|
ზურა გორგილაძე
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 01.08.2012, 01:12 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ერთხელ...
ცოტა ინფანტის, ცოტა არტისტის,
ცოტა თვალთმაქცის, გულგრილის ცოტაც,
მღერი სევდისთვის, მღერი დარდისთვის,
სიყვარულისთვის მღერი და სცოდავ...
ალბათ ნატიფი, ალბათ აზიზი,
გადაზნექილი ვნებებში ოდნავ,
მღერი ბრბოსათვის და დარბაზისთვის,
შენს სიყვარულზეც იმღერე ცოტა.
ეს იყო ერთხელ, იდგა დაფნისი
და სიყვარულის გენიით ძრწოდა,
დაჯექი სადმე შენი თავისთვის,
შენი გულისთვის იმღერე ცოტაც...
ეს ყვავილები ეს შუქფენობა,
ერთფეროვნებას შესკვნილი ყელი,
რა ეშველება მის გულწრფელობას,
ვინც სიყვარულზე ყოველდღე მღერის.
ან ვინ მოძებნის იმ ცრემლს, იმ ფერებს,
ქალში დაკარგულ სიკეთეს ბავშვის,
შენ სიყვარულზე ერთხელ იმღერე
და რა მართალი იყავი მაშინ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 20:58 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ძველი გაკვეთილები ექსკლიუზივი
რომ მსახურებ, – ვის მსახურებ,
ვის ტახტს ვარცხნი, ვის სოფელში წვები...
უპირველეს! – უნდილაძე გაიხსენე,
უნდილაძის უპატრონო ძვლები.
ჩანგის მეფე გაიხსენე!
ჩალმის ფარფლი თავსამკაულს ზედან,
სპარსის ენით გაბანგული მღერალობა,
და... ისპაჰანს დაგლეჯილი დედა.
მოურავიც გაიხსენე!
გულმძვინვარე ხმალ-ხაფი და კვერთხი,
დაცამხობილ ტახტებსა და სატახტოებს,
შაჰს და ხონთქარს რომ უფენდა ფერხთით.
გაიხსენე! – მაშრიყიდან მაღრიბამდე
ახვეტილი ალაფიც და ღალაც,
ზურგში დანა, ყმობასა და ერთგულებას,
შვილის თავი, _ უზენაეს ღალატს.
ყველაფერი ამოყარეს...
პატივის და პატიების ღირსი,
მაცოდინე! – რომელ ქართველს დაუფასდა
უღელი და სამსახური სხვისი.
მტრისას! მტრისას! რაც წაჰკიდეს,
რაც დამართეს! – ძმავ, შვილო და მამავ,
სხვის თეოზე აყეფებულ მგელ-ქოფაკებს,
სხვის ყოფაზე აყივლებულ მამალს.
სადროშოებს, სამრეკლოებს, საფიხვნოებს,
სისხლს აკლია! – ლხინად ვარ თუ მიჭირს,
სხვის ღორძინს და ძლიერებას გადაკლული,
შვილთა ჩვენთა სახსარიც და ნიჭიც.
კარგად გაისიგრძეგანე! –
შენი გმირიც, შენი ურჩიც, მხდალიც...
რას ეტყვიან თავმომწონე თაობები
ერთ ჩექმაში დაბერებულ სტალინს.
რაღა დროის... დამტვრევიათ რქები ხარებს,
სხვის უღელში და გუთანში ნაბამთ
უპირველეს! – შენს ქვეყანას მოუარე,
დამბადებელს ემსახურე, ბაბა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 20:59 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ხატიმამული
ხალა!... ეს ჩემი ხატიმამული,
ლოდზე ჯვარი და მზე,
გზებზე ატმების აბდგიალება
კვირტში ჩიტების რძე.
ვენახის ბური და მხურვალება
გადაბუგული მთებს,
ჩემი წინაპრის ცხელი თვალებით
გამგელებული მდევს.
კლდეებზე ლღვება მღვრიე ჯაჭვები
კორდებს სიმწვანე სწვავს
და გულფოთოლას ციცქნა ჭაჭვები
მე მიგროვებენ ცას.
ქარის საქროლის ლურჯი კლდეკარი,
ბალღურ სიწმინდეს მთხოვს,
ქუსლში ამ ღელის ღვივის ეკალი,
სულში ვაშლები თოვს.
იქ, საფორჩხელას ჩონჩხლო ჯაგებში
ხვართქლი ხვართქალებს სულ,
გულს გადავარდნილს სიყრმის ბანგებში
ჩემთან მორბენა სურს...
