|
გრიგოლ აბაშიძე
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:07 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იჯდა ქრისტე და, მდუმარე დიდხანს,
სილაზე თითით რაღაცას წერდა,
ჩაქოლვის დასტურს ელოდნენ მისგან.
და არ ცხრებოდა ყაყანი მტერთა.
შუაში იდგა ტურფა ასული,
შიშით ელოდა სასტიკ ბრძანებას,
წამით შეირხა ფიქრში წასული
ქრისტე და წერას თავი ანება.
_ ამ ქალს, საჯაროდ, მრუში უწოდეს _
თვალს ავლებს იქ მყოფთ, გულთამხილველი, _
ნება აქვს მხოლოდ ყოვლად უცოდველს,
ქვა რომ ესროლოს ცოდვილს პირველი.
და ყველამ ჰკითხა სინდისს ნებართვა _
თუ აქვს ნებართვა ტყორცნა ითავოს?
ქვის სროლად ხელი ვერვინ შემართა,
უხმოდ გაშორდნენ მსვერპლს სათითაოდ.
ეს განაჩენი დღეს რომ გვსმენოდა,
სულით მაღალის და გულით წმინდის _
ცოდვილს პირველი ცოტა ესროდა?
ბევრი ჰკითხავდა ნებათვას სინდისს?
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:09 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თვალი ცქერით, გული ძგერით
თუ ვღონდები, რაღად ვმღერი,
მთმენი ჭირთა ათასფერთა?!
ვერ გავაძღე თვალი ცქერით,
გული ძგერით არ დაბერდა.
საგალობელს უწყობს კილოს
ცალკე გული, ცალკე თვალი,
გაღვივებას კიდევ ცდილობს
ფერფლწაყრილი ნაღვერდალი.
ისევ ელის აფეთქებას,
ისევ ელის ახალ ელდას...
და სიმღერაც არ ბერდება,
რაკი გული არ დაბერდა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:10 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვინ ახსნის!
ადიდებულმა წყალმა გაგვრიყა,
გაღმა-გამოღმა ვდგავართ ცალ-ცალად.
თავისუფლებით რომ დავმტკბარიყავ,
ქვეყნის აწეწვამ არ დამაცალა.
მაინც ვაბიჯებ ცეცხლს ფეხშიშველა,
მტკივა და მეწვის (არ ვარ იოგი)
ვეღარც ღვთისმშობლის კალთამ გვიშველა,
ვერც გვიწინამძღვრა წმინდა გიორგიმ.
იქნებ სიცოცხლე უკვე არა ღირს,
ვინ გამცემს პასუხს, დარჩენილს სახტად,
ვინ ახსნის ჩემი ხალხის ხარაკირს,
როდესაც მისი ოცნება ახდა.
ვინ მეტყვის, რატომ შემომაგება
შარბათის ნაცვლად ბედმა სამსალა,
თავისუფლების გემოს გაგება
წუთისოფელმა რად არ მაცალა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:11 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და მაინც მჯერა
შევყურებ უტყვი და შუბლშეკრული,
რა ძალა იყო, ნეტავ, ეგ ძალა,
შენ რომ დაგცა და ისე შეგცვალა,
რომ შენი შვილიც ვერ გცნობ ბედკრული.
ყველა სიკეთე სიავედ გექცა,
ღვარძლით, სიბრმავით და უნიჭობით
ბნელ ბოროტების ზღვაში ვიხრჩობით,
განწირულები სატანის კერძად.
ლამის დავკარგო რწმენა შენი გზის,
გული ჯავრისგან შემომეფლითა...
და სადღაც მაინც მჯერა, ფერფლიდნ
შენ კვლავ აღდგები, როგორც ფენიქსი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:12 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ოცი წლის ბიჭებს ვაცილებ ცრემლით,
ისინი ჩემი სისხლხორცებია...
მე რაღად მინდა სიცოცხლე ჩემი,
როცა შვილები იხოცებიან!
მათ ნაცვლად სიკვდილს ვნატრობ ათასჯერ,
ზეცა ჰქუხს, მიწას გააქვს ზანზარი...
ღმერთო, რა ცოდვის გამო დამსაჯე,
ღმერთო, ამ დღეებს რად მომასწარი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:14 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნახანძრალ თბილისში
თბილისის ზეცას, ღრმას და უძიროს
გადაეფარა მწუხრის ზეწარი.
სახლთა ამ ჩონჩხებს როგორ ვუცქირო!
ამ უბედურ დღეს რად მოვესწარი!
ნაცნობი ქუჩაც, გზაჯვარედინიც,
თვალდათხრილია და შავად ბოლავს...
ისევ მობუნდა ჯალალედინი?
ისევ წავაგეთ კრწანისთნ ბრძოლა?
არა! კაენის ჰკივის მახვილი,
ეს ძმისმკვლელს დარჩა კვალი შავბნელი,
ცას შეჰღაღდებს სისხლი დაღვრილი,
უღვთოდ დაღვრილი სისხლი აბელის.
