|
Маяковский Владимир
|
|
| nukria | Дата: პარ, 04.05.2012, 18:26 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Я в Париже живу как денди
Я в Париже живу как денди,
Женщин имею до ста.
Мой член как сюжет в легенде,
Из уст переходит в уста.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 13.08.2014, 15:10 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Мой стих
трудом
громаду лет прорвёт
и явится
весомо,
грубо,
зримо,
как в наши дни
вошёл водопровод,
сработанный
ещё рабами Рима.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 13.08.2014, 15:10 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Я хочу быть понят родной страной,
а не буду понят —
что ж?!
По родной стране
пройду стороной,
как проходит
косой дождь.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 13.08.2014, 15:11 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| пускай седины обнаруживает стрижка и бритьё
Пусть серебро годов вызванивает
уймою
надеюсь верую вовеки не придёт
ко мне позорное благоразумие
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 13.08.2014, 15:11 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Ты посмотри какая в мире тишь
Ночь обложила небо звездной данью
в такие вот часы встаёшь и говоришь
векам истории и мирозданию
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 04.07.2015, 00:02 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Только
нога
вступила в Кавказ,
я вспомнил,
что я —
грузин.
Эльбрус,
Казбек.
И ещё —
как вас?!
На гору
горы грузи!
Уже
на мне
никаких рубах.
Бродягой, —
один архалух.
Уже
подо мной
такой карабах,
что Ройльсу —
и то б в похвалу.
Было:
с ордой,
загорел и носат,
старее
всего старья,
я влез,
веков девятнадцать назад,
вот в этот самый
в Дарьял.
Лезгинщик
и гитарист душой,
в многовековом поту,
я землю
прошёл
и возделал мушо́й[1]
отсюда
по самый Батум.
От этих дел
на вспомнят ни зги.
История —
врун даровитый,
бубнит лишь,
что были
царьки да князьки:
Ираклии,
Нины,
Давиды.
Стена —
и то
знакомая что-то.
В тахтах
вот этой вот башни —
я помню:
я вёл
Руставели Шо́той
с царицей
с Тамарою
шашни.
А после
катился,
костями хрустя,
чтоб в пену
Тереку врыться.
Да это что!
Любовный пустяк!
И лучше
резвилась царица.
А дальше
я видел —
в пробоину скал
вот с этих
тропиночек узких
на сакли,
звеня,
опускались войска
золотопогонников русских.
Лениво
от жизни
взбираясь ввысь,
гитарой
душу отверз —
«Мхолот шен эртс
рац, ром чемтвис
Моуция
маглидган гмертс...»[2]
И утро свободы
в кровавой росе
сегодня
встаёт поодаль.
И вот
я мечу,
я, мститель Арсен,
бомбы
5-го года.
Живились
в пажах
князёвы сынки,
а я
ежедневно
и наново
опять вспоминаю
все синяки
от плёток
всех Алихановых.
И дальше
история наша
хмура́.
Я вижу
правящих кучку.
Какие-то люди,
мутней, чем Кура́,
французов чмокают в ручку.
Двадцать,
а может,
больше веков
волок
угнетателей узы я,
чтоб только
под знаменем большевиков
воскресла
свободная Грузия.
Да,
я грузин,
но не старенькой нации,
забитой
в ущелье в это.
Я —
равный товарищ
одной Федерации
грядущего мира Советов.
Ещё
омрачается
день иной
ужасом
крови и яри.
Мы бродим,
мы
ещё
не вино,
ведь мы ещё
только мадчари.[3]
Я знаю:
глупость — эдемы и рай!
Но если
пелось про это,
должно быть,
Грузию,
радостный край,
подразумевали поэты.
Я жду,
чтоб аэро
в горы взвились.
Как женщина,
мною
лелеема
надежда,
что в хвост
со словом «Тифлис»
вобьём
фабричные клейма.
Грузин я,
но не кинто озорной,
острящий
и пьющий после.
