|
ზურა გორგილაძე
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:40 | Сообщение # 1 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნენემ დიმინიშნა ქალი
ცაში ვაზი აყვავილდა,
ეზო-კარში ქვიშნა ბალი,
მეც ღერივით შევღერღეტდი,
ნენემ დიმინიშნა ქალი.
ხე-კატრებში მოფთქიალე,
სიყვარულს თუ ნიშნავს ქარი,
ჭვავტოტაი და ალვისტანაი,
ნენემ დიმინიშნა ქალი.
ნამბულიდან შემომბღავის
შუბლიკვერაი ნისახარი,
- თუ ბიჭი ხარ წამოდი და
ჩემთან ერთად ქვიშაც ხანი!
- ვერა ჩემო შუბლიკვერავ,
სხვა პერანგში მიჩანს მხარი,
ქორწილამდე სული მშპება,
ნენემ დიმინიშნა ქალი,
გულბალანი მერუჯება,
ვერ ჩააქრობს დღვანის წყალიც,
ქორწილამდე თუ გავთავდი,
ნენი!... რაღათ მინდა ქალი.
ნენემ ერთი შეფაშფაშდა,
მზიებით გეივსო თვალი,
დიდი ოდაში გამომკლიტა,
სექვით მომიბექსა კარი,
დამლოცა და მომაძახა:
- მაგერ შენ და ალვისტანიც,
ფეხი არ გამოდგა გარეთ,
ყელი არ გამომჭრა დანით,
შენი არც ნახნავი მინდა!
შენი არც ნათოხნი მინდა!
შენი არც ნაჩეხი მინდა!
ნენემ დიმინიშნა ქალი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:43 | Сообщение # 2 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სულერთია ოცდაათის მერე
მინდორში ვარ და გაზაფხულს ვბაძავ,
ვქოშინებ და ვასავსავებ ხელებს,
არც გიმხელ და არც გიმალავ ასაკს,
სულერთია ოცდაათის მერე.
მეც მჩხვერავდა ხანჯალივით სისხლი,
მეც ნაბადი დიდოსავით ვთელე,
ვარ თუ არა სიყვარულის ღირსი,
სულერთია ოცდაათის მერე.
დღეს სურვილებს რა იოლად ვმართავ,
წყალდიდობა დამავიწყდა ღელეს,
ყველაფერი, აქ სიკვდილის გარდა,
სულერთია ოცდაათის მერე.
ჩემიც მძაფრი ტრიალებდა კალო
და ჰფანტავდა სიჭაბუკის ფერებს,
გამწირავ თუ შემივრდომებ ქალო,
სულერთია ოცდაათის მერე.
მხოლოდ ხსოვნის უკვდავია ძეგლი,
ნაფოტები სულ შერჩება ჭერებს,
დიდებაც და გვირგვინებიც ეკლის
სულერთია ოცდაათის მერე.
მზის ხავერდი მუდამ ახლდა კოცნას,
სხვა ხავერდებს ვერ შეიჩვევს ბაგე,
მარადისი კურთხევა და ლოცვა
მას, რაც დარჩა ოცდაათის აქეთ.
ვმღერი ასე ჩემს ნაღვლიან ქოხთან
და წარსულში თვალს ვადევნებ ძველებს...
მოსახდენი რა ხანია მოხდა!
ნუ მომძებნი ოცდაათის მერე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:44 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჭადრაკი
არის პოეზია, მუსიკა, ბოჰემა,
ჯადონი ტალის თუ ფარცაგი ფიშერის,
მეც ჭადრაკს ვთამაშობ და მხოლოდ მოგება,
ყაიმი, ძვირფასო ვერაფერს მიშველის.
შენ ადრე მიხვდები და გვიან გაიგებ
და განსჯი, ვითარცა სინათლეს შეჰფერის,
როგორ პატრონობენ უთავო პაიკებს
დროის და დახლების ცბიერი მეფენი.
როგორ უსისხლხორცეს მცონარა პაიკებს,
ქისტების კასტებმა, უგვანო გვარებმა,
ჩვენმა წინაპრებმა საფლავშიც გაიგეს
ჩვენი სირცხვილი და ჩვენი მწუხარება.
