|
გრიგოლ აბაშიძე
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 06.09.2012, 15:26 | Сообщение # 21 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შხამით სავსე თასი
რაღა ვიღონო ბედო მსახვრალო,
ამდენ უბედუს ცრემლსაც ვერ მოვწმენდ
რატომ დამტოვე, ღმერთო მაღალო,
ქართველთა მოდგმის დაქცევის მოწმედ!
დროთა კავშირი გაწყდა უწყვეტი?
ბედის ტრიალში ვერ გავერკვიე?
ვისაც შესხმას და ქებას ვუწერდი,
მე როგორ დავწერ მათთვის რექვიემს!
რა ზარი ისმის, რა ულმობელი!
ასეთი ზარი ჯერ არ მსმენია.
შხამით სვსეა თასი, რომელიც
ბოლომდე ჩემი შესასმელია!
სხვა არჩევანი არც მაქვს, უბრალოდ,
დღესაც შხამს ვსვამ და ხვალაც შხამს ველი...
ბოლომდე შევსვამ, რაკი, უფალო,
არ ამარიდე ეს შესასმელი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 14.09.2012, 19:56 | Сообщение # 22 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვარძია
იდგა,
ვით კლდეში დაკიდებული
და ჰგავდა ხომალდს -
მაღალ ანძიანს,
ფესვით ქვესკნელზე დამკვიდრებული,
გამოკვეთილი კლდეში ვარძია.
ათასი კიბით,
ათასი ხვრელით
ჟღერდა,
მღეროდა სიცოცხლე ქვიდან
და შემართული ოსტატის ხელი
მართლაც ხელთუქმნელ სასწაულს ქმნიდა.
კვეთავდა ნათელ გუმბათს მარჯვენა,
ხატავდა მაღალ თაღებს ოცნებით
და კლდის სიღრმიდან ცად გასაფრენად
ფრთებს ისწორებდნენ ანგელოსები.
იდგა ქალაქი ურიცხვი მღვიმით -
ქალაქი კლდეში გამოქვაბული
და ბნელ ღამეში გამომკრთალ ღიმილს
ჰგავდა ვარძიის წყარო ზღაპრული.
ირგვლივ მესხეთის ტურფა მთა-ბარი
ჰყვაოდა
მართლა გასაოცრადა...
აქ ფეხშიშველი იდგა თამარი
და ომში წასულ ლაშქარს ლოცავდა.
თვით ემხობოდა
დამამხობელი,
ვინც საქართველოს
ორმოს უთხრიდა,
და გამარჯვების
მახარობელი
აქეთ მოჰქროდა
ოთხივ კუთხიდან.
იდგა,
ვით ცაში დაკიდებული
და ჰგავდა ხომალდს -
მაღალ ანძიანს,
ფესვით ქვესკნელზე დამკვიდრებული
გამოკვეთილი კლდეში ვარძია.
სიმღერა
გვიყვარს, როგორც იავნანა,
როგორც ტკბილი ზღაპარი,
საქართველოს ცა და მიწა,
საქართველოს მთა-ბარი!
იგი ქვეყნის თვალი არი,
ზურმუხტ-ლალი ჰფენია,
ალაგ - წითელ, ალაგ - ყვითელ,
ალაგ - ალისფერია!
ანკი როგორ არ გვიყვარდეს
ხალხი სახელგანთქმული,
ვაჟკაცების დედაენა,
დედაენა ქართული!
თუ მამებმა ააყვავეს
ველ-მინდვრები ბაღებით,
ჩვენც სამშობლოს ღირსეული
მემკვიდრენი გავხდებით!
რადგან ახლა ჩვენს მამულში
ხენიც, ქვანიც მღერიან...
ალაგ - წითელ, ალაგ - ყვითელ,
ალაგ - ალისფერია!
* * *
თვითონ არ ვიცი, ასე რად ხდება,
სადაც კი ვნახავ ლამაზ მთა-გორებს,
სადაც ლამაზი მთა-ბარი მხვდება,
ჩემს საქართველოს რატომ მაგონებს.
მისი ხატება, როგორც ლამპარი,
მინათებს გზას და თან დავატარებ,
თუ სადმე მხვდება ტურფა ბაღნარი,
ჩემი სამშობლოს მთა-ბარს ვადარებ.
და მეც არ მინდა სხვა ნეტარება,
თუნდ დავიარო მთელი სამყარო,
ალბათ ვერ ვპოვებ სხვა შედარებას,
მხარე ლამაზი რომ შევადარო!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 21.12.2013, 23:56 | Сообщение # 23 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შენს რუკას _ შენი ბრძოლების სარკეს,
წეწდა და გლეჯდა ბედი წყეული,
ძონძებს ჰგავს შენი მიწა-წყლის თარგი,
დაფლეთილია შენი სხეული,
ბაღ-ვენახიანს, ციხე-ტაძრიანს
შენს სამხრეთს ხურავს ცა გაუხსნელი,
მავანს და მავანს მიუტაცნია,
სხვათა და სხვათა ადგას უღელი.
რაც დღემდის მოგყვა, რაც შეგრჩენია _
კოდორიანი, ალაზნიანი,
თუმც შენი ჰქვია, რაღა შენია,
ისიც გამხდარა სხვათა ზიარი.
მუხას წააქცევს, ლერწამს კი არა,
პირალესილი ამდენი ცული,
რა მოგიშუშებს ამდენ იარას,
რამ მოგირჩინოს ამდენი წყლული!.
და რომ გეხვევა ღრუბელი ბნელი
შორიდან როგორ გიყურო მშვიდად.
ნუთუ დამხობა ჩვენს დროში გელის,
დაუდევრობით შენთავე შვილთა!?
