|
გიო (ზედვაკელი) აბესაძე
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 22:32 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სანამ სიგარეტი მოვწიე,
სანამ გადმოვიღე თაროდან
ჩემი საყვარელი კოწია,
ლექსი ფანჯარაში გამოდნა.
სანამ წავიდოდი ლოგინში,
ისეთ ღვინოს ვსვამდი,რომ ღირდა.
დოღი იწყებოდა ოდიშში,
უკან ბრუნდებოდნენ დოღიდან.
და მთვრალი მიედები რას აღარ,
ლექსი გეგონება თამაში.
ენგურს მიჰყვებოდა არზაყან,
მთვარეს მიდენიდა თარაში.
სანამ სიგარეტი მოვწიე,
სანამ გადმოვიღე თაროდან
ჩემი საყვარელი კოწია,
ლექსი ფანჯარაში გამოდნა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 22:47 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ყვავები როკფელერის მოედანზე
ალბათ,თქვენ გუშინ,
საღამომდე,
დრო გქონდათ რადგან,
წიგნის თაროსთან ჩაიმუხლეთ და ვიღაც ბარტონს,
ინგლისელ პოეტს, ჩააცივდით, რომელიც გავდა
თითქმის არავის,
გათენდა და მთელი დღე ნატრობ:
"მარკ როკფელერის მოედანზე ყვავები სხედან
მწვანე თავებით" -ამდაგვარი რაღაცა წერო.
მე ბარტონს ვერ ვშლი, შემილოცე,ძვირფასო დედა,
ვწერ: შობა იყო და სოფელში გამხდარა წერა
ბაბუას ღორი- წააქციეს სისხამზე თურმე;
მელიებივით გადარბოდნენ ძაღლები ბოგირს.
წელგამდგარ უბანს ძვლებს უთბობდა რაჟიკოს ფურნე,
და სევდა, როგორც დაბნეული მარცვალი მდოგვის,
ეყარა ყველგან, თუმცა ისე, იმდენად ცოტა,
არ ჩანდა მაინც. ცას მიადგა კისერზე ბოლი.
ვერ ვხვდები. მამა, თქვენთან შობას
და ვხვდები ვცოდავ,
მივდევ დინებას ცხოვრებისას,მღვრიეა,ფონი
ვერ ვნახე...
აწი, ჩემმა ხელის მტევანმა ზიდოს
ტვირთი...
კისერი მისქელდება,ხალხს ვამჩნევ-შუბლი.
მამა, მე ბევრჯერ დამიცურდა ურემი გზიდან,
მამა, მე ბევრჯერ ავიცილე დანა და შუბი...
მამა, ქალაქში პოეტი ვარ,როგორ ვთქვა, აბა?-
პირველი არა! მეორე- ჰო! იცინე ახლა.
იცი, გაიგეს ტარიელს რომ „თანთ ეცვა კაბა“,
ჰოდა,კაბებით სიარული დაიწყო ხალხმა.
ნუ გაიკვირვებ ამიტომაც, რომ ვინმე მარკის
დიდ მოედანზე ყვავი ზის და ფერია მწვანე.
ამოიდევი, თუ შემოგრჩა, წიგნები თავქვე,
რომელსაც ცეცხლის მოსანთებად ბუხარში წვავენ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 22:49 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შენ - არ დაბერდი, მე - გავიზარდე,
და დღეს დებივით დავდივართ ერთად,
მადლობელი ვარ, რომ დამიცადე,
რომ შენი თავი მარგუნე დედად!
ვერაფრით ვხვდები, რა უნდა გითხრა,
რომ მივამსგავსო ნათქვამი სათქმელს
და რა იქნება ის მხსნელი სიტყვა,
რითაც დაგარქვევ შესაფერ სახელს:
"ჩემო ლამაზო?" - ეს ხომ ფაქტია,
"ჩემო ძვირფასო?" - არახალია...
ჩემო ბუზღუნა დედა-ფუტკარო,
ჩემო თოლიგე და მახარია!
შენ სხვების დედებს ბევრად სჯობიხარ,
ჩემი რომა ხარ - მხოლოდ ამითი,
რა კარგი არის, სადედაშვილოდ
რომ ავირჩიეთ ჩვენ ერთმანეთი.
