|
ლექსები თსუ-ს ფორუმიდან
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 22:54 | Сообщение # 71 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მდუმარე მხარეს შორი მთებისას
დაჰხარის ღამე და ანდამატი.
იქ, როგორც ლანდი მწუხარებისა,
გამოჩნდა მაღალ პოეტის ლანდი!
თეთრი ჭაღარით მოსილი თმები
ელავდა ელვის ელვა-ციმციმით
და მოხიბლული იყო მთიები
დადებულ სახის ღვთაებრივ ღიმით.
მძიმე და დაღლილ ფეხის ხმას გრძნობდა
ნელი-ნელ მსვლელი ღრუბელი ჩემი
და მოძრაობდა ღამის მნათობთა
აღელვებული ელიზიუმი.
გრძნობდა თანაბარ მოახლოებას
განცვიფრებული და დიდი მთები,
შეუცნობ-ხშირი შრიალით შეკრთა
მშობლიური ტყის მწვანე ზვირთები.
მაშინ ბავშვივით მიჩუმდა შქერი,
შეწყდა მდინარეთ ზვირთების მღერა,
მხოლოდ გრიალმა გზა მრავალფერი
ნაპერწკლის დროშით ააელფერა,
და საიდუმლო შუქით შემოსა
მიწყნარებული გზა იშვიათი: -
ჩუმად... დაღლილი სანთლებით მოდის
მწუხარე ლანდი... მაღალი ლანდი.
ოჰ! ასეთია დღეს განსაცდელი
და არ დაგვტოვებს პოეტი ობლად,
რომ არ აანთოს ისევ სანტელი
დავიწყებული ხატის მახლობლად.
იქნება ჩვენთვის, იქნება ჩვენში,
იქნება ჩვენთან მარად და მარად!
ჩვენი ზღაპრების სიდიადეში,
ჩვენი ფიქრების ლურჯ ნიავქარად.
არ მოგაკლებს მადლს და შუქს უსიტყვოს
მისი, პოეტის, მაღლით ანთება.
კურთხეული იყოს, კურთხეულ იყოს,
კურთხეულ იყოს ეს მოლანდება.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 23:03 | Сообщение # 72 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| წვიმა და ქარი ერთხელ ღამით, შემოდგომისას
მძვინვარ ქარიშხლად გადაიქცა და იწყო ქროლა,
დაიგუგუნა შუაღამის შავმა გრიგალმა,
მიაწყდა ხეებს, ააკვნესა და აათრთოლა.
კარი, ფანჯრები, სარკეები მთლად აძაგძაგდნენ,
სანთელთა შუქმა ქარიშხალთან დაიწყო შებმა,
მიირხ-მოირხა მოელვარე დიდი კანდელი
და რეკვა იწყო მისმა მწვანე მინის მძივებმა.
მე ვკანკალებდი. უცნაურ ძალს ტყვედ ჰყავდა მაშინ
ქარის აკორდად გარდაქმნილი ჩემი არსება.
როგორ მწყუროდა ქარიშხალთან ერთად გაფრენა,
ბრძოლა, სიცოცხლე, სიყვარული, სიამე, შვება!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 23:10 | Сообщение # 73 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგამენტი
ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგამენტი,
მწუხარე თვალებით მიწას დაჰყურებდა.
მშვიდობით, მშვიდობით! ამაოდ დაგენდე,
ელვარე საღამოვ ალმას საყურეთა!
ბაგეთა ლოცვაო, დიდება და ძეგლო,
უთუოდ მახსენებ ოდესმე... ოდესმე!
გრაალის კოშკები, ზმანებათ სამრეკლო
შენს ფერხთქვეშ დაიმსხვრა და გლოვა მომესმა.
ოჰ! როგორ გაფითრდა ციურთა თანადი
ოცნება, ნახაზი საგანთა უარით,
ღრუბელი ფერადი და ალვა ტანადი,
რომელსაც აზიის ცით გადავუარეთ.
ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგამენტი
და ფოთლებს ისროდა სიფითრე ბარათის.
ამაოდ დაგენდე, და ჩვენ ერთმანეთი
ამაოდ გვინდოდა! მშვიდობით მარადის!
ქარვათა მორევში დაეშვა ფარდები -
საღამო კანკალებს შიშით და რიდობით,
საღამო ნელდება და კვდება ვარდები...
მშვიდობით, მშვიდობით, მშვიდობით!!!!!!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 23:31 | Сообщение # 74 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ათი ქალწული
სასუფეველით მსგავსება მათით
ოცნებამ იცის,
ათი ქალწული სანთელით ათით
ელოდენ სიძეს.
