| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:46 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქართველ ხელოსანს
სალამი სონეტი
შენს წინ იშლება საქართველოს ჭალათა თასი:
შიგ აკვეთილი ბედისწერის მძიმე კვალები,
და იღვიძებენ შენში ძველთა შმაგი ხელები,
მაგრამ განელებს სილამაზით სიტყვა შოთასი…
შენ გესხურება ხელოვნების ტალღა ათასი,
გარს გეხვევიან ზურმუხტოვან ტყეთა ალბი
ენთები ტრფობით ალესილი, თან იალები.
და მხრებს გიმშვენებს მოსასხამად ცეცხლის ატლასი.
ფიქრმორეული ამართულხარ კლდის ნაპირებზე,
ლოდინით ჰკვეთავ, ავარვარებ ყოველ ალიონს.
და როს ნილლებში აიჭრება ტურფა პირიმზე,
ჟინით დამწვარი გადასძახებ მუქარას რიონს;
ხედავ, იქ შორით მოელვარებს თეთრი მხედარი,
ის დაჭრილია. მაგარმ მაგრამ გმირი მაინც მხნედ არის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:47 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| წმინდა ნინო
ქალწულო ნინო, ეშვები ჩრდილებით:
დალურსულ ფოთლებში მზის თვალი დაღვარული,
ჩვენ, დანებულნი და გულახდილები,
შენ წინ ვეფინებით უშრეტი სიყვარულით.
მცხეთას რომ მოგესმა ნელი ხმა ზეცითგან,
გული ღვთისმშობელის ჩვენთვის ხომ უხვია –
ჯვარი გამოსჭერი ვაზის ნასხლევიდან
და ცხელი ჭრილობა თმებით შეუხვიე.
ღვთიური ტკივილი და არა – წამება
იყო აქ, გვითხრობენ ამას ჩვენ მამები.
არ გვინდა, დედაო, სხვა ჯვარი ბერწების,
არ გვინდა სხვა მიწა და სხვა ნასხლევი!
ვიცით, შენი ჯვარი ლხინია ლერწამის –
ტოტებს აიყრიან მეტი გახელებით,
როცა გადასხლავენ სასტიკი სასხლავით.
ქალწულო ნინო, ათასჯერ გვენახე!
შენ გეალერდება დედული ვენახი.
ღვთიურ ანთებული ჩვენს მიწას ევნები
სხვა როგორ ვიგულვოთ აქ შენი ნაცვალი?
ზვარში რომ გაივლი, ჩაყრილი მტევნების
მზის თვალით ივსება ყოველი მარცვალი.
შორითგან გიყურებს, ავს რომ აგაშოროს,
ხმალამოღებული მზევაჟი ლაშარი.
ის არის ივერის მცველი და მზვერავი
და ჯვარს ვაზისას წაართმევს ვერავინ!
ნათელო ნინო! ვით მიწის ხნულები,
შენ წინ გადასხნილან აწ ჩვენი გულები.
მო, გადაგვიარე, ბედს გადავურჩებით
და ტერფებს დაგიკოცნით მაგარი ტუჩებით.
დაო და დედაო,
ღვთისმშობლის დობილო,
ვართ შენზე დანდობილი
და შენი შენდობით
არ გადავშენდებით!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:23 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გრიგოლ რობაქიძის ესსე
ძვირფასო ძმა კიტა
მსურს მოგაწოდო ჩემი სულის ნაკვეთი-ვგრძნობ, შესაფერ სიტყვებში ვერ გამოვსჭრი მას, მაგრამ ვიმედობ, რომ შენ იგი შემზარავ ნაგლეჯად არ მოგეჩვენება,-და აი, ვსცდი კიდეც მის მხილებას. რამოდენიმე წელია, რაც ერთი საშინელი იდეა თანმდევს, მტანჯავს, ფრთებს მიკვეცს, და დროა, ვინმე ახლობელს გავუზიარო იგი. შენ მგრძნობიერი და თან თავმდაჭერი მეგობარი ხარ,-და გიხსნი ამ წყლულს: ვიცი, გულწრფელი თანაგრძნობით შეხედავ მას...
