| verikolataria | Дата: ორ, 12.03.2012, 13:43 | Сообщение # 1 |
 Admin
Группа: Администраторы
Сообщений: 378
Награды: 3 +
Репутация: 13001 ±
Статус: Offline
| ***
ბროწეულივით გახლეჩილ ზეცას
მე ხელებს ვუწვდი,
რომ მარცვალ-მარცვალ
შენ გიწილადო ყველა ვარსკვლავი.
შენს გასართობად
ლეგენდებს,
მითებს
ვქსოვ, როგორც მფრინავ ხალიჩას ბავშვი, -
შენ ავად ხარ და
მე ღამეს გითევ,
შენს ძილს ვდარაჯობ სინათლის დაშნით…
ბროწეულივით გახლეჩილ ზეცას
მე ხელებს ვუწვდი,
რომ მარცვალ-მარცვალ
შენ გიწილადო ყველა ვარსკვლავი.
მაინც შენმა მონატრებამ მომიარა,
ისევ შენი მომიფრინდნენ ოფოფები...
მე ცხოვრება გადამექცა ბოდიალად...
ან თვითონ ვარ მაწანწალა – მოწოდებით!
ნუ ელი, რომ ჩემს ლექსებში მოვა წვიმა
და უნაზეს ოცნებებით დაგასველებს...
ცელიანმა კაცმა თუკი გამიღიმა
მხოლოდ შენი მონატრება გამაჩერებს...
ვიცი, თუმცა, ამ ლექსებით იხიბლები,
უჩემობას არასოდეს მაპატიებ...
მაინც შენი მიხსენებენ ოფოფები,
ჩემი ვნება სხვას ვერავის დავაწიე!
ჩემი ბედით იმიტომაც ვიბოღმები –
მხოლოდ შენთვის გააგორა კამათელმა,
ჩემი თავი ღმერთმა უღვთო გაბრაზებით
შენ გადმოგცა, ვით უტკბილეს ანათემას...
თვალებს – შენი მონატრებით დაფერილებს
ისევ შენი ელანდებათ ოფოფები...
მივუყვები ჩემი სულის ქვაფენილებს –
სულში უკვე აღარ არის მწვანე გზები!
ალბათ გრძნობაც აღარ არის ისე ნაზი
როგორც მაშინ, ეგ თმები რომ მაფეთებდა...
წაიკითხე მაწანწალის მუხამბაზი,
მაპატიე ცხელი სისხლის გათეთრება...
შენი თეთრი ოცნებების დარბაზები
სულისძვრებმა თუკი ჯერაც არ დაბზარა,
დედოფალო! აპატიე ოფოფები
მოწოდებით ახირებულ მაწანწალას!
|
| |
|
|
