| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:41 | Сообщение # 41 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ----------------------------------------------
უენო ზარი...
გაჩერდა ჩემი დაღლილი გული, ბოლო აკორდი ჩამოჰკრა აკმემ,
შავ ვუალივით მამშვენებს რული, დრო უდროობის საკმებელს აკმევს.
.და ..დავიწყების მდინარეც შევსვი, ვერ ვუწყალობე მარილით ნამჭნევს,
ერთი სიცოცხლით ვცხოვრობდი მაგრამ...ასჯერ მომკლეს..ათასჯერ დამჭრეს.
არა სთქვას არვინ, რომ დღეა მოკლე, ნამზევ ზმანებებს აწმყოთი რთავენ,
რომ მზე არ მზეობს აღსავლის მერეც...ან მოგონებიდს ბინდდება მთვარე.
იყო წუთები თავს ვერ ვართმევდი ამ ბანალური ცხოვრების ისრიმს,
რადგამაც ბოლოს ყოფნა უმიზნო,სამიზნე ისარს უკუღმა ისვრის.
რადგანაც ვიღაც კვლავ მესვრის ტალახს, და თაიგულებს მომაწვდის ჭინჭრის.
უქმ ბომონივით ბრმად გავაღმერთე ამაოება!- -ფერფლით და ჭირხლით...
აწ დავეკარგე ღმერთსაც და კაცსაც, ვით წუთისოფლის უძღები მგზავრი,
და... მიხმობს დღემდე სიცოცხლის კართან, ურჩი ვნებების უენო ზარი...!!!
მულენის ცისარტყელა
ამ აღსარებას არ ვრტყვი არვის,
ვერ ვანდობ აწმყო დროებას,მეძავს,
ვერ ამიბორბლეს ეტლებმა მთვარის,
მულენურ ხილვებს სხივებად ვძენძავ...
თუ გადავლახე ეს ბედისწერა,
და ავემგზავრე საკრალურ ბგერას,
დღემ თუ პირჯვარი გადაიწერა,
ამიორკესტრა სული სიმღერამ...
ისეთ ოცნებებს გადავითქორებ,
ქორონიკონებს ავკონავ ყველას,---
თვალთა სარკმლიდან გასვლა თქვი თორემ,-
ყელზე მოვიხვევ სველ ცისარტყელას...
ზღვარს მიღმა..
დღეს უნდა შევქმნა ხვალ შესაქმნელი,
ზეგ გადავფურცლავ ნაჩუქარ კაფკას,
რაც უკვე ვთესე, სხვა შესაქმეა,
დრო კი , უდროოდ დაიწყებს კაფვას.
ნურვინ დამწამებს სისწრაფეს სულის,
აპრილი ზამთრის შემივსებს ნაპრალს,
ასე მწყურვალი ვერ დავთმობ სურვილს,
და ვერც ანთებულს ჩავაქრობ ლამპარს.
აწ გარდასული წარსულის გვირისტს,
შეუსვენებლად ვართავ.და ვართავ,
გზადაგზა მხვდება ყინული ხისტი,
ხანაც, ბაღნარი, ვერნერულ ვარდთა.
ან თუ სახადი ავად დამეტყო,-
გუმანი მეტყვის:- მზეს კვლავაც ნახავ,
ეგება დღესვე ავამეტყველო,
მარადმედინი ეს გარდასახვა.
სულის ფსკერიდან ამოვთქვამ პეპლებს,
ავაქალწულებ სველ იასამანს,
თამბაქო წუთებს მომოვაფერფლებ,---
დაუსაბამოს გავცდები სამანს....
პიკის ქალივით..
მე და ზამთარი ვიცეკვებთ ერთად,
აწ აწმყო მოვა ახალ კირთებით,
აებურცებათ ალუბლებს კერტად,
დასიზმრებული კიკნა კვირტები.
აფარფალდება სულის ფითილი,
ჩვილ ვარდობისთვის კვლავ მოვირთვები,
გაბრუებული ვითარც პითია,-
და გათვალური დელფურ მითებით..
გაიავდარებს...უკვე უძლური,
ენძელა გრძნობა..ახელს წამწეამებს,-
და მისახსოვრებს ხსოვნის კუნძული,
საპნის ბუშტივით გაფრენილ წამებს.
ვიმანანე და...ისიც მანანეს!!!
წვიმით აცრილმა ქარებმა მცემეს,
ვეასამინე იასამანებს,
და კურცხალ კურცხალ ვაგროვებ ცრემლებს.
