|
სულხან წულიკიძე
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 21:25 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| წვიმიდან იწყება და აღარ მთავრდება
წვეთების ფეხის ხმა,
ბათუმის სველი ცა - სასოწარკვეთილი...
იკეთებს ჰარაკირს...
ქალაქი დაუდგა პოეტებს თავდებად,
და მასში შეხიზნა,
მას შემდეგ ძვლებამდე ლექსებით გაჟღენთილ
ტკივილს ჰგავს ქალაქი...
თებერვლის სიზმარში ამინდი მძაფრდება,
ცას მწვანე ფონი აქვს,
შენც აღარ უყვები ისედაც ხომ იცის,
თოვლია ფანტომის,
და სტუმრობ სიმშვიდით გადაღლილ კაფებარს,
ყავას და კონიაკს
უკვეთავ... გარეთ კი თოვლი წვიმს,
ესაა ბათომი...
ჩუმდები... წერ დუმილს.. ფეხის ხმა არ ისმის,
დეჟავიუ გაქვს მგონი,
გაწელილ სიჩუმეს ზომავ (სახაზავით)...
(დროდადრო – ახველებ,)
ფილტვებში წყალივით ჩაგიდგა ქარიზმა,
სისხლში კი არგონი -
ლექსივით - ქალაქო და მათი ნაზავით
აკვირვებ მნახველებს.
პლანეტა დაფარა მომდევნო თარიღით,
ფანტელთა სამოსმა,
მეტი რა შეეძლო მაცხოვრის კვართივით
ხელთუქმნელ „სარწყუნისს“
სიმშვიდით გართული გონებას დაიღლი,
და ცდილობ გამოსვლას
საკუთარ თავიდან, არცისე მარტივი
არის ეს მერწმუნე...
ბათუმის სველი ცა - გავს სასოწარკვეთილს...
იკეთებს ჰარაკირს...
დაიწყო წვიმით და ქუჩების სისველით,
ფიფქების ფეხის ხმა,
მას შემდეგ ძვლებამდე შავი ზღვით გაჟღენთილ
ლექსებს ჰგავს ქალაქი,
თორმეტი პოეტი სულში რომ პირველი
თოვლივით შეხიზნა.
გიორგი გაბაიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 21:25 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ივნისის თვეში ალიონმა ნამად დამწურა,
შენ ეს დარაჯმა მოგახარა მგონი - იურა
ერქვა და ხელი გადახვიე მამაკაცურად,
შეუსვენებლად გამოცალეთ შამპანიური
სამი თუ ოთხი, აღარ გახსოვს, ვერ დაითვალე,
კითხვით, წვალებით მოაგენი ჩვენი პალატა,
კართან ღიმილით შეგეფეთა ბებიაქალი,
გადაგეხვია და შეგმოსა თეთრი ხალათით.
სუნთქვაშეკრული შემოხვედი იქ სადაც ორნი
ვიყავით მარტო და გვეძინა ტერფებთან უფლის,
უცებ სამყარო მოგეჩვენა სხვაგვარი ფორმის
და სიხარულმა ტყვიასავით გაგიხსნა შუბლი.
ო, მერე ან კი რა აზრი აქვს რა მოხდა მერე,
ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ, გვიხარია და გვიყვარს ახლაც,
ოღონდ ესაა ვერ იგუებ როდესაც წვერი,
ბავშვის საყვარელ გაღიმებას წარსულში მარხავს.
ოღონდ ესაა ვერ ვასწორებ ისე დაგრიხა
ქარმა ბავშვობა, ფიქრები კი ტკივილს მახლიან,
ხვდები რომ ერთად ვვარსებობთ და მაინც მაკლიხარ,
ხვდები რომ ბედი სულ სხვაგვარი მამაძაღლია.
და ასე ღამე არეული შეშლილის ფორმით,
პოეტის სახელს ვატარებ და ტერფებთან უფლის,
ისევ პატარა ოთახია, ვიძინებთ ორნი,
შენ გიხარია და სამყაროს გარშემო უვლი.