Я жду,
чтоб гудки
взревели зурной,
где шли
лишь кинто[4]
да ослик.
Я чту
поэтов грузинских дар,
но ближе
всех песен в мире
мне ближе
всех
и зурн
и гитар
лебёдок
и кранов шаири.[5]
Строй
во всю трудовую прыть,
для стройки
не жаль ломаний!
Если
даже
Казбек помешает —
срыть!
Всё равно
не видать
в тумане.
1924
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 13.07.2015, 09:55 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თუ შიდაგამოსახულება უკვე აქვს კაცს,
გარეგამოსახულებას თვალი აარიდოს.
თუ გარესარკეში კარგა აქვს საქმე,
შიგნით ნუღა ჩაიხედება.
მაგრამ ისეც არის, რომ შიდა სარკეში კაცი – მაიმუნია,
გარე სარკეში ჩაიხედავს და, – ვეფხვი ყოფილა.
ხან ორივეში უბედურია, ხან კი ლამაზი არის ორთავეში.
სად იყვნენ ესენი, მე რომ ვიყავი?
სად იყო მაშინ ეს ყველაფერი?
მხდალია ადამიანი, ხალხიც მხდალია,
მისალმებისაც კი ეშინიათ,
იმიტომ რომ მხდალია ადამიანის მოდგმა.
დედაჩემი რომ ასეთი მხდალი ყოფილიყო,
დარჩებოდა ჩემი მარცვალი სამყაროში გაუღივებელი,
გავიზრდებოდი ისე, რომ ვერ განვასხვავებდი სოფლურ ენას წიგნურისაგან.
არ მეცოდინებოდა, რომ „საჯდომი“ წიგნურია და „ტრაკი“ სოფლური,
ვერ დავტკბებოდი მდაბიორთაგან მესხვე,
გალექსებულ ენით,
ჯირკვლების ანთება დამემართებოდა...
არ მეცოდინებოდა რომ „ჩაცეცხლე!“ ნამდვილია და
„ჭამე!“ კი ევფემისტური,
ხოლო „მიირთვი!“ გალექსებულია და
მდაბიორს ყელზე დაადგება.
აი, რაები გამომრჩებოდა, იქ რომ ვიყო,
სადაც სხვები ყრიან.
აი, რაებს არ ვიტყოდი,
ასსამოცდათხუთმეტი წლის ტყავი რომ არ მეცვას
და შიგ თხუთმეტი წლისა არ ვიტანჯებოდე.
ქება და დიდება შენ, ბესარიონ, ჯოჯოხეთში გამოზრდილო, იქედნეთა შორის მავალო,
ყველა ჯილდო ხორციელი ხომ მოიპარე, საიქიოს კეთილგანწყობაღა დაგრჩენია, მწამს იქაც შეძვრები უბილეთოდ, როგორც თქვენი სოფლის კლუბში,
მწამს გიხილავ სალხინებელში.
სადმე შკოლაში კი არ ისწავლე,
არამედ წელიწადის რვათვიან ზამთარში,
კლდეში, ღრეში, ქარში, ავდარში,
სამი თითით აღებულ მარილში...
რადგან შენი „მე“ მკვეთრად გამოხატული
ეგოიზმი კი არ იყო,
მკვეთრად შეგრძნობილი სიცოცხლის ხე იყო,
ძმაო ბესარიონ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 13.07.2015, 09:57 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბზე ნალეწივით ნაცეხვი ვდგევარ,
და ნაკვერცხალი გამქრალა შავად,
ლამაზმან ნებზე, ნინოფი პური,
დაბად არ მქონი და უდაბური.
ათქვირებულა სისხლ-ხორც შევსებულ ქალივით მდელო,
დაუღუღუნა ქარმა სიმღერა, თითქო ბალღია,
და სარწებელი,ჩვილთ საძინებელ,
ნამა სიმღერით გადაარწია.