დავიწყებ შორითგან. ჩემთვის, როგორც იდეალისტისათვის, ყველაფერს რაიმე «აზრი» აქვს: უაზრო ყოფა არარაობაა: რაც «არის», მას აზრიც აქვს: აზრი რომელი-მე არსის არის უკანასკნელის ყოფის იდეა. ყველას უფრო ნათლად ამას ადამიანის გონება მოწმობს. მე შემიძლია ბოტოკუდს გავუზიარო ჩემი სულიერი განცდა, იგი გამიგებს მე, და ჩვენ შორის გაიმართება აზრიანობა. უაზროდ გაგება წარმოუდგენელია: უაზრო ყოფა მხოლოდ ხაოსია. ხელოვნება კიდევ უფრო მკაფიოდ სახავს არსებობის აზრიანობას. რაც არის, იგი არ შეიძლება არიქმნეს: არსი უთუოდ უკვდავია. ამას ძველი ელინიც გრძნობდა, განსაკუთრებით პლატონი... წარმავალობა მხოლოდ ცვლილებაა არსებითად ერთიდაიგივესი.. და აი, ხელოვანიც იჭერს წარმავალში წარუვალს, და მაშასადამე, აზრიანს. უამისოდ არა თუ მილოს ვენერა, უბრალო ფანდურიც არ იქნებოდა... ერთი სიტყვით, მსოფლიოში არის აზრი და აზრიანობა...
წარმავალი და წარუვალი, ისტორიული და «ეტერნიული»,-აი უდიადესი პრობლემა გონების წინაშე. მათი ურთიერთობა დღემდე გამოურკვეველია. მხოლოდ მხატვრული სახით შეიძლება მისი წარმოდგენა... ხომ გახსოვს იბსენის «პერ გინტი», სახელდობრ ის ადგილი, როცა მეფოლაქე (სიმბოლო გარდამქმნელი ძალისა) პერს ეუბნება: «შენ» უნდა დაგადუღო და «სხვად» ჩამოგასხაო... საგულისხმო აზრია აქ გამოთქმული: მთელი მსოფლიო ერთი უსაზღვრო ხორციელებაა სხვადასხვა «მეთა». ეს «მენი» სხვადასხვა ვითარების არიან: ზოგი ახლოა სრულობასთან ზოგი კი შორს,-და სანამ «სრულად» არ ჩამოისხმიან, მანამდე განუწყვეტლივ განიცდიან ხორციელებას. ამაში მდგომარეობს, ჩემის აზრით, პროცესსი და აზრი ისტორიისა-უამისოდ გაქვავებული ყოფა იქნებოდა: სულ ერთია, მატერიალისტურად წარმოვიდგენთ ამ ყოფას, თუ სპირიტუალისტურად: მატერია არსებითად ერთიდაიგივეა: რაც უნდა ვალაგოთ იგი, მისგან ახალს (არყოფილს) ვერ წარმოვშობთ; მაშასადამე, იგი მკვდარია, ინერტიულია; აგრეთვე სულიერნი არსნიც: თუ იგინი არ ხორციელდებიან, მაშინ იგინი არ ვითარდებიან, ისტორიას არ განიცდიან, გაქვავებულნი არიან... მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ ეს ასე არ არის: მთელი მსოფლიო ვითარდება, სრულდება, პროცესს განიცდის... და რადგანაც მისი ყოფა «აზრიანია» (და არა უაზრო), ამისათვის ეს პროცესიც აზრიანი უნდა იყოს: ამ პროცესში ყოველი არსი თავის იდეას უნდა უახლოვდებოდეს, უნდა სრულდებოდეს-აქ არის კვანძი ხელოვნების ინტუიციისა... ამრიგ გადაიჭრების «ისტორიული» და «ეტერნიული», წამავალი და წარუვალი, შემთხვევითი და მარადი... ხოლო მეტად ძნელია კონკრეტი წარმოდგენა მისი, თუ რა მნიშვნელობა აქვს განსაზღვრულს წარმავალს მხარეს მასში ხორციელებულ მარადი არსისათვის; ეს მერმისის პრობლემაა.
