|
გიორგი ლეონიძე
|
|
| nukria | Дата: პარ, 14.09.2012, 22:50 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბარბაროსული ელეგია
ძველი მზეების დამრჩა ვალები,
ვიგონებ იმათ შრიალს ფარჩიანს.
ხარის ცხელ მუცელში ვარ ამოვლებული
ცეზარი ბორჯია.
ჩამორჩენილი მითრიდატის ლეგიონერი,
ქვეყნის დაპყრობით მოსული,
მტკვარზე ვინც მღერის რომის ელეგიას,
სისხლი შევახეთქე ბარბაროსული.
მედგა მუზარადი (რა უტკბოესია!)
ომებში დამქონდა ხმალი ირიბული,
დღეს სისხლის ჯამებით ვხვრეტავ პოეზიას
და ფარად მიჭირავს მთვარე გატყირპული.
უფალო! დასცალე ჩემი საყვირები,
მაწოვე სიტყვა გამოკვერილი,\\\'
სასძეურს ატოკებ
ძროხა გატოქილი...
ასე ვლოცულობ მე ყოველ კვირას
წყნარი ბოკვერი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:12 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| საათნავა
ეს საწყალი საათნავა
სიყვარულმა გაათავა!
უძილოდ ღამეს ათევდა,
”ვით ვარსკვლავი მთვარისათვინ, ―
ზარუ ―
ზარბაბ ―
ზარისათვინ”.
მისხალივით გული სტკივა,
მისი სიტყვა ცაში მივა:
”არ გეწყინოს, ჩემო კარგო,
სიტყვაშიაც იგავი მაქვს,
რომელ ერთხელ გენაცვალო,
განა რამდენი თავი მაქვს?”
*
ხეივანში ჩადგა მთვარე,
აივანზე ოხრავს ქალი,
ტირის თარი დამარხული,
მიზრაფს სცვივა ნაპერწკალი.
― რად აღსდეგი, რად მეძახდი,
რა ოცნებას მიპირებდი?
თარი ტირის... რად უნდოდა,
ჩვენ ისედაც ვიტირებდით...
*
შენ იტირებ, არ მოკვდები,
შენ იმღერებ დღე ათასი.
ქუჩებშია ჩირაღდანი,
აბრეშუმის ფიანდაზი.
შენი თარი ― შევარდენი
არის ოქროს ავჟანდითა.
ცხრა კუბოში რომ იძინო,
გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!
გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,
ხმა ვისთვის არ დაგეღალა,
პირლამაზი მეზობელი,
შავგვრემანი, ყელმაღალა...
სიმღერებიც არ იქნება,
თუ არ ცრემლის შარბათითა;
ცხრა კუბოში რომ იძინო,
გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.
შე საწყალო ფეიქარო,
ხმადამთვრალო საათნავა,
ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,
რა ნაღველმა გაგათავა?
*
დღეს თბილისის მოედანზე
მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;
სამქებაროდ ჩახჩახებენ ―
ჩირაღდანი, ფიანდაზი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:12 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რუსთაველზე ნუ შეხედავ...
რუსთაველზე მე შევხედე
მონარგიზულ თვალის გუგას.
კიდევ სწყურის გულს ხანძარი,
თუმც მრავალჯერ დაიბუგა!
შენი თვალი ბუდეშური
გამოსულა საშუბარად,
განა არ გაქვს დასაშური,
მოკაშკაშებ მაშ აბა რად?
თბილისში რომ დაგოგმანობთ,
შვლები მთებში რათ დატოვეთ?
არ გაწუხებთ, ლამაზმანნო,
მათი სვე და სიმარტოვე?
თქვენთვის უდგას ჩვენს გულს ფესვი,
ლერწმებად რომ დაიქნებით,
ევას მერე უტურფესი
ხართ, იყავით და იქნებით!
გინახიათ შავი ლალი?
მე მინახავს ერთის თვალში,
მისი მზერით დავიღალე,
გავნიავდი ეშხის ვალში.
რუსთაველზე ნუ შეხედავ
მონარგიზულ თვალის გუგას,
მოსწყურდება გულს ხანძარი,
ეჰ! რამდენჯერ გადიბუგა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:13 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| როგორც ირემი გამოვარდნილი
როგორც ირემი გამოვარდნილი
მონადირის თვალს ეჩვენოს წამით,
შემდეგ მოსწყდეს და გადაიაროს
ცხრა მთა, ცხრა ველი ქარიშხლის ძალით,
ისე ვყოფილვარ ჩასაფრებული
სიყვარულისთვის დღითა თუ ღამით, ―
ვერ მოვეწიე, ვინ მოეწევა?..
