|
გრიგოლ რობაქიძე
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:25 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ტანს გეტმასნება სველი ალერდი..
ტანს გეტმასნება სველი ალერდი.
ჭვირვალი კაბა გიმხელს თეძოებს.
და აზიდული მაღალი მკერდით
მიეფინები მწვანე ეზოებს.
დაქნილი ფრჩხილით ტაროებს კორტნი
და ტაროც ხვდება ძუძუს რძიანი.
გაკოცებს ხავო სიმინდის ყლორტის -
და ატევრილი ,სხეულმზიანი,
როგორც ავაზა
შენ ტანმხურვალი
დაეძებ კუროს -
რომ დაგიურვოს...
გხედავ და ვიცი: შენი კუნთები
დათესლილია ჩემი სურვილით.
წამოვიწევი... შენ გაბრუნდები
გადალეწილი მხეცის წყურვილით -
და გავარდები...
დაგედევნები...
თეთრი მუხლები თითქო ჰკივიან:
შენი ვარ შენი, მოდი ,გევნები,
მეც დაგეწევი და ცხელწვივიანს
აგიყვან ხელში
და გადაგისვრი დიდ საწნახელში -
რომ შენი ტანით დავსრისო მაგრად
მწიფე მტევნები...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები: -
უნდობი ტალღა და ხვლიკი ლუში.
ათასი ქალი და ყველა მრუში.
აშარა თუ ხარ, კახპა და ურცხვი.
გწყურია ვაჟი უცხო და უცხო.
არა ხარ ჩემი. არ ხარ არვისა.
თუმც არაოდეს არა ხარ უარზე.
იცოდე: მოვგრეხ ნებას ყუაზე.
ერთბაშად შეგსვამ ღვინოს ქარვისა.
და შენი თმების წითური მორგვით
მიგაკრავ მაგრად
ცხენის ძუაზე...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები:
ეხლა მადონნა - წმინდა - ხასხასა.
რა გიყო მე შენ, უძღებო ხასავ?!
ნელი და ტკბილი
ქვემეფინები -
რომ გადავიქცეთ ჩვენ კიდევ წყვილი.
ელამურ ღიმილს მომახვევ რიდეთ.
მეც დავრბილდები რისხვარის მოშლით.
აგამზეურებ როგორც შუბის ტარს
ირუბაქიძის
და ერთხელ კიდევ
გასუდრულ მტევანს
გაგშოლტავ ლოშნით ...
Сообщение отредактировал nukria - ორ, 10.02.2014, 18:26 |
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:27 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ა ლ ლ ა ს
ნელი შრიალით შეფოთლილი თუ ვინმე მოჰქრის:
ჟღალი ბეღურა თავს ევლება ტანსარო ალვას.
ის ვერ იხილავს ჩემს ეზოში პატარა ალლას –
მე ვეღარ ვიტყვი უცხო სტუმარს „ნიკარტი ოქროს“.
თეთრი ღიმილი აგონდება გადახრილ ქორედს.
ობლობას იხდის დედოფალა ნაჭრიან ჩითით.
გულდათუთქული ცქერას მესვრის ცქრიალა ჩიტი
და სამუდამოდ გაფრინდება ნაღვლიან შორეთს.
ვაშურებ ოთახს. დასრიალობს სიკვდილის კვალი.
ნინოს ხატის წინ დავიჩოქებ სათუთი მწირი.
მოვიკუნტები ჩუმი ლოცვით ნეკივით მცირე
და ვიშრობ ცრემლებს: საცოდავი ვით ჭიქის თვალი..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:27 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| პასუხად პაოლოს
ჩემი ღერბია დიონისოს მედალიონი.
ცეცხლით სწერია: მოხარული საშურო ხმალზე.
ჩემთვის ხალისობს სიხალისით თვით ალიონი
და მელის მუდამ მზიურ საქმროდ მე სილამაზე.
დღეს დაღვენთილი, დათენთილი მე ვფიქრობ სხვაზე,
დღეს თუ არ ლაღობს ჩემთვის თეთრი ნელი სიონი:
იცოდე მისთვის: რომ ავლესო სანატრიონი
და ქვეყნის ბედი გადავტეხო ჩემს ხერხემალზე.
ჰელადის შვილი ვარ ერთგული მე ”ამორ ფატის”,
სავნებო სხვერპლად გამზადილი, ვით სავსე თასი.
და თუნდ რაინდი ცხოველი მზე სულ დაიფუტოს:
თასზე თასს ვამსხვრევ, რომ ავმართო კიდევ ათასი.
თავაღებული: მე სარკე ვარ ყველა თვალების
და მასკა ჩემი ქერქი არის მხოლოდ ცვალების..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:28 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამორძალი ლონდა
სონეტი ნაპირებგადალახული
ყიჟინი. ღოკვა. ახელება.
შიტყვა. თამადა.
ხელიდან ხელში აზარფეში ამართული და გადმოსული.