ფილოსოფიას მიტომ გადავწვდი, რომ ის პრობლემა, რომელიც მე ამჟამად მაინტერესებს, უფრო ღრმად დამეყენებია. ეს არის სიკვდილის პრობლემა. წარმავალი ჰქრება, წარუვალი რჩება. ჩემს პირად არსებობაში წარუვალს (გამოაშკარავებით, მხილებით) ვერ ვხედავ,-და აი, თანმდევს იდეა ჩემის სიცოცხლის უაზრობისა... ეს არ არის მარტო გონებრივი რწმენა; ნეტავ, იგი იყოს მარტო. ეს მთელი არსებით (გონებით, ნებით და, განსაკუთრებით, გრძნობით) რწმენაა. და აი, ეს მტანჯავს.
ჩემი ინდივიდუალური სიცოცხლე საშინლად მოშხამა ერთმა ფაქტმა: თავი მოიკლა საყვარელმა არსებამ. ამას ისიც დაერთო თავს, რომ არ ვიცი, რად მოიკლა თავი. ერთი მხრით, საშინელი მოცილება, და მეორის მხრით, ყრუ უცნაურობა... ვერ ავსწერ ამ ტანჯვას; არც არის საჭირო... ერთი რომანი მაქვს მოფიქრებული-და შეიძლება, იქ ჩავაქსოვო იგი.
მაგრამ ეს არაფერი. მე შემიძლია ვიტანჯო, თუ «გარემოში» «საყოფელ ვიქმენ. ეს უფრო და უფრო საძნელო ხდება ჩემთვის... ჩემი «გარემო», რასაკვირველია, საქართველო და ქართველობაა. ეს გარემო კი, ჩემის უცნაური გრძნობით, საშინელს ავადმყოფ სხეულს წარმოადგენს,-და რაც უნდა მიყვარდეს იგი, ჩემი სიყვარული ვერც მას შემატებს რამეს და ვერც მე მიხსნის... აი, საშინელი და შემზარავი აზრი, რომელიც თავსდამტრიალებს ყველგან და ყოველთვის. ამ სიყვარულის გარეშე კი მე არა დამრჩენია რა, და თუ ისიც გაიბზარა, მაშინ სრულიად უაზრო იქნება ჩემი სიცოცხლე... აქ საჭირო არ არის ამის შესახებ კამათი: გამთელდება თუ არა ეს ძვირფასი სხეული; საკმაოა აღვიარო, რომ ჩემს გრძნობაში (რასაკვირველია, უმეტეს შემთხვევაში) იგი სხეული უიმედობით არის მოცული... მე ვგრძნობ, რომ ქართველობამ თავის წარუვალი არსება უკვე ამხილა და ეხლა მხოლოდ წარმავალობაშია... ყოველს არსებას აქვს თავის იდეა; ქართველობას დღეს... ძნელი სათქმელია... ეს იდეა, მგონი, აღარ აქვს... ყველას უფრო ნათლად ეს შემდეგ მოვლენაში ჰყოფს თავს: ქართველობაში აღარ არის იდეა მთელისა, რომელიც პირველი ჰქმნის მოვლენასა და საგანსა: აღარ არის იდეა საქართველოსი და ქართველობისა: ქართველი ძვირად გრძნობს თავს წევრად ერთის დიადის მთელისა... ეს არის მისი ავადმყოფობა, და მით ყველანი ვართ ავად... ყოველი ჩვენი დღევანდელი ნაკლი ამ ავადმყოფობით არის წარმოშობილი: მთელი აღარ არის,-ნაწილნი მთელობენ; ნაწილთ მთელობა არ შეუძლიათ-ერთიმეორეს სჭამენ; აქედან-შური, მძულვარება, კინკლაობა, სულის პროვინციალობა, და სხვა და სხვა... არც ამის განვითარებას შევუდგები აქ: საკმაოა, რომ ჩემს არსებაში არის ეს შეჭრილი (შეიძლება, ვსცდებოდე; ნეტავ, მართლა: ჯერჯერობით კი დარწმუნებული ვარ)...