სულხან წულუკიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 21:41 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნუ შემეცვლები ცაო ქართლისავ,
არ მოიკარო პირზე ღრუბელი...
შენი მზე მათოვს, სხივი მბარდნის და
შენა ხარ ჩემი ნავსაყუდელი.
ნუ შემეცვლები ალაგო წმინდავ,
შემოფლეთილო ქრისტეს კვართივით,
მე ის ვარ, ვისაც სიშენე სჭირდა -
სისხლიც და რჯულიც მიდგას მათივე.
მუდამ უაზრო სევდით გათოშილს,
ფიქრებმა ჩემში ვეღარ დამლუქეს,
რადგან ცრემლი ვარ, გურჯის ტაოში -
დაუცხრომელი სული მამლუქის...
რადგან ათასჯერ დათვლილს დავითვლი,
წარსულის გროშს რომ არ გავფანტავდე,
რადგან მიწაზე მეფე დავითის
მე მანძილი ვარ დარუბანდამდე -
ნიკოფსიითგან და მიწიერნო,
ნუ გამისინჯავთ ვაჟკაცს ტალავარს,
ნუ გაიკვირვებთ კაცის იერით,
როგორ მოვახტი ზეცის გალავანს...
ნუ შემეცვლები ქალო - მზე ქალო,
გულში რომ ლექსის ხანძარს მიჩაღებ,
სიკვდილად უნდა შემოვეყარო
შენს საკოცნელად მოსულ ყივჩაღებს!...
მუდამ ჩადრებში მალვა გიწევდა,
გაუძელ დროებს, ფანტე ქაოსი,
ნუ შემეცვლები ენავ ივერთა,
მე სიცოცხლე ვარ ვეფხისტყაოსნის!...
სწორედ ამიტომ ბედმა ჩამქარგა -
ანით ჰოემდე სულის თექაში,
ქართული სიტყვის არდასაკარგად
ეს ლექსი იყოს ჩემი ფეშქაში.
ბოლოს კი მაინც რწმენა მაქეზებს,
უფლის ჯვარია ჩემი სამძღვარი,
ახლად შეყრილი წვერიც სახეზე -
ჯერ ქართველობით არ ვარ გამძღარი...
თვალზე სიცოცხლის ცრემლი მომდის და
ასე მისველებს სხეულს მიწამდე,
ძალა მომეცი ქართველობისა -
ღმერთო უკუნით უკუნისამდე!
სულხან წულუკიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 21:57 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სიცოცხლის გარდა
სადღაც ვიდექი ტიალ მინდორზე,
ქარი სხეულებს ნიავით მწვავდა,
რაც გამაჩნია სულ შენ მიბოძე,
სულ ყველაფერი სიცოცხლის გარდა.
ამინდი იცვლის ფერს და ხასიათს,
(ღრუბელიც თითქოს ღრუბელს არ ჰგავდა)
სისველეს ვმატებ ბალახს ნამიანს,
ყველაფერს ვმატებ სიცოცხლის გარდა.
აქვე, ჩემს ახლოს რწმენა ვიპოვე,
რწმენა ვიპოვე ადრე რომ მწამდა,
ყველაზე ახლოდ მტკივა სიშორე
და ეფარება სიცოცხლის ფარდა.
ეფარება და მაინც ჩანს ხოლმე,
სული დგას წინ და ხანდახან ლანდავს.
მინდა დროდადრო, ცოტა ხნით ვთოვდე,
ყველაფერს ვთოვდე სიცოცხლის გარდა.
ბალახი ისევ მისველებს ფეხებს,
მიწაში მალავს სიმშრალის ნარგავს,
ბიჭუნა ისევ იმ გოგოს ეძებს,
გოგონა ალბათ „არ ვიცის“ ქარგავს.
დღე იყო, რაღაც მინდვრების მსგავსი,
ტიალი იყო, შეკრული ჩანდა.
მე წარმოსახვას მრავალჯერ გავცდი,
ყველაფერს გავცდი სიცოცხლის გარდა.
