|
ვალერიან გაფრინდაშვილი
|
|
| verikolataria | Дата: ორ, 12.03.2012, 13:45 | Сообщение # 1 |
 Admin
Группа: Администраторы
Сообщений: 378
Награды: 3 +
Репутация: 13001 ±
Статус: Offline
| პროვინციალური გაზაფხული
ცვალებადია დრო და ალაგი.
ახლა მაისმა მოსვლა ინებოს,
როგორც პოეტი, ელის ქალაქი
თეთრი ტყემლებით დაგვირგვინებას.
ო, ყველას ახსოვს ზამთარი დიდი!
მაგრამ გამოჩნდა ტყის იალქანი.
ვით აივანი ამაღლდა ხიდი
და აყვავილდა ძველი ბალკონი.
აღებენ ფანჯრებს ნაზი ხელები.
კვალად გაიხსნა ფუტკრების ტურნე.
კათოლიკური კარაველები
ცას უგზავნიან სალოცავ სურნელს.
რუხ მდინარეზე სოველი ტივი
და სააღდგომო რეკვა ზარების.
სადღაც იკერავს გამხდარი ქვრივი
კაბას ტრაურულს და უღარიბესს.
ცაზე ჰკიდია მზე-მალაღური,
აპრილი აკრავს მწვანე აფიშებს,
ვით ბალდახინის თეთრი მსახური
სასაფლაოსკენ ის მიაბიჯებს.
სადაც მოელის ლეში უძრავი
გაზაფხულს, როგორც თავის მესსიას
და იზრაილი შეუმუსრავი
კიდევ მოითხოვს შავ პროცესიას.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 26.07.2012, 00:15 | Сообщение # 2 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ოფელია და გედები
ჰამლეტის საფლავს დასტირიან შავი გედები.
ამოდის წყლიდან ოფელია ნისლიან ტანით.
მისი სიმკრთალე არემარეს გადაედება,
დაითრთვილება ყრუ ჰაერი იასამანით.
მაგრამ შავ გედებს ეშინიათ სითეთრის მეტათ,
გადაცვივდება მათი გუნდი ახლობელ ზღვაში.
უსხივო ღამე უდაბნოა და თეთრ იმედით
დარჩება მხოლოდ ოფელია ღამის წყვდიადში.
საფლავთან მოვა სურნელოვან ნაბიჯით ქალი,
მიწიდან სატრფოს გამოიხმობს ჩუმი ტირილით.
იქნება მარტო, ოფელია, ნაზი ვით წყალი
და მას წყვდიადი მოეხვევა მდუმარე სილით.
და თავის საწოლს ოფელია დაუბრუნდება.
სევდიან წყალში დაღალულად ჩაიძირება.
გათენების წინ ვნებიანათ ღამე გუნდდება,
იწყებენ ქვითინს საფლავებში ძველი გმირები..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 15.02.2014, 17:09 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფანტასტიკური სურდო
ისევ ქალწულის გამახარებს კეკლუცი სურდო
და ჭიანურობს მკრთალ სახეზე ძვირფასი ცხვირი.
მისი ცხიკვება სიმღერაა და - გასაკვირი.
დიდი ხანია, ამ სიმღერის მოსმენა მსურდა.
და მოელვარე ნესტოები ხარბად ელიან
უცნობ ქვეყნების სურნელებას, მხურვალე შუქებს.
მისი თვალები სამაისო - ახლა ბნელია.
სოველ ცხვირსახოცს მე ქალწული ალბათ მაჩუქებს.
თითქოს ის სურდომ დაამძიმა,ორსულ ქალივით
მოთენთილია, ერიდება სიარულს მრავალს.
ვნების სარკეში ის მკრთალდება ბროლ-ფიქალივით,
თითქოს წინასწარ სჭვრეტდეს სასტიკ თავგადასავალს.
თეთრ ყვავილებში მოქანცული ის ათამაშებს
სპეტაკ ნესტოებს და გაჰყვება ოცნებით სურნელს...
ის აჯირითებს სხვა მინდვრებში სულს განუკურნელს -
ვერ დავეწევი აზვირთებულ სურნელთა რაშებს.
მე მისი სურდო დავიმართო,მინდა,მწყურია.
მაგრამ არ არის მიღებული ცხვირზე ამბორი.
ჩემი ოცნება, თვითონ ვიცი,- უცნაურია -
სურდოიანი მესიზმრება ქალწული შორი
|
| |
|
|
