|
ნიკო მიქაია
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:38 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ----------------------------------------------სახეცვლილება
მსურს მივებგერო გამად ქარაგმას,
გულით განდობილს,- გონით ვენდობი,
შორს ვერ გავყვები ვნების ქარავანს,
თუ ფატმანური ფლირტით ვერთობი.
ღრუბლების გავშლი ფრთათეთრ იალქანს,
მთვარით მთვრალსა და ნამით გალამბულს,
ეს ჩემი ნავი გაჰყვა ნიავქარს,
კვლავ მოვიკალმებ მორიგ კალამბურს.
მე მაინც ვპოვებ!!!
უსცილოდ, სანამ,
ვნების ქარიბდე ლოდინით ღმუის,
გავინპირებ უპოვარ სამანს,
გასამდეს თუნდაც წარსულის ღრმული...
და ვიცვლი სახეს, ვიხდი სამოსელს,
მოსცილდა სხეულს პერანგი გველის,
ავევენერე სუნთქვად მილონსელს,
მივისამოთხე ეს სამყოფელი!!!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:39 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| **********************
****
აჰა, შეიხსნა მძიმე საკინძე,
და გაზაფხული ქარაგმებს ქარგავს,
კვიმატი მარტი უძლურ ენძელებს
უკითხავს ზამთრის უდედნო თარგმანს.
მთებს ჯერათ შვენით თოვლის ყავარი,
ბრმა მზერა ხილულ საწიერს გასცდა...
და უერთდება ვრცეულ სამყაროს-
ჩემეულ გზნების ნამლევა განცდა.
მეც გავიჟღერე....როგორც მუსიკამ,
როგორც ნიავის შრიალმა ველად,
ვერც უფერულმა ყოფამ მას უკან
ვერ გამინელა ვნების ნოველა.
დავეშურები წყაროს სიცოცხლის,
ეგება სული მომითქვს წვეთმა,-
ეგება ნება მებოძოს ლოცვის
და ხელმეორედ ამომთქვას ღმერთმა.
-
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:39 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ------------------------------------------ნასესხები...
ნიავმა ქუჩა ამოიარა,
ფრთიანი კაბა აიფრიალა,
ღრუბელმა ნებით თუ უნებლიედ
დაღვარა წვიმით სავსე ფიალა.
მეტეხთან სული მოითქვა მტკვარმა
და სამაჯურად მოირგო ხიდი,
გაზაფხულს ნუშმა მოხვია ნარმა,
არც კერტ კვირტების არა აქვს რიდი.
ამ ნასესხებზე ამოახველა
სნეულმა მარტმა ნაღველა ნისლი,
ამოილანძა ენძელა ველად
ჩუ, უჩვეულო ჩურჩული ისმის....
დაღლილ ქალივით სუნთქავს ბუნება,
დღე თავს იწონებს ახალი კოფთით,-
მეზობლის რიკულს როგორ უხდება
იების კონა რიკოთულ ქოთნით.
ირმის ნახტომი..
არ დაგეძინა....
და მთელი ღამე,
ჩემზე ფიქრებში გალიე თეთრად,
მე სასურველი ვიყავ სიამე,
ვერ ვუალერსეთ ვარსკვლავებს ერთად.
ნუთუ დაყვები დემონის ნებას,-
და სიყვარულის ბოლო რექვიემს,
კვლავ თეთრ ლექსებში დამიწყებ ძებნას
და დაივიწყებ ძველ რელიქვიებს.
მე კი გავკრთები.....
ლიზა მონა და
სიზმრეულ სიზმრად უცხო ფანტომის,
წაფარფატდება მთვარის სონატა
და წავა ღამე ირმის ნახტომით.
მერე კი მოხვალ.....
და ნატრულ ტიტებს,
გამოარიდებ ურდო დროს,-მყივარს,
ეამბორები ჩემს სათუთ თითებს,
ასე რომ გტანჯავს და მაინც გიყვარს.
ვიდრე...