ვინც მოეწიოს, ვაჰ, მისი ბრალი!..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:13 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სამშობლოვ!
მე დაჭრილი ვარ ათას სურვილით.
და ოცნებისთვის ზღვაც კი მცირეა, ―
მწამს სიყვარული შმაგი წყურვილით,
და გულიც მისთვის შემიწირია!
სამშობლოვ, ისევ შენ ხარ პირველი!
ტორტმანებ გულში, როგორც მეწყერი...
შენი, შენდამი ვარ შემწირველი,
მღაღადებელი, ლექსით მეტყველი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:14 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სამშობლოს გმირებს
“არა არს წესი ჩვენ ქართველთა, რათა ვიხილოთ მტერი ჩვენკერძ მომავალი, შეუბმელად
ზურგი შემოვაქციოთ, დაღათუ იყოს სიკვდილი”. ქართველი სარდლის ნათქვამი ბრძოლაში
XIII საუკ.
”ქართლის ცხოვრება”გამოჩნდებოდა ბუქი და მტვერი,
კორიანტელი ამტყდარი ცამდე,
მტვრევით მოჰქროდა სეტყვასებრ მტერი
და ქართლს ურდონი თვალებით ნთქავდნენ!
წინ ვინ დაუდგეს წარღვნათ ნიაღვარს,
ქარიშხლის შეხლას, ცეცხლის კვეთებას,
თქვენ დაუდექით და თქვენი თქმული
დღესაც ანდერძად გულს დაგვედება!
— არა, არ არის წესი, ქართველმა
მტერს შეუბმელად ზურგი უჩვენოს,
მტერი კი არა, თუ გინდ სიკვდილმა
სამშობლოს საზღვრებს შემოუჭენოს!
თქვენი შეხედვა ქარიშხალს ჰგვანდა,
როცა მიჰქროდით სამშობლოს მცველად,
როგორც ხანძარი განძვივნებული
გამხმარი თივის გადასაწველად!
—არცა ვის ვეყმოთ არცა ვმსახუროთ!—
თქვენს ხმალს თქვენივე სისხლით ეწერა,
და გულზე მჯდარი მტერი წყეული
არ დაგრჩენიათ დაულეწელად!
დღეს თქვენს საფლავებს გადაჰფენია
გადაფოთლილი ვაზის ჩრდილები,
ცოცხალი არი თქვენი გენია,
და ჩვენს მოდგმაში თქვენ არ ილევით!
ვხედავთ ერეკლეს კრწანისის ველზე,
მარაბდას —ცხრა ძმას ხერხეულიძეს,
მაგრამ ცხრა ძმაზე მრავალჯერ მეტი
დღეს სამშობლოსთვის განგმირული წევს!
ვეღარ დაჰხედონ მტკვარსა და რიონს
და ვეღარც ვაზებს გადუსვან ხელი,
მაგრამ სამშობლოს უკვდავ დიდებას
შეეხნენ გმირნი გმირულ სახელით!
მრავალ ცხრა ძმაზე მეტი ვაჟკაცი
მიიბრძვის ხელში შიშველი ხმალით,
რომ შეანათონ სამშობლო მხარე
საქმით, გმირობით, სიმაგრის ძალით!
მკერდით გაჰკვეთეს გრიგალთა ბური,
ცეცხლის ელღვარი ამტყდარი ცამდე,
და საქართველო, ჩვენი ხელთქმნილი,
სცოცხლობს, იცოცხლებს უკუნისამდე!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:14 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სანდრო შანშიაშვილს
შენ ― ალაზანის ბერმუხავ,
ბერო და მაინც მაგარო,
ლექსის მეზვრეო, მერთვლეო,
ნაღვაწო, ნაამაგარო!
ძველი მუხების ნერგი ხარ,
გომბორის ტევრში ჩარგული,
შენ გზრდიდა ილიას ჩანგი,
ვაჟას ჩარგლური ჩანგური.
ხმანამწარევი წარსული,
წინაპარ გმირთა რიალი,
შენ სალამურით მოხველი,
ვაზის და ყანის შრიალით.
