მთები ვარსკვლავებს ბარში მწყემსავდნენ, ბნელში განრთხმული იდგა ზეგანი. და თქვა იესომ: „მამლის მესამე დაყივლებამდე ერთი თქვენგანი მიღალატებსო“... – მიღალატებსო? და შეკრთა მაშინ ჩვენი სერობა, თითქოს სუფრაზე უცებ დაგვესწრო თვით ანგარება და პირფერობა... ქრისტე კი ჩხირით ქექავდა ნაცარს, დასთამაშებდა პირზე ღიმილი და მწიფდებოდა, ღალატის მსგავსად, ფანჯრის გადაღმა მამლის ყივილი. ვდუმდით. დუმილმა სული დაღალა. იწურებოდა დათქმული ვადა. და დაიყივლა ერთხელ მამალმა და ეს ყივილი გასროლას გავდა. მერე მოვარდა სიო ფრთამალი, დაფლითა შავი ღრუბლების ფარჩა, უკვე მეორედ ყივის მამალი, მოღალატე კი არ ჩანს და არ ჩანს. ნუთუ, მოტყუვდა, შეცდა მოძღვარი, ბრძენი, მისანი, სულის თამადა? გაცამტვერდება მყის სალოცავი მისი ნათქვამი თუ არ გამართლდა. ვეღარ უშველის დაღუპულ იმედს ვერავითარი ლოცვა–ღაღადი, მოკვდება ღმერთი, თუ ახლა ვინმემ არ ჩაიდინა ჩვენში ღალატი! უნდა ვითავო ეს უმძიმესი საქმე – გავიღო მსხვერპლი საჩინო; უნდა გავწირო კაცი – იესო, ქრისტე ღმერთი რომ გადავარჩინო! ჩქარა!.. ცის კიდეს ვარსკვლავი მოსწყდა, ზეცა გაწითლდა, როგორც მოცხარი... და მე ავდექი, ვაკოცე მოძღვარს და ჯალათებმა იცნეს მოძღვარი!
На горных склонах ветер звезды пас, И молвил нам Учитель с болью скрытой: Петух три раза не успеет вскрикнуть, Я буду предан кем-нибудь из вас .
Мешал Учитель в очаге золу, Мы не могли сказать в ответ ни слова, Как будто сразу вся мирская злоба Подсела с краю к нашему столу.
Учитель нас улыбкою согрел, Но в ней печаль сквозила сокровенна, И постепенно, будто бы измена, Крик петуха за окнами созрел.
Молчали мы и горные вершины, Срок истекал, сквозь тучи свет проник И первый крик раздался петушиный, Как совести моей предсмертный крик.
Швырялся ветер тучами, как пеной, Так, что разверзлось небо, накренясь, И крик второй раздался над Вселенной, Но не было предателей меж нас.
Так, неужели, ты ошибся, пастырь, Учитель, ясновидец и пророк? Святыня рухнет, разобьется насмерть, Когда слова не сбудутся в свой срок.
Предательство без низкого расчета Возможно ли? Ответа Бог не даст, Но Бог умрет навеки, если кто-то По предсказанью Бога не предаст.
И я решил встать над собой и веком, Лобзаньем лживым осквернив уста, Пожертвовать Исусом-человеком, Спасая этим Господа-Христа.
Скорей, скорей, ночь шла уже на убыль И в этой окровавленной ночи Поцеловал Учителя я в губы, Чтобы его узнали палачи.
Пер. Е. Евтушенко
Сообщение отредактировалnukria - ორ, 15.10.2012, 19:13
(„ის მაინც ბრუნავს!“... ღმერთმა ნუ ქნას, გიორგი ჩემო)
„ის მაინც ბრუნავს!“... ღმერთმა ნუ ქნას, გიორგი ჩემო, დავცხრეთ, დავწყნარდეთ, და სიცოცხლის დავკარგოთ გემო, გადავივიწყოთ სიყვარულის ძველი ზღაპარი და სატრფოს მხრებზე დაფენილი ლომის ფაფარი არ იყოს ჩვენი შთაგონების თავშესაფარი!..
ღმერთმა გვაშოროს, ღმერთმა ნუ ქნას, ჩემო ძმობილო, დავცხრეთ, დავწყნარდეთ, აღარ ვიყოთ უკმაყოფილო საკუთარ ბედით, უბედობით, ნამოღვაწარით, ყველაფრით - ჩვენში რაც არსებობს, სხვებში რაც არი... ღვინოს ვსვამდეთ და არ გვათრობდეს ღვინო ალალი, სათქმელზე უფრო მეტი გვქონდეს დასამალავი, შეძენის ჟინმა გაგვიქარწყლოს ხარჯვის ხალისი, საკუთარ სახელს ვამჯობინოთ ყალბი ხარისხი, ჩვენი სახლები დავამსგავსოთ სოროს ან ბუნაგს და დავივიწყოთ შეძახილი: „ის მაინც ბრუნავს!“... ის მაინც ბრუნავს! მაინც ბრუნავს! ბრუნავს, ტიალი! არ მოგვეშალოს ჩვენც ეს ბრუნვა და ხეტიალი, მუდმივი ქროლვა, არა მალვა, თავის დანდობა, არა დარდისგან მოდუნება, - დარდიმანდობა, და მუდამ, მუდამ სიახლისკენ სწრაფვა ველური, და ჭირსა შიგან გამაგრება რუსთაველური, და მტკიცე ქედი, ქედი - ძნელად გასაღუნავი, და გაჭირვების ჟამს სიცილის შნო და უნარი, და თუ, ოდესმე, ამ სიცილის დავკარგავთ უნარს, - სხვამ დაიძახოს ჩვენს მაგივრად: „ის მაინც ბრუნავს!“
გახედავ მიდამოს და მზეში ჰქრებიან მთაზე იერიშით ასული ნაძვები,
ბავშვივით ჩაირბენ მდინარეს ქვებიანს, დასიცხულ სილაზე ჩრდილივით გაწვები. წევხარ და მის სახელს გაგონებს გაღმა მთა, წამწამებს – ირიბად დახრილი წიწვები.. შეიცნობ ბუნების უსიტყვო სამართალს და მუნჯი ლექსების სირცხვილით იწვები.
"აქ იჯდა _ აი, ამ ადგილზე, ზღვა ფეხთით ეწვა და ტანზე მარტო ოქროსფერი მზის სხივი ეცვა. და ოქროსავით უგრძნობელი, მაგრამ გრძნეული, თვალისმომჭრელად ლაპლაპებდა მისი სხეული _ ოქროს ემბაზი, მარტოოდენ ფორმა და ხაზი... და ამის მადლით ეძლეოდა ყველაფერს აზრი!
საქართველოში ინგლისურზე დადიან ბავშვები, ტაო-კლარჯეთში - ქართულზე...
აი ეს ფიქრი ამტკივდა შენზე ფიქრისას და ფილტვებიდან ხრიალით წამოსული სიტყვა - "გურჯისტანი" დაახლოებით ოცდამესამე ღერი უშენობის მოწევისას უკან ჩავაბრუნე... ვახველებ?! - ვეღარ!
რაღაც ამ ბოლო დროს აღარც მეწერება, რაღა გავაგრძელო? მაინც ყოველ ღამე ასე მეფიქრებით - შენ და საქართველო!...
