|
როინ აბუსელიძე
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:54 | Сообщение # 51 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| აცრემლებული თვალებით ვხედავ,წელში მოხრილ და მოხუც შუახევს,
შემდეგ ცრემლებში ამოდის მზე და
მზიდან ჩამოდის დაბლა – შუადღე.
ცარიელდება სოფლებიც დრო და
დრო. მიაქვთ ქარებს ძველი სიზმრები,
მეც ამ წყეული ქარივით ვშფოთავ,
ვდგავარ ნისლში და ნისლით ვივსები.
ეს ცა სხვა ცაა ღრუბლის გარეშე,
ოქტომბრის ნოტებს უკრავს კრამიტი,
ყურს ვუგდებ წვიმას და სისხლძარღვებში –
სისხლის მაგიერ ლექსი დამიდის.
უახლოვდება სხეული – ზეკარს,
ბორგავს სული და მზეა თანმხლები,
თითქოს დრო სოფელს ნელ-ნელა კენკავს
და მარცვლებივით ჩანან სახლები.
მივდივარ და კვლავ როდისღა ვნახავ,
ამ სოფლებს, ამ მთებს, ამ ტყეებს – მორიგ..
და მრჩება გული ძველსა და ახალ
შუახევსა და შუახევს შორის
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 17:56 | Сообщение # 52 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იანვარს ექვსი რიცხვი მიკვნიტაწამმა, წევხარ და გიცქერ სიცხიანს,
საკუთარ სიკვდილს ვიხდი შიგნიდან
და სულზე შენი სუნთქვა მიცხია.
სიცივეს ხშირი ხვნეშით აკავებ,
ვერ უმკლავდები ღამეს _ მიზანთროპს
და ჩახუტებით გინდა კანკალი
ორგანიზმიდან გამოგიზამთრო...
მე კი ჩემში ვარ ისე ჯიუტად,
რომ შენს სიყვარულს ვატარებ დღემდე
და ვყლაპავ ცრემლებს როგორც იუდა,
იესო ქრისტეს გაყიდვის შემდეგ -
რადგან სხვაგვარად სამგლოვიარო,
ჩვენთვის ახალი წელი - იყო წელს,
ღიად ვიტოვებ გულის იარას,
შიგნით გაწვენ და მერე ვიხორცებ.
სულშიც მრავალი ბოღმა გავცერი,
როგორც წარსულის ზერელე ჭორი,
მიგნებასავით ვდგავარ დაწერილ
და არდაწერილ სტრიქონებს შორის.
სადაც მიყვარხარ ასე მარტივად,
ასე რთული და ასე მარტივი
და თოვლი ტირის როგორც სატირა
და მზეც ამოდის თითქოს სატირით -
ამ შობის დილით ნინო, იმდენად...
რომ გამთენიაც ისე მომწყინდა,
საკუთარ ლექსებს სულში მივდენი
და ამოხტომას ვცდილობ ხორციდან!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 18:06 | Сообщение # 53 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შეხედა და თვალებში ზეცა გადაიწერაქალმა, შემდეგ ქალაქი აედევნა ვნებიანს,
ვუყურებდი ფანჯრიდან, ხოლო ახლა ისე ვარ
უკვე - გადარჩებასაც - რომ არ ეკითხებიან
ჩვენი დები ექიმებს... თოვდა გადაუღებლად,
თოვდა გაგიჟებად და თოვდა შეუჩერებლივ,
ღამემ ქალაქს პროფილი თეთრად გადაუღება
და ხეებზე კვდებოდნენ ფანტელების ბგერები.
მეორე დღეს ქუჩები მოძრაობდნენ ჭორითურთ,
(მეც ვფიქრობდი) წინა დღე გვქონდა ყველას მიზეზად,
ნეტავ უფრო ლამაზი წუხელ იყო თოვლი თუ,
ქალი დილით თვალებში ცა რომ გადაიწერა?!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 18:08 | Сообщение # 54 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შენს ბაღში კალებს დაეწყოთ წოლა,ჩემი კი მხოლოდ მიმოზებს იტევს,
იმოსავ ვხედავ, უფრო ამ ბოლოს,
სინდისის ძაფით მოქსოვილ სვიტერს.
შენს მთვარეს ღრუბლის მანტია მოსავს,
ჩემსას კი ღრუბლის მანტია ქენჯნის,
ფეხმძიმე ქალის იგუებ პოზას
და თვალს ადევნებ ლექსების მეჯლისს,
რომელიც ჩემი ლექსები არის,
რომელიც მხოლოდ ლექსები არის
და შენს პატარა მუცელთან ერთად,
იზრდება ჩემი მსუბუქი ჯვარი.