არ მემეტები მშრალ წვიმებისთვის,
ვერ გადავარქვი წარსულს სახელი,
აღარც კი მახსოვს, რისთვის ან ვისთვის
რა ვალი დამრჩა გადასახდელი...
არ ამოგკითხავ თვალებით თვალებს,
სურვილსა სუნთქვითაც კი მიმიხვდები,
თავს ვნების მთვარით არ მოვიმთვრალებ,
არ გაგითეთრებ ღამეს კითხვებით.
და ვიდრე ისევ პატარძლობს სული,
ვიდრე იმედი სადღაც მზეწვიობს,
წვივმაღალ წვიმას ჩავუთქვამ სურვილს-
ეგება სადმე წამოგეწიოს...
***
სულიდან ისე მსხლტება ლექსები,
როგორც ნადირი უიღბლო მდევარს,
როდის ამოვთქვი ეს ლარიქსები,
რომელი მუზის მხევალი მე ვარ?
-ყოფავ, სადავე ერთხელ მომანდე,
თორემ მატყვევებს სურვილთა სნება,
რამ ამიდუღა ცხენი დოღანდე,
რა უმათრახეს სულმოკლე გზებმა???
ამიქარაგმა ფარსაგად ქარმა,
უფრთო ფრინველი ცისკენ ვფარფატებ,
არ მოგატყუოთ ბიჭებო თვალმა,---
ფარვანას, ნურვინ მესვრით საფანტებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:39 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| --------------------------------------------------***
სად ხარ?!-
ან განგებ რად იგვიანებ,
განგების საით აჰყევი ქროლვას?!
ვერ ვიგერიებ ხსოვნის მაგიებს,
მივებინადრე სურავანდ ურვას.
ვიცეკვე დროის ნინველა ალზე,
უმწეო წლების აწ არ ვთვლი ღარებს,---
ფანტელად მოველ ტრფობის მწვერვალზე
და ჩანჩქერივით ჩამოვიღვარე....
შხაპუნა
მომავალივით მტკივა წარსული,
ჩამოვეღვარე ღუნღულა ღრუბელს,
ქიმერა ქარით ვარ გათასმული,
სუროს სურვილიც ვერ ავისრულე...
კვლავ ყელზე ადგას უპყარ სამყაროს,
იმ განუცდელი ცთუნების განცდა,
თოთოლა ფოთლებს ვთხოვ დამაფარონ
ნატვრისხეული ხასხასა ფარდა.
ნარგიზთა მორევს გადავეგზნები,
თუმც საკამათო არაკებს ვენდე,
ცისკენ მიხმობენ ზურმუხტი გზები,
თავაშვებულნი და მოკარმენე...
ეს ლექსში , თორემ....რაც განვაცხადე,
აახალისებს სიუხვეს ფერთა,
ბატონად ვიხდი წვიმის სახადებს,--
რომ შენს შხაპუნად ჩამითქვას ღმერთმა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:40 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ------------------------------------------------------
ლექსების წვიმა
ნურავინ იტყვით რომ დღე მოკლეა,
რომ მოტანილი თან მიაქვთ ქარებს,
თუ სიყვარული გულმოკლულია,
სარკმლიდან რატომ მიღიმის მთვარე?
...იყო სხვა ღამეც... ძლივს ვამწიფებდი,
სიზმრის სველ ლერწზე გალურსულ ისრიმს,
მე,--სარეცელი მერგო ნიმფების,
შენ ყურთბალიში და---
ისიც სხვისი.
ბწკარი ვესესხე წინაპარ პოეტს,
ველურ ზმანებებს ვუზმანავ სარკმელს,
სამოთხის ადამს ამ დროშიც ვპოვებ,
წამს ილაკმუსნებს აწმყოშიც ლაკმე...
ვერ გავექცევი საკუთარ თავსაც,
ვერც თავს მოგაწყენ მთვარის სონეტით,--
და ხელქოლგიანს თან დაგსდევს თავსხმად
ლექსები,--- ერთი ქალი პოეტის...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:40 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ------------------------------------უავტოგრაფოდ..
