|
ბესო ხომერიკის თარგმანები
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 10.07.2013, 14:24 | Сообщение # 61 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და. . . როდესაც მზეს შევხედე გვირგვინოსანს,
ჩემო კარგო, ქვეყანაზე გავჩნდი ოდეს,
-- ბედი ჰქონდეს! – თქვა შავთვალა ანგელოსმა,
-- ბედი ჰქონდეს? ხა, ხა, ხა, ხა. . . არასოდეს! –
თქვა სატანამ, ზღვას ფოლადის ხმალი დაჰკრა,
ზღვამ წამიღო, უდაბნოში გამომრიყა.
სულში, გულში გრძნობა გაქრა, გრძნობა გაქრა,
ქვეყანაზე აღარავინ აღარ მიყვარს. . .
ჰო, როდესაც მზეს შევხედე გვირგვინოსანს,
იცი, თურმე ქვეყანაზე გავჩნდი ოდეს,
-- ბედნიერი იყოს უთქვამს ანგელოსსა,
სატანამ თქვა:-- ხა, ხა, ხა, ხა …არასოდეს!
Я родилась на этот свет под небом синим,
Любуясь солнцем венценосным на рассвете.
- Будь счастлива! -Сказал мне тихо ангел милый,
- Будь счастлива?-Воскликнул дьявол. - Не дождетесь!
И выбросив смеясь меня в пустынном месте,
Несчастная бреду в песках я, как косуля.
И чувства все в душе угасли, разом вместе,
И ни кого на этом свете не люблю я .
Я, знаешь, родилась на свет под небом синим,
Любуясь солнцем венценосным на рассвете.
- Будь счастлива! -Сказал как будто ангел милый,
-Да никогда!-
Смеялся дьявол.
– Не дождетесь!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 12.07.2013, 19:06 | Сообщение # 62 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კოლაუ ნადირაძე
(1895-1990)
* * *
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
ძილ-ღვიძლად იგო ქალაქი ჩვენი,
საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი –
ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი!
მშობელო დედავ, ისევ გაგყიდეს,
ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს,
არ შეგიბრალეს, კვლავ არ დაგინდეს!
თოვდა და თბილისს ებურა თალხი.
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
დაცხრა კოჯორი და ტაბახმელა,
მხოლოდღა თოვლი ცვიოდა ნელა,
ეფინებოდა გმირების გვამებს –
განგმირულ მკერდებს, დალეწილ მკლავებს,
და უძრავ იყო თებერვლის ღამე.
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები,
სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები,
სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი,
მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი,
სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი,
თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი, -
წითელი დროშით, მოღერილ ყელით,
თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი!
Колау Надирадзе
(1895-1990)
* * *
Снег падал… Тбилиси в траурном цвете,
Сиони молчал ... и жены и дети.
Была февральская слякоть и стужа,
Вновь наковальня ковала нам ужас,
Слезы и кровь, вот и вся наша участь!
Родину-матушку снова продали,
Вновь под крестом на Голгофу погнали,
Вновь ты шагаешь дорогой страданий!
Снег падал…Тбилиси в траурном цвете,
Сиони молчал... и жены и дети.
Вот, пал Коджори*, молчит Табахмела**,
И панихиду им вьюга пропела.
A трупы героев, как в саване нежном,
Под покрывалом покоятся снежным,
Их в темноте уж не видно кромешной.
Снег падал... Тбилиси в траурном цвете,
Сиони молчал... и жены и дети.
И на дороге, где сабли сверкали,
Где Арагвинцы страну защищали,
Там, где погибали, родину славя,
Пало в сечи тяжело наше знамя,
Где кровью пропитана каждая пядь,
Где шел на Крцаниси грузин умирать.
Под знаменем красным дня белого средь,
На белом коне и прямая как жердь,
въезжала аллюром безмолвная смерть.
Снег падал... Тбилиси в траурном цвете.
Сиони молчал... и жены и дети.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 17.07.2013, 14:21 | Сообщение # 63 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქვეყანა გაცვდა, ვით ძველი გროში,
უდაბურებად იქცა სოფელი.
ნუ გაოცდები, რომ ასეთ დროში
მცირე ბედისაც ვარ მადლობელი.
შეიძლებოდა, მქონოდა სული
კეთილი, ნაზი, როგორც დობილი,
მაგრამ ცხოვრება არაა სრული,
მცირე ბედისაც ვარ კმაყოფილი.
ვით შეიძლება იქნე ლამაზი,
როცა სიტლანქე მოდის მგმობელი,
დროა, დავტოვო ფიქრი ამაზე,
მცირე ბედისაც ვარ მადლობელი.
