|
სანებლიძე თამაზ
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:26 | Сообщение # 121 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ასე შიშველი წინ რას მიძვრება?!”
ასე ურჩიეს ძმებმა, ბიძებმა.
მიდით, ბიძებო, მიდით, ძიძებო,
მიდით, დედას და მამას ბიჭებო,
სანამ ღიაა პარნასის კარი
დაჰკარით ფეხი და შეასწარით -
თქვენზე ღირსეულთ, თქვენზე უკეთესთ,
კარები მაგრად გამოუკეტეთ.
რადგან სულმუდამ გასწრებენ ნიჭით,
სამაგიეროდ თქვენ სხვა გაზა იცით.
და, ღვთის მაგიერ, თავს თავად წყალობთ...
„რა დრო-ს (ლ)ექსია, ჩაიწი, ქალო!”
სძულთ უნიჭოებს ნიჭიერები -
„ამპარტავნები, ბიწიერები!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:28 | Сообщение # 122 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რა მოხდა, თუკი ნიჭიერია;
ჩვენში სუყველა ჩინ-ციერია...
(შექსპირთან!) დიდი არაფერია,
თან, რომ წერს, საქმით იმის მტერია...
თუ არ უტაცე ხელი აღვირზე
ისე სალამს არ ჩამოგაღირსებს.
არც ჩვენ ვართ უფრთო და უპეგასო,
ერთი სალამი რაა, შე კაცო?!”
სძულთ უნიჭოებს უნიჭოები -
„ჯობდა დოლაბის ქვა გამომება,
და ის მეთრია, თრევას ამისას...
ვერც თვითონ მიდის, არც მე გამიშვა;
სხვებმა დაიპყრეს ჩემი მწვერვალი.
თან არც ღმერთი ჩანს ჩემი მწე-რალი.
თვით ჰონორარის გამო-მწერალიც,
ეს ბუღა-ლტერიც, მიბღვერს ჰონორით.
მიტომ დავდივართ მუდამ ორორი
და ვწერთ (საჩივრებს) მუდამ ათათი.
კლასიდან კლასში „ბრინჯოც” გადადის,
ჩვენ კი, ერთ მერხზე ისე დავბერდით,
ჯერ არ გვინახავს - ბანა, შატბერდი...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:35 | Сообщение # 123 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რიო, პარიზი და ნეაპოლი.
დაგვცინის შვილი, გვაგინებს ცოლი -
დღენათმენი და ღამენათევი...
ჩვენ, მაინც გვინდა, ვნახოთ ათენი.
თუმც ვინ გვაღირსებს ძვირფას საგზურებს,
სიტყვა „სამშობლოც” კი შეგვაძულეს;
ჩვენი ტაძარი და სალოცავი,
ჩვენც, ჩვენს დაქცეულ სამშობლოსავით,
არ გვცნეს დე ფაცტო –დ, არც დე ჯურე-დ.
მიტომაც ვიბრძვით კოლექტიურად!”
სძულთ ნიჭიერებს ნიჭიერები -
ცას ვერ იყოფენ, მიწიერები,
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:36 | Сообщение # 124 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ......სამწუხაროა მათი ამბავიც;
არც ნიჭი ჰყოფნით, არც სალაფავი!
სძულს უსახელოს სახელგანთქმული -
„საძაღლეთში აქვს ფესვი გადგმული;
ცოლიც ისა ჰყავს... შვილი მეტია...
ჰოდა, ამ-ჩემის „ვორთაპეტიანს”,
რა ემღერება, ჩვენში რომ ითქვას,
ვის უნდა მაგის საქმე ან სიტყვა?!”
სძულთ ახალგაზრდებს მოხუცებული -
ტახტზე დიდებით მოყუჩებული;
ყოვლის შემცნობი და არვის მცნობი...
„სად გაიქაჩა სოფლელი სნობი?!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:43 | Сообщение # 125 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ისაკუთრებენ მთვარეს, ვარსკვლავებს,
სიყვარულითაც გამოასხვავეს;
ვის ტყავი აძრო და ვინ შემოსა -
იქით მეფემ და აქეთ დემოსმა.
ზოგი აგდია გაჭრილ კარტივით,
ვინ ტუზი გახდა; დიდის პატივით
მოარგეს ტანზე სხვისი ხალათი,
შეუქმნეს მითი ძალისძალათი,
ემსახურება ეტლიც სამეფო...
„რად უყეფთ ერთურთს, ჰამ-ხანაგებო...
ნუთუ ესაა ამხანაგობა...
არც სახლს გაღირსებთ და არც სარკოფაგს!”-
თათს იქნევს ლომი, მშვიდობის მდომი.
მე მგონი, არც სხვებს უხარით ომი.
