|
გიორგი ლეონიძე
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:16 | Сообщение # 21 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სიყვარული მაშ გაქვს ვისი?
― თუ კაცი ხარ და ვაჟკაცი,
და თუ გინდა იქართველო,
ქართლი გიყვარს? იმერეთი?
კახეთი თუ სამეგრელო?
― სიყვარული მაშ გაქვს ვისი?
ვისთან მიხვალ სადღეგრძელოს?
მესხეთს ეტყვი თუ გურიას,
კახაბერის მიმბაძველო!
აფხაზეთს თუ სვანეთს, ლეჩხუმს...
უდარაჯებ, საზღვრის მცველო,
რაჭის, ხევის თუ აჭარის
ტრფობა გულში დაიძველო?
― ამ სიყვარულს ვით გავუძლო?
ათჯერ, ასჯერ აკი გითხარ
მიყვარს, მიყვარს, იცი, მიყვარს,
შე უღმერთო, რაღათ მკითხავ?
ჭანეთს, კლარჯეთს, ცრემლი სცვივა,
ვიცი, არ გსურს დაიცილო;
შეუმღერებ ფშავ-ხევსურეთს,
თუშეთსა და საინგილოს!
― ერთ სუნთქვას და ერთ სიცოცხლეს
ჩემი კოცნა, ყველას, ყველას!
ერთგულს, ერთად მობრიალე
საქართველოს ცისარტყელას!
უიმისოდ მზეც წავიდეს,
შეჩერდეს და შეწყდეს სუნთქვაც,
ყველას, ყველას, ― ერთ დიდ კერას
მე სიყვარულს გამოვუთქვამ!
სამშობლოს მზის ყოველ სხივმა
გადამისხა ცეცხლი გულში;
ერთად, ერთხმად დავიძახოთ:
გამარჯვება ჩვენს მამულში!
გაძლიერდეს დიდ ძმობაში,
რომ ვერავინ გადათელოს,
აღმდგარი და მხარგაშლილი,
მზისთანდარი საქართეელო!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:17 | Сообщение # 22 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სოლომონ ლეონიძეს
ბრძენო, ენამზე, დიდო ქართველო,
სამშობლოს აზრის გამომკვართველო!
ახლაც თავს მადგა შენი აჩრდილი,
თითქოს ხმალი გაქვს გულში გაჩრილი...
მესმის ნაცრემლი შენი ძახილი ―
ქართლის ცხოვრების ძველი საყვირი:
― სამშობლოს ცრემლი ვინ დაიგუბოს,
თუ მზერ გმირს, მოსილს შავის ტილოთი ―
ძველ საქართველოს, ერეკლეს კუბოს,
მცხეთის ტაძარში შენ დასტიროდი:
სად დაჰხედ, მზეო, სად იძირები.
რად შემოიხსენ, სამშობლოვ, ხმალი?
ნუთუ გათავდა, გავიწირენით?...
ყელიდან სიმწრის გდიოდა ალი.
სად დაჰხედ, მზეო, მბრწყინაო მუდამ,
ოქროს სარკმელი ვინ დაგიკეტა?
გმირი სახეზე იხვევდა სუდარს,
დასამიწებელ საფლავს იგებდა...
ეს კუბო არის ქართლის დამტევი
და მასთან ქართლიც თუ დაიღუპოს,
ამ ცხედრის კუბოს ფიცრად დამდევით,
დადგით ჩემს გულზე ერეკლეს კუბო!
ამიერიდან მოვკვდე ვისათვის,
და ვიღას დროშას მე ვემსახურო?
ვაჲ, იმედის დამარხვისათვის;
ვაჲ, მომავალო, ვერ დანახულო!
სამშობლოს ცრემლი ვინ დაიგუბოს,
მზეც რომ ჩაუქრა და ასპიროზი?
ქართლს დაღამებულს, გმირს ხელდაკრეფილს,
თავზე ნაცარყრით შენ დასტიროდი...
გეპასუხები ბრძენსა და პოეტს
დიდი აწმყოდან შენსკენ მზირალი,
ჩვენ წინაპართა ძეგლი ვიპოვეთ,
აღსდგა სამშობლოს ლომი მყვირალი!
მე ლეონიძე, ახალ ქართლს ვუმღერ,
მივყივი ძღვათა სანაპირომდი,
მე იქ ბრწყინვალე დიდებას ვუმზერ,
სისხლის ცრემლებით სადაც სტიროდი!
და თუ ლექსში სჩქეფს მარად მშვენებით
სიცოცოლის-ძალთა ტკბილი ჟღერანი,
მისთვის, რომ მიჰქრის შეუსვენებლივ
ფაფარგაშლილი ქართლის მერანი.
რომ სამშობლოს გულს შემოადუღა
ახალი ცეცხლი ქართლის გენიამ,
მორჩა, რაც თქვენმა ცრემლმა დამდუღრა
და, წინაპრებო, რაც თქვენ გტკენიათ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:17 | Сообщение # 23 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სულხან-საბას
დიდო მოხუცო, სამშობლოსათვის
იბრძოდი სულის ამოხდომამდი:
გეჩვენებოდა, რომ საქართველო
იძირებოდა, თითქოს ხომალდი.