არა, შენ წელში ისევ სწორდები,
რომ კვლავ წამოდგე ბუკით, ნაღარით,
ისევ იწევენ მზისკენ ყლორტები,
შენს ძველ ფესვებზე უხვად ნაყარი.
დიდება ამ დღეს, დიდება ამ დღეს,
ბორკილი ეგდოს ძირს დამსხვრეული,
ლაზარესავით, ხვალ ისევ აღდგეს
დღეს დაფლეთილი შენი სხეული!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 26.12.2013, 22:43 | Сообщение # 24 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ის მოდის ზღაპრულ მშვენებით სავსე,
ასული ცეცხლის ნგრევის და შფოთის,
ტყვიების თქეში გადასდის თავზე
და დაცემულთა გვამებზე მოდის!
თმებში უბრწყინავს ხანძრების ფერფლი,
ფეხს რომ აბიჯებს ტყვიით მოცელილთ,
ვაშას მოსძახის მისსივე მსხვერპლი,
მის ნატერფალზე სისხლის მკოცნელი.
ძირს დამსხვრეული გდია უღელი,
მაჯებს აჩნია ბორკილის ჟანგი;
მოდის ამაყად წარბშეუხრელი
და წინ მოუძღვის ღვთიური ჰანგი.
სანდომიანი და ფეხშიშველი
მოდის ღვთაების ხელით ნახატი,
მოდის მიმნდობი და მიმზიდველი
და შუბლს უმშვენებს სისხლის ნაკადი.
ოცნება ხალხთა, ნატვრა მგოსანთა,
მოდის, მოაფრქვევს ელვას ტყვიებად...
მზის ამოსვლას ჰგავს მისი მოსვლა და
მას ყველაფერი ეპატიება.
(გრ. აბაშიძე)1993.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 07.03.2014, 19:56 | Сообщение # 25 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მითხრეს,სიწითლემ გადამკრა წუთით,
ვერ დავრჩი მშვიდად და არხეინად,
არც მყვარებიხარ,არც ჩემად მსურდი,
და მაინც ჩუმად რაღაც მეწყინა.
გათხოვდი,
ბოლოს ყველა თხოვდებით,
თითქმის ყველანი ხდებით დედები,
თქვენი სიმართლით,თქვენი ცოდვებით
მოძებნით,ვინმეს მიეკედლებით.
მაინც რად გვწყდება გული,რით არი?
თითქო ვშორდებით ვინმე ჩვენიანს,
თითქო გვაკლდება ერთი საზმარიც,
ჩიტი ყოფილა და გაგვფრენია.
შორით მომწონდი,მხვდებოდი წუთით,
დღეს თითქო ჩემი დასტოვე ბინა,
არც მყვარებიხარ,არც ჩემად მსურდი,
არც ვიცი,გული რატომ მეტკინა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 01.04.2017, 14:45 | Сообщение # 26 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სიტყვა სატევრად უნდა გექცია,
თუ აღშფოთებით გული გქვს სავსე.
რა დროს ლექსია! რა დროს ლექსია!
როცა ქვეყანა გექცევა თავზე.
თვალზე ცრემლები როგორ შევიშრო,
რა დღე დაგვიდგა, რა სამწუხარო!
მე ჩემი ლექსი საიერიშოდ
ძმათაგან რომელ ძმას წავუმძღვარო!
სიკვდილი იმედს ხელიდან გვაცლის,
მოკლულებს ფანტავს ნაფოტივითა,
ამდენი გესლი, ამდენი ღვარძლი
სად იყო, როგორ ამოტივტივდა?!
მკვლელის თვალები სისხლს აუვსია,
და სისხლი მოსწვეთს მკვლელის იარაღს.
ძმა ძმის საკლავად ვინც გაუსია,
ზიზღი ეკუთვნის, ლექსი კი არა!
ცა და ქვეყანა თავზე გვექცევა
და სინანული მეც მეუფლება...
რა მელექსება! რა მელექსება!
ღმერთმა შემინდოს ეს ჩვეულება!
1992
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 01.04.2017, 14:49 | Сообщение # 27 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ოდა თავისუფლებას
ის მოდის ზღაპრულ მშვენებით სავსე,
ასული ცეცხლის ნგრევის და შფოთის,
ტყვიების თქეში გადასდის თავზე
და დაცემულთა გვამებზე მოდის!
თმებში უბრწყინავს ხანძრების ფერფლი,
ფეხს რომ აბიჯებს ტყვიით მოცელილთ,
ვაშას მოსძახის მისსივე მსხვერპლი,
მის ნატერფალზე სისხლის მკოცნელი.
ძირს დამსხვრეული გდია უღელი,
მაჯებს აჩნია ბორკილის ჟანგი;
მოდის ამაყად წარბშეუხრელი
და წინ მოუძღვის ღვთიური ჰანგი.
სანდომიანი და ფეხშიშველი
მოდის ღვთაების ხელით ნახატი,
მოდის მიმნდობი და მიმზიდველი
და შუბლს უმშვენებს სისხლის ნაკადი.
ოცნება ხალხთა, ნატვრა მგოსანთა,
მოდის, მოაფრქვევს ელვას ტყვიებად...
მზის ამოსვლას ჰგავს მისი მოსვლა და
მას ყველაფერი ეპატიება.
1993
ფიქრები საქართველოს რუკაზე
შენს რუკას შენი ბრძოლების სარკეს,
წეწდა და გლეჯდა ბედი წყეული,
ძონძებს ჰგავს შენი მიწა-წყლის თარგი,
დაფლეთილია შენი სხეული,
ბაღ-ვენახიანს, ციხე-ტაძრიანს
შენს სამხრეთს ხურავს ცა გაუხსნელი,
მავანს და მავანს მიუტაცნია,
სხვათა და სხვათა ადგას უღელი.
