|
კაპრიზი
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:19 | Сообщение # 71 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შორს იყოს წყევლა და ანათემა,
ლოცვაში გულგამოხვეულები
ქართველი დედები ანათებენ -
ტაძრებად ქცეული სხეულებით...
და რადგან ეს მიწა ისევ ბრუნავს,
შიშველი მინდვრები გვავალებენ,
სამშობლოს მწვერვალებს დავუბრუნოთ
დედები - ქართული გალავნები...
მე ქალი ვერ ვნახე მოშვებული,
სამშობლოს წყლულით და იარებით
ქართველი დედები დროშებივით
ქარში და წვიმაში ფრიალებენ...
შორს იყოს წყევლა და ანათემა,
ლოცვაში გულგამოხვეულები
ქართველი დედები ანათებენ -
ტაძრებად ქცეული სხეულებით...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:19 | Сообщение # 72 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გზა, ბილიკი და ხმელი თივა,
დღე მიმინოა განა ქორი,
დგას ერთი ლექსი საათივით,
სხვა ლექსები რომ გაასწორონ...
კვლავ შემოდგომა მოვა ცივი,
შეშა ბუხრისთვის დაიპობა,
დგას ერთი ლექსი კომპასივით,
სხვა ლექსებმა რომ გზა იპოვნონ...
ისევ პილატეს მიჰყავს ჯარი,
ჩაქუჩის ხმაზე ვკრთები დღსაც
და ერთი ლექსი ადის ჯვარზე,
სხვა ლექსები რომ ჯვარს არ ეცვან...
გზა, ბილიკი და ხმელი თივა,
დღე მიმინოა განა ქორი,
დგას ერთი ლექსი საათივით,
სხვა ლექსები რომ გაასწორონ...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:20 | Сообщение # 73 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რაღაც უსხეულო ზიზღის მომეტებით
მთვარე მზის არეკვლით ისევ ბათილება,
ბნელეთს შერჩენილი ვიბრძვით პოეტები,
ველით უსაშველო ღამის გათენებას.
მთაზე ჩამოცლილი ღრუბლის ფანტელები,
თვალებს აგიხელენ, უკიდურესობავ,
დროის იარაღი უკვე დავტენე და
ცრემლით უპეები მალე ამევსება.
მოვკლავ სიბნელეს და წამებს დავერევი,
ქარი მიმოფანტულ ლექსებს გადაუვლის,
ნამინდორალი და მწვანე ნაველევი,
ჩამოიღვენთება ცრემლი გაზაფხულის.
მიწის სუნთქვა მესმის, მიწის მაჯისცემა,
დრო კი მის საკადრის თავანს ჩაიბარებს,
ჩვენი სიყვარული დარჩა კულისებად,
გახსოვს? სპექტაკლიდან მზესთან გავიპარეთ.
მთები ვიყიდეთ და მერე გავაჩუქეთ,
რაღაც უსხეულო მწუხრის მომეტებით,
მერე გაზაფხულის ნისლი გავაშუქეთ
და სიბნელეს შევრჩით მხოლოდ პოეტები.
ქარით დამშვიდებულს სითბო მომეძალა,
სითბო ტირიფების სუნთქვით დაზაფრული,
დილა გათენდება, ჩვენგან ყველა წავა,
ისევ გაღვივდება ცრემლი გაზაფხულის.
უკიდურესობავ ნუღარ მეძალები,
ახლა ჩემს გულში ხომ მიეთ-მოეთია,
აი აკლდამა და ერისთავის ციხე,
აქ გამომწყვდეული ღამეც პოეტია.
მხოლოდ ერთი ტყვია,თავი დამანებე,
ოო, ერთ ლულაში, როგორ ჩაგატიე,
დროის იარაღი ისევ დავტენე და
ზევით გასროლილი ტყვია მაპატიე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:21 | Сообщение # 74 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| განგრევს მოძრაობის ილუზია,
გახრჩობს უძრაობის ანაკონდა,
შუბლზე ნაოჭებად მიგლურსმნია
წლების ფრაგმენტული ამარკორდი.
ისმენ უღმერთობის რაფსოდიებს,
ბედთან უმიზეზო შედავებით.
იცი - ყველაფერი აბსურდია!
გულიც აღარ გწყდება, შედარებით...
აღარც თბილისური სანაპირო
გხიბლავს, მით უმეტეს - ნარიყალა.
გინდა გადახვეწა განაპირას,
სადმე დედამიწის. დაიღალე!
სისხლის დადინებით ქუსლებიდან,
გინდა გაქცევა და განაჩენად -
წყვილი ფანქარი და ფურცლები და
წყალსაც წაუღია დანარჩენი!