შენ - არ დაბერდი, მე - გავიზარდე,
და დღეს დებივით დავდივართ ერთად,
გმადლობ, ძვირფასო, რომ დამიცადე,
რომ შენი თავი მაჩუქე დედად!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 22:57 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| "ია-ია დაგიკრიფეთ,
ლურჯთვალა და კოპწია,
რვა მარტი და გაზაფხული
ერთად მომილოცნია."
გახსოვს, ჩემო, მთის ფერდობზე
როგორ ვკრეფდით ია–იებს?
მოდი, თორემ იმ სიყვარულს
წარსული არ გვაპატიებს!...
სად წავიდა, სად გაფრინდა
ის სინორჩე, ის სიალე?
შენზე ფიქრი წვრილ ხაზებად
დასტყობია ირგვლივ თვალებს.
დღეს კი... დღესაც 8 მარტია...
როგორც მაშინ, გვათოვს დღესაც...
შესცივნია ჩვენს სულებს და...
დაენანა სითბო მზესაც.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 23:01 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მე არ ვარ ევა, თუმცა, ვარ ქალი,
შენს თვალში, ალბათ, ესეც ნაკლია:
გაჩენის დღიდან მაქვს შენი ვალი -
შენ ხომ ჩემ გამო ნეკნი გაკლია!
ხუმრობა იქით - შენ შეგიყვარდა
მოცილებული შენს სხეულს ძვალი,
ყველა ნეკნს დათმობ იმ ერთის გარდა,
რომელსაც ღმერთმა უწოდა "ქალი"!.
ია სულაბერიძ
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 23:19 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ია სულაბერიძე
მზემ სისხლის ზეწარი ჭიუხებს მოხადა,
ჭაბუკი ხევსური ბედაურს მირჩევს,
მინდა სისხლისფერი გადვიცვა ჩოხა და
გავყვე მარულაში ბიჭებს.
მივქრივართ, ალპები ჭიატობს ათასფრად,
არაფერს გპირდები, არაფერს არ დამპირდე,
აგე იმ მწვერვალზე მწადის გადაფრენა,
პოეტი არ ვიყო, თუ არ გადავფრინდე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 23:29 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| “ზენ ბაცალიგოს თოვლი თოვს,
ქვენ ბაცალიგოს დნებაო,
თინიბექაის ციხესა
კუთხი მარჯვენა სკდებაო.
ზედა ზის შავი ყორანი,
ლიბოში გველი ძვრებაო.
შიგა წევს თინიბექაი,
გულსუწადილოდ კვდედაო.
გვერდს უზის ცოლი ლიმაზი,
სანთელივითა დნებაო“
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.05.2016, 23:30 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შენ არ ხარ ევა, მაგრამ ხარ ქალი
და ეს ხომ ჩემს თვალში დიდი ნაკლია.
დაბადებიდან გაქვს ჩემი ვალი.
მე ხომ შენს გამო ნეკნი მაკლია...
ხუმრობა იქით, მეც შემიყვარდა
მოშორებული ჩემს სხეულს ძვალი...
ყველა ნეკნს დავთმობ, იმ ერთის გარდა,
რომლაც ღმერთმა უწოდა ქალი...
მე არ ვარ ევა, მაგრამ ვარ ქალი
და ეს ხომ ჩემთვის დიდი მადლია...
გპასუხობ, ვიცი მაქვს შენი ვალი.
შენ ხომ ჩემს გამო ნეკნი გაკლია...
მაგრამ მერწმუნე, ამ მადლთან ერთად
ქალობა თვითონ ჩემი ნაკლია...
ვპოვე კი სწორედ ის მამაკაცი,
ვისაც ჩემს გამო ნეკნი აკლია...
და თუ ვერ ვპოვე, მაშინ ხომ მხოლოდ
უწყის უფალმა რაც მე მაკლია...
ჩემი ტკივილიც იცის იესომ
და ჩემი თმენაც მისგან მადლია...
ამ ქვეყნად არცერთ კაცს არ აქვს ძალა,
რომ აიტანოს ქალის წუხილი.
მხოლოდ უფალმა იცის და უწყის...
მას ესმის ჩემი სულის კივილი...