რაც დღემდის მოგყვა, რაც შეგრჩენია
კოდორიანი, ალაზნიანი,
თუმც შენი ჰქვია, რაღა შენია,
ისიც გამხდარა სხვათა ზიარი.
მუხას წააქცევს, ლერწამს კი არა,
პირალესილი ამდენი ცული,
რა მოგიშუშებს ამდენ იარას,
რამ მოგირჩინოს ამდენი წყლული!.
და რომ გეხვევა ღრუბელი ბნელი
შორიდან როგორ გიყურო მშვიდად.
ნუთუ დამხობა ჩვენს დროში გელის,
დაუდევრობით შენთავე შვილთა!?
არა, შენ წელში ისევ სწორდები,
რომ კვლავ წამოდგე ბუკით, ნაღარით,
ისევ იწევენ მზისკენ ყლორტები,
შენს ძველ ფესვებზე უხვად ნაყარი.
დიდება ამ დღეს, დიდება ამ დღეს,
ბორკილი ეგდოს ძირს დამსხვრეული,
ლაზარესავით, ხვალ ისევ აღდგეს
დღეს დაფლეთილი შენი სხეული!
ამ სოფლის წესი...
ამ სოფლის წესი ეს იყო, ალბათ,
ვინც ამაშენა, მანვე დამშალა!
მიტომ მასმევდა წვეთ-წვეთად შარბათს
რომ ბოლოს მესვა მხოლოდ სამსალა.
და ეს მავიწყებს ყველა სატკივარს,
გულს ჩამრჩა დარდის ერთი ნესტარი,
მეც სამარეში ისე ჩავდივარ,
სამშობლოს საშველს ვერ მოვესწარი!..
1992
შხამით სავსე თასი
რაღა ვიღონო ბედო მსახვრალო,
ამდენ უბედუს ცრემლსაც ვერ მოვწმენდ
რატომ დამტოვე, ღმერთო მაღალო,
ქართველთა მოდგმის დაქცევის მოწმედ!
დროთა კავშირი გაწყდა უწყვეტი?
ბედის ტრიალში ვერ გავერკვიე?
ვისაც შესხმას და ქებას ვუწერდი,
მე როგორ დავწერ მათთვის რექვიემს!
რა ზარი ისმის, რა ულმობელი!
ასეთი ზარი ჯერ არ მსმენია.
შხამით სვსეა თასი, რომელიც
ბოლომდე ჩემი შესასმელია!
სხვა არჩევანი არც მაქვს, უბრალოდ,
დღესაც შხამს ვსვამ და ხვალაც შხამს ველი...
ბოლომდე შევსვამ, რაკი, უფალო,
არ ამარიდე ეს შესასმელი!
1993
ღმერთმა შემინდოს
სიტყვა სატევრად უნდა გექცია,
თუ აღშფოთებით გული გქვს სავსე.
რა დროს ლექსია! რა დროს ლექსია!
როცა ქვეყანა გექცევა თავზე.
თვალზე ცრემლები როგორ შევიშრო,
რა დღე დაგვიდგა, რა სამწუხარო!
მე ჩემი ლექსი საიერიშოდ
ძმათაგან რომელ ძმას წავუმძღვარო!
სიკვდილი იმედს ხელიდან გვაცლის,
მოკლულებს ფანტავს ნაფოტივითა,
ამდენი გესლი, ამდენი ღვარძლი
სად იყო, როგორ ამოტივტივდა?!
მკვლელის თვალები სისხლს აუვსია,
და სისხლი მოსწვეთს მკვლელის იარაღს.
ძმა ძმის საკლავად ვინც გაუსია,
ზიზღი ეკუთვნის, ლექსი კი არა!
ცა და ქვეყანა თავზე გვექცევა
და სინანული მეც მეუფლება...
რა მელექსება! რა მელექსება!
ღმერთმა შემინდოს ეს ჩვეულება!
1992
ფა-ფუ…
ხელისგულიდან ყვავილის ფუცლებს,
თუ თოვლის ფანტელს ფაფუკს,
სულის შებერვით შენ აქრობ უცებ
და შემომძახი: ფა-ფუ!
მალე, ვით ზღვაში დაფლეთილ აფრას,
ქარი დაჰბერავს ბაბუს...
ხელისგლივით დახედავ საფლავს
და ჩუმად იტყვი: ფა-ფუ!..
1991
უსამართლობა
გაზაფხულს ხეთა ჯარიც თან ახლდა,
ტყეს სად ჩააცვა მწვანე წვრილთვალა?!
ხედავ, ბუნება ისევ განახლდა,
მთა-ბარმა ფერი ისევ იცვალა!
იქუხა ცამ და ღელე ღრიალით
მოვარდა ყალყზე შემდგარ ზვირთებით;
ცეცხლის გამჩენი, ნაკვერცხლიანი,
ატმის ტოტებზე დასკდნენ კვირტები.
ისევ გალობად დასხდნენ ფრთოსნები,
ყაყაჩოს შავი შვენის ხალები;
ყველას დაუდგა ჟამი ოცნების,
განახლების და ფერისცვალების.
შენც სიჭაბუკე უკანვე იხმე,
მაგრამ ვაი, რომ დრო სჯის სხვაგვარად;
არ დაბრუნდება განვლილი სიყრმე,
არ გაშავდება შენი ჭაღარა...
ცეცხლი სისხლს აღარ აახმიანებს
და ნანობ როცა ასაკში შეხველ,
რომ გაზაფხული ადამიანებს
ცხოვრების გზაზე ეკუთვნის ერთხელ...