საშინელება, სიბნელე, გესლი,
დემონიური ცეცხლის პროფილი,
ბოროტო, სუნთქვა რად გამოძნელე,
მადლობელი ვარ, ვარ კმაყოფილი!
* * *
Мир стерся, как грош – мелким все стало,
Разрушено все, воссоздать не сумею.
Не удивляйся – я, как ни странно,
Судьбе благодарен за то, что имею.
Нежным и добрым мог быть, наверно,
Душой быть прекрасным надеяться смею.
Только вот жизнь ведь не совершенна,
Судьбой я доволен за то, что имею.
И коли рушит грубость все слепо,
Остаться красивым нельзя, я не верю!
Оставить пора мне мысли об этом,
Судьбе благодарен за то, что имею.
Ужас и мрак живут рядом с нами,
Вот профили демона адские тлеют,
И не души меня ты, лукавый,
Благодарен, доволен тем, что имею!
გალაკტიონი
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 27.07.2013, 19:01 | Сообщение # 64 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Илья Эренбург
"ДА РАЗВЕ МОГУТ ДЕТИ ЮГА"
Да разве могут дети юга,
Где розы блещут в декабре,
Где не разыщешь слова "вьюга"
Ни в памяти, ни в словаре,
Да разве там, где небо сине
И не слиняет ни на час,
Где испокон веков поныне
Все то же лето тешит глаз,
Да разве им хоть так, хоть вкратце,
Хоть на минуту, хоть во сне,
Хоть ненароком догадаться,
Что значит думать о весне,
Что значит в мартовские стужи,
Когда отчаянье берет,
Все ждать и ждать, как неуклюже
Зашевелится грузный лед.
А мы такие зимы знали,
Вжились в такие холода,
Что даже не было печали,
Но только гордость и беда.
И в крепкой, ледяной обиде,
Сухой пургой ослеплены,
Мы видели, уже не видя,
Глаза зеленые весны.
<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>
ილია ერენბურგი
“განა კი ძალუძთ,სამხრეთის შვილებს"
განა კი ძალუძთსამხრეთის შვილებს,
სადაც ვარდები ყვავის ზამთარში,
სადაც თოვლიან გრიგალს,ქარიშხლებს
,ვერც ცხადში ნახავ და ვერც ზღაპარში.
იქ ,სადაც ცაა ლაჟვარდისფერი,
არ გახუნდება არც ერთი წამით,
და სადაც ყინვას არავინ ელის
ზაფხულის ცქერით დამტკბარი თვალით.
განა, კი შეძლებ გააგებინო
სამხრეთის შვილებს,სითბოს არნატრულს?
აუხსნა ან სხვას აახსნევინო,რას ნიშნავს,
როცა ნატრობ გაზაფხულს?!რას ნიშნავს,
რაა სიცივე მარტის,სასოწარკვეთა რომ გეუფლება,
და ზედაპირი, როცა მდინარის
ყინულისგან არ თავისუფლდება.
ჩვენ კი ისეთი გვახსოვს ზამთრები
და გავუძელით სიცივეს ულევს,
ვერ მოდიოდნენ ჩვენთან დარდები,
სიამაყე კი გვივსებდა გულებს.
და გაქვავებულ,გაყინულ წყენით,
ქარბუქითა და ყინვით დაზაფრულთ,
ჩვენ ვეღარ ვხედავთ,თუმც კი სულ ველით
მწვანეთვალება ასულს - გაზაფხულს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 28.07.2013, 17:28 | Сообщение # 65 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Николай Гумилев
(1886-1921)
ЭТО БЫЛО НЕ РАЗ
Это было не раз, это будет не раз
В нашей битве глухой и упорной:
Как всегда, от меня ты теперь отреклась,
Завтра, знаю, вернешься покорной.
Но зато не дивись, мой враждующий друг,
Враг мой, схваченный темной любовью,
Если стоны любви будут стонами мук,
Поцелуи — окрашены кровью.
ნიკოლაი გუმილიოვი
(1886-1921)
ეს იყო ბევრჯერ
იყო ბევრჯერ და იქნება კვლავაც,
ეს ჩვენი ბრძოლა - ჯიუტი, მუნჯი.
დღეს უარმყავი, წახვედი სადღაც,
ხვალ დაბრუნდები მორჩილი, უნჯი.
ნუ გაიკვირვებ, მტერსა გთხოვ ნაკოცნს,
გრძნობა ბოროტი არ სცნობს ვედრებას.
