Еще светло перед окном, В разрывы облак солнце блещет, И воробей своим крылом, В песке купаяся, трепещет. А уж от неба до земли, Качаясь, движется завеса, И будто в золотой пыли Стоит за ней опушка леса. Две капли брызнули в стекло, От лип душистым медом тянет, И что-то к саду подошло, По свежим листям барабанит.
სარკმელს გარე სინათლე ჩანს, ღრუბლებშუა მზე იღვრება, ბეღურა კი სილას ქექავს, გუნგრაობს და იგანგლება. ციდან, თითქო მიწამ იხმო, დაეშვება რწევით ფარდა, ტევრი გარინდულა მიღმა, ოქროფერი შვენის ქანდა. მინას ნამი მიეპკურა, ცაცხვი აფრქვევს თაფლის სუნებს, ბაღს კი რაღაც მიეპარა და ჩვილ ფოთლებს უწკაპუნებს.
ერთხელ, ოდეს სათარეშოდ მოგვაკითხა მტერთა დასმა, წუწკი ურდოს შესამუსრად ქუდზე კაცი აღიკაზმა. ტრიამელზე აბანაკა უთვალავი სპაი სპარსმან. უზანგებზე შემართული ჯარს მიმართავს მეფე ფარსმან: - ლომნო ჩემნო, ერთი გახეთ ამ დასეტყვილ ცხვართა ფარას აღსასრულის საპოვნელად რა მანძილი დაუფარავს! ატორტმანდა სპა იბერთა, შესარკენად მოიმართა, შორით უწევს კვესა თვალთა ჟინმორეულ მეომართა. თვალუწვდენი მტრის ბანაკი ღიმილსა ჰგვრის იბერიონს: – პართის ჯარი, თუნდ ათმაგი, რაგვარ უნდა მოგვერიოს? დავლურისთვის ემზადება ორთავე ფრთის სპასალარი, დაფეთებულ გადამთიელს რომ არ დარჩეს წასავალი. მეწინავეც თავს იოკებს და ძლივასღა ბორკავს ჰუნეს, იერიშის მოლოდინში გული რისხვით უბაგუნებს. ბორგავს რაზმი და გუგუნებს, ვიდრე ომში გაილაღებს, აჟღარუნებს ლაბარუმებს, აბრიალებს ბაირაღებს. ბრაზი ემატება ხმაში ღოროტოტო-ქანარასა. შეატოტა მეფემ რაში, შეუმზადა კამარასა. სპერიმურზე დასცეს დრაში, დაიქუხეს: – ჰკა მაგასა! ჰაი გიდი! ამ ჩვენს დროში რას იხილავ დამაგვარსა… ჩემი ერის შვენიერი ხატი არის მეფე ფარსმან. რა ამაგი დაგვდო კაცმან, ვერ ჯეროვნად დანაფასმან, რა ომები გარდიხადა უშიშმან და ბუმბერაზმან, ვერ თქვას მისი ღირსი აზმა ოქროპირმან ბარე ასმან. საქმე მისი საოცარი სილაღეა ჩემი გენის, აწმყოსა და მომავალში მარგი კიდევ რაოდენის. იბერთათვის იმსიფართის გზასავალი გაუკვალავს, ორიათას წელს გამოღმა არ ასვენებს ფიქრს და კალამს. მისი სიმხნე გამოვიხმე, რაიც ალბათ მომცემს ძალას, იმდაგვარი საქებარი ლექსი ვუმკო მტერთა მრეტებს, ქართველი რომ ერთ პატარა სადღეგრძელოდ დაიბედებს.
ცხრა კუთხივ მიაქვთ ცხრა ოქროს კუბო და რომელშია ნეშტი თამარის, არც ვინმემ უწყის, რამეთუ კვალიც ვერ უნდა ჰპოვონ მისი სამარის. ერთ რამედა ღირს ცქერა ამალის, ბრძოლებში მახვილნა- თამამარის, თავდადებულის, გმირის და ქველის, და თუმცა სული ტკბილი რამ არის, დღეს ყველა მათგანს სიკვდილი ელის. მზადაა მისი მსახვრალი ცელი, რომ ეს საფლავი არვის ახსოვდეს, სიკვდილი არის უებრო მცველი, რათა ვერავინ და ვერასოდეს ვერ შეძლოს პოვნა მეფე თამარის.
