|
ორჯონიკიძე იზა
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:08 | Сообщение # 1 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ზაფხული გავიდა
ზაფხული გავიდა
შენს სიმშვიდეში
არის რაღაც ყალბი, ზედმეტი
/ან, შეიძლება, მე მეჩვენება/,
ჩამოვახიე დღეს
აგვისტოს ოცდათერთმეტი,
როგორც ფურცელი
საბოლოო ჩემს მოთმინებას...
ცას სნეულივით
ღრუბლის მაღალ ბალიშზე ვაწვენ
/ახლა კარგა ხანს ასე იქნება/
და ვაკვირდები ქარის შეშლილ,
დაკაწრულ ღაწვებს,
როგორც საკუთარ
აღმოჩენას და განცვიფრებას.
როგორ მახარებს,
რომ შორსა ხარ...
და არ გახსოვარ!
/დღე ხვალინდელი
უმზეოდ და უხმოდ მიწყდება/
და მე გიბრუნებ ზაფხულს,
როგორც წიგნებს ნათხოვარს,
ფოთლებს, რომლებიც ხეს დასცვივდა
და... დავიწყებას.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:10 | Сообщение # 2 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| „— ნეტავ იცოდე,
როგორ მიყვარხარ!“
წამოგცდა უცებ
და სიკვდილიც
ისე მომწყურდა,
როგორც სიცოცხლე...
მიუსაფარი მორბედივით
მკერდზე გეკრობი,
მიტირის გული
დაუტეველ სიხარულისგან...
აურაცხელი
და უხრწნელი
განძის მფლობელის
შიშითაც ტირის
ჩემი მისანი....
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:10 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ო, გულო ჩემო,
უგალავნო ქალაქივით
დაუცველო და ფარღალალავ,
ნუღარ ეტყვი, ვით გენატრება,
ქარს წინ ნუღარ გადაუდგები,
დაე, იქროლოს,
უსულო და უსაქმური
სიტყვები გზა-გზა ჩამოარიგოს,
რაც სურს, ის არ თქვას,
რაც არ უნდა, ის გაიგონოს,
ნუ დაუძახებ,
ნუღარ ეტყვი,
რომ ცოცხალი ხარ!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:11 | Сообщение # 4 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| იკბინება ყინვა ძაღლივით.
ორთქლი ასდის
სადგომიდან გამოსულ პირუტყვს.
შეჭირხლული
ბრწყინავს ჩემი ბაღი შიშველი
და უღონო
ფეხს ითრევს სხივი...
გახევებულ სარეცხის თოკზე
ერთმანეთისგან მოშორებით
ზის ორი ჩიტი —
ბაბანებენ მობუზულები...
დახე, ამ ბრიყვებს,
ამ ყინვაში
შორი-შორ სხედან!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:12 | Сообщение # 5 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თენდება.
თითქო უხილავს მირჩა
ბორცვებზე სუსტი შუქი იელის...
ჩემი ქალაქი — კრაზანის ფიჭა, —
ვაგლახად ფშუტე და ცარიელი,
იღვიძებს მძიმედ, მთვლემარე მთიდან
(ვით მადათოვის ერთხელ კუნძული!),
თითქო გამქრალა სავანე წმინდა
და მგლოვიარე ქალი უძლური...
თვალსაწიერთან გაკრთება წამით
შორი მწვერვალის თეთრი საყელო...
ისე მარტო ვარ, ვით მორგში გვამი —
უჭირისუფლო და უსახელო..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:12 | Сообщение # 6 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მიდის დაუვიწყარი,
ასპიტივით გრძნეული,
მიდის — ჩემი ჭიპლარი
ხელზე აქვს დახვეული,
მიაქვს სიო ბავშვობის,
სიყმაწვილის პირქარი,
მიდის — ჩემი ცხოვრების
მიჯნური უტიფარი...
ვიცი, ზოგი ჭრილობა
რომ არ უნდა შეხორცდეს...
უკანმოუხედავად
მიდის ჩემი მეოცე!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:13 | Сообщение # 7 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| განდობა
კახა გველესიანისადმი
გასივდა გული! ფიფქივით ლამის
გაწყალდა ყველა სიტყვა ნუგეშის!
მოდი, გავჯიქდეთ, ვინატროთ რამე,
როგორც იმ ერთხელ — სიჭაბუკეში!
მოდი, ჩავუთქვათ წმინდა წყლის ჩქამებს,
წრფელი ცისკრები და მიმწუხრები,
ყველა ღობესთან მიდგმული სკამი,
რაღაც ძვირფასი და ხელუხლები...
გადაფარული ბილიკით ხვართქლის
და გაბაწრული მაყვლის ფესვებით,
იქნებ გადმოდგეს ქონგურზე ქართლი
და მოგვაგებოს უკეთესები,
იქნებ მზირ კოშკებს, ნაქარს და ნაწვიმს,
განგაშის ცეცხლის ახსოვთ ალაგი,
თორემ საქვეყნოდ — ყოველთა თვალწინ
იხრწნება მძორი დიდი ქალაქის...
ამ სულის ხუთვას სიკვდილი მიჯობს!
ჩიტი კი წივის, წივის უბეში...
მოდი, ავჯანყდეთ, გულო და ნიჭო,
და...
ლამაზები ჩავწვეთ კუბოში!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:14 | Сообщение # 8 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და აი, დილა
გამოაღებს უჩინარ ხელით
მეწამულ ფონზე
სარკმელივით
შეჭრილ ხეობას...
სიკვდილზე უფრო
საშინელი იყო წუხელი
შენი ღიმილი,
მოგონილი ჩემი მხნეობა...
ისე ცხადია აზრი,
თითქო შენ არ გეხება.
ხელში მიჭირავს
შემოდგომის ყვითელი ტომი.
გამოფხიზლება ჰგავს
უეცრად კარის შეღებას,
საკუთარ თავთან
სამარცხვინოდ
წაგებულ ომებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:15 | Сообщение # 9 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| აივანიც, ეზო-ყურეც,
გაკრეფილი ზვარიც,
დაფენილა ყვიციანი
ყვავილებით ქარის,
ღარტაფებში წვება ბური,
იშრიტება წყარო.
ჩამტკბარ კვრინჩხის ჩამოკრეფას
ჯერ არავინ ჩქარობს.
რძიან ნისლებს, გადაპენტილს
ალისფრად და ლურჯად,
ალაგ-ალაგ ჩარღვეული
გულისპირი უჩანთ...
მე და ჩემი შემოდგომა
გადავუხვევთ გზიდან —
ჩავლილ წყლებზე მოქანავე
ხიდზე გავლა გვინდა..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.09.2012, 21:16 | Сообщение # 10 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რა კარგად მოჩანს აქედან გზები
და ცხელ მიწაზე ცხელი ქალაქი...
აქ უცებ წყდება, აქ უცებ წყდება
წამოწყებული იქ ლაპარაკი...
აქ საუკუნო ლოდი და დარდი
გულს ერთად აწევს და ხსოვნას ხედნის,
სურო გალავნის კედელზე დადის,
ვით მეთვალყურე წათვლემილ მხედრის...
მე ვზივარ, როგორც ბედის მჩხიბავი,
რომელიც ხშირად ამაოდ წვალობს
და გაცივებულ სხივებს თიბავენ
ხეთა წვერები, ჩრდილი და თვალი...
და ვუსმენ, ვუსმენ, როგორ გრძელდება
წამოწყებული იქ ლაპარაკი...
და საკუთარი, დაღლილი გზებით
ნელა ამოდის მთაზე ქალაქი.
|
| |
|
|