არც კი მიიხედო წარსულისკენ
მზად ხარ, უზრდელურად ისე გაქრე,
რომ არ მოგინატრონ წასულიც კი,
გინდა, უსაშველოდ გინდა, მაგრამ
გტანჯავს მოძრაობის ილუზია,
გხუთავს უძრაობის ანაკონდა,
შუბლზე ნაოჭებად მიგლურსმნია
წლების ფრაგმენტული ამარკორდი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:22 | Сообщение # 75 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| წევხარ. ეწევი. კაცმა რომ თქვას, ახლა გაფრენას
წინ არაფერი ეღობება, ფანჯრების გარდა
საგნებს აღარ თვლი სათვალავში, თითქმის არ ჩანან
საგნები, რადგან უსაგნობით სახლი გაივსო
და ასე უფრო იოლია, თან – გაცილებით...),
რომელთა მიღმაც ქალაქია, დილა, აპრილი,
და შვერილებზე გაჭიმული სარეცხის კორდი,
რომელსაც ქარი ანიავებს. სხვა, დანარჩენი,
ან სულერთია, ან შორს არის – თითქმის ხეებზე,
X გამზირს Y მოედნამდე რომ აცილებენ.
დგები. გადიხარ და ატყობ, რომ პრობლემა გახდა
ქუჩაც, რომელსაც მიჰყვები და არავინ მოგდევს,
ჯიხურიც, სადაც შეგიძლია სასურველ გაზეთს
შეავლო თვალი, შეიძინო და შემდგომ ამის, -
თუკი ჯერ კიდევ ცოცხალი ხარ, ღმერთის შეწევნით, -
სახლიც, რომელშიც გელოდება ვინმე და ტახტიც,
რომელზეც მშვიდად შეგიძლია, დაწვე და მოკვდე,
თუნდაც ცოტა ხნით, თორემ დიდხანს ვინ გაცლის ასეთ
მარტივ ან სიკვდილს, ან სიცოცხლეს და ა. შ. და მისთ.
ბრუნდები. წვები. არაფერი. წევხარ. ეწევი
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:22 | Сообщение # 76 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ეს რა ეშმაკმა ააბორგა ამაღამ ქარი,
ამიწიოკა, დამირბია მან შთაგონება!
თბილისის ქუჩებს დავედევნე, ვიხმე ამქარი
დავიწყებული ფიროსმანის მოსაგონებლად.
აქ, ამ ქუჩებში, დადიოდა, როგორც სიზმარი
საქართველოს ცას აქეტრფოდა მისი ოცნება),
ჩამოხეული, ტანმაღალი, მარად ხიზანი,
მარტოდენ გული და ბაჯაღლო პატიოსნება.
მივალ, მხვდებიან საზანდრები, ქუჩის მგოსნები,
ბნელთან მებრძოლი უსინათლო მეთარეები,
“ტვინდასეტყვილი” ნიკალაის ძველი დოსტები,
და ცოცხლდებიან ფიროსმანის მწარე დღეები.
ვეტყვი, “როგორმე მოიგონეთ, ძია-კაცებო,
ლოთი მხატვარი, მარტოსული და მეგობარი.
მითხარით რამე ფიროსმანის ბედის გარშემო,
და მერე შევსვათ მისი ხსოვნის შესანდობარი!”
- “თვითრჯული” იყო, აუმღვრია სისხლი თბილისმა,
სულ მარტო იყო, მარტო სვამდა, მართო გათავდა,
ფუნჯის მოსმის დროს ჰქონდა რაღაც ჯადო-თილისმა,
არაყს დალევდა და ქვეყანას დაგიხატავდა!
- შემოგხედავდა დარცხვენილი, ვერ გაიგებდი,
რა ჭკვისა იყო, რა ჰაზრების და რა გუნების,
უყვარდა მტკვარი, მტკვარზე ტივი, ტივზე ტიკები,
გოჭი, მწვანილი და ფრთიანი ორაგულები!
- როცა ზაფხული დადგებოდა თბილის-ქალაქში.
ჯავრობდა: ხედავ, ყველაფერი როგორ ხმებაო.
გაეხვეოდა ირემივით მწვანე ბალახში:
სოფელში ვეღარ მივდივარ და მეამებაო…
- არც კოხტა იყო საცოდავი და არც ართვალი,
ამაყი იყო, ჩვენ მორჩილად ვიდექით მასთან,
ეხ… ახლა გახდა ნიკალაი დიდი მხატვარი,
უფასოდ გაქრა, უფასოდ, და ახლა დაფასდა!