და როს ღრუბელი გულს გიბნელებდა,
სამშობლოს ცაზე გამოხლართული,
შენ სამკურნალო ბალახებივით
მოგიკრეფია სიტყვა ქართული, ―
რომ იავარქმნილ სამშობლოს ნაშთად
სიტყვები მაინც გადაგერჩინა...
ვარდსაც და თაფლსაც და პურის მადლსაც
მშობლური სიტყვის მადლი გერჩივნა.
მი მიყვარს სიტკბო შენი სიბრძნისა,
შენს ჭაღარაზე გადმომწვეთარი...
მე მიყვარს შენი სიტყვის მარილი, ―
შენი ხალხისთვის დღესაც მწეთ არი.
ახალნაშენი სამშობლოს შვილი
შენს მხცოვან აჩრდილს ვეალერსები;
შენის ცრემლის რწყვით, შენის ამაგით
გამოკვებულა ჩემი ფესვები...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:18 | Сообщение # 24 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ტარას შევჩენკოს
წარმოთქმული პოეტის საფლავზე კანევში,
1939 წ. ივნისში.შოთას ქვეყნიდან გემთხვევით...
შენს ხალხს, შენს სახელს ― დიდება!
სიმღერით შემოგეხვევით,
ძმობის მზე გაგვიბრწყინდება!
პოეტო ― პრომეთეოსო,
შენს სასტიკ დროს რომ ემდური,
ცხოვრებამ გასვა ძირმწარე,
ძმარი ბალღამში შერთული!
ვერ შემოგძარცვეს ნათელი,
დღესაც იმ სხივით ეგზნები,
სისხლხორცეულად ხალხს დააქვს
შენი ნაცრემლი ლექსები! ―
სიცოცხლის ცეცხლის დამბერი,
სამშობლოს გამათბობელი...
კობზარი შევარდენია,
სიკვდილის გამაპობელი!
მას ზრდიდა ხალხი მშობელი,
ხმები დნეპრისა მქუხარე,
და უკრაინა გმირული,
ლექსით რომ დაამშუქარე!
თუ შენი ჩანგი კვნესოდა,
სისხლი სდიოდა ღვარული,
კავკასის კვნესაც გესმოდა,
ჩვენი ბორკილის ჟღარუნიც.
შოთას ქვეყნიდან გემთხვევით,
გეხვევა ჩვენი დავითიც;
დღეს მისი ლექსიც გაბრწყინდა,
ცრემლებით ნამარგალიტი!
შენ აკაკისთვის სამშობლოს
ტრფიალი გადაგილოცავს;
პოეტო ― პრომეთეოსო,
მუხლს გიყრის საქართველოცა!..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 18:19 | Сообщение # 25 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფანასკერტელს
. . . მშვიდობით ძველო ქართულო ენავ და
მშვიდობით სრულიად საქართველოს მდგომარეობაო!
ფანასკერტელი― მაშ გაჰქრა ქართლი, მისი ენაცა,
პირქვე დაემხო წმინდა ტაძარი?
გული დიდ სევდას ამოენაცრა,
― მშვიდობით, გახდი მტრის ნატაცარი!
სხვა რაღა იყოს მწარე ამაზე,
რა შეედრება ასეთ ღაღადისს ? ―
შენს დედა ენას, მის სილამაზეს
გამოეთხოვო, უთხრა: ნახვამდის!
და მერე დადგე გაქვავებული,
უიმედობის დიდი იმედით,
რომ აღარ მოვა ქართლს გაზაფხული,
რომ სამუდამოდ გავიყინებით!
შენ დადიოდი შენს სამშობლოში
როგორც მწირი და ოხერმოხეტე,
ღამით მე შენი გმინვა მსმენია,
ხმა ნამწარევი: ”ღმერთო, მოხედე!”
შენი აჩრდილი მომჩვენებია
ქარში, წვიმაში თმადაბურდული;
შენ გამიმწარე ყრმობის ყველა დღე,
შენ გულს მითხრიდი გესლით ქურდულით.
და ახლა, როცა ჩემს ხალხს, ჩენს ენას,
სიკვდილის ჭანგი ვეღარ ემტეროს, ―
როგორც განვლილი გრძელი სიზმარი,
შენ მაგონდები, ფანასკერტელო!
და შენ, მიწაში გამტვერებულო,
ჰა, სიტყვა გულის გასათაფლავი:
არა, ქართლს, არა! ― შენ ფიქრს გასთხრია
სამარადისო, მკვიდრი საფლავი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 27.12.2013, 12:34 | Сообщение # 26 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო...
გადეყარა ნარიყალას
ნაცრიანი ბური...
ხაში,
ხილი
და თონიდან ამოყრილი პური,
თაბახი და საზანდარი,
მზე შინა და გარეთ -
ეგებება მზეს თბილისი
თავის ექვსი კარით...
მიეგებეთ,
ვინც დამწვარა,
როგორც საათნავა!
