|
როინ აბუსელიძე
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 15:09 | Сообщение # 41 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ძველ ჯიხურთან რომ გადახვალ მესერს
და ხვდები ღამეს ზამთრის ასტრალზე,
იქ ნახავ –
წარსულს თუ როგორ თესავს
ერთი პატარა ნამონასტრალი.
ნახავ –
საფლავებს, არის სახლებიც,
მიმობნეული გუმბათის ჯვრები,
უყურებ ცას და ისე ახლოა,
ხვდები რომ ტაძარს ეჭირა მხრებით.
ქვები ორსულებს ჰგვანან და შუკა,
თითქოს ნაყოფად იმკიდეს მოცხარს
და ისე მინდა შემხვდეს მოძღვარი,
რომ მეტაფორას წავიღებ უკან...
მაგრამ სოფელი დაყრუვდა თითქოს
და ჭაჭანება ეძებს კაციშვილს,
აღარც სტუმარი არც მასპინძელი,
ემერდინზე რომ სუფრას გაგიშლის...
გადაუხურავს სოფელს წვიმის ცა
და მორჩილდება ამინდის მეფეს!
გამთენიისას ძაღლი ყივის და
შეღამებისას მამლები ყეფენ,
ყეფენ თავიანთ წარსულს, რომელიც
შემცირებული დარჩა ტირაჟით –
ხალხის!...
და სოფელს თუ რა მოელის,
წყდება ჩვენი და უფლის წინაშე,
მაგრამ რა გითხრათ, რით გაგახაროთ?
ვწერ და ამ სიტყვის ვხვდები თავდები –
პანთეონად რომ იქცეს სამყარო,
მე მაინც თქვენთან დავსაფლავდები!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 15:21 | Сообщение # 42 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გახსოვს ის წელი? ახალი წელი!
თოვა და თოვლის ფიფქები მეკვლედ,
რომ იხსენებდი ჩემს პირველ წერილს,
მღვრიე კოცონთან და ცეცხლის პეპლებს -
დაპენტილ თმაში გიქრობდა ქარი,
თმაში, პირველი თოვლით დაპენტილ,
მას შემდეგ ერთი გავიდა წელი
და კიდევ ერთი თოვლით დავბერდი.
თუმც ფიქრში გაცმევ დედოფლის კაბას
და დახუჭული თვალებით მღვიძავს,
ყელში მობჯენილ ცრემლივით ყლაპავს
ეს თოვლიც - კიბეს, აივანს, მიწას,
მაგრამ იმედი „ნეტავს“ და „იქნებს“
ძალად მიტოვებს ნერვებში, მოშლილ...
და სიცხიანი ბავშვივით ვიქნევ
გათოშილ ხელებს ამ პირველ თოვლში
და ვუსმენ ცის ხმას, შენს ხმას, ჩემს წერილს...
და მაგ სიცილსაც ზვავად მოწოლილს
და მაგონდება ახალი წელი,
ცეცხლის პეპლები, ჩვენ და კოცონი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 15:27 | Сообщение # 43 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ცას ვარსკვლავები დააქვს ეგზემად
ეგზომ და ღამეს თეთრი ფერი აქვს,
შენ ახლა ჩემი ყველა ლექსი ხარ,
რასაც დავწერ და დამიწერია.
მომავალს ორსულ დღეებს ვუნახავ,
არის ზედმეტი უკვე ხეტებაც,
შენ ახლა ჩემი ყველა სუნთქვა ხარ,
ხშირად ფილტვებში რომ არ მეტევა.
ტიხრავს ამინდი როგორც შერისხვა,
გაუცხოები თ ნაშენ იმ ტიხარ ს,
მაგრამ შენ ჩემი ყველა ნერვი ხარ,
რითიც მსურხარ და რითიც მინდიხარ.