ნუ დაიბევე გრძნობის მაკრამე,
უსუფსარქისო ქრის გრიგალები,-
ის ძველთაძველი ძღვენი მაკმარე
უავტოგრაფო მადრიგალები.
მაგრამ დრო მაინც იმანდრაგორებს,
კვლავ მოსათელავს მოგვთხოვს ილეთებს,
ცის ციფერბლატიც ვეღარ აგროვებს
გაქცეულ წამთა მონო ბილეთებს...
ოღონდ, შენ მაინც შემიქე ლავრა,
ან ნატყვიარი სიტყვა მითხარი,-
რომ ლარიქსებით მოვლექსო სტავრა,
და გიქარავნო ფიქრთა მეჰარი...
***
წყალი მთხოვე და მოგართვი ღვინო,
გსურდა თუ არა ,არ ვიცი თავად,
მოდი, საწუთრო ჩავიღიღინოთ -
მფრთხალი აფრების გაუმართავად...
თუმც სათუოა ასეც და ისეც,
ქარსაყოლილი ოცნების ფრთები,
და ვიდრე აწმყო სასმისს შემივსებს,
წარსულის დაცლილ ფიალით ვთვრები...
მერე, ო,მერე, აიშლებიან,
არწყულ ვნებებით სულის კარვები,-
და ჟამთა ფურცლებს შეაშრებიან
ეს ჩვენეული დითირამბები..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:40 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| --------------------
***
ვთვრები...და, მშრალი სათქმელი არ მაქვს,-
კმარა! რაც ფხიზელ გონებით ვევნე,
ბერწ წუთისოფლის წუთიერ ამაგს,
ვერ განვუქარვებ არქაულ ვნებებს.
ბედმა მომარგო ფლასი სელის და
მაინც ვეთნევი სივრცის სიმშვიდეს,
მარადქალური სამოსელიდან,-
პოეზიაში უნდა გავშიშვლდე...
რაკი ვასიზმრებ მზეს ჩემით ღამეს,
ცხად ზმანებებშიც, არღარა მმართებს-
ვთვრები და... ვიხდი ყოფიერ ხამლებს,
გავიზეცავებ მიწიერ მართვედ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:41 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ---------------------------------------------------თუკი შენ იტყვი,
ყველაფერს დავთმობ თუკი შენ იტყვი,
თუკი შენ იტყვი, არ დავთმობ- ღერ თმას...
ვეღარ გაგწირავ მწირ წვიმებისთვის,
ვერ დაგთმობ, თუკი გაგვწირა ღმერთმაც.
მიმისათნოვებს ლოცვით საყდარი,
მისეფისკვერებს სეფას უკლებლად,
მოვიდე უნდა ახალ სამყაროდ,
ვიქცე სიცოცხლედ და უკვდავებად.
უყუნწოდ უნდა მოვწყვიტო მთვარე,
და ცა გავშალო ფიანდაზებად,
მე გადავიხდი დედოფლურ ნადიმს,-
აზარფეშებით შეგასმევ ვნებას...
-მერე მე წვიმას მოვტაცებ ქოშებს,-
და წკაპაწკუპით მოვირბენ შენთან,
წამო! ვესტუმროთ იმ საცთურ კოშკებს,
ტრფობის ცეცხლიდან რომ ამომშვენდა...
*
მთვარეს...
ეს რა ბარდღალა ცეცხლი დაანთე,
ან სადაური მოგსდევს ქარები?
ერთი ეს მითხარ,- რად დამანათლე
ლაქარდიანი ყალამქარები...???
ჩვილ საიდუმლოს ვერ დაგიფარავ,
ვიცი, შენ მაინც მექომაგები,
ცა თითქოს ტბაა,- შენ ცის დუმფარა,
მეც იქედნურად გექადაგები...
ჩამო,- მოვიხენთ, მიწაც იწამე,
სხვა ბილიკებიც გვაქვს გასალევი...-
უფინჯნოდ შევსვათ ეს ყავა-ღემე,--
კათხა სიზმრებიც გვაქვს დასალევი...