იმ ერთისთვისაც უფალს მადლობა, _
განვლილზე აღარ გვმართებს გოდება...
და მაინც არის უსამართლობა,
რომ სიყმაწვილე არ მეორდება.
1992
უკანასკნელი სათხოვარი
უფალო, ყური მოაპყარ ჩემკენ,
თხოვნა მაქვს მცირე და უმნიშვნელო,
რაკი არ მკითხე და ისე შემქმენ,
რას იზამ, შენვე უნდა მიშველო.
მე დავიცალე რჩეულ სიტყვებად,
მათ ვტოვებ, როგორც წმინდა ნაწილებს,
მგონი არც ვინმეს ვალი მიმყვება,
არც წყევლა-კრულვით ვინმე მაცილებს.
მათუსალობის არ ვარ მდომელი,
სიკვდილშიც არვინ არ მეცილება,
ვიცი, გარდაქმნა ბევრჯერ მომელის,
ბევრი მომელის სახეცვლილება.
წინ გრძელი გზა მაქვს ბნელით მოცული,
უსასრულო და უსწორ-მასწორო,
ფრთოსნად, ბალახად, წვიმად მოსული,
მშობელ ქვეყანას არ მომაშორო.
აქ დავასვენებ ჩემს დაღლილ სხეულს,
სადაც მის მცველად უნდა ვმდგარიყავ,
ფრინველად ქცეულს, მცენარედ ქცეულს,
საქართველოდან ნურსად გამრიყავ.
ჭურჭლად, რაც გინდა მიეცი ჩემს სულს,
როგორც სიმაღლის ნატვრა მთასვლელებს,
მე თვით სამოთხის ნათელშიც შესულს
სამშობლოს ნატვრა არ მომასვენებს.
როცა ქართულ ცას თვალს ვეღარ მოკრავს,
ვიცი, არ უნდა ამას მინობა,
ჩემს სულს სამშობლოს სიშორე მოკლავს,
როგორც ჰაერის უკმარისობა.
და გამიღებს კარს მაცხოვარი,
ყოვლის შემნდობი, რისხვის გარეშე,
მე ერთადერთი მაქვს სათხოვარი
“იქაც” მამყოფოს მშობელ მხარეში!..
სინდისის განაჩენი
იჯდა ქრისტე და, მდუმარე დიდხანს,
სილაზე თითით რაღაცას წერდა,
ჩაქოლვის დასტურს ელოდნენ მისგან.
და არ ცხრებოდა ყაყანი მტერთა.
შუაში იდგა ტურფა ასული,
შიშით ელოდა სასტიკ ბრძანებას,
წამით შეირხა ფიქრში წასული
ქრისტე და წერას თავი ანება.
ამ ქალს, საჯაროდ, მრუში უწოდეს
თვალს ავლებს იქ მყოფთ, გულთამხილველი,
ნება აქვს მხოლოდ ყოვლად უცოდველს,
ქვა რომ ესროლოს ცოდვილს პირველი.
და ყველამ ჰკითხა სინდისს ნებართვა
თუ აქვს ნებართვა ტყორცნა ითავოს?
ქვის სროლად ხელი ვერვინ შემართა,
უხმოდ გაშორდნენ მსვერპლს სათითაოდ.
ეს განაჩენი დღეს რომ გვსმენოდა,
სულით მაღალის და გულით წმინდის
ცოდვილს პირველი ცოტა ესროდა?
ბევრი ჰკითხავდა ნებათვას სინდისს?
1991
რა დამაძინებს
გადაიარე, შავო ღრუბელო,
მოთქმავ მიყუჩდი, ცამდის ასულო!
ვაი დალო და ვაი ჭუბერო,
ვაი გოლგოთის გზავ, უსასრულო!
ბალღებს რა უნდათ ამ ბნელ ღამეში,
როგორ დაძლევენ ამ გრძელ მანძილებს!?
მე მათი კვნესა ახლაც ჩამეცმის,
რა დამძინებს, რა დამაძინებს!
1994
ორგვარი სინანული
გვიან მივხვდი: ყოველი,
ცუდიც, კარგიც მოაქვს დროს.
ჩემს ბედს ვგმობდი, რომელმაც
შენს დაცემას მომასწრო.
ეხლა სინანულსა მგვრის
ნაღვლიანი ფიქრები:
შენ რომ აღორძინდები,
მე ხომ აღარ ვიქნები!
მე მივდივარ, შენ გტოვებ,
თითქმის სასომიხდილად.
შენ აღდგები, მაგრამ მე...
მე შენ ვეღარ გიხილავ!
1993
ნახანძრალ თბილისში
თბილისის ზეცას, ღრმას და უძიროს
გადაეფარა მწუხრის ზეწარი.
სახლთა ამ ჩონჩხებს როგორ ვუცქირო!
ამ უბედურ დღეს რად მოვესწარი!
ნაცნობი ქუჩაც, გზაჯვარედინიც,
თვალდათხრილია და შავად ბოლავს...
ისევ მობუნდა ჯალალედინი?
ისევ წავაგეთ კრწანისთნ ბრძოლა?
არა! კაენის ჰკივის მახვილი,
ეს ძმისმკვლელს დარჩა კვალი შავბნელი,
ცას შეჰღაღდებს სისხლი დაღვრილი,
უღვთოდ დაღვრილი სისხლი აბელის.
ვაი, ქალაქის ძვლებო ბებერო,
ვაი, დაშლილო ხანძრით ქვიტკირო!
რომელი ერთის ფერფლს მოვეფერო,
რომელი ეთი ძმა დავიტირო?!
და როცა ვწყევლი განხეთქილებას,
ცრემლიან თვალებს მივაპყრობ ცისკენ...
დავდივარ,
მტკივა
და მეტირება...