ფილიპპის ძესთან ომს ელიან ამორძალები ასე თამამად
ხოლო რად ჯუშტობს ქერა ლონდა მტევანივით ტანდაყურსული.
როგორც ნადირი იმართება ის გალურსული.
ამბობს ამაყი: მაპატიოს ქალთა თავადმა:
მე მსურს შემირთოს ალექსანდრემ: თუ გინდა ერთი დღით:
მიხმოს თავად მან;
გესმით ქალებო: მინდა გავხდე მისგან ორსული.
სამი დღე არის: ამორძალთან მაკედონელი
ვაზის ფოთლებში ლხინობს მეტის ვეღარ მდომელი:
და ეტყვის ლამაზს: მრავალი ხალხი დავიმონე: მტრები ავხოცე:
მოვშვილდე ბედი: გამოვკვეთე ძლევის კამარა,
მაგრამ ღმერთობას მასმევს მხოლოდ შენი გიჟი ტანი ავხორცი:
რაც მე პირველმან მას მოვხსენი ოქროს ქამარი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:28 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| აქლემი
აყუდებული. აყროყვილი.ორკუზიანი.
ცხუნე სივრცეთა კოშმარების უგვანო ბიში.
ბაიასავით გამომწვარი ზანგელა ბურში.
უცხო. უთვისო.
მატანტალა. შორიგზიანი.
ამპარტავანი. ნელი. დინჯი. თავაზიანი.
მოდუნებული მეოცნებე შორეთის მურში.
მორცხვი. კეკელა. მოალერსე.
მუსუსი. მრუში.
გახუნებული მაგრამ მაინც მარად მზიანი.
საოცარია შენი ზანტი მთქნარებით თვალმა:
მზეთა გალხობით რომ მოთენთა უდაბნოს რთველმა.
ქიმერის თავის ღამით გასცქერ ალმურს კომლიანს
თითქოს გესუნთქვის არაბეთის ამწვარი ნარდი.
და უშნო ცოხვნით ოდეს ერთვი მელანქოლიას
დორბლიან ტუჩზე გიობდება სამყაროს დარდი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:29 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გედის ყივილი
ლურჯი ტალღით,
ცელქით, ლაღით,
ქოჩორს იყრის ტბის ფაფარი;
მთვარის გული,
დასისხლული,
დაჰქათქათებს თავს დამდნარი;
შორით გედი,
თეთრი გედი,
ერთვის ნელა ტბისა ქშენას;
და განცდილი,
მწვავი – ტკბილი,
ეწვეთება სათუთ სმენას… –
თვლემავს ნელა
ის თეთრყელა,
აგონდება ტურფა ლედა:
როს მწყურვალი
და მხურვალი
მისი მკერდით სუნთქვას ლევდა;
ოჰ, იმ სუნთქვის,
ტკბილის, უთქმის,
ახლაც ათრობს მას სურნელი;
ფრთას ისწორებს,
თავს იწონებს,
ტკბილ ხსოვნაში სძირავს ნელი…
და იქ, შორ – შორს,
ვერცხლის ქოჩორს
უცხო ხილვა თავს ადნება:
თითქო ქაფში,
თუ სარდაფში,
ტურფა ლედა იბადება;
შეჰკრა გედი,
იცნო ბედი.
გადაეშვა ტბის ლურჯა მკერდს;
ლაღი – ფრენით,
ვნება – ლხენით,
აღწევს სატრფოს, ქაფად ნაკვეთს… –
მაგრამ ლედა,
ტკბილი ელდა.
გაჰქრა სადღაც, ვით ჩვენება;
შეჰკრთა მჭვრეტი,
ტანწერწეტი,
მოსწყდა გული, გატყდა ნება;
გედი ქაფ – ტანს,
სევდას ატანს,
ეკვრის გულით, ტანჯვას უფრთხობს;
ხოლო შორით
მწარე გრძნობით –
ვეღარ ნახავ – ნისლი უხმობს… –
შედრკა გედი,
იხსნა მკერდი,
ყელი ლაღი მოიღერა;
გულ – ჩამწყდარი,
და თან მტკბარი,
იწყო ცრემლთა მან სიმღერა;
ტბის ფართე გულს,
ათრთოლებულს,
ეფინება ჰანგი მწირის;
გედი დნება,
გედი კვდება
გედი ჰყივის, გედი სტირის....
Сообщение отредактировал nukria - ორ, 10.02.2014, 18:29 |
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:30 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გლოვა
ჩემი ბავშვის ხსოვნას
უკანასკნელი გადაირბენს სიტყვის კამარა
და შემოაგდებს უცხო თვალებს, ყვითელმზერიანს,
უეცრად ვტოვებ გარინდულებს ლექსის ამარა
ალის, პაოლოს, ტიციანსა და ვალერიანს.
მრუდე ლანდებად მენისლება, ჩემ გარს რაც არი,
მძიმე ბარბაცით თუ ვინგრევით მე და თბილისი.