\"ლექსის მწერალი ხშირდება, სამწუხაროა რაიც! რამდენი რამე სჭირდება პოეტს, ჩვენს დროში მაინც!\" - ეს კონსტანტინემ, იძრო რა შაბათს, მწერლების ბაღში, მგოსნებისაკენ ისროლა განხეთქილების ვაშლი. დიდოსტატები სწყალობდნენ ბაღს, და აქ ისხდნენ ხშირად, სუროში შაშვი გალობდა, რაღა თქმა უნდა, ფრთხილად. სთქვა ბესო ჟღენტმაც: \"მრავლდება დღეს ლექსის მოწადინე, ცამდის მართალი ბრძანდება ბატონი კონსტანტინე\". ცოდვილი ვაშლი გაგორდა და, უკვე წასწვდნენ რადგან, მათ დემნა მიუახლოვდა, ასე, ორ მეტრში დადგა. ირაკლიმ ხელი ჩაჰკიდა ბაღის ბოლოში სიმონს, გოგლა ხიდს მოდგა გაღმიდან, შემოუერთდა იმ ორს. მესმე რანგიც მოხროვდა, მეორე რანგის გარდა, და დიალოგზე მოგროვდა გამსახურდიას სკამთან. \"ლექსის მწერალი ხშირდება, ლექსი კი არ ჩანს მაინც! რამდენი რამე სჭირდება ნამდვილ პოეტს და რაინდს!\" - საკითხი განსახილველად და ვაშლი ცხვირწინ ედოთ, და სთქვა ირაკლიმ პირველმა, ეს გახლდათ მისი კრედო: \"პოეტი წლობით ღვინდება, მართლა პოეტი თუა! პოეტს იღბალი სჭირდება და, რა თქმა უნდა, ჭკუა! სიმხნე და გამჭრიახობა, ფხიზლად განჭვრეტა დროთა! სიბრძნე და პატრიარქობა - ამას გვასწავლის შოთაც!\" - არ დაეთანხმა ირაკლის და იუარა გოგლამ: \"სად სიყრმე ყირაყირა ჰქრის, იქ სიბრძნემ ლექსი მოკლა! პოეტს ჯერ სიმხნე სჭირდება, მყვირალობა და ბუკი! ლექსს ვინ მისცაო დიდება გარეშე სიჭაბუკის!\" სიმონმა გოგლას ღიმილი ჰკადრა და მოჰყვა სწრაფად: \"პოეტს სჭირდება ტკივილი, პოეტს სჭირდება ჯაფა, სჭირდება ვრცელი გზაშარა, ბევრი წვა, ბევრი ფიქრი, ინტელექტი და განსწავლა, მწიგნობრობა და წიგნი!\" სუროში შაშვმა დასტვინა, მზე შუბისტარზე იდგა, ვრცლად აღარავინ არ ცდილა, მოკლედ მრავალი ითქვა. თან კვერს უკრავდნენ ირაკლის, თან თაკილობდნენ თმობას - მუხრანმა: \"გრძნობა სიახლის!\" გრიგოლმა: \"ფორმის გრძნობა!\" ალიომ: \"მხოლოდ იდეა!\" (კოლაუ იდგა განზე...) კარლომ თქვა: \"საქმე ჰკიდია წერასთან ერთად ფხაზე!\" სთქვა მარგიანმა: \"მარილი მთავარიაო სვანში!\" სთქვა ნონეშვილმა: \"ყვარელი და სტუდენტობის ტაში!\" თავისთვის იჯდა ჩრდილში, არას იტყოდა ანა... - ნიჭი, ძამიკო, ნიჭი! - გალაკტიონმა ბრძანა.