უფალო, გვიხსენ!
უფალო, გვიხსენ!
1992
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 01.04.2017, 14:54 | Сообщение # 28 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კოშმარული წინათგრძნობა რომელიც დროდადრო სულს მიშფოთებს
“მდინარეთა ზედა ბაბილონისათა დავსხედით
და ვტიროდეთ... ძეწნათა ზედა და შორის
მისსა მუნ დავკიდენით საგალობელნი ჩვენნი”...
ფ ს ა ლ მ უ ნ ი 137.
ცხოვრება ჩვენი
ნუთუ ამით უნდა დამთავრდეს,
რომ საგოდებლად
ენისეის პირად ჩამომსხდართ
ღამემ მოგვისწროს
უსასრულოდ ხანგრძლივმა ღამემ...
არა, მე იმ დღეს
ვერ შევხვდები თავდადრეკილი,
ხმაჩაწყვეტილ ჩანგს
სისხლისმსმელ მომხდურს
და თუ დამპყრობელს
ვერ შევაკვდი, ჩემს ჩანგს კი არა,
ჩემს ტანჯულ სხეულს
ჩამოვკიდებ იმ ძეწნის ტოტზე
გაჩანაგებულ სულის კარნახით!
1993
თუმც უნაპირო გაქვთ მიწა-წყალი
თქვენ მიაღწიეთ მიზანს სასურველს,
თეთრო ვეშაპო, შავო ურჩხულო
ჩვენს მოსასპობად სხვები აღჭურვეთ,
თავს დაგვახვიეთ ყველა ურჯულო.
შემოგვასიეთ ყველა მზაკვარი,
სისხლის წყურვილით მხეცი აღანთეთ...
იწვის ქართველი ბავშვის აკვანი
და ჩვილის სისხლი ღმერთს შეჰღაღადებს!
ქარი ქრის, მთებში გზა დათოვლილა,
ისმის მოთქმა და წყევლას უთვლიან
მათ, ვინც აქცია მკვიდრი ლტოლვილად
და ამოძირკვა დედა-ბუდიან.
თუ წყევლა-კრულვა ხალხების ახდა,
ნათელი როგორ უნდა იხილოთ?!
თქვენ საპყრობილე აშენეთ ხალხთა
და არ გრცხვენოდათ, ვაი სირცხვილო!
სულ სხვის მიწაზე გეჭირათ თვალი
და შიშს სთესავდით ხიშტით, შეტევით,
თუმც უნაპირო გაქვთ მიწა-წყალი,
მაინც არ გყოფნით და ვერ ეტევით.
კმარა! სისხლიან ხელს ნუღარ იწვდით,
შველას, მშვიდობას ყველგან ითხოვენ...
და თქვენც გაძღებით ბოლოს იმ მიწით,
მიწით, რომელიც შეგჭამთ თვითონვე!
1993
თვალი ცქერით, გული ძგერით
თუ ვღონდები, რაღად ვმღერი,
მთმენი ჭირთა ათასფერთა?!
ვერ გავაძღე თვალი ცქერით,
გული ძგერით არ დაბერდა.
საგალობელს უწყობს კილოს
ცალკე გული, ცალკე თვალი,
გაღვივებას კიდევ ცდილობს
ფერფლწაყრილი ნაღვერდალი.
ისევ ელის აფეთქებას,
ისევ ელის ახალ ელდას...
და სიმღერაც არ ბერდება,
რაკი გული არ დაბერდა!
1992
ზღვამ აგრე იცის...
ზღვამ აგრე იცის,
ქარიშხალი ყალყზე შედგება,
აიჯაგრება და
მრისხანედ დაიგრაგნება,
ამოყრის ყველა სიბინძურეს
სიღრმეში დანთქმულს
და გეგონება
თვითონ ფსკერი ამოტრიალდა.
ზღვამ აგრე იცის,
ქარიშხალი როგორც ჩადგება,
დაცხრება ღელვაც
და გაქრება ტალღებთან ერთად
ქაფი და ჭუჭყი,
ზედაპირზე ბოღმად მომდგარი.
ზღვამ აგრე იცის,
დამშვიდდება ქარიშხლის შემდეგ,
განებივრებულ კატასავით
ფეხქვეშ გაწვება
და განაახლებს მომხიბვლელად
ლაჟვარდი ლივლივს.
და რომ ჩახედავ
გამჭვირვალე, კამკამა სიღრმეს,
ისევ ბავშვივით დაიჯერებ,
რომ ფსკერზე, მართლა,
მარტო მარჯნის და
მარგალიტის საუნჯენია.
ზღვამ აგრე იცის,
თურმე ხალხსაც ასე სცოდნია,
ქარიშხალივით აიშლება;
ყალყზე შედგება,
სულში დალექილ სიბინძურეს
გაცოფებული
ამოყრის მაღლა
შემზარავად, გულისამრევად...
და როცა ნგრევით
გულს იჯერებს, გაოგნებული,
დაცხრება, ისევ
ძველ სიმშვიდეს დაუბრუნდება,
და, რაც მშვენბა ჰქონდა ადრე,
ერთიათასად გამოაბრწყინებს
მთელი ქვეყნის თვალგასახარად.
ზღვამ აგრე იცის,
თურმე ხალხსაც ასე სცოდნია...
1993
ვინ ახსნის!
ადიდებულმა წყალმა გაგვრიყა,
გაღმა-გამოღმა ვდგავართ ცალ-ცალად.
თავისუფლებით რომ დავმტკბარიყავ,
ქვეყნის აწეწვამ არ დამაცალა.