კახურ ყამირის ყვავილნი
დაასხდნენ შენს წიგნში ლექსებად,
ლექსით დაკოცნე სამშობლო,
დღეს რომ შენ გეალერსება!
ადიდე ქართლი, კოლხეთი,
ალაზანი და რიონი,
ხალხი და დიდი ბელადი,
დღეების სანატრიონი!
ქართაბუდეში გაზრდილმა,
მოსჭერ ჩუქურთმა ქართული
ნათელი სიმი ჩვენი მზის,
გულში გაქვს ამოხლართული!
შენს ძმობას გულში ვაძველებ,
დღეს ვხვდებით თაიგულითა,
ძმაო, სულ ჟღერდეს სიტკბოთი,
რაც ამოირხა გულიდან!
გამფრთხალან ყრმობის ირმები,
შენც მოგეპარა ჭაღარა,
მაგრამ პირიმზე გიყვავის,
გულში გუგუნებს ნაღარა!
ისევ გვასმინე ჰანგები,
ტკბილი და ომახიანი!
სულ მხრებზე გეჯდეს სიმღერით
ბულბული ოქროს ხმიანი,
ისევ იმღერე ხალხურად,
ყამირის ხმაო ძლიერო!
გკოცნი, გილოცავ, სამშობლომ,
დე, ლექსი გიბედნიეროს!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:14 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სვეტიცხოველი
ალვის შტო იყავ, სარო, ლამაზი,
მოგკვეთეს თურმე, ზეცას წახველი...
სადა ხარ, მტკვარზე მოჭრილო ხეო.
ნუ თუ არ წაგყვა მიწის ნაღველი?
ჩამო, აჰყვავდი... ბრწყინავს მაისი,
ყველა ხეების გამომჩარხველი...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:15 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სიმღერა
ჩაჰქრა სხივი... ქარი ჰხვივის...
დაცემულა ფურცელი!
ირმის ყვირილს, გულის ტკივილს,
მოდი და გაუძელი!
მზის ღადღადს და მთვარის ქათქათს,
მთების ლაპლაპს ვუცქერი,
საქართველოს სილამაზეს,
მოდი და გაუძელი!
გულის ძგერა, ჩანგის ჟღერა,
მე სამშობლოს ვუძღვენი!
მარად მისით ვიხარო,
მასთან დავრჩე უცვლელი;
საქართველოს სიყვარულს,
მოდი და გაუძელი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:15 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სიმღერა პირველი თოვლისა
ეს თოვლია, თუ მიმინომ
დააფეთა მტრედები?
ვარსკვლავთა ოთახებში
ჩათვლემილებს ეძინათ,
ეხურათ ხავერდები...
ჩქარა, მინდა ვუყელო,
მესმის მათი თქერანი...
სავსე თოფი მომეცით
და ცხენი ნაქერალი!
ორმა გუნდმა კიდევაც
მდინარეში გასტოპა!
ჩქარა, თორემ წასულა
ჩემი ახალგაზრდობა!
წასულა და წასულა,
ნეტავ საით წასულან
ის პატარა სიზმრები?
სიჭაბუკის დღეები
შორიდან მომბღავიან,
როგორც მთიდან ირმები. . .
*
ვაჲ, შენ ჩემო თეთრო მტრედო,
გულო ჩემო კრიალა!
საკალმახე წყალივით
ლექსი ვერ ვაწკრიალე,
და როგორც ციცნათელა
აბედს არ ეკიდება,
სიჭაბუკის გარეშე,
ლექსს ვინ მისცა დიდება?
*
― ეს ცრემლია, თუ გულმა
დასძრა ლექსის მტრედები? -
ვარსკვლავთა ოთახებში
ჩათვლემილებს ეძინათ
და ჰქონდათ იმედები...
― ეს ლექსია, თუ მღერის
გავლილ დღეთა კრებული?
გულია თუ მინდორი,
დილას მოფუტკრებული?
― არა! ეს თოვლი არი
ვარსკვლავების ქაფითა;
არა, ეს მტრედებია,
მიმინომ დააფეთა!
ჩქარა! მინდა ვუყელო,
თოფი ვტყორცნო ხმიანი,
ჩქარა, ზარით მარხილი,
ოქროს ჩარდახიანი!
ორმა გუნდმა კიდევაც
მდინარეში გასტოპა!
ჩქარა, თორემ წასულა
ჩემი ახალგაზრობა!
|
| |
|
|