***
თქვენ ვერ გაიგებთ ჩემი სულის უტყვ პანტომიმას,
როგორც სანთელი მე თქვენს თვალწინ კენტად ვიწვები,
ვეღარ გავიგნე გზა ოცნების კარიბჭის მიღმა,-
თან სად მომყვება მავრი მამრის მრუმე იჭვები???
ეს ჩემი ბედი შეეხიზნა სარკის ორეულს,
მიმიკა ამხელს მეტყველებით სევდის კაფიას,-
და მე ...გიტოვებთ სამახსოვროდ ხედვას შორეულს,
ჩემი განცდების უმეტყველეს ფოტოგრაფიას...
***
წუთების რინგეზე....
ნოკაუტს ვიტან...
ნოსტალგიურად მტკივა დარჩენა,
ცხოვრებას ვიწყებ ისევ თავიდან,
და მემყიფება ყოფის არენა.
ეს გამოწვევა ჰგავს დუელს,
დუენდე!!!...
მელიმურ ხმათა ამოჰანგებას,
ლიდივით ვითმენ ვეება ლოდინს,
-შორს განდაგანას ცეკვავს განგება...
***
დღემდე მაგონდები როგორც ცთომილება,.
როგორც მოგონების ცივი გრადაცია,
უტყვი განშორების მცდარი განსაცდელით.
რომ თვით უკვდავებას სული გარდაცვლია...
მორიგ სინანულზე ნანობს გასასჯელი,
ბეთლემ მოთმინებას არ თმობს ლიტანია,
დაცვდა მონატრების თალხი ტანსაცმელი,
სიტყვა ნართაული ახლა ლიტონია..
თურმე აღსარება უკვე გვიანაა,
როგორც ფოთოლცვენის ბოლო სიმფონია,
დაშრა ცხელ ბაგეზე კოცნის ნაკადული,
გზნება სფინქსია და....ვნება--გრიფონია!!!!
ისე უსურვილოდ დაგვთმეს სურვილებმა,
გზამ გზა აიმგზავროს რაღაც არ მგონია...
ღმერთო !!! დამავიწყე ვარდთა სურნელება,
და ამ შუაღამის თეთრი აგონია....
***
არ ვიცი, როგორ მოგეჩვენებათ,
ჩემი ლამაზი სახე ამჟამად,
მე მინდა სადმე, შორს დასვენება
და ფოთოლცვენა მოსასმენ გამად,
არ ვიცი როგორ მოგეჩვენება, ... იხილე მეტი
ეს ფოთოლცვენა და ჩუმი განცდა,
მინდა დავეგზნო მზიურ ვნებებად,
თუ ჩვენი გზები ერთმანეთს ასცდა...
განშორებასაც ცრემლი აკლია,
და მას უბრალო შეხვედრას ვადრი---
შენგან გაქცეულს სიცილს მაყრიან,
ფოთლები ვერხვის, ფოთლები ჭადრის..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:41 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ---------------------------------------------- ***
აი, გათენდა, უცხოდ, ზღაპრულად,
უზმო ალიონს ცხად სიზმარს ვუმხელ,
ვით გამიტაცეს მღვრიე ღრუბლებმა
და ვარსკვლავებთან ვცეკვავდი წუხელ..
თუმც, მაინც ვფიქრობ, აწმყო დაკეტავს,
ჩემი ცხოვრების კარღია კარავს,
ახლა ვინ მოვა, ვინ შეთხზავს ნეტავ,
ტკბილ სიყვარულზე უმტკნარეს არაკს?
მგონია თითქოს რომ დღე დამოკლდა,
და ავდარს ახლოს მოუჩანს პირი,
ზამთარი მახვილს ართმევს დამოკლეს,
და მანდოლინა ამინდი ტირის.