მაინც ვაბიჯებ ცეცხლს ფეხშიშველა,
მტკივა და მეწვის (არ ვარ იოგი)
ვეღარც ღვთისმშობლის კალთამ გვიშველა,
ვერც გვიწინამძღვრა წმინდა გიორგიმ.
იქნებ სიცოცხლე უკვე არა ღირს,
ვინ გამცემს პასუხს, დარჩენილს სახტად,
ვინ ახსნის ჩემი ხალხის ხარაკირს,
როდესაც მისი ოცნება ახდა.
ვინ მეტყვის, რატომ შემომაგება
შარბათის ნაცვლად ბედმა სამსალა,
თავისუფლების გემოს გაგება
წუთისოფელმა რად არ მაცალა!
1994
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 01.04.2017, 14:54 | Сообщение # 29 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვერ შემაძულებ!
სიბნელევ, საქართველოს ცაზე დაძრულო,
მაკმარე, ნუ მისევ ავსულებს,
ნუ ცდილობ სამშობლო შემაძულო,
ვერ შემაძულებ!
მე უკუნს იქითაც ვხედავ ცისკარს,
თუმცა მშობლის კვნესა მესმის გამუდმებით,
რაც უფრო მებრალება, მით უფრო მიყვარს,
მე მის სიყვარულს ვერ განვუდგები.
გასრულდი, ქარიანო ნოემბერო,
სამშობლოვ, განერიდე ბნელს და ბოროტს...
მიმიშვი, შენს წყლულებს მოვეფერო,
მაცალე, შენს იარებს ვეამბორო!
1994
ვალი
წლების ფანტელი რაც უფრო მათოვს,
რაც თავდაღმართის დასასრულს ველი,
თვალს ვერ ვუსწორებ შანდორს და ტატოს,
მზერას ვარიდებ დარცხვენით შელლის.
ხანდაზმულობას სულ ვერ ვიფერებ,
თუმცა დიდი დღეც ბედის ძღვენია
და რომ გრძელდება ჩემი სიბერე,
ლერმონტოვის და კიტსის მრცხვენია.
თვალს ვერ ვუსწორებ შანდორს და ტატოს,
ვისი სიტყვა და ლექსიც მემართა...
ვალის გადახდა მათთვის მეც მმართებს,
რაკი მათი დღე მეც მომემატა.
უნდა ვიხადო დღესაც და ხვალაც,
რაკი სიცოცხლეს ვეღარ ვეხსნები,
რაკი დაწერა მეც მადევს ვალად
დაუწერელი მათი ლექსების.
და ვიდრე გამსრესს სიმძიმე ვალის,
მიჯობს, ჩემთვისაც მალე დაღამდეს,
თორემ როდემდის ვარიდო თვალი
მათ ვისი დღითაც ვცხოვრობ აქამდე.
1991
და მაინც მჯერა
შევყურებ უტყვი და შუბლშეკრული,
რა ძალა იყო, ნეტავ, ეგ ძალა,
შენ რომ დაგცა და ისე შეგცვალა,
რომ შენი შვილიც ვერ გცნობ ბედკრული.
ყველა სიკეთე სიავედ გექცა,
ღვარძლით, სიბრმავით და უნიჭობით
ბნელ ბოროტების ზღვაში ვიხრჩობით,
განწირულები სატანის კერძად.
ლამის დავკარგო რწმენა შენი გზის,
გული ჯავრისგან შემომეფლითა...
და სადღაც მაინც მჯერა, ფერფლიდნ
შენ კვლავ აღდგები, როგორც ფენიქსი!
1993
გვაპატიებენ?!
უღელტეხილებს გავცქერ გიჟივით,
ნისლები დაძრა ცრემლების ორთქლმა,
მზარავს უმწეო ბავშვთა ჟივჟივი
და ძუძუ გამშრალ დედების მოთქმა.
გოდებად უძღვის მათ გრძელ ქარავანს,
წყევლა აწმყოსი, გმობა წარსულის,
და ჩემს ბედს ვყვედრი, ბრმა რომ არა ვარ,
ყრუ რომ არა ვარ სმენადახშული.
ცივი მზერა მდევს გაყინულების,
არსად ვარდები, არსად იები...…
გვაპატიებენ მათი სულები?
არ გვაპატიებენ.
1994
არყოფნისაკენ
არყოფნისაკენ! არყოფნისაკენ!
ჩემს გასაფრენად ქრიან ქარები,
გიჟურ ქროლვაში გაქრობას ვჩქარობ,
უკვე გაშლილან იალქანები,
არარსებულთან შესაერთებლად
სულმოუთქმელად მივექანები,
თავის სამშობლოს ვინც გაქცევია,
თავს რით იმართლებს, ან რა კაცია,
მაგრამ ქვეყანას, როცა ღვარძლი ჭამს
და სიყვარული სულაც გაცლია,
როგორ იცხოვრებ უსიყვარულოდ,
სულის ამოსვლას არ დაგაცლიან.
ჰოდა, ამ ჩემი ლტოლვის მიზეზი,
ვინ მოთვლის, რაა და რამდენია!
მე სიხარულიც ბევრი მინახვს,
სისხლის ცრემლებიც ბევრჯერ მდენია,
ბოლოს სიბერე სულ გამიმწარდა,
ქვეყნად ერთი დრო ვის შერჩენია!
და მე აღარ მსურს ისე ვიარო
ამ ქვეყნად, როგორც დღემდე მივლია,
სულაც არ ვნატრობ ედემში ყოფნას,
ვარდებს, ბულბულებს და იდილიას,
არყოფნა მინდა, რაც თავისთავად,
არც სიცოცხლეა, არც სიკვდილია!