მათგანი ხუთი იყო გონიერ,
ხუთი - სულელი;
სულელთ ვერ ჰპოვეს ჭურჭელთა მიერ
ზეთი სურნელი.
და ღამით, ოდეს სძინავდა ყველას,
ზარით, ებანით
ხმა ისმა: აჰა, ესერა მოვალს,
მიეგებენით.
აღდგა წამშივე ქალწული ათი -
ჰპოვა სანთელი,
ხუთს ჩაჰქრობოდა სრულიად მნათი
იმ წუხანდელი.
წარვიდენ სყიდვათ. მას ჟამსა შინა
გზად იდგა ქარი,
მოვიდა სიძე, განაღო ბინა
და დახშა კარი.
ოდეს დაბრუნდა წყებანი სხვანი
მშვენიერ ქალთა,
დააგვიანდათ. ისინი დგანან
დახურულ კართან.
მათ ხელში ობლად კანკალებს ზეთი
მწუხარე ლანდათ.
გარეთ ქარი ჰქრის, არ არის ბედი,
დააგვიანდათ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 23:47 | Сообщение # 75 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მოდიოდი ველად როგორც
ღვინისფერი მდინარე
რომ მოვედი სიახლოვეს
თავი მოიმკვდინარე
გაიღვიძე!- გულზე გედვა
რაც არაფერს აქ არ ჰგავს
ერთი შენი გამოხედვა
ათას ხედვას დაკარგავს!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 23:53 | Сообщение # 76 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ღამის ლეგენდა დაჰქრის, დასცურავს,
ჩანგის სიმების მოისმის ჟღერა,
თავდავიწყების სავსე მორევში
დღეს ლხინს ეძლევა ქსანტე, გეტერა.
ტკბილ ნეტარების მდუმარებაში
აჰა, სიმღერის გაისმის ქარი,
ხან ნაზი, როგორც თოლიას კვნესა,
ხან მწველი, როგორც სატანის ქნარი.
ველური ცეკვა, თასთა წკრიალი,
მოწყენილ კაცთა ხარხარი მწარე,
მელოდიური, გაძაფული ხმა
და სინანულის ჰანგი მგზნებარე.
ყველა ამ ხმებში დაგუბებულა,
შეერთებულა და ადის ცამდე
ჰანგი, შექმნილი ღვთის დასაგმობად
და დაშვებული სინანულამდე.
გაშუაღამდა. თასები ღვინით
დაიცალა და ისევ ივსება,
მოწყენილია რაღაც გეტერა,
სხვა ყველა დათვრა, ის კი არ თვრება.
საცაა ხომლი ჩაჰქრება ცაზე,
მთვარის ნათელი დნება და ჰკვდება.
ფანჯრის ფარდიდან დილის რიჟრაჟი
აღმოსავლეთით ოდნავ იღვრება.
და განთიადის თეთრი ღრუბელი
აცურდა ისე, ვით იალქანი,
და თრთის მხიარულ დღის მოლოდინში
გაშიშვლებული გეტერას ტანი.
უეცრად ვიღაც სტუმართაგანმა
ფანჯარას ფარდა გადააცალა
და განთიადის ელვარე სხივი
მსწრაფლ გადმოიჭრა, ვით ცეცხლის ძალა.
გააცხოველა და გაანათა
გაშიშვლებული გეტერას ტანი,
გარინდდა ამ დროს მთელი დარბაზი,
არ ზის არც ერთი სტუმართაგანი.
მათ წინ გეტერა იდგა, რომ სული
სხეულისათვის მიეცა გრძნობით,
მწუხარე - თავის უმიზნო ბედით,
ამაყი - თავის მიმზიდველობით.
ოქროსფერ თმებით შემობურულ შუბლს
ღვთაებრივობის აჩნდა ნიშანი,
მზის სხივზე თითქოს ოქროსი იყო
გაშიშვლებული გეტერას ტანი.
იმგვარად თეთრი, ვით მარმარილო,
თრთოდა, ტოკავდა ძლიერი მკერდი,
როცა იქავე მდგომმა მხატვარმა
ურცხვ ქალს შესძახა: “ქსანტე, შეჩერდი!
ქსანტე, მაგგვარად განაბე სული,
ოჰ, არ დაიძრა, გთხოვ, გევედრები,
გავავუკვდავებ მე მაგ შენს სხეულს,
საუკუნეთა წაგიღებს ფრთები.
ქარიშხლიანი შენი წარსული
აღსდგება, რომ კვლავ გაიღოს ხმები,
იცხოვრებ ქვეყნად მაშინაც, როცა
სხეულით ქვეყნად აღარ იქნები!”