ომობენ ისე, თამაშთამაშით,
თანამოლუკმე არ სურთ ჭამაში.....
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.01.2017, 00:53 | Сообщение # 126 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თუ ვინმეს, ისევ ჩვენ გვეწყინება,
ჩვენ გვერცხვინება და არა იმათ...)
„საქმე არა გაქვს, მოეშვი, ჯიმა,
(ამშვიდებს ერთი ნორჩი, მეორეს)
წადი და, სუფთა ქაღალდს ეომე...
ამ გაყვითლებულ ქაღალდის კაცებს
არჩივს არწივიც ვერ გამოსტაცებს!”
მართლაც, ბებერი როდია უქმად;
„ჰოპ” და, ხელში აქვს მოზრდილი ლუკმა.
ღიმილით ხვდება ახალ ავ-ტორებს
და თუ დამარხავს, კვალს არ დატოვებს.
ჭარბად უბოძა ჭრელმა დროებამ
გველის სიბრძნე და უმანკოება.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 08:03 | Сообщение # 127 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გამოჩნდა მიწა. შენთან ვარ თითქმის.
იღვიძებს მიწა და პერანგს იცვამს.
ეს ხომ თოვლია. მე წუთებს ვითვლი.
ნათურებს ანთებს და მორბის მიწა.
ოღონდ შენთანაც სინათლე ენთოს
და ყველა სასჯელს უხმოდ ავიტან.
და აი, უკვე შენთან ვარ, ღმერთო,
ეს შენი ხმაა- როგორ? საიდან?
ამოდის მთვარე და ცალი თვალით
ჩემს ხელებს ზვერავს ჩუმად და მკაცრად,
მე კი ოთახში შემომყავს ძალით
და თავქვეშ გიდებ ბალიშის ნაცვლად.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 08:04 | Сообщение # 128 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გამომიტანა ბუნებამ მსჯავრი:
სულზე ბორკილად მადევს ასაკი
და მაინც შენი ეტლის ვარ მგზავრი,
თუ გნებავს - შენი გზის ავაზაკი.
მე შენსკენ დიდხანს მოვქონდი ტალღას,
ვით უგრძნობელი ნივთი, საგანი...
და შენი ყველა ცოდვა ვარ ახლა
და არა ერთი იმათთაგანი.
ვერ ჩამოვჯდები სიბერის ქოხთან,
თუმცა, რას ვეძებ, თვითონ არ ვიცი.
რაც დღემდე მოხდა, თავისით მოხდა,
რაც დღემდე ითქვა, ითქვა თავისით.
და ვიდრე შენსკენ მოვქონდი ტალღას,
შემთხვევის მონა და ბედის ურჩი,
წლები ზრიალით გაფრინდნენ მაღლა,
ვით ნამსხვრევები ყამარის ჭურჭლის.
მათ აღასრულეს ბუნების მსჯავრი,
ხუნდად დამადეს სულზე ასაკი...
და მაინც შენი ეტლის ვარ მგზავრი
და მაინც - შენი გზის ავაზაკი.
1997
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 08:13 | Сообщение # 129 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მზე იცინის თოვლის ნაცვლად, იანვარში,
შენს მაგივრად გამიღიმებს ვიღაც.
არაფერი არ იქნება ძველებურად,
არ დამხვდები შენ ამ ზამთრის მიღმაც.
არაფერი არ იქნება ძველებურად,
იანვარში მენატრება თოვა...
ნეტავ ჩემი რა მოჰყვება იმ ქალბატონს,
ვინც ჩემს ნაცვლად შენს ბილიკზე მოვა.
/მარიამ კოზმანიშვილი/
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 20.01.2017, 08:25 | Сообщение # 130 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბავშვი უკრავდა სტუმრების თხოვნით,
უცახცახებდა პატარა მხრები.
გარეთ კი თვითონ ბუნების ნებით,
თავგანწირულად დნებოდა თოვლი.
ჩნდებოდა მიწა, სველი და შავი,
როგორც დაწრეტილ მდინარეს ფსკერი.
და ხეებს, თუმცა არ ედოთ ფერი,
მაინც ამაყად ეჭირათ თავი.
ბავშვი უკრავდა სტუმრების თხოვნით,
ხოლო მუსიკა, ქარივით ლაღი,
ჭაღს აწყდებოდა და დიდი ჭაღიც
თრთოდა მუსიკის უცნაურ თრთოლვით.
ირგვლივ უძრავად ისხდნენ სტუმრები,
და სტუმრებისთვის უხილავ ცაში
მსუბუქი ფრთებით მიქროდა ბავშვი
და სხეულს ვეღარ გრძნობდა სრულებით.
|
| |
|
|