ეხლა დაგეკითხები: ამგვარი რწმენით შეპრობილ ადამიანს შეუძლია თუ არა «უეჭვო» სიყვარული საყვარელი ავადმყოფისა? მე მგონი არა. და აი, სატანჯველი. ამას წინათ ერთი ქართველი ახალგაზრდა საუბრობდა ჩემთან საქართველოს მერმისისათვის. იგი ელოდა ჩემგან იმედით სავსე პასუხს... მეც ვძლიე ვითომ იჭვი... ვუთხარ იმედი... მაგრამ, მომცილდა თუ არა, მაშვე ვიგრძენ, რომ ცრემლები მახრჩობდნენ... და განა ასეთი სიყვარული «უეჭვო» და მრთელია?. არა და არა...
ამგვარ სიყვარულს თავს ერთვის ჩემი ესთეტობა და რომანტიკოსობა. მიყვარს მხოლოდ მშვენიერი (ესთეტიზმი), მიყვარს მხოლოდ შორეული (რომანტიზმი). ვაღმერთებ მზეს, როგორც მზისთაყვანისმცემელი. მაგრამ მთვარე უფრო მიყვარს. მე ვარჩევ ძველს განმარტოებულ საჯვარეს, ასი წლის ხეთა შორის რომ იმალება, დიდებულათ მორთულს ტაძარს... და ასე-ყველგან... ამ გრძნობაში «ესთეტიური» და «რომანტიული» ახირებულათ არიან არეულნი, და მგონია, რომ აქ იმალება ერთი უცნაური საიდუმლოება ადამიანის სულისა, სახელდობრ, სიყვარული და თან სიძულვილიც ერთიდაიმავე საგნისა: «მიყვარსა და მძულს, მძულსა და მიყვარს»... არასოდეს არ დამავიწყდება ერთი საუცხოვო სურათი «ღალატიდგან»: ხომ გახსოვს პირველი მოქმედების ბოლო: მტარვალს სოლეიმანს შორით მოსული რუქაია შორეულს ზღაპარს უყვება... იღვიძებს რომანტიული გრძნობა... ამავე დროს დედოფალი ზეინაბ თარს უკრავს... მის სიმებში ქართველთა ისტორიას კითხულობ... ცრემლი თვალს აწვება, და ამ ცრემლით ერთგვარ სიტკბოებას (ესთეტიურს) ჰპოულობ.... როცა ამ სურათს ვუცქერ, უსაზღვროდ მიყვარს ქართველობა; მაგრამ ჩამოეშვება ფარდა თუ არა, იქ მყოფი «ქართველი» საზოგადოება სიყვარულის უარისყოფას იწვევს... კიდევ მაგალითი. ამ დღეებში ტყეში დავსეირნობდი... მზის ჩასვლისას შორით მომესმა ქართლელის მონოტონური ღუღუნი კალოზე... რა არ იყო ჩაქსოვილი ამ ღუღუნში: ტანჯვა საუკუნეებისა, ნაღველი და ბოღმა ისტორიისა... ცრემლი მომაწვა, მაგრამ რაღაც სიტკბოება მაინც ვიგრძენ... წამოვედი და სწორეთ კალოს ჩამოვუარე გვერდით; რა დავინახე: ქართლელი გლეხი, ფიზიკურად დაბეჩავებული, გადაგვარებული, რომელიც «ვპერიოდს» იძახდა... და სხვა რამ ვიგრძენ: სიბრალული და თითქმის სიძულვილიც... ასე უნდა ვსთქვა, რადგან ამის დაფარვა საშინელი ცოდვა იქნებოდა... აი, რაგვარია ჩემი სიყვარული საქართველოსი და ქართველობისა, და განა ამ სიყვარულით ცხოვრება შეიძლება?.