მიყვარხარ ალბათ,მგონი ასეა,
ვიცი, მე ვდგავარ ახლა იმ კართან,
რომლის სიკვდილიც გრძნობით სავსეა,
ყველა სავსეა სიცოცხლის გარდა.
სადღაც ვიდექი ტიალ მინდორზე,
ერთი და მხოლოდ „მიყვარხარ“ მაკლდა.
ეს სიცოცხლეა შენ რომ მიბოძე,
აქ ყველა ცოცხლობს სიკვდილის გარდა...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 21:59 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მცხეთის ჯვრიდან - თბილისამდე
(ვუძღვნი მამა პეტრეს)
თითქოს უფალს გაეფინა
ცაზე ღრუბლის ტილონი,
თითქოს ზეცას ქერუბიმის
მარჯვენა ფრთა ფარავდა
სვეტიცხოველს ეცვა ლურჯი
აბრეშუმის ფილონი,
დაჭრილ გულზე მზის სხივები
სისხლად აჩნდა მარაბდას...
გული სადღაც კლდის ნაპრალში
მზესთან ერთად მისვენდა...,
მოსესავით მიაპობდა
მეწამული უდაბნოს,
მტკვარი ლექსებს გვაყოლებდა,
ჩუქურთმები გვისმენდა...
პოეზიაც არ ღირს ალბათ
უეკლოდ და უდაფნოდ...
თბილისიდან მცხეთის ჯვრამდე
არც თუ ისე ეკლიან,
ბილიკებზე - ისტორიით
ამოქარგულ სტრიქონტან
სადაც, უფლის უკვდავების
ხელთუქმნელი ძეგლია,
სამ მოგზაურს - პოეზიის
მძიმე ჯვარი მიგვქონდა...
ჰენრი
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 22:07 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ხელით ვეხები მტკვარს, როცა სძინავს.
მეტეხთან ძილი ვის გაუგია?!
ცისკარს უფალთან ახლოს აქვს ბინა
და ვხვდები არის ძალიან გვიან.
სისხლის წვეთები აჩნია რიყეს,
პეშვით წყალს ვატან ხავსიან სიზმარს,
ახლა გამხმარი შოთივით ვიყოფთ,
აბოს ცრემლებით ნასველებ მიწას.
მტკივა, დარდიან წყვილ მზერას ვახლი -
წყალი ტოკავს და წრეწირებს ხაზავს,
დღეს ჩოხებითაც ჭრელია ხალხი,
ალმური ასდის შაითანბაზარს.
ყველა მდინარე თავის მსხვერპლს ითხოვს -
თითქოს ძარღვებში ჩვენს სისხლს ისხამდეს,
და ვცხოვრობთ ასე, ერთად და თითოდ -
იმ თბილისიდან ამ თბილისამდე.
ზაზა ფირცხალაიშვილი
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.01.2017, 22:13 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ხელით ვეხები მტკვარს, როცა სძინავს.
მეტეხთან ძილი ვის გაუგია?!
ცისკარს უფალთან ახლოს აქვს ბინა
და ვხვდები არის ძალიან გვიან.
სისხლის წვეთები აჩნია რიყეს,
პეშვით წყალს ვატან ხავსიან სიზმარს,
ახლა გამხმარი შოთივით ვიყოფთ,
აბოს ცრემლებით ნასველებ მიწას.
მტკივა, დარდიან წყვილ მზერას ვახლი -
წყალი ტოკავს და წრეწირებს ხაზავს,
დღეს ჩოხებითაც ჭრელია ხალხი,
ალმური ასდის შაითანბაზარს.
ყველა მდინარე თავის მსხვერპლს ითხოვს -
თითქოს ძარღვებში ჩვენს სისხლს ისხამდეს,
და ვცხოვრობთ ასე, ერთად და თითოდ -
იმ თბილისიდან ამ თბილისამდე.
ზაზა ფირცხალაიშვილი
|
| |
|
|