ვაი, ქალაქის ძვლებო ბებერო,
ვაი, დაშლილო ხანძრით ქვიტკირო!
რომელი ერთის ფერფლს მოვეფერო,
რომელი ეთი ძმა დავიტირო?!
და როცა ვწყევლი განხეთქილებას,
ცრემლიან თვალებს მივაპყრობ ცისკენ...
დავდივარ,
მტკივა
და მეტირება...
უფალო, გვიხსენ!
უფალო, გვიხსენ!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:15 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამაოების მატარებელი
ცხოვრბის ეტლის სადარებელი
საცაა გავა მატარებელი.
გ ა ლ ა კ ტ ი ო ნ ი
ჩქარი ყოფილა, საოცრად ჩქარი,
ჩემი ცხოვრების მატარებელი!
ისე უეცრად გასცდა ჩემი დანიშნულების
სადგურს,
რომ ჩასვლაც ვერ მოვასწარი.
თანამგზავრთაგან
აღარა ჩანს ურავლესობა,
ჩემს შეუმჩნევლად
ამოსულან სულ სხვა მგზავრები
და ვწუხვარ, ასე რატომ დავყოვნდი
ამაოების მატარებელში...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:16 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| არ თქვა, აღარ გამაგონო!
მეორდება ისტორია,
დღევანდელს ჰგავს გარდასული,
რახან ბევრი გვიცხოვრია,
ნუთუ დგება დასსარული?!
არა! არ თქვა დავბერდითო,
ნუ მაჯერებ, რაც არ მჯერა,
არ მწამს სიტყვა ავბედითი,
რომ ჩამძახონ ათასჯერაც!
ვიცი, რომ ეგ აღსარება,
როგორც ზოგ-ზოგს ადრე, წინათ,
გათქმევინა გამწარებამ,
სიყვარულმა გათქმევინა.
თუ არ გინდა დამაღნო,
დაბერება არ თქვა ჩვენი,
მეტი აღარ გამაგონო
ეს სასტიკი განაჩენი.
ვერ გავივლებ მაგ ფიქრს გულში...
უკვდავების ჯიღოსანი,
ჩვენ ხომ ვაჟა გვყავდა გუშინ,
გუშინ გვყავდა ფიროსმანი.
ხომ ბრუნავდა ცაში ძერა,
ჩვენ რომ გულ-ღვიძლს გვიკორტნიდა,
მაგრამ გუშინ დაიწერა,
სწორედ გუშინ “ნიკორწმინდა”.
სიცოცხლის ხე თუმც ძველია,
დროის ხავსი არ ედება,
მას არასდროს უწერია
სიკვდილი და დაბერება!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:17 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვინ მოგისაჯა სულ ჩრდილი, ჩრდილი...
გზა ეკლიანი და უსასრულო?!
სულ ბეწვის ხიდზე როდემდის ივლი,
ყოფნა-არყოფნის ჯვარზე გაკრულო?!
რად ვერ ამაღლდი, სიკვდილს რომ სძლევდი,
სისხლით რომ რწყავდი
მთაბარს ველმინდორს?!
ბედუკუღმართი ეგ შენი ბედი
სულ ბეწვზე როგორ უნდა ეკიდოს?!
რად ვერ დათრგუნა უკუნი შუქმა,
როდემდის უნდა გვცდიდე იღბალო?!
მე დავიღალე და ღმერთმა ნუ ქნას,
შენც, საქართველოვ,
შენც დაიღალო!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 31.07.2012, 20:18 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გაქრა ოთხმოცი წელიწადი,
დადნა წამებად,
არც გათენება მიხარია,
არც დაღამება!
სიცოცხლე გრძელი რომ მეგონა,
მოკლე ყოფილა,
მოკლე ყოფილა _
თვალის ერთი დახამხამება.
სიკვდილის ლანდი ძუ მგელივით
მომდევს ძუნძულით,
სად გავექცევი, წლების ტვირთით
მხრებდახუნძლული,
სულ მალე ფეხის დასადგმელიც
აღარ დამრჩება,
არყოფნის ზღვაში იძირება
ჩემი კუნძულიც.
რომ მკითხონ: გრძელ გზას
დაიწყებდი ისევ თავიდან?
ღმერთმა მაშოროს,
გადმოვუხტე ქარონს ნავიდან!
მე ჩემს წილ ტკივილს, ჩემს წილ წყენას
არვის უსურვებ,
რაც ჯავრი მქონდა,
სამარეშიც ჯავრად ჩავიტან.
დამძიმდა ტვირთი,
წლების ზიდვა გახდა წამება,
არც გათენება მიხარია,
არც დაღამება,
სიცოცხლე გრძელი რომ მეგონა,
მოკლე ყოფილა,
მოკლე ყოფილა _
თვალის ერთი დახამხამება!
|
| |
|
|