გახსოვს ქვითინებდნენ ქარები დაფნაში
და ზარებს ვიღაცა რეკავდა დილამდე,
შეწირვაც იყო და იმ მძუან თამაშში
მამულის ღიმილის ღირსებას სწირავდნენ.
დღეს ჩემი მჩქეფარე აფრები იშლება,
ჩემს ნაფოტს მაღალი მნათობი დანათის,
რას მომცემს, რაც მოხდა ტალსა თუ ფიშერთან
დროის ორგიებით ფიქრის კაკანათით...
ოჰ, კიდევ ჩვილი აქვს ფრჩხილი და ნუნები
ჩემს ბებერ ბავშვებს და ჩემს ქალებს კაპასებს,
ადგილს ინაცვლებენ ბეცი ფიგურები
ამ გასაოცარი ჭადრაკის დაფაზე.
ეს მხოლოდ დროებით... დრო მიდის დრამებით,
ხალხთან ითამაშო მძიმე და ძნელია,
ცარიელდებიან დაღლილი სკამები
და ახალ ჟინსა და ჟრუანტელს ელიან.
არის პოეზია, მუსიკა, ბოჰემა,
ჯადონი ტალის თუ ფარცაგი ფიშერის...
ჩვენც ჭადრაკს ვთამაშობთ და მხოლოდ მოგება,
გახსოვდეს, ყაიმი ვერაფერს გიშველის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:44 | Сообщение # 4 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| შემოდგომის სერენადა
ვინ რა იცის, ეს ასაკი
რა სასწაულს მომიტანს,
ღმერთო ჩემო!
დედავ ღმერთო!
სიყვარული მომინდა.
გამოვშორდი გაზაფხულებს,
მადლიანს, თუ ცოდვიანს,
შემოდგომას
სხვანაირი
აყვავება
სცოდნია...
სხვანაირად ზეობს იგი, სხვა ბანგით და ტრფობითა,
და მეც!... შემოდგომისფერი აყვავება მომინდა.
სულში რაღაც შორეული, შუქი გადაფოფინდა,
კაი ქალი მომენატრა, - სიყვარული მომინდა.
მშვენიერი მომენატრა, - ისე ჩემთვის იჩქითად,
ლამაზი და ხოშფანდურა აგერ რამდენიც გინდა...
არ გამოდის არაფერი ამ ამღვრეულ თრობიდან,
მოკამკამე ღვინისფერი სიყვარული მომინდა!...
არც არავინ არ ბრუნდება ერთგულების ომიდან,
დალახვრული ციხისფერი სიყვარული მომინდა.
დალახვრული დანაღმული ისე ჩემთვის იჩქითად,
თორემ ქევქევ წმაქაწმუქი, აგერ რამდენიც გინდა.
ვაი სულო! ბრმა ვნებები გამიკეთილშობილდა,
სულ სხვის სანთელს ვეჩურჩულე, შენს ვარსკვლავზე შობილმა,
განმგებელმა სასთუმალთან სულ სხვა ტაბლა მომიდგა,
სიყვარულით გამწარება! - გამგზავრება მომინდა.
ნეტავ ვინ ხარ! ვინაც ხვალე, ამ დიდებას მომიტან,
ღმერთო ჩემო!
სასიკვდილე
სიყვარული მომინდა!
გამოვშორდი გაზაფხულებს მადლიანს, თუ ცოდვიანს,
შემოდგომას
სხვანაირი
აყვავება სცოდნია...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:45 | Сообщение # 5 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იქნებ
შენი სული დაჭაობადა,
შენ მაგ ჭაობს ვერასოდეს გაიგებ,
ვითომ ჩემმა აჭარლობამ
საქართველოს შეუგინა რაიმე?!
მტერი მუდამ აჭარბებდა,
ყველა ტკივილს დრო მოჰკლასვ და წაიღებს,
ნუთუ ჩემმა აჭარლობამ,
საქართველოს წაუხდინა რაიმე?!
რაც ვიყავი კარგად იცი,
თავად ჰკითხე შენ ხელდასმულ კაი ყმებს,
აჭარლობამ, ამ ბედკრულმა აწარლობამ,
საქართველოს წაუხდინა რაიმე?!
მაჭახელში ახლაც ლპება,
სისხლიანი მხლიანი მუხის კუნძი, ვაიმე!
იმ სისხლმა და იმ მდურარე ლეკერტებმა
საქართველოს წაუბილეწა რაიმე?!