ვათავებ... შემეძლო კიდევ ბევრი რამ მეთქვა, მაგრამ ესეც კმარა... შემეძლო მხატვრულ სურათებში გამეშალა ჩემი სულისკვეთება, მაგრამ ისე «გარყვნა» ხელოვნებამ ჩემი არსება, რომ მხატვრულად მხოლოდ სხვისი ტანჯვა შემიძლია ჩამოვასხა... არც არის საჭირო: შენ ისედაც წარმოიდგენ... იგრძნობ... გაიგებ...
გწერ კიდევ მისთვის, რომ ჩემი თავის მეშინია: ვაი თუ ჩემივე ხელით უფსკრულში გადვიჩეხო. ხო მიცი, მე პირადი ცხოვრება სრულებით არა მაქვს: ჩემი თანამგზვრია საშინელი მარტოობა, ყოვლის მომშორებელი ეულობა... გარშემო კი-სიბნელე და სიცივე... მაქვს ერთგვარი შემოქმედებითი ნიჭი, მაგრამ ჩემი მარმარილო გაბზარული გამოდის. მიზეზი: სამშობლოს სნეულება და თან ჩემი «ავადმყოფი» სიყვარული (იჭვიანი, შორეული, გაბზარული)...
ადამიანში მრავალი «მეა» თავმოყრილი: მისი შეუცნობელი სფერო უცნაურობითაა აღვსილი... და ვფიქრობ: ვინ განსჭვრეტს წინასწარ, რომელი «მე» წარმკვეთს სასოს... ერთი წუთითაც ნუ გაიფიქრებ სანტიმენტალობას ჩემს ბუნებაში: მე მას სრულებით მოკლებული ვარ... ნურც მას წარმოიდგენ, რომ მე საბოლოოდ გადავსწყვიტე ჩემი ბედი... არა: მე კიდევ ვიბრძოლებ: ლაჩარი არა ვარ... მხოლოდ გწერ «ყოველ შემთხვევისათვის»: ვინ იცის, რა დამემართება...
მარად შენი მეგობარი
გრ. რობაქიძე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 08.03.2014, 14:23 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ტანს გეტმასნება სველი ალერდი
ჭვირვალი კაბა გიმხელს თეძოებს
და აზიდული მაღალი მკერდით
მიეფინები მწვანე ეზოებს.
დაქნილი ფრჩხილით ტაროებს კორტნი
და ტაროც ხვდება ძუძუს რძიანი.
გაკოცებს ხავო სიმინდის ყლორტის -
და ატევრილი, სხეულმზიანი,
როგორც ავაზა
შენ ტანმხურვალი
დაეძებ კუროს -
რომ დაგიურვოს...
გხედავ და ვიცი: შენი კუნთები
დათესლილია ჩემი სურვილით.
წამოვიწევი... შენ გაბრუნდები
გადალეწილი მხეცის წყურვილით -
და გავარდები...
დაგედევნები...
თეთრი მუხლები თითქო ჰკივიან:
შენი ვარ შენი, მოდი "გევნები"
მეც დაგეწევი და ცხელწვივიანს
აგიყვან ხელში
და გადაგისვრი დიდ საწნახელში -
რომ შენი ტანით დავსრისო მაგრად
მწიფე მტევნები...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები: -
უნდობი ტალღა და ხვლიკი ლუში.
ათასი ქალი და ყველა მრუში.
აშარა თუ ხარ, კახპა და ურცხვი.
გწყურია ვაჟი უცხო და უცხო.
არა ხარ ჩემი. არ ხარ არვისა.
თუმც არაოდეს არა ხარ უარზე.
იცოდე: მოვგრეხ ნებას ყუაზე.
ერთბაშად შეგსვამ ღვინოს ქარვისა
და შენი თმების წითური მორგვით
მიგაკრავ მაგრად
ცხენის ძუაზე...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები:
ეხლა მადონნა - წმინდა - ხასხასა.
რა გიყო მე შენ, უძღებო ხასავ?!
ნელი და ტკბილი
ქვემეფინები -
რომ გადავიქცეთ ჩვენ კიდევ წყვილი.
