|
საჯაია ალექსანდრე
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:24 | Сообщение # 1 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ავდარი
თქვენი თვალები, ზღვას რომ ბაძავენ,
მე მზის ვიგრძენი გულში ისარი.
დღეს ყველა ქარი ფრენას მაძალებს,
და ეს ავდარიც ალბათ ზღვის არი.
ავგული იყოს და ჯავშნიანი
ფოლადი რეკდეს ქარიშხლის ხმაში,
ზღვის ღელვა – ლურჯი კაბის შრიალი,
ზღვის მსხვრევა – თეთრი ხელების ტაში. . .
ჩემი ხომალდი გადურჩა ავდარს
და საუნჯეთა მფლობელი არის,
მას ვარსკვლავები ტყვეებად ჰყავდა,
მან დაატყვევა ყოველი ქარი.
ჩემი ხომალდის გზა – სიყვარული,
თეთრი და ირმის ნახტომის მსგავსი...
ჩვენ ვიცით მარტო გულის ფარულის
და დაუხარჯავ ცრემლების ფასი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:25 | Сообщение # 2 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თოვლი თოვს
თოვლი თოვს. თეთრი ქარია,
თეთრ სამოსელით ვირთვები.
ჩიტებო, რა გიხარიათ,
რისთვის მღერიხართ ჩიტები.
დიდი ზამთარი იქნება?
ნეტამაც ასე ინებოს!
თქვენ მაინც რა გეფიქრებათ,
რა გენანებათ, ჩიტებო?
გადივლის, დაიფარება
ფიქრებით, თოვლის ქულებით. . .
თქვენ მაინც ვინ გეყვარებათ
ამ პაწაწინა გულებით?
თოვლი თოვს, უფრო თოვდება,
თეთრ სამოსელით ვირთვები.
მივდივარ, აღარ მშორდება
მკერდგაღეღილი ჩიტები.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:36 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თოვლის ქალი
ეთერ სვანიძეს
ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია
და უყვარს მარტო თოვლი და თოვა.
იგი ლაჟვარდის ერთი თვალია
და გაზაფხულზე ენძელად მოვა.
ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია.
მან იცის ჩემთვის სიმღერა ერთი,
და რომ მიმღეროს, თურმე, რცხვენია,
მან შეინახა ცრემლები ჩემთვის,
მაგრამ არასდროს არ უცრემლია.
ჩვენი ამბავი ულამაზესი
ერთხელ ნიავმა თურმე გალექსა,
დას ნიავივით სურდა ალერსი,
მაგრამ შედრკა და არ მიალერსა.
და განა მისთვის ვწუხდი ძალიან,
და განა მუდამ იქნება თოვა?
ჩემი და ტეთრი თოვლის ქალია
და გაზახფულზე ენძელად მოვა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:37 | Сообщение # 4 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კაფია
ვახტანგ ჭელიძეს
არაფერია, წვიმას აპირებს!
ქარი, ავდარი და მისტერია! . . .
ფიქრებმა ერთხელ მეც ამატირეს,
შენ კი მითხარი: - არაფერია!
ლამაზი იყო, მზე იყო მხოლოდ;
თეთრი სიზმარი, თეთრი ფერია.
მე სიყვარულიც დავკარგე ბოლოს,
შენ კვლავ მითხარი: - არაფერია!
ცრემლები დაშრენ.
დღეს დღენი მიჰყვა. . .
გზებს ია-ვარდი დაუფენიათ.
არაფერია, მე ბავშვი ვიყავ,
თორემ ცრემლებიც არაფერია. . .
მოიტათ ღვინო. . . სულში ფარული
არ დარჩეს კიდევ ჩრდილი პატარაც,
ვხედავ, მეწვია მე სიხარული,
მაგრამ ძნელია მისი ატანაც.
მოიტათ ღვინო. . . ღვინო სისხლს ერთვის,
შეგათრთოლებს და სისხლის ფერია. . .
ვგიჟდები. . . ახლაც მაღირსე ერთი,
ძმავ, ეგ ძვირფასი: - არაფერია!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:38 | Сообщение # 5 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სვანური მოტივებიდან
საღამოთი შველი გადამეღობა,
ას წელიწადს მაძებნინა კვალი;
მთვარედ მექცა, ვარსკვლავებში შეტოპა,
მივდევ ელვის მოგიზგიზე ხმალით.
სალოცავად ქართველობა მეყოფა,
საფიცავად შენი თაფლის თვალი.
უშენობით გული დამიმიწდება,
დევის მკლავებს წაერთმევა ძალა:
კვალდაკარგულს ფეხი გადამიცდება,
გავტყდები და მომაშველებ დალალს;
მთის კაცი ვარ, ხელი ცამდე მიწვდება,
ქარის მუხლით მოგეწევი, ქალავ.
დავიწვი და ენგურსა ვთხოვ, მეგობარს,
მომასხუროს მკერდზე წმინდა წყალი.
შენი შუქი ბნელში გადამეღობა,
ღრუბელზედაც ვნახე შენი კვალი.
საამაყოდ ქართველობა მეყოფა,
საფიცავად შენი თაფლის თვალი.
ქარს ღრუბლების ჯოგი მიჰყავს და
დაბრუნდება, იქნებ როდის.
შენ ღრუბელი ყოფილიყავ და
მენაც ქარი ვიქნებოდი.
შენ უშბაზე დაიძინებ და
მე ხევს ჩავალ ქარიშხლებით.
თუკი შევხვდით, ან ვიწვიმებთ და
ანდა სეტყვად დავიშლებით.
მზე მთის საფარს ეფარება,
ეზოს მწუხრი ეპარება,
და ჩრდილები ხეთა,
ფერად ნისლში იძირება,
აივნიდან იმზირება,
მოწყენილი დედა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 21:39 | Сообщение # 6 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ცისარტყელა
განა ამისთვის ვეწამე ამდენს,
რომ განშორება მეგლოვა ბოლოს.
შენი ბაგენი ალუბლებს ჰგავდნენ,
მეც ალუბლები მიყვარდა მხოლოდ.
მჯერა: ნიავიც ამაოდ ქროდა,
არ მსურს ამაოდ ვარსკვლავი ვთვალო. . .
შენ ღვინისფერი თვალები გქონდა,
მეც შავი ღვინო მიყვარდა, ქალო.
ჩვენ თვითონ ვნახეთ ბავშვი მოცარტი,
ფერად ყვავილებს ფანტავდა ქარში,
იღიმებოდი და საოცარი
მე ცისარტყელა მიყვარდა მაშინ.
ვინ იცის, მოვა კიდევ შხაპუნა?
ვიცი, ერთხელაც იქნება გვიან. . .
მე შენმა ზეცამ ცვარი მაპკურა,
მე უშენოდაც მიჯნური მქვია.
|
| |
|
|