კვნესა წამების ცვლის კვნესას ავხორცს,
კოცნა კი ტუჩებს სისხლით შეღებავს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 31.07.2013, 19:05 | Сообщение # 66 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ირაკლი აბაშიძე
(1909-1992)
პირველი თოვლის სიმღერა.
წუხელ თოვდა, ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,
გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე...
მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში
და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.
დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე
თოვლი, თეთრად დასახული,
ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე
იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.
ჰყვავის ასე და განთიადს მიხალისებს
ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,
ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს
იმერულად გამოასხამს ტყემლის ყვავილს.
დგას ბუჩქები ვერის ბაღში, შემკრთალები,
ზედ თოვლია თუ ფრიალი ფაფანაკთა?!
ანდა იქნებ ავჭალიდან თეთრ კარვებით
ადგა ჯარი და თბილისში დაბანაკდა?!
რა თოვლია! შენობებს და ბაღში ხარდანს
ფარავს, თეთრად დასახული...
ეს პირველი თოვაც ისე გამეხარდა,
როგორც გუშინ მიხაროდა გაზაფხული.
მიხარია, ცხელ ზაფხულის დაბრუნებაც,
წვიმაც, ქარიც, უსაქმურად დანაბერი...
ბევრი კარგი რამ სცოდნია ამ ბუნებას,
მაგრამ, კარგო, შენისთანა არაფერი!
Ираклий Абашидзе
(1909-1992)
ПЕСНЯ ПЕРВОГО СНЕГА
Вчера мело, но, к сожалению, не пришла ты,
Тепло укутать, чтоб больной лежал я в неге,
На двор я вышел весь в тревоге утром ранним,
Искать твои следы родные в белом снеге.
Снег уж лежит, но и снежинки все летают,
Как лепестки цветов сливовых утром летним,
И точно также белым цветом зацветают,
Деревья сливы на деревне в Имерети*.
Мне радостно, так чудно, так красиво!
От снега побелели все дома и крыши...
Зима-волшебница, вот диво сотворила:
Сливовым цветом зацветают кипарисы.
Кусты в строю стоят под снегом в позах смелых,
А может это белые папахи** войнов?
Или, возможно, рать пришла в палатках белых,
Расположилось по Тбилиси станом стройным?
Красиво как! Снежинки застилают небо,
Деревья, виноградники одеты в белом,
И радо сердце словно в детстве первым снегом,
Как раньше радовался я весной и летом.
Люблю я очень все четыре врем года:
И дождь и снег и даже иней утром ранним.
Прекрасных создала на свете мать природа,
Но ничего и даже близко тебе равных.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 01.08.2013, 17:34 | Сообщение # 67 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ტიციან ტაბიძე
Т.Табидзе
<<<<<<<<<<<<<<<
მე არ ვწერ ლექსებს… ლექსი თვითონ მწერს,
ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.
ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,
რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.
მე დავიბადე აპრილის თვეში,
ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან,
მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში
მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან.
აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები,
ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება,
ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება
და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად.
იტყვიან ასე: იყო საწყალი,
ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი.
ლექსები იყო მისი საგზალი,
არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.
და აწვალებდა მას სიკვდილამდე
ქართული მზე და ქართული მიწა,
ბედნიერებას მას უმალავდენ,
ბედნიერება მან ლექსებს მისცა.
მე არ ვწერ ლექსებს, ლექსი თვითონ მწერს,
ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.
ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს
,რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Я не пишу...стих сам меня пишет,
И всю мою жизнь со мною он ходит.
стих точно лавина,жизнь мою ищет,
Та что меня живьем похоронит.
Я уродился в месяц Апреля,
Из белоснежных цветков дикой розы.
Вот и покроюсь я дождиком белым,
Их лепестков и прольются с глаз слезы.
Останется стих,он ведь бессмертен ,
В то время как сгину с этого света.
И я уверен,ранит он сердце,
Словно стрелою другого поэта.
Скажут тогда:был парнем он нищим,
Вырос в деревне и славный был мальчик.
Пил он стихи,они были пищей,
Он их любил и на них был он алчным.
Был до конца,до самой могилы
Родиной болен,любил ее слепо.
Только одно ему были милы-
Горы грузинские,грузии небо.
Я не пишу...стих сам меня пишет
И всю мою жизнь со мною он ходит.
стих точно лавина,жизнь мою ищет,
Та, что меня живьем похоронит
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 03.08.2013, 14:34 | Сообщение # 68 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Борис Пастернак
(1890-1960)ЗИМНЯЯ НОЧЬ
Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.
Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.