ელამურ ღიმილს მომახვევ რიდეთ.
მეც დავრბილდები რისხვარის მოშლით.
აგამზეურებ როგორც შუბის ტარს
ირუბაქიძის
და ერთხელ კიდევ
გასუდრულ მტევანს
გაგშოლტავ ლოშნით ...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 08.03.2014, 14:24 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ყივჩაღეთ იყო....
ქალი მოვიტაცე.
ცხენზე შემოვიგდე, დედალი ავაზა.
ტანი დაყურსული
გავშხვართე უნაგირზე,
თეთრი თეძოების ვიხილე გახელება.
ხტოდნენ ატეხილი, ავხორცი მუხლები.
და თვითონ ნადირი გავხდი, მე ნადირი.
კოცნა-კბენა იყო,
ალერსი-დანა,
მუცელი გაზნექილი
პირით გადავღადრე,
და მარჯვენა ნაპირიდან,
ქალი გაფატრული
ვესროლე მდინარეს.
სიგიჟის წვეთი
ცხენს მოხვდა საფეთქელში,
ცეცხლი წაეკიდა უნალო ფლოქვებში
და თითქო დაკოდილი
გავარდა ჭენებით.
მე სისხლის ყივილი,
მოღუშულ სივრცეებს,
მათრახათ გადავკარი!
... ეს იყო ყივჩაღეთ,
ვეფხობის თვეში.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.03.2014, 18:24 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ველური ცხენები
ამგვარად ამაყს და ამგვარად ჟინიანს,
რად არ გეშინია? რად არ გეშინია?
ჩემში ველურ ცხენებს გაშლიათ ფაფარი,
ჩემში სიმკაცრეა ათასი აფთარის
და ჩემი მერნების ფაფართა ფლოქვები,
არა, არ გაბედო! წაგლეკავს! მოკვდები!
მე არც ედემი ვარ, არც ზეცა მეშვიდე,
მე გირჩევ შეშინდე! შეშინდე! შეშინდე!
მარჯვენით დაღალულს მიპყრია სადავე,
ქარმა ხმა წარმტაცა, ცეცხლში მაქვს სათავე,
ისეთი მართალი ვარ, ვერ მაცდენს სიყალბე,
არა, არ გაბედო! არა, არ გიყვარდე!
შეშინდი! შეშინდი! რამეთუ ცხელებით,
ჩემში გრიალებენ ველური ცხენები...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 26.07.2014, 14:53 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| "ტანს გეტმასნება სველი ალერდი" ტანს გეტმასნება სველი ალერდი.
ჭვირვალი კაბა გიმხელს თეძოებს.
და აზიდული მაღალი მკერდით
მიეფინები მწვანე ეზოებს.
დაქნილი ფრჩხილით ტაროებს კორტნი
და ტაროც ხვდება ძუძუს რძიანი.
გაკოცებს ხავო სიმინდის ყლორტის -
და ატევრილი სხეულმზიანი
როგორც ავაზა
შენ ტანმხურვალი
დაეძებ კუროს -
რომ დაგიურვოს... გხედავ და ვიცი: შენი კუნთები
დათესლილია ჩემი სურვილით.
წამოვიწევი... შენ გაბრუნდები
გადალეწილი მხეცის წყურვილით -
და გავარდები...
დაგედევნები...
თეთრი მუხლები თითქო ჰკივიან:
შენი ვარ შენი მოდი გევნები,
მეც დაგეწევი და ცხელწვივიანს
აგიყვან ხელში
და გადაგისვრი დიდ საწნახელში -
რომ შენი ტანით დავსრისო მაგრად
მწიფე მტევნები...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები: -
უნდობი ტალღა და ხვლიკი ლუში.
ათასი ქალი ყველა მრუში.
აშარა თუ ხარ კახპა და ურცხვი.
გწყურია ვაჟი უცხო და უცხო.
არა ხარ ჩემი. არ ხარ არვისა.
თუმც არაოდეს არა ხარ უარზე.