უკვე ლექსებიც ცივ სარეცელზე
ვეღარ აწყობენ მერწყულთა აღლუმს,
შემომრჩენია გაწვდენილ ხელზე
ხელთათმანივით ქალური ალღო.
აწ სულერთია--ყოფნა?- არყოფნა?
ახდენილ სიზმრებს ალიონს ვუმხელ,
ცამ უსარეცლა ღრუბლის სარკოფაქს,---
მე, ვარსკვლავებთან ვცეკვავდი წუხელ.
-
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:41 | Сообщение # 40 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ------------ შორეულ სურნელს....
...და ვინახავდი შორეულ სურნელს, წიგნში ჩამარხულ დამჭკნარი ვარდის,
უწინ შემეძლო ფრენა უფრთებოდ, მერე ზეციდან ძირს ჩამოვარდი.
ცხოვრების გზაზე პირისპირ შევხვდი ჩემს ფრთამოტეხილ ბედის ანგელოზსს,
და შეეგუ ამორჩილად ხვედრი, უმზეო ყოფას, ვიდრე სამზეოს.
დიდი ხანია ძველ რელიქვიებს გადასურნელდათ სურვილთა ყავლი,
ფარფათა ნოტა მიაქვს რექვიემს ბერწ წუთისოფლის მწირი ნადავლი.
აშრიალდება წარმართულ სახით იმ ვართთა გოფრე მეწამულ სახის,
ისევ დარჩებით ჩვილ გარდასახვით, ვინაც უზღაპრო ზღაპრებში დარჩით.
შენ სად ხარ ეხლა, თუ შენშიც ჩაკვდა იმ სიყვარულის სისხლსავსე ვარდი,
თუ დღემდე მტუქსავ, და არც კი გახსოვს, იმ ბავშვურ კოცნებს რომ გიკრძალავდი?
ან იქნებ, ისევ კვლავ გამოჰყურებ, ჩემი ტერფებით გათელილ გზაწვრილს,
და შენც ინახავ ვით რელიქვიებს, ნობათებს მოძღვნილს, ცრემლებით ნაწვიმს.
რამ გამახსენა???
ჰო,- გადავფურცლე წიგნი სტენდალის, წითელიც...შავიც...
მივიწყებული შეირხა უცებ, მოგონებათა უნიჩბო ნავით.
ჩვენს ნაკვალევზე იმ ცეცხლის ნავლი,ხსოვნის ფანტელად ბარდნის და ბარდნის,
დავხურავ წიგნს და ვინახავ კრძალვით, შორეულ სურნელს დამჭკნარი ვარდის!
მარაოს აფრა..
ცხელ ოცნებებსაც მოცელავს ჟამი,
ცელმოცლილი და ყოვლის მთიბველი,
გამჟღავნდდებიან წამები წამით,
ვით გაცრეცილი ნეგატივები.
და მაინც...ზვინებს დავდგამ იმედის!!!
წარსულს ბზესავით ავზმანავ ქარში,
ნუთუ არ მერქვა ქიმერა მაშინ,-
წერტილს რომ ვშლიდი ცრემლის მძიმეთი?!
რა დრო გასულა...მაგრამ ჟინიანს,
არ მეშინია მიეთ-მოეთის,
შეხეთ, გავშალე მარაოს აფრა,
ზაფრანა ფრთები საფო პოეტის.
არც რამ მაღელვებს,
დაე ცხოვრება ჰგავდეს პეპელას,-
მუტრიბალ მეტრფეს,
დავეწაფები ყოველ წამს როგორც,
აკაციების ყვავილთა ნექტრებს.
მერე კი წავალ...
სულ მარტოდმარტო,
გზა თეთრ ბილიკებს მომივლენს როცა,
ობ მარტოობას ავემარტები,
ხმელ ფოთოლივით წამცდება ლოცვა.
ერთხანს შევრჩები ჩემს ბედს ხარიხად,
ამ უტიტრებო, ტკბილ მოტივებით,--
მემახსოვრებით ვინც მინახიხართ,
ამოტვიფრული ნეგატივებით.
|
| |
|
|