ამ ბოლოს ასე მიხდება წერა,
იძინებ ჩემი კუთვნილი ძილით,
გძინავს და ვიცი სიზმარშიც გჯერა,
ჩვენ ვართ ყველაზე მაგარი წყვილი -
ის ძველი ლექსიც ამ ფრაზის არსით,
შენია თუმცა შენამდე მქონდა
და ასე მინდა გაჩუქო მარსიც,
რომ გამოირჩე პოეტის ცოლთა -
შორის და კალებს კვირტების სოლო
ეწყებათ შენ კი ორ სხეულს იტევ,
იმოსავ თანაც, უფრო ამ ბოლოს,
სინდისის ძაფით მოქსოვილ სვიტერს
და არ ივიწყებ მხოლოდ და მხოლოდ,
რომ ისევ ისე გიყვარვარ კიდევ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 20:27 | Сообщение # 55 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იცი, ხშირად მიფიქრია:რა მოხდება
ერთ საღამოსაც
ზღვაზე რომ ერთად წავიდეთ,
მე დავჯდე შენს წინ,
ზღვას ზურგი შევაქციო,
შენ უცქერდე ჰორიზონტს
და მზის ჩასვლას მაგ თვალებში ველოდებოდე?
მე მიფიქრია...
.
შენი წუთები სხვების წლებზე ბევრად ძვირი ღირს,
გადაშლილია ხომალდების ვრცელი ტაიგა,
მე კი სათქმელი შემრჩენია ისე ირიბი,
ლექსის გარეშე რთულია რომ რამე გაიგო.
ბინდდება, ქრება დროებითი ხაზი, ბილიკი,
ამღვრეულ ღელვას ჰორიზონტზე მიაქვს ნავები,
მზის ჩასვლის შემდეგ შენი მზერაც ისე თბილია,
ზღვაში კი არა მაგ თვალებში ვიბანავებდი.
სხეულშიც მეტი სიცხეა და მეტი ზეიმი,
ვიდრე ნაპირზე, ვიდრე ადრე, ვიდრე - ვიდრემდი
და როგორც ზღვაში მოტივტივე მეთევზეები
ითმენენ ლოდინს, გეფიცები ისე გითმენდი.
ვიცვლიდი ნიღბებს, იღვრებოდა ტალღის არია,
(თითო ნიღაბი გწამდეს ყველას გამოუჩარხავს)
მაგრამ მე ბედმა დამარწმუნა - უფრო მწარეა
ნიღბების მიღმა რომ გიყვარს და... რომ არ უყვარხარ!
იქნებ აღარ ღირს სიყვარულზე თავის შეწირვა?!
ქარს ვატან სიტყვებს ამიტომაც ქარის დინებით,
წუხელ გფიქრობდი და იმდენ ხანს არ ჩამეძინა
შენ რომ გცოდნოდა ალბათ არც შენ ჩაიძინებდი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 06.06.2016, 20:28 | Сообщение # 56 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შენდობას ვითხოვ, ჩემო ღმერთო! ასე სახალხოდ,რამეთუ ლოცვა დაგაკელი ბოლო წელია,
რამეთუ მინდა ის ცოდვები ახლა გავალღვო,
რომლებსაც ვიცი რომ შენდობა არ უწერიათ.
შენდობას ვითხოვ, საქართველოვ! შენი ამაგი
უსაშველოა, შემოგწირავ მორიგ დითირამბს,
მახსოვს პოეტი ერთ საღამოს როგორ დამარქვი
და ისიც მახსოვს მას შემდეგ რომ ფეხზე გკიდივარ.
შენდობას ვითხოვ, მამაჩემო! სულში შემიძვრა
ცოდვის მახრა და მოეკიდო იქნებ გაგებით,
შენდობას ვითხოვ – იმის გამო – იმ დღეს ჩემი ძმა
რომ არა ალბათ შენს საფლავსაც ვერ მოვაგნებდი.
შენდობას ვითხოვ, ჩემო შვილო! სრულდება მარტი,
სრულდება ყველა ტყუილი და გიცქერ იღბლიანს,
შენდობას ვითხოვ, ვინაიდან ლექსების გარდა,
შენთვის არაფრის დატოვება არ შემიძლია.
საკუთარ თავსაც ტაძრისაკენ ისე მივდენი,
თითქოს გზა და გზა ვალაგებდე სულის ჩემოდანს
და გწამდეს ღმერთო არცერთ ცოდვას არ ჩავიდენდი,
შენდობის თხოვნა ასე რთული თუ იქნებოდა!...
|
| |
|
|