მადლობა მას ერთს, რომ მომცა ძალა
მატარებინოს ჩემი ნაკლი
და სიყვარულის დიადი გრძნობის
თუნდ გულში მხოლოდ შენახვის მადლი...
და თუ ეს ჩემთვის ადვილი გახდა
ამ ქვეყნად თუნდაც ყველაფერს დავთმობ
რწმენის, სიკეთის და უფლის გარდა...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 19.05.2016, 00:15 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
|
ამ თემაში დავდოთ ცნობილი თუ უცნობი ავტორების და ჩვენი პატრიოტული ლირიკა.
ქართულ პოეზიაში უხვადაა საქართველოს სიყვარული, მისი ისტორია, მისთვის გულის ფეთქვა.
საქართველო
ქარს მოჰქონდა სახეები შორეული,
მწუხრის მთვარე დასტიროდა ცხრა ძმის საფლავს.
საქართველო თვით სამოთხის ორეული,
წააგავდა გოლგოთაზე ნაგებ საყდარს.
სარკინოზნი, ყრუ მურმანი თუ ბედკრული,
სისხლში ღებდა ღვთისმშობელის წილხვედრ მიწას,
იყო ჟამი ქართველისთვის წამებული,
სოღანლუღთან გორგასალი მამულს იცავს.
იყო ბრძოლა დიდგორი და ბასიანი
ქართლის სულში წინაპრების რწმენა წვიმდა,
იყო ზავი მონღოლებთან ასწლიანი,
და სტამბოლში ვიღაც თურქი ქართველს ჰყიდდა,
წუხდა ერი ქალწულ ნინოს მოქცეული,
ვაზის ჯვარი, მირიანის შთაგონება,
ხმა ბრძოლების წარსულიდან მოღწეული,
ასე იყო ცათა შინა უფლის ნება.
მღვდელი პეტრე კვარაცხელია
(მამა პეტრე საოცრად ფაქიზი სულიერების ადამიანია wub.gif
უახლოეს მომავალში მისი ლექსების კრებული მექნება და აუცილებლად დავდებ სხვა ლექსებსაც)
საქართველოსკენ
რა ხანია, ჩემი მთების
სურნელი არ მცემია,
სხივისიც თუა საქართველო
ჩემ წილად ხომ ჩემია!
როდის ვნახავ, რომ ვიჯერო
გული მთების ცქერითა,
მინდორ ველებს რომ ამშვენებს
ნოხი ათას ფერითა.
ფრინველებიც რომ გალობენ
სულ სხვანაირ ხმაზედა,
არწივი რომ გადაიფრენს
მიუწვდომელ მთაზედა...
რა იქნება, არ მიმტყუნოს
გულმა მშობელ მიწამდე...
მისი ეშხის, როცა შორს ვარ
უფრო ძლიერ ვიწამე!...
ვანო ინაძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 19.05.2016, 00:18 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| არის ერთი შეგონება -
სადღეისოც, სახვალეოც!
ეძებე და იპოვეო,
იპოვე და დამალეო...
ვერც დარია, ვერც - ავდარი,
წვიმა ერქვას - ისეც ვერ წვიმს...
რას ვიპოვით, რას დავმალავთ -
დამკარგავნი ოქროს ვერძის?...
ვერ აჟღერებს სიმებდამწყდარს,
თვით ილია (!) ადგეს, ვერც - ის!
მერამდენედ - გამარჯვება
ოცდაათიოდე ვერცხლის?!
მერამდენედ - დანის პირი,
მერამდენედ - ხიდი ბეწვის?!
მუდამ ვთესავთ! ეს ოხერი!
დრო არ დადგა მკის და ლეწვის!
ფირუზ ცას და ზურმუხტ ხმელეთს
სულ „მოყვარე მტერი“ ებრძვის,
ჩემი გულის გასახეთქად
მკლავიც მოსდევს, გულიც ერჩის!
ძაღლის კუდი გასწორდება,
გნებავთ, დამაკება ბერწის
არ მომხდარა, არც მოხდება!...
მაინც მტკივა, მაინც მეწვის...
ვერც რას ვპოვებთ, ვერც დავმალავთ -
დამკარგავნი ოქროს ვერძის,
რაც რომ ყველამ „ხუთზე“ ვიცით,
მეც ის მოგახსენეთ, მეც - ის...
|
| |
|
|
