| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:19 | Сообщение # 21 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ტაგუ მებურიშვილი
ზღვის ღელვა
პლაჟზე ვარ, იწყებს კვლავ უქაროდ ზღვა ბობოქრობას,
როგორც დაბმული თავაწყვეტა თუ თავაშვება,
თითქოს სიშიშვლის კოცონების ლამობს მოქრობას,
თანაც გვატყდება თავს შიშებად და განგაშებად.
თავისუფლება დაკარგული ყველა მდინარის
ჯანყია ღელვა, შეერთვიან ამ ზღვას რომელნიც,
ყოველი ტალღა სურვილია მოუთმინარი
და ცად აფრენის ოცნებაა დაუდგრომელი.
ზღვის ღელვა ეგებ მდინარეთა შინაომია,
ერთმანეთისგან რომ სწყურიათ განცალკავება,
თვისსავ მოძმეებს შმაგ ვნებებად რომ შეკვდომიან,
ფერად პლაჟებთან თუ პიტალო ლიგა კლდეებთან.
ზღვას გადარევა არ სჭირდება გრიგალთა ფრენით,
რადგან ის სულით დაატარებს სწრაფვის ქარიშხლებს,
არ ხამს განდგომა, მდინარეთა ღმერთებო, თქვენი,
პოსეიდონი, სულერთია, არსად გაგიშვებთ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:19 | Сообщение # 22 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ლაშა გახარია
ღამე ტიციანთან
ორნი შემოვრჩით ღამის პურობას.
არ წაგვთვლემია წამიც წუხელი.
არ გვიჩხრეკია სადაურობაც,
ლექსის ორთავეს გვედგა უღელი.
თუ გადვურჩითო ამ ზაოტობას...
თქვი და... მიხაკზე შეითბე ხელი.
უთხელდებოდა ნისლი ობობას,
იბადებოდა ალაზნის ველი...
უნდა სასწაულს აქ ეზიარო,
აქ ჩაიქროლო ლექსი-მეწყრებით.
მთლად დედამიწა რომ დაიარო...
ამდარ თენებას ვერ შეესწრები.
ვერც სხვა სამოთხეს ნახავ, ურიაც
რომ აზიარო მირონს, ამ დილით.
ეს ალავერდი... ჩუმი სულია
ლექსის ყელიდან ამოვარდნილი.
პოეტის ბედი... ურა კვიცია,
ითქარათქუროს უნდა უბელომ.
კი გაგეცინა, ძმაო, ტიციან,
მოუწვიმარო ლექსის ღრუბელო.
მერმე ვიშიშვლეთ მეტაფორები:
ხოხბის ელვაო... წვიმის წელიო...
რა საჭიროა, ნეტა, ფორმები,
თუ თონესავით იწვის ყელიო?.
ვერ გაგიბედე გაკამათება...
წამოვუმოკლე ღვინოს ღვედები.
შეხე, ცისკარი კაკანათდება
უკვე გაბმულან ნისლის მტრედები.
შეხე, ჩაბალხეთს მთვარემ გვიანმა
ყამარს საბედო დაუდო თეფში.
და ლელიანით მთვრალმა ნიავმა
ტყის სავარცხელი გაივლო თმებში.
ღვინოკახურთან ერთად ვთენდებით,
შენ-ორპირელი, მე-მუხურელი
და ბროლმარილით გადათოვლილი
აღზევანიდან მოწუხს ურემი.
ახლა უღვინოდ მინდა თრობაო.
მიბარბაცებ და ჯამში აბოდებ.
აქ ფიროსმანიც დაიხრჩობაო...
თუ ჩემი ძმა ხარ, მკლავი გამომდე.
ახლა სიღნაღი აზღუდს მოირღვევს...
წამო, მუხლებზე დავარდნა გველის.
ალაზანი რომ წელს წამოიღებს...
ლეკის წარბივით გაწყდება გველი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:20 | Сообщение # 23 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მყუდრო სალონი
სალომე...
თქვენი მყუდრო მანსარდი,
თქვენი მარაო პალმა,
სალომე.
და შერითმული აივანს ვარდი
შეშურდებოდათ რჩეულ სალონებს.
აღარ დენდობდა იქ ტიციანი
და არც პაოლო-ზღვახმოვანებით
და ვენეციურ ბროლთა ციალით
არ გრილდებოდნენ ბანოვანები.
იქ არც ცისფერი ნიამორები
იარებოდნენ... ლექსის მარილზე
და დეკოლტეთა ღია მორევით
არ იმღვრეოდა ჩამავალი მზე.
სხვა იყო თქვენი მყუდრო სალონიე
ლურჯ გობელენზე დაღვრილ
ზამთარით
და ღამეები-უთავშალონი
ერთი სტუდენტის თავშესაფარი.