პიკის ქალივით მაინც დავიცდი,
თუნდ მატიტვლებდნენ ტანტრა მანტრები,-
ამ განშორებას ისე განვიცდი,
რომ უსათუოდ მომენატრები.
ღამის სიმბოლოდ...
ჩემზე ჩუმია ეს შეღამება,
მიტოვებული და მოწყენილი,
დავარდნილ ვარდის ფერშეხამება,
გზას ახატია--რტოს მოწყვეტილი...
მიასვენებდნენ ვარდები კუბოს,
ვით ცხედრის ბოლო სუნთქვის სურვილი,
უკანასკნელი კადრით კაბუკის,
ბურნუთის სივრცით შემობურვილი.
მიასვენებდნენ ქარებიც აფრებს,
ფარდებს ზეცისკენ ფრთებაბყრობილებს,
კატაკლიზმებმა გადაიზამთრეს,
და ზეცაც იქცა ცივ საპყრობილედ.
მზე რამზესისა სწყუროდათ სფინქსებს,
უდაბნოს ქვიშა ფაფარაშლილი,
და მიდიოდა გრძელი სოფლისკენ,
წუთისოფელი ბედშავ არშინით.
ამ პინა-კითხვებს პასუხი აკლდა,
ცხადიც, ცხელ სიზმარს უხსნიდა ფანტომს,
ამოისუნთქა შვებით აკლდამამ,
...და ...შავი ღამის შეიხსნა მანტო...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:42 | Сообщение # 42 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ------------------------------------------------
პოეზია-- ოლეანდრები .
დღესასწაული
ისევ იწყება თავდავიწყება,
მინთებს კელაპტრებს დღეს კვლავ ამური,
მე ყველგანა ვარ, ყოველი ჩემში,
კრთის სახეების დღესასწაული.
ეს მე ვარ ყველგან,
დავთმე ოცნება,
მიახლოვდება ვნება ქალური,
მიახლოვდება სხვაგვარი გზნება,-
და მოარული ტრფობისდ სამუმი.
წამიღებს ქარი, ქარი რომელიც,
სულმოუთქმელად დაფლეთს ჯებირებს,
გადავივიწყე დრო, ჟამი, წამი,
თავი მივანდე ფიქრებს ნებიერს….
წამო, წავიდეთ!---
ეს გზა ხსნილია,
ხსნილია ახლა ყველა კარიბჭე,
მილულავს თვალებს წამით ქარიბდა,
ვასრულებ ბორგვას დღეის ამიერ.
და ჰა, იწყება თავდავიწყება,
მიახლოვდება ეშხით ამური,-
წამლეკავს წარღვნით სხვაგვარი გზნება,
და მოარული ტრფობის სამუმი!
ხელოვნურ პალმას
ნუ მექოლგები, ნუ მეპალმები,
აბსურდულ დღეებს ნუ ემონები,
ნურც პაროდიულ პერფონანსებით
სუვენურ სურვილს ედემონები.
აღარ ვდარდობ და ვეღარც ვივარდებ,
დაპლისულ დღეთა მარაოს დავშლი,
ვერ ვანუგეშებ სევდით ვივალდის,
ტრფობის ტაფობზე თუ ასე დავშრი…
ურცხვი ფიქრები დამქილიკებენ,
ტარიგ ღამეებს ვერ ავიტანთო,
ვთოვ….
ჩემი ბედის მშრალ ბილიკებზე,
წარსულმა უკვე იცეკვა ტანგო…
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.02.2017, 00:42 | Сообщение # 43 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ---------------------------------------------
დროც დადგა….
იმ წითელქუდა ზღაპრისაც მჯერა,
ვარდისფერ ლინზებს დღემდე არ ვიხსნი,
ეს თბილი ყოფა მიციებს კერას,
ნეტავ, ტყვე ნატვრას როდის დავიხსნი?!
-შეაგვიანდა მკითხავ გვირილას,
კვლავ უყვარხარო ვეღარ მამშვიდებს,
რა ვქნა, იოლად გავალ გვიმრითაც,
და შინაბერა სურვილს ვაშიშვლებ.
დღეები ისევ ფუქსავატობენ,
თავსაც ვიტყუებ ამო ცთუნებით,
იმედს ხსოვნის ტოტს ვერ შევატოვებ,
-დროც დადგა ურმის გადაბრუნების
|
| |
|
|