- ნეტავი ამ დროს მოსწრებოდა მის ნაცნობებთან!
ვაი, რა უღვთოდ დაიღუპა საწყალმა თავი!)
თბილის-ქალაქის ყველა მხატვარს ის აჯობებდა,
არ დარჩებოდა არაფერი დაუხატავი!
ყვებიან ასე ფიროსმანის დროის ქადაგნი,
ყველა მათგანში დაუვიწყარ ნიკალას ვხედავ…
დგას ფიროსმანის მოხატული თბილის-ქალაქი, -
ეს პოეზიის უწმინდესი ადგილის დედა!
მე ვუსმენ ყველას, წარმოვიდგენ ცხოვრებას მისას,
ცოცხლდება ჩემ წინ მკრთალი სახე ფერების მგოსნის,
მთვარეულივით დავემხობი თბილისის მიწას
და დიდი ნიკო ფიროსმანის ნატერფალს ვკოცნი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:24 | Сообщение # 77 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ლამაზო ფეხები მიადგი ერთმანეთს,
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს კანჭებზე, ღმერთმანი,
შეგრცხვება, იცოდე და მე ვერ დაგიცავ.
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ, მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის?
მზის სხივებს წაგატანს, თუ გაგეღიმება,
და გვიან მიხვდები, ძვირფასო რაც გელის.
თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი,
ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს,
რა ვნებიანია თან ქარი მაისში?!
არ იცი, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რაც არის.
ეგ ყელი მაღალი როგორმე დაფარე,
იწვიმებს, იცოდე და მაინც მოგიწევს,
თუ არ დამიჯერებ, წვეთს შემოგაპარებს,
მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს.
ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,
ცოტა მოერიდე ხალხსა და სამყაროს,
თორემ ჭორაობა დაიწყეს რტოებმა,
"რა უბიწოებით გარყვნილი რამ ხარო!"
**
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:24 | Сообщение # 78 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მანძილი
ყველაზე სულის ნაწილებს,
ყველაზე ღრმას და მიუღწევს,
ერთი სული აქვს გასცილდეს
ტანს და ვარსკვლავებს მიუწვეს.
ყველაზე ცოდვის ატანას,
ყველაზე უხმოდ ტარებას,
მე დავამარცხებ სატანას _
ძილში კოშმარულ ზმანებას.
ყველაზე უთქმელ ტრფობას და
ყველაზე ფარულ ამბორებს,
შევხვდები ტყემლის თოვასთან
ჩემი ლექსების გამგონეს.
ყველაზე თეთრი ფანტელის
ყველაზე ცივი შეხებით
წელში გამტყდარი სანთელის
ცოდვილ ვედრებას შევხვდები.
ყველაზე სევდის გაძლება,
ყველაზე ტანჯვის ლახვარი,
ცისფერ ვენებში დაძვრება
სისხლი, უგულოდ ნახმარი.
ყველაზე დედის ლოცვებმა,
ყველაზე იავნანინა,
დღეს მიმატოვა ოცნებამ
ყველაზე ჩემიანიდან.
ყველაზე ტრაგიკომედის
ყველაზე ამტან ჰისტრიონს
სჭირდება ძალა კომეტის,
რომ თქვენს სურვილებს მისდიოს.
ყველაზე დიდი ბიძგიდან,
ყველაზე გულის ნაწილი
მჭირდება დედამიწიდან
ცას გასაფრენი მანძილი.
**
შენ ზეცის თავს ზევით _
მზის გულში თავსდები
და ვარსკვლავავსებულ
ორბიტას გარს უვლი.
მე შენი განცდებით
წამს დავემსგავსები,
ჩემში არარსებულ,
მოგონილ წარსულით.
შენ ღრუბლისეულებს
შეხვდები სანისლეს,
სულებს და სხეულებს
სითეთრეს აუშლი.
მე დამასნეულებს,
რომ ჩემსას არ ისმენ,
რომ თვალებს ნაწვიმარ
დღესავთი დაუშრი.
შენ მიემგზავრები
ნიავთა ლაშქარით
მოკვდავთა ნატვრების
ვარდისფერ საუფლოს.
მე ისევ ჯიბეში
მაქვს შენი თავშალი
და როცა დავთვრები,
სულ მასთან ვსაუბრობ.
შენ ალისვნებიან
მაგმური აღგზნებით
ნახევარმთვარესთან
ჟინს იკლავ, ისვენებ.
დღეს აივსებიან
მოთმენის ვაზნები
და შენს სამარესთან
მიშველე!