«აივნის სტუმარს» ხატავდით მშვიდად,
შლიდით... და ისევ... ასე წვალებით...
იშრობდით ცრემლებს და მუშამბიდან
შემომნდუროდნენ... ჩემივ თვალები.
თქვენ გაურბოდით მზერას ბალზაკის.
კარენინობდით გრილ ბრილიანტით.
მე სატაცური ვიყავ... ასაკით
და სიყვარულის... სტიპენდიანტი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:20 | Сообщение # 24 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თეთრი დილა
აპნისის დილამ ისევ დამასწრო
გაზმორება და თვალის გახელა.
მალე გამოვა ქუჩა საბაზროდ,
ფიროსმანი რომ ჰქვია სახელად.
ჩამოუარა უკვე მალაკნებს
ჩამოარიგა იის კონები.
სარუსთაველოდ ირჩევენ კაბებს
ხატპეპელები და გოგონები.
ამოიხაპა ნისლი ხევიდან.
ურცხვი სარეცხი თოკზე ქაქანებს.
ჩამოიარა... თეძოსრხევითა
მზერით თარგმნილმა ჩემმა შაგანემ.
მწყრალად გახედა მუშტივით ბოქლომს
და სხვა დუქნისკენ წაშავდა ლოთი.
რა ლამაზია მემაწვნე გოგო
ეს თეთრი დილა რომ დააქვს ქოთნით.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 22:21 | Сообщение # 25 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნაადრევი მგზავრული
უბნის მეწაღეს-გასამრჯელოდ
ძმაო, იქნებ, გამიკერო ლანჩა.
ჩაღმართამდე... ცოტა კიდევ დამრჩა.
ქარიც შემხსენ, მერე რა, რომ არ ჩანს,
თოკს, ხომ იცი, არ ატანენ დამრჩვალს.
ვინძლო, ჩქარა გამიკერო ლანჩა.
მისაშველე, თორემ... გული მიმდის.
სულიც მიმდის-წუთისოფლის მინდი.
მკვდრის მზემ უკვე ჩამობერტყა... შინდი.
მალე ჩავა და ამოვა ბინდი.
ჩქარა, თორემ... ზიარებაც მიმდის.
ნუ გამიშვებ ამ არღვეულ ლანჩით
და ქარ-ბაწრით, ასე ვაინაჩრად.
ბოლო ვალი გავისტუმრე ხანჯლით
და სახარჯო ქამარიღა დამრჩა...
ნუ გამიშვებ... ასე ვაინაჩრად.
რაო, ახლებს შემიკერავ ხამლებს,
რომ თავიდან ვცვითო დღე და ღამე?.
არა. ჯღანებს დამიკერე რამე.
ჯაგლაგსაც ხომ... ძველს აჭედენ ნალებს.
ახალს ნუღარ შემიკერავ ხამლებს.
თუ ბალღებმა მოგაკითხონ ხვალ-ზეგ,
ნუ შეიყრი მაგ წურბელა წარბებს.
ფეხშიშველა ნუ მიტარებ გზაზე.
რაღა დარდი... მადლი დადე ქვაზე.
იქ რომ მოხვალ... არ დაგაწვენ ნარზე.
ნუ გამატან ყირზის წუღა-მესტებს,
მე რა ვიცი, რა უხდება... ქვესკნელს?.
აქ ჩააცვი ფეხშიშველა ფრესკებს.
მეც მაცხოვარს ვუსაკუთრებ... ლექსებს.
ნუ გამატან ახალ წუღა-მესტებს.
ამ ბოთლისკენ ნუ აცეცებ თვალებს,
ორნახადი ცრემლებია მწარე,
შვლაპ ღვინოზეც ვეღარ გადავცვალე.
თუ არ დალევ... განა, დამავალებ,
თან წავიღებ, იქ ჩამოვდგამ, ხვალე.
აწ წავედი და დამირჩი კარგად.
არ დავეძებ, რაც აქ დამიკარგავს...
მამა იქაც წამოდგამდა ჯარგვალს.
დედა წერწეტ ჩოხას მომიქარგავს.
აწ წავედი... და დამირჩი კარგად.
ცალფად მაინც გამიძაფე ლანჩა,
თორემ... ღამის ბილიკიღა დამრჩა.
პოეტი
ხან მარტვილია.
ხანაც... მესია.
თან წერტილია,
თანაც... ანთარი.
პოეტი... მაინც ერთი ლექსია
ობლის ცრემლივით ცამდე მართალი.
ვისთვის ღვინოა,
ვისთვის-წყალია.
ქარია მისი ქორონიკონი.
პოეტი, ზოგჯერ,
ერთი პწკარია
ყაყაჩოსავით ცხელი სტრიქონი.
|
| |
|
|