И падали два башмачка
Со стуком на пол.
И воск слезами с ночника
На платье капал.
И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.
Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
>>>>>>>>>>>>>>>
ბორის პასტერნაკი
"ზამთრის ღამე"
თოვდა და თოვლმა გადაპენტა
სახლი და ერდო,
სანთელი ენთო მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
როგორც ზაფხულში ქინქლა ელტვის
საღამოს სანთელს,
თოვლის ფიფქები აწყდებოდნენ
ეზოდან სარკმელს.
მინაზე თეთრად მოქარგული
ჭირხლი დაედო,
სანთელი ენთო მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
ჭერზე ჩრდილები ათამაშდნენ,
როგორც გრძნეულნი,
ვით ბედისწერა ჩაიხლართა
ორი სხეული.
და ორი ქოშიც იატაკზე
დაეცა ერთად.
სანთლის ცვილი კი ქალის კაბას
ცრემლად ეღვენთა.
თოვლმა დაფარა არემარე,
ქუჩა და ეზო,
სანთელი ენთო მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
სანთლის ალი კი ათამაშდა,
ცდუნებამ ვნებით
გაშალა, როგორც ანგელოსმა,
თავისი ფრთები.
თებერვლის ღამეს თოვლი მიწას
თეთრ ზეწრად ედო,
სანთელი ენთო მაგიდაზე,
სანთელი ენთო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 19.08.2013, 14:38 | Сообщение # 69 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დავით მაღრაძე
თეთრი პერანგი
ის მიდის ჯვრისკენ ერთი პერანგით
-ჯვარს აცვი!-ისმის ანჩხლი კიკინი
და მოსროლილი ვით ბუმერანგი
ბრუნდება ჩვენში ეკლის გვირგვინით.
ირევა ხალხი, როგორც ამინდი,
ცოტა მართალი, ბევრი ვერაგი,
მზე ჩადის, როგორც ძოწის ქლამინდი,
ის მიდის ჯვრარზე ერთი პერანგით.
ტყვიაგაუმტარ ფანჯრების სისქეს
უსაფრთხოება მიაქვს კეისის,
ჩვენ ხან ლექსუსით მივდივართ ჯვრისკენ,
ხან საკუთარი აირვეისით
და საფინანსო გაწეულ რისკებს
თან გაკოტრების ახლავს შიშები,
მივალთ..მივდივართ..მივიმღერთ ჯვრისკენ,
ჩვენი საბანკო ანგარიშებით.
იერუსალიმს აღდგომა მოდის,
დელეგაციის საუბარს ვისმენ,
-ბარგის წონაზე მოვიხდით ბოდიშს
-და ოქროს ჯვრებით მივდივართ ჯვრისკენ.
ის მიდის ჯვარზე თეთრი პერანგით.
Давид Маградзе
(1962 -)
БЕЛАЯ РУБАХА
Идет на Голгофу в одной он рубахе.
Распни его! - слышен возглас знакомый,
И как бумерангом, выпущенным наспех,
Летит к нам обратно венцом он терновым.
Народ, как отара, по площади бродит,
Ликуют одни, другие же - в страхе,
Хламидой багряной солнце заходит,
А он - на Голгофу, в одной рубахе.
Вот, мы в бронированном автомобиле,
И безопасность и жизнь свою прячем,
Прокатимся быстро к кресту в лимузине,
Надев на себя костюм от Версаче.
Финансовых рисков боимся серьезно,
Главное, чтоб не спустиласья планка,
А вот до креста мы помчимся возможно,
В кармане держа кредитки от банка.
И в Иерусалиме к празднику пасхи,
За лишний багаж приплачены суммы.
Бессмертные души хотим мы спасти и,
В крестах золотых поедем к Kресту мы.
Он шел на Голгофу лишь в белой рубахе…
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 01.09.2013, 16:29 | Сообщение # 70 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ახმატოვა
Я улыбаться перестала,
Морозный ветер губы студит,
Одной надеждой меньше стало,
Одною песней больше будет.
И эту песню я невольно
Отдам на смех и поруганье,
Затем, что нестерпимо больно
Душе любовное молчанье.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
აღარ ვიღიმი, მზე უკვე არ ჩანს,
გაყინულ ტუჩებს მწარედ ვიკვნეტდი,
ერთი იმედით ნაკლები დამრჩა,
ერთი სიმღერით იქნება მეტი.
და ამ სიმღერას მე უნებურად
გავცემ საცინლად და საწამებლად,
რადგანაც სტკივა სულს ძველებურად
გამოუთქმელი გრძნობით წვალება.
|
| |
|
|