ეს მარტი როგორც წესი მოხაზე,
კალენდარია დრო და ჯებირი,
ჩემი კოცნა კი შენს თეთრ ლოყაზე,
ჩნდება წითელა ბატონებივით.
როცა სუსტ ხელებს წელზე მომახვევ,
ძალგიძს რომ სუნთქვა ც ლექსად დათესო,
შენ ახლა ჩემი ერთი ცოლი ხარ,
მილიონ ქალზე ულამაზესო..
ცას ვარსკვლავები დააქვს ეგზემად
ეგზომ და ღამეს თეთრი ფერი აქვს,
შენ ახლა ჩემი ყველა ლექსი ხარ,
რასაც დავწერ და დამიწერია.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 15:30 | Сообщение # 44 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რა ქალი იყო და კი არა
რა გოგო იყო და ამბები,
პირველად რომ ჩამოიარა,
მეორედ რომ ჩამოიარა,
მესამედ -
მივხვდით რომ გავებით
მახეში,
ზაფხული, კაბები.
რა გოგო იყო და კი არა -
ქუჩას მოძრაობას უცვლიდა!
მახსოვს რომ გვიყვარდა ზიარად,
ლექსებსაც ზიარად ვუძღვნიდით,
ვუძღვნიდით, სიმღერებს, ბაიათს,
ყვავილთა ეპოქაც მოვკრიფეთ,
სიტყვა მაგ გოგოზე - "კაია"
თვით სიტყვას ჩუქნიდა კომპლიმენტს.
რა ქალი იყო და გოგონა,
ჟრჟოლებით - თმებიდან - ნეკამდი,
გვინდოდა!... - და საკენს როგორაც
სიზმრებში მის კერტებს ვკენკავდით
და ზამთრის ქუჩებში გათოშილთ,
მიკვირს თუ როგორ არ მოგვწყინდა,
ის გოგო ჩვენს სადარბაზოში
სულ სხვებს და
სულ სხვებს
რომ კოცნიდა.
რა გოგო იყო და რა ქალი,
როგორ გვაოცებდა - მაოცებს,
ჩვენ ჩვენი ბავშვობა დავკალით,
ოცნებების სასაკლაოზე...
წლები თუ გასულა ათობით, -
იმედი იმედად გამოგვყვა
და შემდეგ ვუცქერდით გათხოვილს,
ვიტრინის გაღმა და გამოღმა.
ბოლოს კი ჭორებად აგორდა
ლექსები, სიმღერა, პიარი -
ნეტავ ჩვენს ქუჩაზე ამ გოგოს
საერთოდ არ ჩამოეარა.
პირველად მან ჩამოიარა
და მაშინ მივხვდით რომ გავებით
რა ქალი იყო და კი არა
რა გოგო იყო და... ამბები!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 15:50 | Сообщение # 45 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სულში გამყმუის
ქარი აშარი,
და მზერა ისევ
შხამში იწება,
დავრჩი ერთი კლდის
ფინჩხა–ნაშალი
და ერთი ლექსის
შეკოწიწება...
გუმანით ვეძებ
ბოლო საბუდარს,
კართან მიბია
ხსოვნა მსახურად...
და ვწვალობ ასე –
კუბოს, საკუთარს,
საკუთარ ხელით
ვარგებ სახურავს...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:10 | Сообщение # 46 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნენე ისე ფაშფაშებს ოდა ორთქლში გახვია,
თეთრი ადგას ალიონს და იღვიძებს მამალი,
დილას რაღაც სხვაგვარი გათენება ატყვია,
მჭადზე ჯვარი წითლდება ძირძველი და ალალი.
მოტეხილი დიდნენეც წელში ისე გასწორდა,
იფიქრებდა ინსანი რომ ცა ქუდად ეხურა,
პაპა როცა ტაბლაზე ციცრის კვერცხებს აწყობდა,
მაშინ ბაბას მეჩეთში წასვლა ეუხერხულა...