განა გიცდის სიყვარული,
ადგება და წავა!
მაგრამ ისევ ილაპლაპებს
მტკვარის ლურჯი გავა,
ქაშუეთის ჩუქურთმები
ფასკუნჯების თავად!
განა გასძლებს სიჭაბუკე,
ვაი შენი ბრალი!
ხელებშუა გაქანდება,
ვით ნიაღვრის წყალი,
ისევ ისე დამწიფდება
ვერის ბაღში ბალი,
აბანოდან ამაივლის
თვალციმციმა ქალი.
განა ლექსი ლექსი არი,
თუ დარჩება მუნჯი?
პოეტებო,
გულსაც უნდა
ბერტყვა როგორც ხურჯინს!..
ჰკივის თათრულ სიმღერებით
მწველი იეთიმ გურჯი,
სწვეთს ღვინოში ჩაწობილი
ფიროსმანის ფუნჯი.
მიეგებეთ ოქროს მტვერში,
სიტყვა განდაგანა,
ბესიკსა და საათნავას
სიყვარული სწამდათ განა?
ხმაში უნდა ვეფხვის ძალი, -
სამაია სამთაგანა!
მაგრამ ლექსი გადურჩება
იმ ძველ ნააჩრდილარს?
სახედარზე წითელ ბოლოკს
და ჭიანურს მტირალს,
მეტივეს და თივის ურმებს,
წყნეთურ მაწვნის ქილას? -
მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო,
ამ თბილისის დილას?
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 30.03.2014, 17:50 | Сообщение # 27 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მე რომ მიყვარხარ, განა ისე არწივს მთა უყვარს,
ისე მაღალი და სპეტაკი განა მთებია?
მარტის ნიაღვარს აყვირებულს გზები ჩაუხრავს,
უგრიალნია და ზღვის უბეს შეერთებია.
მე ვის უბეში, მე ვის გულში შევინავარდო;
ვის შევუერთდე, - შენი გული დაკეტილია!
ნუთუ ეს ტრფობა, საყვარელო, თეთრო მთის ვარდო,
პოეტისათვის მხოლოდ ძველი გაკვეთილია?
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 25.04.2014, 14:41 | Сообщение # 28 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩამაჭრდა კახეთს ჰაერი,
ტყეები გადიყირმიზა.
ენკენისთვეში მთებიდან
ისმის ყვირილი ირმისა.
რასა ჰყვირიან ირმები,
ყორან-მთას, ყარაიასა?
სახუნდარიდან მარეკი
გულში გაარტყავს ტყვიასა.
ხარი ირემი ფურს ეძებს,
მთაში ნასუქი ღიჭითა;
ქაფსა ჰყრის გადაკაწრული
ეკლებითა და ხიჭვითა.
თავი ანება ცალისთვის
იალაღების მწვანესა,
მოანგრევს რქების ლაწანით
ჩალას, ტყეს, ლერწმოვანებსა.
გახელებული ხარი ვარ,
გეშს ვიღებ ნიავქარზედა,
მაჩვენეთ ჩემი ოცნება -
რქა ზედ მივაფშვნა რქაზედა,
სულ მივამტვრიო, მივლეწო,
გულში რაც გადაირაზა,
შევყვირებ, როგორც ირმები
ჰყვირიან ყარაიასა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 01.05.2014, 00:00 | Сообщение # 29 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ილია-შუბლი საქართველოსი,
ბარათაშვილი- აზრთამპყრობელი,
აკაკი-გედი და ორფეოსი,
ვაჟა- ხმაჩანჩქერდაუშრობელი
და დიდი შოთა- მათი მშობელი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 25.06.2014, 01:58 | Сообщение # 30 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თბილისს
შენი ეშხი უხილავი
ვის და რომელს არ ახსოვდეს?
მომღერალი სულ იყავი,
მომტირალი - არასოდეს!
ვინ, ვინ იტყვის შენს დიდ გარჯას,
რომ თან გული არ დასწოდეს?
შენ იცნობდი მრავალ ტანჯვას,
მაგრამ სირცხვილს - არასოდეს!
თუ წინაპართ ბაირაღი
გაცვდა, მცნება არ გავწიროთ,
საქართველოს ზეცის თაღი -
არ ყოფილა უარწივოდ!..
იჯდა მტვერში ათას წყლულით,
თითქოს ბედი დარაზოდეს,
ასეჯერ იყო აკუწული,
გასრესილი - არასოდეს!
ცეცხლის სულით, კაჟის გულით,
არ უკრთოდა ქარაშოტებს,
ბევრჯერ იყო გულმოკლული,
მაგრამ მკვდარი - არასოდეს!
ბევრი ტყვია გვისროლია,
მამულის კარს ვკეტდით მკერდით,
დე, იცოდეს ისტორიამ,
საამაყო გვქონდა ბედი!
ჩვენ მტარვალმა ვეღარ გვთელოს,
რაგინდ ბადეს არა ჰქსოვდეს,
დაჩოქილი საქართველო
არ იქნება არასოდეს!..
|
| |
|
|