არც ჯოჯოხეთის გვერდის ავლა მსურს,
არც სამოთხეში შესვლა დიდებით,
მე სატანჯველის ცეცხლი არ მაკრთობს,
არც მაშინებენ ბეწვის ხიდები,
არც განკითხვის დღის სამსჯავროს ვუფრთხი,
პასუხისგებას არ ვერიდები.
იქ სადარდელი არ მელოდება,
არც რამ სიამე და სალბუნება,
შური და ბოღმა იქ არ იქნება,
არც უზნეობის სხვა რამ ცთუნება,
არც სხვა რამ ვნება, რაც აშფოთებდა
ჩემს არსებას და კაცურ ბუნებას.
იქ არც ხმლიანი დგას ანგელოსი,
ცოდვილებს შვების კარს რომ არ უღებს,
არც ჩამაგდებენ მდუღარე კუპრში,
არც დამადებენ რკინის მარწუხებს,
ავის და კარგის მოგონებებით
მეხსიერება არ შემაწუხებს.
იქ ჩემს მისვლასაც ვერვინ შეიტყობს,
ვერც შემოსასწრებს ჩემსას შესვამენ,
ალერსით არვინ მომეგებება,
არავინ მეტყვის: “შენი კვნესამე!”.
აღარც სიცოცხლე, აღარც სიკვდილი,
მე რაღაც სულ სხვა მინდა მესამე!
არყოფნისაკენ! არყოფნისაკენ!
ჩემს გასაფრენად ქრიან ქარები,
გიჟურ ქროლვაში გაქრობას ვჩქარობ,
უკვე გაშლილნ იალქანები,
არარსებულთან შესაერთებლად
სულმოუთქმელად მივექანები,
გაქრობა მინდა, არარად ქცევა,
არყოფნა მინდა, დადგა ამის დრო.
არავითარი ზესთასოფელი,
არავითარი სულთა სამკვიდრო,
არც მიფიქრია სიცარიელე
ან დავაქციო ან გავამდიდრო.
იქ დრო არ იძვრის გაჩერებული,
ერთმანეთს არ ცვლის ზაფხულ-ზამთარი,
უცნობ პლანეტებს ქროლვით ჩავუვლი,
ქუდმოხდილი და ფეხზე ამდგარი,
მაგრამ სანთლის ფრთებს მე ვერ ვენდობი
ის ახლაც მტკივა მხრებზე დამდნარი.
იკარუსივით ვერ გავფრინდები,
ვერც ზღაპრის ფრთოსან რაშის ჭენებით,
ვერც მაგელანის გემებს გავყვები,
იმ მეზღვაურებს ვერ ვეჩვენები,
ოკეანეში რომ ინთქმებოდნენ
ახალი გზების აღმომჩენები.
არყოფნისაკენ! არყოფნისაკენ!
ჩემს გასაფრენად ქრიან ქარები,
გიჟურ ქროლვაში გაქრობას ვჩქარობ,
უკვე გაშლილან იალქნები,
არარსებულთან შესაერთებლად
სულმოუთქმელად მივექანები,
დე, დამიბრმაოს თვალები ელვამ,
იქუხოს ცამ და მეხმა იჭექოს,
მე იმ ქროლვაში გაოგნებული,
ვერ გავიგონებ ამ ქვეყნის ექოს,
მე დღემდე უცნობ საწვავზე ვფიქრობ,
ჩემს უსასრულოდ გრძელ გზას რომ ეყოს.
მეტეორების თქეშშიც რომ მოვხვდე,
აღარ ვიზრუნებ თავდასაცავად,
გაუკვლეველი გზის გასაკვლევად
სხვა ძალას ვცდი და ჩავრთავ სხვა ძრავას
ჩემს ხორცშეუსხმელ ლამაზ ოცნებებს
უხვად დავხარჯავ საგზალ-საწვავად.
იმ ოცნებების ძალით გამაფრენს
ის ცეცხლი გულზე რომ მიკიდია,
არარაობის ბოლო სადგური
არარსებული ქვეყნის კიდეა,
მაგრამ სურვილი უფრო დიდია!
და აი, უკვე, არყოფნისაკენ
სულმოუთქმელად მივექანები,
გიჟურ ქროლვაში გაქრობას ვჩქარობ,
შავად გაშლილან იალქანები,
არყოფნისაკენ! არყოფნისაკენ!
ჩემს გასაფრენად ქრიან ქარები.
1994
არ თქვა, აღარ გამაგონო!
მეორდება ისტორია,
დღევანდელს ჰგავს გარდასული,
რახან ბევრი გვიცხოვრია,
ნუთუ დგება დასსარული?!
არა! არ თქვა დავბერდითო,
ნუ მაჯერებ, რაც არ მჯერა,
არ მწამს სიტყვა ავბედითი,
რომ ჩამძახონ ათასჯერაც!
ვიცი, რომ ეგ აღსარება,
როგორც ზოგ-ზოგს ადრე, წინათ,
გათქმევინა გამწარებამ,
სიყვარულმა გათქმევინა.
თუ არ გინდა დამაღნო,
დაბერება არ თქვა ჩვენი,
მეტი აღარ გამაგონო
ეს სასტიკი განაჩენი.
ვერ გავივლებ მაგ ფიქრს გულში...
უკვდავების ჯიღოსანი,
ჩვენ ხომ ვაჟა გვყავდა გუშინ,
გუშინ გვყავდა ფიროსმანი.
ხომ ბრუნავდა ცაში ძერა,
ჩვენ რომ გულ-ღვიძლს გვიკორტნიდა,
მაგრამ გუშინ დაიწერა,
სწორედ გუშინ “ნიკორწმინდა”.
სიცოცხლის ხე თუმც ძველია,
დროის ხავსი არ ედება,
მას არასდროს უწერია
სიკვდილი და დაბერება!