მაგრამ შორია... ო რა შორია
ის გულიცა და დღეც,
მაინც, შენს იქით არ მიცხოვრია,
ჩემო სურნალას ტყევ.
რა დრო გასულა... მაინც იმ დღეთა
მნათლავს წმინდანი ცა,
თავი მეხუთე კლასში მგონია
და ერთ შავრახტას ვჭამ.
მემედ ბატონის თბილი თითები
ყურებს მაღლეტენ კვლავ,
ახლაც ალგებრის გაკვეთილი მაქვს
და უნიჭობა მკლავს!
ლაშეს ღელეში ისევ ნისლია
და გამოფრენა მზის,
სადალაქოსთან ხუსნი ბიძია
ისევ ისეთი ზის.
კახიძეების მჭახე ვაშლები
ისევ მკვეთავენ კბილს,
ვიხსენებ ცრემლით და გაბავშვებით
ტკბილს, მწარესა და ტკბილს.
ოჰ, თქვენთან დარჩა ჩემი ბავშვობა
სულ პირტიტველი წლის
და, სამუდამოდ გადადებული
ბოლო გამოცდა ძმის.
მემედ ბატონის თეთრო თითებო,
მომიალერსეთ კვლავ,
ახლაც ალგებრის გაკვეთილი მაქვს
და უნიჭობა მკლავს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:02 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მუზა
გძაგს ფუშტი და ფინაჩი,
ფრანტები თუ დენდები,
შეგყავს ღამე ბინაში,
ჯდები და სულ თენდები...
შეხე
უდაბურეს ბურანებში შემხვევ
და მძვინვარე მყუდროებით მართობ,
ეს ქალწულიც პოეტია - შეხე...
შევხედე და ქალი იყო მარტო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:02 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შუახევური სახუმარო
სევფომ თქვა, - ხიმშიაშვილის, -
ქალი სიზმარში მკოცნდა,
იმდენს მკოცნიდა მოცლილი,
კიღამ კოცნები მომწყინდა,
გულბალანი ხომ მომრუჯა,
ბაგე-ტუჩი ხომ მომცვითა,
ეგ დაფეხვილი ნამსხვანი,
ერთიან ამიღორძინდა.
მაგრამ რა!..
გამომეღვიძა
და ჯავრი გამიორწილდა,
ძველ სექვზე ვეგდე ძმობილო,
ბალახბულახის ძონძითა,
რომლი ხიმშიაშვილის, -
ქალი პირსავსე ძოწითა,
რომლი ხიმშიაშვილის, -
ქალი, ჩინჩხვარი კოცნითა,
რომლი ხიმშიაშვილის, -
ჩემი მწეწდა და მძოძნიდა,
- ადექ!... შე ბერთემბელაო,
ამოსაგდებო კორძითა!
ვდგავარ და ხევხურს ჩავძახი,
აყვავებული ბორცვიდან,
გავძახი მთებს და სათიბებს,
ჩემი ჯან-ღონით მორცხვითა,
აღარ მაქვს თავის იმედი,
ეჰ, სიბერესთან მივედი,
თვარა ერთ ქალზე რა დამტევს,
იმღამინდელი კოცნითა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:03 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შემოდგომის სერენადა
ვინ რა იცის, ეს ასაკი
რა სასწაულს მომიტანს,
ღმერთო ჩემო!
დედავ ღმერთო!
სიყვარული მომინდა.
გამოვშორდი გაზაფხულებს,
მადლიანს, თუ ცოდვიანს,
შემოდგომას
სხვანაირი
აყვავება
სცოდნია...
სხვანაირად ზეობს იგი, სხვა ბანგით და ტრფობითა,
და მეც!... შემოდგომისფერი აყვავება მომინდა.
სულში რაღაც შორეული, შუქი გადაფოფინდა,
კაი ქალი მომენატრა, - სიყვარული მომინდა.
მშვენიერი მომენატრა, - ისე ჩემთვის იჩქითად,
ლამაზი და ხოშფანდურა აგერ რამდენიც გინდა...
არ გამოდის არაფერი ამ ამღვრეულ თრობიდან,
მოკამკამე ღვინისფერი სიყვარული მომინდა!...
არც არავინ არ ბრუნდება ერთგულების ომიდან,
დალახვრული ციხისფერი სიყვარული მომინდა.
დალახვრული დანაღმული ისე ჩემთვის იჩქითად,
თორემ ქევქევ წმაქაწმუქი, აგერ რამდენიც გინდა.
ვაი სულო! ბრმა ვნებები გამიკეთილშობილდა,
სულ სხვის სანთელს ვეჩურჩულე, შენს ვარსკვლავზე შობილმა,
განმგებელმა სასთუმალთან სულ სხვა ტაბლა მომიდგა,
სიყვარულით გამწარება! - გამგზავრება მომინდა.