მიშველე!!
მიშველე!!!
**
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:25 | Сообщение # 79 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მოგკლავდი…
მაგრამ…
არა შენი სიკვდილით,
შენს სილამაზეს მოვკლავდი ჩემში
და მერე ყველაზე დახინჯებული გულით
თავიდან შეგიყვარებდი.
მეტკინე…
როგორც მოტეხილი მკლავი,
თავი რომელიღაც ფრინველი მეგონა
და შენი უმიზეზოდ მტირალი თვალების
ფანჯრიდან გადმომხტარმა მოვიტეხე.
იმდენად მარტო ვარ,
ნივთებსაც კი აღარ ვჭირდები,
არა თუ ადამიანებს და ყველაფერი
ხელიდან მივარდება:
კალამი და შენი სუნი,
იები და შენი გაბუტვა.
ვის?!
ვის გავარდნია ხელიდან
ყველაზე მართალი ღიმილი.
ყველაზე გულწრფელი და ბავშვური?
მე გამივარდა.
არა!
ალბათ ძალით დავანარცხე მიწას
და ნამსხვრევებად ვაქციე
შენი ბროლის ტუჩები,
რომ არავის შეემჩნია რა ვნებით
მიყვარდა მათი კოცნა.
მოგკლავდი…მაგრამ…
არა სიკვდილით.
სიცოცხლით მოგკლავდი,
სიცილით მოგკლავდი და მერე
შენს სულთან ერთად ვიცეკვებდი
ღამის ქუჩებში სევდიან ტანგოს
სიახლოვის მკვლელი
და შენთან ერთად დავშორდებოდი
ცაზე შეყვარებულ დედამიწას.
-მომკლავდი?
-ალბათ.
**
სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის.
სასთუმლად ნუშის ბაღნარი, საბნად თიბათვის ნისლი,
ბაღი მინდოდა მქონოდა თვალუწვდენელი ჩრდილით,
გადავრეკავდი მინდვრებზე შავ-თეთრა კრავებს დილით.
ავაშენებდი სალოცავს, გადადუღებულს კირში,
გამოვისხლავდი გაზაფხულს, ვაზებს ჩავყრიდი მწკრივში,
გავახურებდი კოცონზე ჩემი ცხენისთვის ნალებს,
მისი ქროლვით და ჭენებით გადავუსწრებდი ქარებს.
გავაშენებდი ვენახებს, ცამდე ავწევდი ზვარებს
და ავაგებდი სამრეკლოს, ვაგუგუნებდი ზარებს.
მერე მოვარდნილ ნიაღვრით დავაბრუნებდი წისქვილს
და ჩემი პურის თონეში ფიჩხებს ჩავყრიდი მზის სხივს.
ბაბუაჩემის საწნახელს გადავუხსნიდი ძარღვებს,
არტერიებად დაბერილ ალადასტურის მკლავებს,
ჩემი ჭიშკარის ბოლოსთან გვალვით დასიხცულ მგზავრებს
ცივი წლის ნაცვლად ვასმევდი ცოლიკაურის ხავერდს.
მერე ვნახავდი საცოლეს, ცისფერთვალებას, ლამაზს,
შემოვაკრავდი საჩუქრად ოქრო-დავერცხლილ ქამარს,
და ჩემი მატყლის საბანზე ავიწყვიტავდი ალერსს,
შვილებს სახელად მივცცემდი ლაზარეს, თომას, პავლეს.
მოვწყვეტდი დედის ძუძუდან, რძემდე ვასმევდი ღვინოს
და სასაფლაოს საყდარში შუბლზე ვაცხებდი მირონს.
მერე შევსვამდი სამივეს უუნაგირო ცხენზე,
პატარა მაჯებს ვანდობდი მე რომ თოფი მაქვს სხვენზე.
წკეპლას მოვცხებდი თეძოზე ჩემს ხალიბნალა ფაშატს
და ვაჟებს ვანადირებდი, კვდომის ვაცნობდი ლაზათს.
სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალოდ ხის და ისლის.
სასთუმლად ნუშის ბაღნარი, საბნად თიბათვის ნისლი
**
ხელი დამრია სევდამ და
მუხლში მომხარა იარამ,
ცხოვრებამ სად არ მათრია,
მაღვინა, ხან მათრიაქა.
ცხოვრება ისე გავიდა,
იმდენმა წყალმა იარა!
ბოლოს დავეცი. წაქცეულს
მოყვასმა გადამიარა...
მაინც ზეცისკენ მივფრინავ,
იქ გხედავ თვალებპრიალას,
აღარ მაშინებს ქარები,
ვხვდები, რომ არის გვიან და...