სულში რისხვა გაჭენდება,
გაჭენდება გმინვა ყველა ეზოდან,
ჩემი კაი და ძირძველი აჭარლობა
მავენს გულზე ეკლად რატომ ესობა?!
რაA თვალები მომებჯინა,
რა ჯოჯოხეთ-ჯურღმულებში მზირველი?
ტბელობა და სელიმობა გან არ იყო
ქართველობის საწინდარი პირველი?!
სულში რისხვა გაჭენდება,
უნებურად ხელს ხანჯალზე გაივლებ,
ნუთუ ჩემმა სევდიანმა აჭარლობამ
საქართველოს წაუხდინა რაიმე?!
ეს რა ერის ნათლობა აქვთ
შავ გულგვამში გამომწყვდეულ მამათა,
რომ ნაღდი და ჭეშმარიტი ქართველი ვარ,
იქნებ სულაც ეს არ მოსწონთ მავანთა?!
მარქვით, იქნებ ოდნავ ვერ იასმათა,
იქნებ სულაც ვერ იავთანდილა,
ჩვენი იუსუფ კობალაძის ყაბალახმა,
ჩვენი ნანა გვარიშვილის მანდილმა?!
თავად ქრისტეს სჯულისათვის,
ყოველივე აქ ხომ სისხლით შენივთდა,
იქნებ რამე აქვს სადავო საქართველოს
ყაბალახში თავმოკვეთილ სელიმთან?!
მთავარი კი ერთი არის,
წარმართული ქვა-ქუსლებით მილეწეს,
ღვთაებრივი ქრისტეს ჯვარი,
საქართველოს მე - პირველმა მივეცი!!!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:45 | Сообщение # 6 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ახალ წელს
უმთავრეს, უმთავრეს, უმთავრეს სამშობლოს
სამშობლოს, ჩემს ჩანგს რომ აღაგზნებს პირველი,
ახალ წელს, ახალ წელს, ახალ წელს ვულოცავ
მე მისი მარადის ცისფერი ფრინველი.
უმაღლეს, უაღრეს, უნაღდეს ხალხს ქართველს,
მის ქუდს და ყაბალახს, ჯაგანს და ულოსა,
მის მაღალ ოცნებას, მის ზევსურ მოწყენას,
მის თავს და მოსწრებას მხურვალედ ვულოცავ.
ბრძენსა და გამგებელს, უხვსა და მოწყალეს,
მის ჩანგს და საჭრეთელს, მის გრდემლს და უროსა,
მის თორს და ტყავკაბას, სახნავს და საკაფავს,
მის ყველა კარგ ამბავს მხურვალედ ვილოცავ.
ჩვეულ ორნამენტებს, კავებს და კარედებს,
სულ სალოლიავო და საგუგუნო ცას,
ახალ ფშავ-ხევსურეთს და სოფლებს მესხურებს,
მის მეკვლე_მეგზურებს ვულოცავ, ვულოცავ.
დახანჯლულ მხარმკლავებს, დაშაშრულ ტორაღებს,
მის სარაინდოს და საუფლისწულოსა,
კახეთით, კოლხეთით წამოსულ ფერხვავებს,
მათ ხელს და ხელხვავებს მხურვალედ ვულოცავ.
მის ყველა კაი ყმას ხარივით მივბღავი,
ვდგავარ გონიოსთან, სარფთან თუ ხულოსთან,
დიდქართულ ტვირთებით დადრეკილ დიდბიჭებს,
მის ბონდოს, მის ბაკურს, მის თენგიზს ვულოცავ.
შატბერდთან, ხახულთან, პარხალთან, ტაოსთან,
ჩვენს ძველ სამზეოსთან, ჩვენს ძველ სარჯულოსთან,
კვლავაც, რომ ბალღები ქართულად მღერიან
იმ ქართულ სიმღერას, იმ ბალღებს ვულოცავ.