ნეტავ ვინ ხარ! ვინაც ხვალე, ამ დიდებას მომიტან,
ღმერთო ჩემო!
სასიკვდილე
სიყვარული მომინდა!
გამოვშორდი გაზაფხულებს მადლიანს, თუ ცოდვიანს,
შემოდგომას
სხვანაირი
აყვავება სცოდნია...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:04 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქეთის
ლექსებს ნამით და ჟრუანტელით ხომ ვეღარ ვკაზმავ,
ხომ მივეკედლე მყუდროებას ცრუსა და კეთილს,
ხომ გადავცილდი ყელღერღეტა პოეტის ასაკს,
მაგრამ გრძელდება სიყვარულის ასაკი ქეთი.
ხსოვნაში ჩუმად გაჩქამდება ცდუნების რაზა,
მთრთოლარე ნაბიჯს დაეცემა სინათლის წვეთი,
შენც გადასცილდი ჯულიეტას მჩქეფარე ასაკს,
მაგრამ ბოვარის სიყვარული გრძელდება ქეთი.
ყველა დროს მისი პრინცესა და პოეტი ჰყავდა,
მისი შნო, მისი ბრწყინვალება და უფრო მეტი,
შენ დგახარ ირმის ტუჩჩაწობილ ბინულის თავთან,
ჩემი მდინარე ნაპრალებში იმსხვრევა ქეთი.
რა დამრჩა!... უნდა გეზვარაკო ვარსებობ ვიდრე,
შენ ალბათ შენსას მიუბოძებ შენს რჩეულ რაინდს,
პოეტებს მუდამ მშვენიერი ქალები სჯიდნენ,
საქართველოში მხოლოდ და მაინც...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:04 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქალის განა მოტყუება
რაც არ უნდა ბრმა ვნებების ნათელ ალზე იწვოდე,
ვნებებს ნუ დაედევნები, ქალი უნდა იცოდე!
თუ უნაზეს ცბიერებით გულის სწორი გიწოდეს,
გქონდეს მამრის ძლიერება , ქალი უნდა იცოდე!
ბზინავს. მაგრამ ნება-ნება,მზეზე სკდება ყავარი,
ქალის განა მოტყუება?-მოგებაა მთავარი.
ასავსავებს ბრბო შავ ხელებს, მიეთით და მოეთით,
ქალი რჩეულ სისულელეს უჩუმდება ყოველთვის.
დაივიწყე თუ ოდესმე მისგან რამე გტკენია,
ქალმა უნდა გააჩაღოს კერიაც და გენიაც.
ქალმა უნდა შეაშვენოს ვინც სიზმარში ბოროტობს,
ქალმა უნდა დაგვცინოს და დაგვიტიროს ბოლო დროს.
თუ უნაზეს ცბიერებით გულის სწორი გიწოდეს,
გქონდეს მამრის ძლიერება, ქალი უნდა იცოდე!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:05 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქალი, სამლოცველო...
დაცხრა ყვავილთა და ფერთა ბატალია,
ახლა ველთაშიგან ქარნი კრიახობენ,
რაღაც... მდიდრობის და ძარცვის ბადალია,
ქალთან სიცოცხლე და ქალთან სიახლოვე.
რა ვქნა, ვერ ვიყავი ბრგე და ახოვანი
და სულ ვაღმერთებდი ამ წვას, ამ იარებს,
ქალი სამლოცველო, მაღალთაღოვანი,
მაინც მლოცველების ერთად გავიარე.
ქალთან ვერ ვიგლოვე ჩემი მარტოობა,
ქალტან ვერ გავძეხი ჩემი მარტოობით,
მუდამ შორეული ვნება მპატრონობდა,
მუდამ შორეულის სურვილს ვპატრონობდი.
ვიცი, უღმერთობა ღმერთსაც უხარია,
მაგრამ ამნაირი? მაგრამ ამოდენი?
ისე შეშლილია ჩემი მწუხარება
ეჭვის ტყეებიდან ვის არ გამოდენის.
ღმერთო დიდებულო მოვედ აღსარებად,
ამ ბრმა აგონიით ალბათ განგებ მცდიდი,
ისე ძვირფასია ჩემი გამწარება,
არცერთ სიხარულში რომ არ გაგიცვლიდი.