თენდებოდა საოცრად - გაღმა ყანა ყვაოდა,
ნალიაზე ეკიდა ფიჩხი-ფუტის ხელჩანთა,
ხოლო ღელე გამოღმა მდინარესთან დაობდა
და კლდეების კატარში ვარდისფერი მზე ჩანდა.
პაპამ ოდის სასარკმლეს ფარდა ჩამოაფარა,
მერე კარი ჩაკლიტა და ბუხართან მივიდა,
ნენემ კვერცხი წითელი ტალიკებზე გაშალა,
ჯვარი გამოისახა, დაჯდა და აქვითინდა.
აუხსნელი რჩებოდა ირგვლივ ჩემთვის ყოველი,
ახლაც თვალწინ მიდგება ნენე როგორ ტიროდა,
ასე ჩვენი ოდიდან თენდებოდა სოფელი
და ყოველ წელს აღდგომა ასე შემოდიოდა.
ნენე ისე ფაშფაშებს ოდა ორთქლში გახვია,
თეთრი ადგას ალიონს და იღვიძებს მამალი,
დილას რაღაც სხვაგვარი გათენება ატყვია,
მჭადზე ჯვარი წითლდება ძირძველი და ალალი.
მოტეხილი დიდნენეც წელში ისე გასწორდა,
იფიქრებდა ინსანი რომ ცა ქუდად ეხურა,
პაპა როცა ტაბლაზე ციცრის კვერცხებს აწყობდა,
მაშინ ბაბას მეჩეთში წასვლა ეუხერხულა...
თენდებოდა საოცრად - გაღმა ყანა ყვაოდა,
ნალიაზე ეკიდა ფიჩხი-ფუტის ხელჩანთა,
ხოლო ღელე გამოღმა მდინარესთან დაობდა
და კლდეების კატარში ვარდისფერი მზე ჩანდა.
პაპამ ოდის სასარკმლეს ფარდა ჩამოაფარა,
მერე კარი ჩაკლიტა და ბუხართან მივიდა,
ნენემ კვერცხი წითელი ტალიკებზე გაშალა,
ჯვარი გამოისახა, დაჯდა და აქვითინდა.
აუხსნელი რჩებოდა ირგვლივ ჩემთვის ყოველი,
ახლაც თვალწინ მიდგება ნენე როგორ ტიროდა,
ასე ჩვენი ოდიდან თენდებოდა სოფელი
და ყოველ წელს აღდგომა ასე შემოდიოდა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:17 | Сообщение # 47 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კიდევ ერთხელ მიამბე
გურჯისტანზე ეფენდი,
რატომ მღერის ყარდაში
ცრემლიანად,,ჯილველოს"?
გუშინ შეღამებამდინ,
ჭოროხთან რომ გევედი,
ტაიას ხმა გევგონე,
აგზენ ბავშვებს ჰყიდდნენო.
ყოველ დილით ბაბაი,
რატომ გასცქერს ჩრდილოეთს?
რატომ ახლავს ამ სურათს
ნენეს ცრემლი ალალი?
ანდაც ყველა საღამოს,
მაინც რომც არ გინდოდეს,
,,სულიკოს" რომ მღერობენ,
რატომ მბურძგლავს ბალანი?
გურჯისტანი შორსაა?
იქ რატომ არ ვბრუნდებით?
ფეხით ჩავალთ იქამდის? -
მომიყევი ეფენდი,
რატომ არ დამასწავლი,
ასე რატომ ჩუმდები?
ნეტა გზები ვიცოდე
მარტოც მოვაფერებდი.
დავიბენი ეფენდი,
ვინ ვართ - ან ვინ ვიყავით?
მოდი დღესვე წავიდეთ,
იქნებ კიდეც გველიან,
ბავშვობაში ემიას
გორასთან რომ მივყავდი,
მებნეოდა - გახსოვდეს -
ამის მიღმა ჩვენია...