სულ მაღლა და მაღლა აღანთე ჩოგანი
და კვლავაც ხამს დაბლა შემოჰკარს რბილოსა,
ჩემო მარჩენალო, ჩემო დამმარხავო,
ხალხო და ქვეყანავ, გილოცავ, გილოცავ!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:46 | Сообщение # 7 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩაუმქრალი სანთლები (ჰოიდა ნანა)
ჰოიდა ნანა, ოჰი ნანა,
ხულო შუახევ ქედიდანა,
დედო დვრინით დამემღერა,
დიდიგოროზი მთები თანა,
მთები! - ვისთვის თვალსეირი,
ვისთვის ჯავრი შიგნიდანა,
თეთრ პერანგებს ხრამში ყრიდნენ,
ლურჯს იცვამდნენ თანდათანა,
კლდის კატარში მზე ყვაოდა,
კლდის ბორჯღალზე ბენჩქვი ყანა,
გვანცას ლოცვებს ვაზის სული,
გორით-გორზე გადეყვანა,
ვარჯანისთან, ნაჯვარისთან,
დაჯვარული მთები წვანან,
მთებში ჩუმად დაქვითინებს,
ჩემი დიდი ნენეს ნანა,
დერდებს გულში ვიბექსნიდი,
აჭარელი ვიყავ განა!
ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა,
ხარიტყავის გუდა თანა,
შიგ ჭიკჭიკით მოჭუჭკული,
ამ სირთების სევდა თანა,
მიმღერია ღვინიანზე,
მიტირია კიდეც განა,
როცა ჩემი ზღველთი ზვარე
ზვავის ნაძოვს დაემგვანა,
როს სხალთაში სხალთიხატებს,
უსაპნავდნენ ყელში კანაფს,
ჯავარქედზე ჯამეს დგამდნენ,
ვარდიქედზე ეკლის კარავს,
ეივახ! ამის შემხედვარე,
ნამსხვანიდან გაველ განა,
მთებს ტყეები ბანალივით
აბურძგლოდა უბიდანა,
ღელე-ღურდან დავეძებდი,
კანკალებდა ხელში დანა,
გამჩენელო, სხვა რა მექნა,
აჭარელი ვიყავ განა!
ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა,
ქოჩახელას ქარჩხი განა,
უსულ-უსულ, ლოცვა-ლოცვით
ქარმა ნისლებს გაატანა.
ფიჩხიფუტთან გამჭვარტლული
ერთს ვცეკვობდი განდაგანა,
თვარა ისე დუშმნის თვალებს
მიბჯგენილი ვიყავ მარად,
მიბჯგენილი ვით ამ მთებზე
ლოდიძირის ძვლების ძალა,
მიბჯგენილი ვით ჯარგვალზე
დირეები კოჭბორჯგალა,
მიბჯგენილი ვით ჭალიქვით
გაჯანდრული დედეს ნანა,
ჟამმა ბევრი მაბოჯირა,
მომბეჟა და მავალალა,
მომთიკრა და მამუმნათა,
დამინდო და დამავალა.
სისხლში სისხლი!
მხოლოდ სისხლი!
"აჭარელი ვიყავ განა".
ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა,
თეთრათები ვთიბე განა,
ხამიყელზე ხაოღერი,
ბალახები შემრჩა თანა,
მთაპერანგა გადავმუხლე,
გზაბაწარამ დამახანა,
ხინოს თავში თაფლი ვხილე,
ჩოლოქის პირს ვმარგლე ყანა,
ჩოლოქს გაღმა გოგო იდგა,
გულგუნდა და თვალმარყვალა,
ღმერთმა რაფერ გადმომხედა,
ღმერთმა რაფერ გამახარა,
- გოვ! კისერში ჩეგეფუნჩხე, -
ჩემებურა ვკადრე მარა,
გოგო რაცხამ დააფეთა,
გოგო ვინცხამ გადამალა,
თოხი ტარზე დაყუდებულს
ცამ სიცილი დამაყარა,
შიგნი-შიგნი ჩევიფუფქე,
აჭარელი ვიყავ განა!
ჰოიდა ნანა, ნანოვ ნანა,
ვერ წამიხვალ განდაგანა,
ეგ ლიზღობა ეგ ლირწობა
კმარა-მეთქი, უკვე კმარა!
ჩემი სისხლი სიყვარულით,
ო, რა ხანი არ დამთვრალა,
მეყო! მტევნის წებო წვენში
ჩემი სულის ორთქლი დგანა,
ყელზე შემომეფართქალა,
ვაზის ლერწი ლოფორთქანა,
სიზმარ-სიზმარ მიბრუნდება,
შატბერდი და შორი ბანა,
იქ სანთლები ჩემი სისხო,
ჯერეთ კიდევ არ ჩამქრალან,
მეყო ჟამმა ჟანგნაფლეთმა,
რაც დამფლა და რაც დამგმანა!
ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა,
წარბგახსნილი დავალ განა,
საქართველოვ ჩემო დედავ,
ჩემი სუნთქვა გენაცვალა,
ჩემი ყველა მქუხარება,
მწუხარებაც გენაცვალა,
შენი სიტყვის სიცოცხლისთვის
ხიხაძირში კიდევ ვდგავარ,
შენი ჭერის სიმაღლისთვის,
მარადიდში ვხლიჩავ ყავარს,
შენი რჯულის საჯილდაოდ,
სხალთას ვრეკავ ზარებს მთავარს,
ერთ ძირ ვენახს სულ გირგავდი,
კვლავ დაგირგავ დღეს და ხვალაც!
იდიდგულე რომ ამფერი
აჭარელი გყავდა განა!!!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:47 | Сообщение # 8 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| საქართველოში ისევ ვბერდები...
იტყვი? ვერ იტყვი ეს დრო, ეს წლები,
კაცურკაცობის მაკლდა მარილი
და შენს ტაძართან ჩემი ლექსები,
იდგა აღდგომის მათხოვარივით.
იტყვი? ვერ იტყვი, ჩემი სახელი,
გეყუდებოდა გულზე მთვრალივით,
მაინც დაღლილი დამაქვს ნაღველი,
გაშვილებული ბალღის თვალივით.
ოცნება მუდამ დარჩეს ოცნებად,
კი, გაღმა ნაპირს როსმე ვეწვევი,
აქ ჩემი დღე და ჩემი მოსწრება,
მატრაბაზების ჯირითს ვესწრები.
რა ვქნა! კლარჯული მზის ხავერდები,
ცეცხლს საყელოში ლერწამს უკიდებს,
საქართველოში ისე ვბერდები,
რომ თბილისს ლექსი ვერ წავუკითხე!...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:47 | Сообщение # 9 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გადმოვარდნილს გოდერძით თუ...
გადმოვარდნილს გოდერძით თუ
ხინოს მთით თუ ორცვითაო,
თაგოს მთვარე თავდგირიძის
თუნთასავით მკოცნიდაო,
წიფლი ფოთოლ ლექსებს ვწერდი,
გულ-ბალანის მოწვითაო,
პირჭიკჭიკა ვარსკვლავები,
სულ მთებზე გადმოცვივდაო,
ამ დუნიას შენს დირეღთან
გორვა-გორვით მოვცვითავო,
ჩემი სულის კუკული ხარ,
არ იფიქრო მოგწყვიტავო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 00:48 | Сообщение # 10 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| აღსარებასავით
ქნარებში - კეთილი ტიროდა აშიკი,
ვნებებში - მტარვალი ბრუნავდა გენია,
მაღლიდან გროშივით გადმოყრილ ტაშისთვის,
მე ერთი სტრიქონიც არ წამომცდენია.
დანთქმული დღეების მოწყენას ვბარდები,
დღეებიც დღეების დიდებას სდევნიან,
ქანდარა დამეგმო, გამერთო პარტერი -
მე ერთი ბრწაკედიც არ წამომცდენია.
შმაგი ერთგულებით მზვერავდა დიადი,
ვინ იცის თვალთაგან რა თოვლი მდენია,
რომ გამომეწვია წკვარამი დიაცის,
კიმპალიც რა არი, - არ წამომცდენია.
ზოგზოგებს მსუბუქი სიმღერა ვეგონე,
მსუბუქად შეშლილი ნებიერ თითებთან,
ნაკლებად ესმოდათ ჩემს ბოროტ მეგობრებს,
ხარხარში ჩაკლული ტკივილის დიდება.
მირონი, მუდარით გამთბარი მირონი,
კეთილი გენიით მნათლავდა ყოველდღე
და გაღმერთებული სიცილით ვტიროდი,
სასახლის სვეტებზე გამობმულ პოეტებს.
და ასე მივდივარ... უხვიც და ვერანიც,
ზოგისთვის ვაჟკაცი ზოგისთვის მკვეხარა,
მე ვიყავ მოზარე, ვიდრე მომღერალი,
აკაკის ცრემლებით დამბალო ქვეყანავ.
|
| |
|
|