ისევ ღვინით და თრიაქით
საკინძეს გიხსნი ფრიალას,
უარს არ მეტყვი, ვიცი, რომ
გულის კარები ღია გაქვს!
ასე გავივლი სიცოცხლეს
და ვინც სამარის პირას დგას,
ვუხმობ, მობრუნდეს, რადგან იქ
ვერ აშუშებენ იარას!
**
ღამემ უსურვილო ცაზე ამათრია
ვარსკვლავდაბერტყილი თუთის კენწეროდან,
ვიცი, ტუჩებიდან ამბორს ამათლიან,
ქალაქს წვიმაში რომ მხრებზე ეცემოდა.
ღრუბლის აივანზე სხივის გამოფენას,
ჩრდილებჩამოწელილ კედლის ავარიას,
მზისკენ დედამიწის ყოველ გამოფრენას
წარსულუქონელი აწმყო აბარია.
ხვრეტდა ხელისგულებს ცერით ბალერინა,
ღამის სიგარეტი მალე იწეოდა
და მე ვიზსენბდი , შენი მანერიდან
ქალის სიფაქიზე როგორ იქცეოდა.
ქარმა გაიტაცა ხიდან საქანელა,
ჩვენი ბავშვობიდან აწმყოს ვიფერადებ,
მახსოვს ერთი სახლის ქუჩის დაქანება,
სადაც საქორწილო კაბას გიკერავდნენ.
ღამემ უსურვილო ცაზე ამათრია ,
ვარსკვლავდაბერტყილი თუთის კენწროდან,
ახლა თუჩებიდან ღიმილს ამათლიან,
ქალაქს ხალისით რომ თვალში ეცემოდა.
*
ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც
მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, "მეჩქარება ადამიანები",
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
ზარმაცი მეოცნებენი,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,
მტირალა მასხარა,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი.
**
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 07.12.2016, 15:25 | Сообщение # 80 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სოსო ნადირაძე
***
გეში რომ აიღონ ნაგაზის...
თოვლში რომ შეაბან მარხილი,
პოეტი მიუბამთ ბაგაზე
გრიგალებს ერთგული ძაღლივით...
საგზალი გამხმარი ყუაა,
ბაძავენ ზურგმაგარ სახედრებს
და მაინც მგელივით ყმუიან
გავსებულ მთვარეს თუ ახედეს...
თუ გინდა ბაწარი გადაღრღნა...
თუ გინდა იმედმა აგანთოს,
ძაღლები ყმუიან ხანდახან,
მგლები კი არ ყეფენ არასდროს...
გეში რომ აიღონ ნაგაზის...
თოვლში რომ შეაბან მარხილი,
პოეტი მიუბამთ ბაგაზე
გრიგალებს ერთგული ძაღლივით..
**
ეგ თვალები მზის ალერსით იმზირება,
ეს ტუჩები კვალს ტოვებენ მკერდზე.
მონატრება ვნების ფსკერზე იძირება,
დაკარგული ნეკნის მერე გეძებ...
ეს თითები ტუჩზე ჩამოსრიალდება,
ეს მკლავები მოგეხვევა მხრებზე,
ქალი ხარ და მონატრება ჰქვია ვნებას,
სიყვარული აღვიძებსო ვნებებს!
ვნების გამო შეუყვარდა ადამს ევა,
სიყვარული შეგვაერთებს რჩეულს...
ახლა რა დროს წასვლაა და გადარევა,
სად სცალია ათრთოლებულ სხეულს...
ეგ ტუჩები დღეს ბაგეზე დამადნება,
დამნებდება ხორბლისფერი მკერდი,
შენ ხარ ჩემი სიყვარულის გამართლება
და ყველაზე სასურველი მდედრი.*
**
ქალო სირცხვილია
შინ შედი........
ჰაერი ურცხვად გეხება და გლოკავს,
ქალო, ეგ ღიმილი, ჯოკონდასნაირი,
ვიღაცას ქუჩაში მოკლავს...
ნიავი გიწეწავს ფაფუკი თმის ღერებს,
ვნებამორეული გსინჯავს.....
ქალო, სირცხვილია,
ყელს როგორ იღერებს
მაგ სავსე გულ-მკერდში ჭინკა........
როგორ გსვამს ეშმაკი, ურქო და უკუდო,
ბადაგით პორსავსე ფინჯანს,
ქალო, სირცხვილია........
დახარე ქუთუთო,
შიშველი თვალები გიჩანს!.......
|
| |
|
|
