахнет старое саше.
И комната, где окна слишком узки,
Хранит любовь и помнит старину,
А над кроватью надпись по-французски
Гласит: "Seigneur, ayez pitie de nous"
*
Ты сказки давней горестных заметок,
Душа моя, не тронь и не ищи…
Смотрю, блестящих севрских статуэток
Померкли глянцевитые плащи.
Последний луч, и желтый и тяжелый,
Застыл в букете ярких георгин,
И как во сне я слышу звук виолы
И редкие аккорды клавесин.
1911
* Господи, помилуй нас (фр.).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ანნა ახმატოვა
>
საღამოს ოთახი
ახლა ვსაუბრომ მხოლოდ იმაზე,
რაც მხოლოდ ერთელ გაჩნდება სულში.
ბზუის ფუტკარი ქრიზანტემაზე,
დგას მძიმე სუნი ამბრის და ნუშის.
ოთახი, ასე რომ უყვარს ამ გულს,
კვლავაც ინახავს იმ ძველ სიყვარულს
და სასთუმალთან წარწერას ფრანგულს
ვკითხულობ: "Seigneur, ayez pitie de nous»*.
მოგონებები დაიმორჩილე,
სულო, ნუ ეძებ მათ, ნუ ეხები!
ჩემს ფაიფურის კოხტა თოჯინებს
გახუნებიათ, ვხედავ, გვერდები.
და ბოლო სხივი, ყვითელი, მძიმე,
თითქოს დააკვდა ეულ გეორგინს,
მე კი წარსულში მივყავარ სიზმრებს
და ძველებურად ვუსმენ კლავესინს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 16.10.2012, 01:50 | Сообщение # 40 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| А.Ахматова
Это просто, это ясно,
Это всякому понятно,
Ты меня совсем не любишь,
Не полюбишь никогда.
Для чего же так тянуться
Мне к чужому человеку,
Для чего же каждый вечер
Мне молиться за тебя?
Для чего же, бросив друга
И кудрявого ребенка,
Бросив город мой любимый
И родную сторону,
Черной нищенкой скитаюсь
По столице иноземной?
О, как весело мне думать,
Что тебя увижу я!
>>>>>>>>>>>>>>
ეს დღესავით ნათელია
და მარტივი, ამავდროს,
არასოდეს შემიყვარებ,
არც გიყვარდი არასდროს.
რატომ უნდა ვეპოტინო
ჩემთვის უცხო ადამიანს,
რად ვილოცო, ამიხსენი
შენზე დილა- საღამოს?!
რად დავტოვე მეგობარი,
თმახუჭუჭა ჩემი შვილი,
უცხო ქალაქს მივაშურე
და დაგეძებ, ვით შეშლილი?!
ვით ბოგანო მათხოვარმა
მივაშურე უცხო სანახს
და ბავშვივით მიხარია,
ეს თვალები თუკი გნახავს.
|
| |
|
|