1993
ამაოების მატარებელი
ცხოვრბის ეტლის სადარებელი
საცაა გავა მატარებელი.
გ ა ლ ა კ ტ ი ო ნ ი
ჩქარი ყოფილა, საოცრად ჩქარი,
ჩემი ცხოვრების მატარებელი!
ისე უეცრად გასცდა ჩემი დანიშნულების
სადგურს,
რომ ჩასვლაც ვერ მოვასწარი.
თანამგზავრთაგან
აღარა ჩანს ურავლესობა,
ჩემს შეუმჩნევლად
ამოსულან სულ სხვა მგზავრები
და ვწუხვარ, ასე რატომ დავყოვნდი
ამაოების მატარებელში...
1993
(ცხოვრება მკაცრი და სასტიკია...)
ცხოვრება მკაცრი და სასტიკია,
მე კი თვალებზე ბინდი მეფარა...
მისი ფეხის ხმაც არ გამიგია,
სიბერე ისე შემომეპარა.
ნიაღვარივით უცებ გავარდა
ჩემი წილი დრო, კი არ გავიდა...
არც მომავლისგან ველი სამართალს,
არც მსურს გავლილის გავლა თავიდან.
1991
(ჩემი გზა...)
ჩემი გზა, გრძლად რომ ვსახავდი, ოღრო-
ჩოღრო ყოფილა, სულ ერთი ციდა...
რა ცოტა რჩება ამ ხელებს ოქრო,
ამ თითებს, ამდენ სილას რომ სცრიდა.
მაინც ვქრები და მაინც ვენთები,
ღვთიური ცეცხლი კიდევ მქონია...
ოლიმპზე ისევ სხედან ღმერთები,
მოკვდავთა მადლს და ცოდვებს წონიან.
აწონონ! ჯილდოდ მეყოფა ისიც,
ჩემი სიტყვის და ჩემი საქმისა,
მათი ხსენების თუ გავხდი ღირსი,
ერთმა თუ მაინც მომისაკლისა,
თუ გამინათეს გზა ოღრო-ჩოღრო,
თუ გავიგონე მათი ხმა ციდან...
ცოტა ხომ რჩება ამ ხელებს ოქრო,
ამ თითებს, ამდენ სილას რომ სცრიდა.
1991
(ღმერთო...)
ღმერთო, იქნება მე ღირსიც არ ვარ,
რომ მოგაწვდინო ცაში ლოცვანი.
მივყვები დღეთა გადათვლილ ქარვას,
გასრულდა ჩემი კრიალოსანი.
ჩემი სანთელი ჩემ თვალწინ ქრება,
ვაი, რომ ზოგჯერ შენთვის არ ენთო!
მე სულ ვამბობდი სიცოცხლის ქებას,
სიკვდილთან ცოტა მქონდა საერთო.
მომეც ძალა და მომმადლე რწმენა,
ეშმაკის ძლევად და საზიანოდ,
აღსარებისთვის ამიდგი ენა,
შენს საიდუმლოს რომ მაზიარო.
და მე შენდობის ღირსი თუ არ ვარ,
ქარს გაატანე ჩემი ლოცვანი...
მივყვები დღეთა გადათვლილ ქარვას,
გასრულდა ჩემი კრიალოსანი.
1992
(როგორც ბუდიდან გადმოვარდნილი ბარტყები...)
როგორც ბუდიდან გადმოვარდნილი ბარტყები
უმწეონი და შეუბუმბლავები,
წუთისოფლის უწესრიგობას რომ ვაწყდებით,
გვიკვირს, როგორ უმკლავდებით!
არყოფნის შვილებს ბევრი რამე გვეუცხოვება,
ღვთის იმედად ვართ, მხოლოდ და მხოლოდ...
სულ ასე მიდის უთავბოლოდ ჩვენი ცხოვრება,
უსასრულობას რადგან არა აქვს თავი და ბოლო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 02.04.2017, 21:48 | Сообщение # 30 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მოდი, ცხოვრება შევაჯამოთ -
თუმცა, არც ისე ადვილია!
ხორცი, რომელიც შეიჭამა,
სისხლი, რომელიც დაილია,
ფეხი, რომელიც წამოვკარით,
ხელი, რომელიც ჩავიქნიეთ,
გრძნობა, რომელიც ამოვკირეთ,
ეჭვი: "არ გვხსოვს"... "არ გვქნია"...
ყველა მოშლილი პარაპეტი,
ყველა შებღალვა სამარეთა,
და არც ნაკლები და არც მეტი -
მზერა, რომელიც ავარიდეთ...
სიტყვა, რომელიც ვერ დავძარით,
ხმალი, ხელიდან განაგდები,
ყველა საყდარი და ტაძარი,
შეჩვენება და ანათემა.
მიწა, რომელიც მივაყარეთ
ზეცას, დაცემით შესაშური...
ჯვარი, რომელზეც მივაკარით
ღმერთი, სახელად იეშუა.
მამა, რომლიც აღარც ვიცით...
დედა, რომელიც - უანგაროდ!
შვილი, რომელიც გავასხვისეთ,
ცოლი, რომელიც უარვყავით -
სუფთა ფურცელზე ჩამოვწეროთ,
უნდა სულ რაღაც ათი წუთი...
გამოვითვალოთ ქვეშმიწერით
ყველა კუთხე და აზიმუტი,
სადაც ცხოვრებამ გადაგვხარა
(მაინც დარჩება ფარატინად!)
და საუკუნის გასაყარზე,
როგორც მეფე და პალადინი,
შევდგეთ წარსულის შეჯამებით -
თუმცა, არც ისე ადვილია! -
ხორცით, რომელიც შეიჭამა,
სისხლით, რომელიც დაილია...
|
| |
|
|