კიდევ ერთხელ მიამბე,
გურჯისტანზე ეფენდი, -
ისევ იმეორებდა -
ბიჭი ტაო-კლარჯელი
და უსმენდა უსიტყვოდ,
ცრემლიანი თვალებით,
თურქ ეფენდის სამოსში
ოთხმოცი წლის ქართველი!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:30 | Сообщение # 48 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და ქალაქების შემცირებულტერიტორიას
უკვე კოცნამდე,
სურვილები მოაქვს
შვილების,
სხეულში ნერვიც აღარ დამრჩა
დაუტბორავი,
შენი ნდომებით,
განცდითა და
ფერმიხდილებით.
ვგავარ ჩრდილში მდგარ შეყვარებულ
პოეტ-ოფიცერს,
ვანხორციელებ მოძრაობას პარალიზებულ,
დიაგნოზში კი უმეტესად
ჰემოგლობინზე,
შენს მონატრებას აჩვენებენ
ანალიზები...
ჩვენ რომ ვჩერდებით მერე ქუჩა დადის
ხმაურით,
მშიერი მზერით გვიცქერიან
იეზიდები,
მატარებელი დაიძრა და
მე შენს აურას,
დღეს თბილისადან ბათუმისკენ
მივეზიდები.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:34 | Сообщение # 49 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩემს მერის ახლა ჰქვია მარია,მტრედი დაფრინავს ფრაგმენტ ფრაგმენტ და
თუ გგონია რომ ღმერთი მკვდარია,
მაშინ უბრალოდ ლექსი აღმერთე.
ნახე შემოაქვს დილა აისორს,
იზმორებიან გარეთ ვერხვები,
ქალაქიც ხალხით ისე გაივსო,
რომ გადამყლაპა ქუჩამ შემთხვევით.
ღმერთის სუნი აქვთ ახლა გუმბათებს
და ხალხის სუნით სუნთქავს ტაძარი,
უხერხულია პოეტს უყვარდე,
ლექსი სხეულში თუ არ გაცარი.
თითო კოცნა და თითო ვარსკვლავი,
აკლდება ღამეს, დღეს და გარედან,
ჩანს თითქოს გული გრძნობას ასრულებს
და გარდატეხის ასაკს პლანეტა.
მტრედი დაფრინავს ფრაგმენტ ფრაგმენტ და
ჩემს მერის ახლა ჰქვია მარია,
შენ კი უბრალოდ ლექსი აღმერთე,
თუ გგონია რომ ღმერთი მკვდარია!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:46 | Сообщение # 50 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| საქართველოში – ფეხზე იკიდებსლექსებს!... – ისეა მასა
და ათ ცალ ცოცხალ პოეტს იყიდი
მკვდარი პოეტის ფასად.
გაგეცინება, დროა – არტისტი,
გემოვნებაა – ზერო,
რაღა ერისთვის, რაღა ხალხისთვის
უფლისთვის უნდა წერო.
უწიგნურობის არსით მიქონილ
დღეებს დაუდგეს ერა,
რაღა სტოროფის და რაღა სტრიქონის
ტელევიზიის სჯერათ.
ძველი თაობის ახალ თაობას,
აღარაფერი ესმის,
ტერენტიში და გალაკტიონში
შემოუღობავს ლექსი.
ახლაც წარსულში დადის დრო მისი,
ჩემო ხალხო და ერო,
რაღა შენთვის და რა თაობისთვის,
თავისთვის უნდა წერონ –
იმათმა ვისაც ხანა თაროზე
შეინახავს და ტოვებს,
ანადგურებ და აბარბაროსებ
ღმერთში დათესილ პოეტს –
ჩემო ქვეყანავ... და თუ გარეგან
სახეს შეიცვლი ადრე,
ცოცხალ პოეტებს საღიარებლად –
სიკვდილს ნუ მოანატრებ!...
|
| |
|
|
