იმ პატარა სიყვარულის ცრემლებს ვფიცავ, იმ თეთრ აკვანს დედაჩემის ცისფერ თვალებს, ვფიცავ მიწას, ვაჟას გულზე დაყრილ მიწას, რიჟრაჟს ვფიცავ ნისლებში რომ იფერმკრთალებს; თუ ჩემს ზეცას, ჩემს მწვერვალებს ცადასროლილს წაეპარა ყორნისფერი ღამე მძიმედ,- ამოვწვადო ხმალი ელვით ანაჟრჟოლი, ვარსკვლავებით მოხატული მოციმციმე. თუ დავეცე,-ნუ მიტირებთ დანანებით, ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი, საქართველოს ლამაზებო,მანანებო, დამაყარეთ თქვენი ფერის ყვავილები. გული დამაქვს სიყვარულის განახელი, მყვარებია...ჰო, ცრემლებიც მყვარებია; ჩემი ქვეყნის ძველი დარი და ნაღველი ხანჯალივით გულში გამიტარებია. გაღიმებაც შემიძლია აპრილისა, ხარ-ირემის ვაჟკაცური დაძახილიც... -შენი ლექსი ქედმაღლურად გაჰყვირისო,- მეტყვის ვინმე,სტრიქონებზე თავდახრილი. თაობა ვარ ავთანდილის გაწაფული, სიყვარული უბით დამიტარებია, ჩემი თეთრი ცისარტყელა, გაზაფხული, თებერვალში აპრილს დამიდარებია... დავიღუპო!.. ნუ მიტირებთ დანანებით... ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი... ჩემი ქვეყნის ლამაზებო,მანანებო, დამაყარეთ გაზაფხულის ყვავილები