სთქვა მოქანდაკემ... მაშინვე მიწა
გადაურია, დასწნა, დაგრიხა,
და წუთის უმალ უკვდავ ქანდაკად
გადააქცია უბრალო თიხა,
და აფროდიტას სახედ ტაძარში
დასდგა, რომ მისთვის ეცათ თაყვანი,
და დიდხანს, დიდხანს იცოცხლებს კიდევ
გაშიშვლებული გეტერას ტანი.
გამოგვიქროლებს ძველი ფიქრები,
ოდნავ შეარხევს ოცნების აკვანს.
არვინ იკითხავს, თუ რას ჩავდივართ,
არვინ იკითხავს, თუ ვის ვცემთ თაყვანს,
ან რომელს ვხედავთ ამ ერთ სახეში
ან რაა ჩვენი ლოცვის საგანი,
წმიდა ტაძარში თვით აფროდიტა
თუ სათაყვანო გეტერას ტანი?
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 11.05.2016, 00:15 | Сообщение # 77 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სად?
საით მივყავარ ჩემს მოწყენილ გზას,
სად ვპოვებ შვებას მიუსაფარი?
რას მომცემს ისეთს მე საქართველო,
და ან რას მისცემს მას ჩემი ქნარი?
არ ვიცი! მაგრამ უმიზნო დღეებს
ვითვლი და ვითვლი ყმაწვილურ ჟინით,
ყოველ დღეს გულის ტკივილით ვხვდები
და ვეთხოვები მწარე ქვითინით.
მარტოდმარტო ვარ... ვისაც ოცნება
ედემის ციურ ხატებად სთვლიდა,
ვისაც სიყრმითვე მე თაყვანს ვსცემდი,
ყველა მომცილდა, ყველა წავიდა.
აუხდენელ ფიქრს ვინ არ იგონებს,
ძველ ოცნებებზე რომელი არ სწუხს?
ვწუხვარ, ვეძახი ჩემს სიყმაწვილეს,
მაგრამ არავინ იძლევა პასუხს!
საით მივყავარ ჩემს მოწყენილ გზას,
სად ვპოვებ შვებას მიუსაფარი?
რას მომცემს ისეთს ჩემი სამშობლო,
და ან რას მისცემს მას ჩემი ქნარი?
არ ვიცი... მაგრამ უმიზნობაში
ფიქრს ვერ ვაკავებ ცრემლად მონაქუხს...
ვწუხვარ... ვეძახი სიცოცხლის მიზანს,
მაგრამ არავინ იძლევა პასუხს...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 11.05.2016, 00:19 | Сообщение # 78 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დაათრობს მთვარე თოვლიან ალვებს
ივლისისფერი ყინვის თასებით!
სითეთრე შვენის მაღალ მწვერვალებს,
ვით სასძლოს ფარჩა და ალმასები.
მოკრიალებულ ჰაერში ოდეს
გულცივად ბრწყინავს ფარჩა ნათელი,
ოჰ, ნეტავი არ შეირხეოდეს
გადაზნექილი სიზმრების წელი!
მკრთალი ვარდები დასცვივა ხელებს,
ჩამოიშლება შუქის პირბადე
და უცნობ ღამის შორ საკურთხეველს
უნდა ვუხმობდე განთიადამდე.
დგას გაყინულთა ოცნებათ კრება:
მთა თეთრი, როგორც მაღალი რაში...
და უჩვევ ნათელს ეალერსება
ჩვეულ სიცივის მძინარებაში.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 11.05.2016, 13:10 | Сообщение # 79 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იძინე, თამაზ, მოშუშდი, შვილო,
ნახე სიზმრები ნაირ-ნაირი,
ბედთან იქნება შენ გამაშველო,
ბედი რომ მხერხავს, ვით ბირდაბირი.
იზარდე, თამაზ! ვგრძნობ, დედას ხედავ,
ტუჩზე ღიმილის სიო გედება.
ვინძლო, მოყვარედ არ გაიხადო
ჩემი ხმაბნელი შემოქმედება.
იგრძენ, თუ როგორ ვეწამე, ბიჭო!
იმ დროს, შენ როცა ხის ცხენით რბოდი,
მამა ლოთობით რომ ამოიხრჩო
და შენ უგონოდ ებრალებოდი.
იცოდე ქვეყნად კაცის გარჩევა,
მკვდარი ცისკრის დროს გამომიტანეთ.
ალბათ შენს თოთო ხელებს დარჩება
ჩემი ცხოვრების ყრუ მატიანე.
ვიცი, გულცივი რომ არ იქნები,
ოდესმე ნახე ნახე განჯინის ძირი,
სადაც ეყრება ჩემი ფურცლები,
შედუღებული ცრემლების კირით.