დაცხრა ყვავილთა და ფერთა ბატალია,
ახლა ველთაშიგან ქარნი კრიახობენ,
რაღაც... მდიდრობის და ძარცვის ბადალია,
ქალთან სიცოცხლე და ქალთან სიახლოვე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 21.09.2012, 21:06 | Сообщение # 40 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სულხან-საბა
არც არაკს ჰგავს და არც ზღაპარს...
დამიდგება თვალწინ მკაცრი,
ქრისტესავით ნაგვემი და ნაწამები ქართველკაცი.
ღონიანი,
ღვედიანი,
კვეთიანი სიტყვის ღმერთი,
სამრეკლო თუ ბალავარი, ოშკისა და ალავერდის.
მოგიზგიზე ბუხარივით მომაცხუნებს მისი წვერი,
მისი კალმის ფრთა დიადი გუთნეულში გუგულს მიაქვს,
მესმის მისი სუნთქვა ცხელი
თუ ზარების გუგუნია.
დამიდგება თვალწინ მკაცრი,
ღვთაებრივი ბერიკაცი.
ვინც ბედდამწვარ საქართველოს ბედისათვის იქმნა ალალ,
ვინც ამიცრა სულში ვაზი
და ქურდობა დამაბრალა.
"განმძარცვესო აჭარაში"...
ჭოროხივით იხუვლე და იგუგუნე დიდო პაპავ,
მე საავდრო ღრუბელივით დაძენძილი ვიყავ მაშინ
და მიზგითი მიბნელებდა ხატის ღიმილს, ქოხის ლამპარს.
ეს ამბავი არ ჰგავს ზღაპარს...
წინაპართა ძვლების ფერფლი გავატანე ნიავს განა?!
მე გაგქურდე სულხან-საბავ,
რომ დამეცვა "იავნანა"
რომ დამეცვა ვარდოვნანა და ლეჩაქი ქართველ დედის,
შენს ხურჯინთან მომყვა მაშინ სუნი ხმლის და სუნი დენთის,
დავივიწყე მაშინ ღმერთიც
და სირცხვილიც დავივიწყე,
ქართველობას, შე ღმერთკაცო,
ამ ქურდობის შემდეგ ვიწყებ.
ტრიალებდა სისხლი ბუღი
და მარჭობდნენ სულში ისლამს,
სწორედ მაშინ მოგვარდი და, -
წიგნი "სიბრძნე სიცრუისა"
მოგვარდი და გამოგტაცე, შევერიე მწუხრის ჭალებს,
სიბრძნე მამულს დავურიგე და სიცრუე დღემდე ვმალე.
ბედბრდღვიალა საქართველოვ!
დე,იცოდე რომ ვარ ქურდი,
რომ მოვტაცე სულხან-საბას მისი სიტყვის იაგუნდი,
რომ მოვპარე სულხან-საბას აურწყავი მარგალიტი,
რომ სხვებს ეგრძნოთ და
ეტირათ ეს უღმერთო მაგალითი,
რომ დღეისთვის მეთქვა რიხით,
სისხლით ხორცით ქართველი ვარ,
რომ საკუთარ მნათედ დავთქვი ბედისაგან გათელილმა, -
და წასულმა ხალხში ზღაპრად,
დათოვლილი,
დასეტყვილი,
დამეხილი სულხან-საბა.
ერთი ახლა გაიარე სვებედნიერ აჭარაში,
დაიყურსა ის ვენახი ურჯულომ რომ აჭრა მაშინ.
და ხარდანზე ხავერდივით ნაწნავების არის მტვრევა,
მეზობელის გოგოსავით გაუშავდა თვალი მტევანს,
ქვევრში - ღვინო,
გულში შენი სიყვარული არ ეტევა.
ჩადრმოხდილი აჭარელი
შენს ზღაპრებში დაშლის დალალს,
მომესტუმრე,
როგორ ფიქრობ, კვლავ მოგპარავ რასმე განა?!
მიწას ტუჩი რომ დაადო, ვარდის მეტი რა აგყვება
მინდა ხალხში გაგიტაცო, ზღაპრებად და არაკებად.
და მისმენდა სულხან-საბა,
ასე ამაყს ასე გულდიდს,
ყელს ღილკილო შემოასკდა,
მოიჩრდილა ხელი წუთით,
მერე ერთხმად აგუგუნდა:
- შვილო!... ჩემი მზის და ბუდის,
ალალ, შენზე ქართველობა,
ალალ, შენზე რომ ხარ ქურდი,
ალალ, შენზე ჩემი სიტყვის,
მარგალიტიც, იაგუნდიც...
დე, გიკურთხოს მხარე მთელი
ამ მიწამ და სუფთა ცამან,
მომეხუტე,
შენ ქურდობა გაპატია სულხან-საბამ!
|
| |
|
|