გარეჯის კლდეში შევიდა ღირსი,
მამა დავითი და ძმანი მისნი,
დაშაშრულ სამყოფს შეესხა ხორცი,
გახდა მორჩილი და თანაც ნორჩი.
ლოცა ეს მიწა, პურ-ღვინოს დედა,
მარჯვენაც პურის მჭოვარის,
საგარეჯო და ლავაშის,
ჯიგანა ქაბრიწოვანის.
შენ კაბის კალთა დაკარწახებულ,
დანეკვე ვაზის რქა ორ-სამ კვირტზე,
და აზავერი ხარივით ტვირთი,
უზურგულე და მონასტრად ზიდე!
სამარ-სუდარად ნაძებნმა,
მიწის ზურგს კანი აჰყარე,
და ამ კურთხეულ გარეჯში,
ასკილზე ვარდი ახარე.
ქვაბი კლდეს გამონაკაფი,
გახადე პურის უფალი,
მონასტრის წესით ცხოვრება
ბიწიერ თავისუფალი.
მტე საზეპურო ზეცისამ,
უდაბნოს საძმო აბარტყე,
დაუნჯებული წიგნთა სიმდიდრე,
ივრის ზეგნიდან ერში დაბარტყე,
გალიცლიცებულ გალობით ქვაბში,
მადლი გადმოდის ფეშხუმ ზეცაში,
მართალმკვეთელნო, კლდის გამკვეთელნო,
გლოცავთ ბარძიმით ცის ტოლუმბაში.
მადლის მეტოქე, ცოდვა ჩანებით,
მონარეკლდება ლოცვის ზარებით,
შამბზე გაქელილ ქაშან ბილიკზეც,
დაგვირისტდება ქვის აღრალებით.
ხორბალი ხვართქლა ბალახმა,
ვაზის ბაბილოც, ვენახი ნორჩი,
ბერის დაკმეულ სურნელის ფრქვევით,
ჯვარი სოფელს და პურ-ღვინოს ხორცი.
იაზმის წყალი უკადე,
სავანეს ნარგავ-ნაკვეთით,
კათაკმეველნი განმზადე,
ერქვანზე მიწის საკვეთით.
ერთ საყანურში, ორრიგ მოსავალს,
ლარვი მოურნეს დაურქმევია,
ლავრაში გაზრდილ ერთი ნაყოფით,
ერიც და ბერიც დაუხმევიათ.
ნათლის განფენით სულ შევსებული,
ნათელღებული უდაბნოთ დედა,
ესევითარი მოსავსებელი,
ზეთის დასასხმელ ბაზმაკთა ზედა.
ერთარსებითა ქებულო,
სამებით განდიდებულო,
შენ მონასტერო, დედავ და თვალო,
ჩემო თოლიგე და მონაბარო.
ოდრიკალი ვართ ერი შენს წინ და
კიალ-კიაფი სახელს შენს წმინდას,
ხუთ თითზე სანთლად დავინთოთ გვინდა,
სახელი დავით! ქართველთა წმინდა!
ამ მიწას ახსოვს ტურათა ლეკვნი,
ლეზგი თუ ლეკნი, სხვა მარბიელნიც, სისხლის ამტლეკნი,
ცოდვის კალოზე ჩვენი წამლეკნი,
ჰოი დედასა!
შიგანური დამეწვეს მინდა!
დაწარბულ ღარებიანი, ხმალის მოქნევა მომინდა!!
ოხა მეოხის, უფალს დიდება!
სახლი დედაბოძს რომ ეკიდება,
და ვინც ქართველთა სისხლით გაძღება,
ზედაპირდამწვარ პურივით,აიტკიც აილანძება!
ყველამ იცოდეთ! ყველამ გაიგეთ!
ღვთისმშობლის ლოცვით არის მართული,
ეს გაწალდული და გაწვართული,
სული უკვდავი ჩემი ქართული!
|
| |
|
|