მოგონებაში აიშლება თბილი ნაცარი,
სადაც შენ სდუმხარ, ჩემო ალკა, შენ, უტკბილესი.
სილამაზისთვის მიწა დედა აღარ გეშვება,
მაგრამ არ დედობს შენთვის იგი – ავი დედალი.
შენი სინორჩით მკერდი მისი გადილეშება,
რომ უფრო მკაცრად მან იგემოს მზის ნაღვერდალი.
დამატრიალებს მავნე ფიქრი ფოთლებგაშვეტილს
და სასისხლაოდ ეშურება ლოცვა – ნუგეში,
ხოლო მანელებს მომდურავი სახე ქაშვეთის
და მეშინია, არ შეწუხდე ნინოს უბეში.
ბედის დატეხამ ბევრი გზები გადამატარა,
მშვიდო მაცხოვარ, ერთხელ არის, მაინც მამეშვი,
ვეღარ ვგულოვნობ ძველებურად, ჩემო პატარა,
არ დაივიწყო მამა შენი ამ ცუდ ღამეში!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:30 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დ ი დ ი შ უ ა დ ღ ე
მგზავრის წურბელნი სრიალობენ ლალის პეშვებით.
ყარამფილს აბნევს მზის ტევრების ნელი კალმასი.
ყვითელ ალმურში ილეწება თეთრი ალმასი.
მიწის მკერდები ალებს სვამენ აზარფეშებით.
ცხელ ნირვანაში მოთენთილი მძიმედ ვეშვებით:
ვით მდინარეში შეძირული ნელი კალასო,
ხელდება ჟინი ალესილი ქარვის კალოსი!
დიდი შუადღის ავხორცობით დავიკარგებით.
მწიფე მარცვლები ცვივა ხვატის გამსკდარ ბროწეულს,
თვლემის ბადეში აზმორებენ ყველა რიტმები.
ნათელი ჩქერი ერთვის ვნებით სივრცის ძოწეულს.
ღვთის სიახლოვით მეწამულნი: ვიწვით, ვითვრებით.
რახსებ-შებმულნი ტყდება პანის სპილენძის კევრი.
და სიყვარულით ბნედას გვაყრის მზის ავი ტევრი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:30 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვალერიან გაფრინდაშვილს
შენ გესმის მუდამ ჯადოსანი ხმა შორეული.
სურნელოვანი შენში თითქო ვიღაცა მოჰკლეს
ორეულების მასკარადზე სიზმარეული
მალვით გინიშნავს შენი ცალი პაემანს მოკლეს.
გოლუბის მასკით შენც იქ მიხვალ თვით ორეული
მაგრამ მის ადგილს შეეყრები მხოლოდ მის მომკელს
შიში აგიტანს, გადასძახებ ძველ ემპოდოკლეს.
რომ სიტყვით შეჰკრა ეს ქვეყანა გადარეული.
და შენი ხელი ახელებით ცდას ვეღარ ითმენს:
უვალ ხრამებში ის მოანგრევს და ბელტავს რიტმებს
მაგრამ ხანდახან სარკე ხილვას რომ დაგპირდება, -
შენში უეცრად აიშლება მარადი ქვრივი:
დაგირბილდება მაშინ შენი სონეტი კვრივი
და ულმობელი უცნობისთვის შენც ატირდები.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 10.02.2014, 18:31 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვაჟაური
მენაც გამკვეთა ვაჟკაცი
ჩარგალელ გოგოს თქერამა.
ბიჭთან უნებურ წამკიდის
ყირმიზამ მაღალ ყელამა.
ხმალდახმალ მავკალ თორღვაი,
აღარ მიმიღოს კერამა.
გავიჭერ მინდორს ნადირი,
თხემნი გარდავვლე მთისანი.
ჩანჩქერს თავზედან გამოსჩან
ნაყარნი მაღალ რქისანი.
ირემი დავკოდ ,საბრალო,
წვეთნი ისხმიან მზისანი.
რა ვიცოდ, თუ რო ჯონქაის
მფარველ ყოფილა გივარგი.
დახეთქილ რქების ტოტებზე
სანთელ ყოილად მივარგო.
რად მინდა სოფლის ყიალი,
თუ კაცი აღარ ვივარგე.
შენ ჩემო მთაო ნისლოან,
ვამე, რო ვიქეც საშარო.ქართველ მიქვიან სახელი,
ხახმატო, ცუდსა მაშორე!
დედავ, იგულვე ყოველჟამ
მფარველად ჩემთვის ლაშქარი.
მეცა მიწოვან ძუძუი,
ფშავის იტყვიან მწიფისა,
ხარ ვიყო ნაიალაღარ,
ბუღრაობს, რქენა იცისა.
ვზელვიდე რქებით ნახნავებს,
სამშობლოვ, შენი მიწისა!..
|
| |
|
|