იცოდე: მოვგრეხ ნებას ყუაზე.
ერთბაშად შეგსვამ ღვინოს ქარვისა.
და შენი თმების წითური მორგვით
მიგაკრავ მაგრად
ცხენის ძუაზე...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები:
ეხლა მადონნა - წმინდა - ხასხასა.
რა გიყო მე შენ უძღებო ხასავ?!
ნელი და ტკბილი
ქვემეფინები -
რომ გადავიქცეთ ჩვენ კიდევ წყვილი.
ელამურ ღიმილს მომახვევ რიდეთ.
მეც დავრბილდები რისხვარის მოშლით.
აგამზეურებ როგორც შუბის ტარს
ირუბაქიძის
და ერთხელ კიდევ
გასუდრულ მტევანს
გაგშოლტავ ლოშნით. გრიგოლ რობაქიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 02.02.2015, 02:40 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ღმერთმა მიაყარა მადლი საქართველოს.
მკერდი არ უშრება მიწას უსთვალოსა..
უხვი მზე გამოდის ხალისით სართველოს:
ბუღრაობს მწვანეზე და მართავს კალოსა.
მუხას გადაგრაგნილს და მაგარ წვივიანს
სურო ეგრიხება ლურჯი არტახებით.
გადათქვირებული რკოები ცვივიან
და ეშვებს ლესავენ ველური ტახები.
ღელავენ ჯავარი ტალღები სიმინდის.
სული ეხუთებათ ხულებს და თაროებს.
დალოცოს უფალმა ნაყოფის სიწნმინდე:
ლამაზი ქალები ქურჩავენ ტაროებს,
და პირგაგუდული დიდ საწნახელი -
ყურძნით გალეშილი ლუში გველეშაპი.
რომელმა გიორგიმ არ ჩასცეს მახვილი,
მტევების ტბორები რო ხვრიპოს პეშვებით.
რკო მრუში. მტევანი. ტარო დაყურსული.
ალო ატეხილი და თესლი ხურვალი.
ვერვინ დაიურვოს ხარი გალურსული,
მთელ წყაროს ამოცლის, რომ არის წყურვალი.
ჯოგების ურდოებს მორეკავს მეზვარე:
წინ ხარი წიქარა, და ძროხა ბელეშა,
იქ აედევნება უშობელს მოზვერი
და განზე უეცრად დაიყეფს ქელეშა.
ყუჟდება ფარეხი და თანაც ბნელდება.
ჩუმად იბუდრებენ მსუქანი დედლები.
ჩვენც, დასიცხულები, მათთან დავნელდებით:
სასვენად გველიან ძელური კედლები.
ვაჟები. ქალები. შვილები. მამები.
დედავ: ჩაგეხვევით უბეში კვართული.
და ძილში მალულად ფიქრი გვეამება,
რომ არ გაგვიმეტებს, ჩვენ მიწა ქართული.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 02.02.2015, 02:41 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩემი ღერბია დიონისოს მედალიონი.
ცეცხლით სწერია: მოხარული საშურო ხმალზე.
ჩემთვის ხალისობს სიხალისით თვით ალიონი
და მელის მუდამ მზიურ საქმროდ მე სილამაზე.
დღეს დაღვენთილი, დათენთილი მე ვფიქრობ სხვაზე,
დღეს თუ არ ლაღობს ჩემთვის თეთრი ნელი სიონი:
იცოდე მისთვის: რომ ავლესო სანატრიონი
და ქვეყნის ბედი გადავტეხო ჩემს ხერხემალზე.
ჰელადის შვილი ვარ ერთგული მე ”ამორ ფატის”,
სავნებო სხვერპლად გამზადილი, ვით სავსე თასი.
და თუნდ რაინდი ცხოველი მზე სულ დაიფუტოს:
თასზე თასს ვამსხვრევ, რომ ავმართო კიდევ ათასი.
თავაღებული: მე სარკე ვარ ყველა თვალების
და მასკა ჩემი ქერქი არის მხოლოდ ცვალების.
|
| |
|
|