იგრძნობ ჯერ ნელთბილ შიშის ჟრუანტელს,
დაბურულს, დახშულს და გადარეულს.
ბნელი ქარებით წაქცეულ კანდელს
და ბაღებს უკან სახლს გადანგრეულს.
გეთაყვა, ხალხს არ დააჯღაბნინო
სამარის ქვაზე არც ერთ სიტყვა,
ვინც ჰგავდა თოვლზე გადაღვრილ ღვინოს,
ვინც გულს ჩასტირა და ჩაისეტყვა.
იძინე, თამაზ, არ გაგაღვიძებ,
ჩუმად ვიტირებ, ჭირიმე შენი.
წარმავლობას შენ რას დაეძებ,
ღმერთო, ბავშვობა როგორა გშვენის! გარეთ
გამოვალ გარეთ, გავიხურავ უიღბლო ჭიშკარს,
მივესალმები ჩემს ეზოს წინ ატუზულ ხეებს,
ტუჩზე შემრჩება ამღვრეული ბედის ჭაშნიკი
და სინანული, სივალალე გაშვერილ ხელებს.
დავიღუპები, ისე როგორც შეჰფერის ოხერს,
მუხის კივილი ზარდამცემი წავა-წამოვა,
საუკუნეებს მაცხოვარი გაჰყვება მეხრედ,
საუკუნეებს _ დასაბამი რომ მოაძოვა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 11.05.2016, 13:21 | Сообщение # 80 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გინახავთ ყმაწვილი კაცის სახე, დარდებისაგან დაკორტნილი?
_ ო, როგორ არა! _ ფათფათებდნენ ცის კაბადონები.
გაიჯახუნებ შუაღამეს ფეხის ბარბაცით,
ნაძვზე კოდალა ამოგიჭრის კუბოს თხელ ფიცარს,
დაჭრილ მტრედივით დაეცემა სველი ბარათი,
თქვენი ჭირიმეთ! გარდაეცით ბედის ნაბიჭვარს.
ჭოტის კივილზე ნანგრევები მორთავენ ლოცვას,
შორს გაჭრილ ზარებს ბნელი ქედი ძლივს დაამშვიდებს
ჩაგეწინდება ძვლებში დარდი, როგორც ლენცოფა.
და ვიღაც მკვდარის ჩაიცინებს შენს პანაშვიდებს.
ბედქვეშ ეყრება ძირინაყარა ახალგაზრდობა,
ქარების ტევით, სიყმაწივლით გაწამებული.
ყვითელ სფინქსებთან ყრუდ იალებს უსაზღვროება,
მარადისობის სვეტებემდე ადიდებული.
ქვეყნიერება ჩვენ დგვიგეს კაკანათივით,
ქაოსებს იქთ... კრიჭაშეკრულ სამრკლოებთან.
აღქმულ ბილიკებს მივყვებოდით გაბმულ ღაღადით
და წმინდანები მოგვყვებოდნენ საქართველოდან.
ტანში სიცოცხლე დაგვერია ღვინოზე მეტად,
ოქროს ქოჩრება, ერთი შეხე როგორ დავერცხლდით?!
ვეება შარა მოვილიეთ... ჰო, რა ტყუილად _
როგორც დავკნინდით, გაგონილა?! როგორ ჯვარს ვეცვით!
გადავშენდებით... ჩვენ ნაბიჯებს ვინ გამოიკვლევს!
რადენი ღამე ალიონებს იქით ვჭიმეთ!
ხვრელიში ქარბუქი კიდევ დაჰყრის ონავარ ლეკვებს,
და ეს ლეკვები ჩვენ ვიქნებით! შენი ჭირიმე!
და ისევ ყეფა წუთისოფლის ღია ჭიშკართან,
რომ ლაჟვარდებმა, როგორც წუმპე, კიდევ აგვიშრონ.
ბახის კონცერტი, მილეწილი ღვინის ჭიქებთან.
და ღამეებში ხეტიალი უანგარიშოდ.
ბინდი სამყაროს შიშით რაღას მიეკარება.
დასაბამს იქით მთვარე დაჰყრის სინათლის მორებს.
ბურუსის იქით ჩიტებივით დავიკარგებით!
და ბრუციანი დედამიწა შუქს იმათხოვრებს.
ვინ დაგვინანებს... მხოლოდ ნისლი დაგვაყრის ნაღველს,
მერე ჭრიალით შეეყრება უღან ტყის ფიჭვნარს.
როგორ ვუყვარდით, მეგობარო, ღრუბლნარა ღამეს!
როგორა გრძნობდა ჩემი გული ბედის ნაბიჭვარს!!!
|
| |
|
|
