|
ლექსები facebook -დან
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 22:50 | Сообщение # 1011 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ფემბულავ! - შუბლზე ხელი დამადე,
გენჯალავ! - გულზე ყური დამადე,
ვეღარ ვარ ძველი მოშპი გავარდი,
ვეღარ ვარ ძიავ, - ვერ ვითამადებ.
ვერ ვიწკრიალებ ყავრის წყალივით,
ვერ გადავაბწნი სიტყვას ყვავილთან,
წავიდა ძიავ, ყველა მარილი
და ყველა ეშხი მეშხიხც წავიდა.
დამაცვდა, ძიავ ლომის კლანჭები,
ვქცეულვარ ლომის ლუკმად თავადაც,
მდადეს რომ ვეღარ გაეპრანჭები,
რაღა კაცი ხარ, რაღა თამადა.
დედასახლისის გაგსხლავს სავსავი,
მამასახლისის მოგსხეპს ფანდობა,
მეკუჭნავეც რომ სიტყვას გასწავლის,
რაღა ფასი აქვს შენს თამადობას.
სხვა საწადელზე გარბის თვალყური,
ბრძენი ბღლარძუნობს, ღლაპი კამათობს,
აღარც მოყვრული, აღარც ,,მაყრული"
ვის ვუთამადო, რა ვუთამადო?
აქ სხვანაირი ბრუნავს დენდობა,
ლირწი ჭიქაში ჭყიპავს კამათელს...
ქალწულ კაბაში ორსულ დედოფალს
რა ვქნა, ფემბულავ, ვერ ვუთამადებ.
გინდა დაჰკალი ჩემი კაცობა
გინდა ზედ გულზე ლოდი დამადე,
ნეფის ჩოხაში ცხრა გზის ნაცოლარს,
რა ვქნა გენჯალავ, ვერ ვუთამადებ.
...ოჰ კოდმეში რომ დავლი გორავდა,
წრეში რომ ერთურთს ჩქმეტდნენ წყვილები,
იმ ქორწილების გულის ჭირიმე,
იმ ქორწილების...
იმ ქორწილების...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:06 | Сообщение # 1012 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩემი ოცნების ქოხებს,
მთვარის ვახურავ ყავარს,
ვსვამ გემრიელს და ოხერს
ჯოჯოხეთივით ყავას.
დროს გრძნეულივით ვსინჯავ,
რომ სასწაული ვნახო
და ფაიფურის ფინჯანს
ძველი რომივით ვამხობ.
მონას, მეფეს თუ ბელადს,
შვენით მგოსნების ალყა,
სახრჩობელაზე ყველა
დროის ნერონი ამყავს.
მუზის უბადლო ცაო,
შენც აგამაღლა დრომა,
დიდი მადლობა ძმაო,
ფიქრის უფლება რომ მაქვს.
ვხუჭავ თვალებს და... ვბედავ
ასე რას უნდა გავხდე,
რა ეშველებათ ნეტავ
ფიქრში დამხობილ ტახტებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:11 | Сообщение # 1013 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ლეღვზე ვაშლის ყვავილი, ვაშლზე ლეღვის კობერი,
თქარში თითქვი ბალახი და შხვერთები ჟღვერა,
ნენევ, - ჩემი სოფელი... ბალღი ფეხშიშველა.
ვსუნთქავ ქარით მობერილ, ვყნოსავ წვიმით მოფენილ
პანტა პიტნის ყვავილებს, ფოთლებსა და ჩალას,
ნენევ, ჩემი სოფელი... ძაღლი კუდჯონჯალა!
კეხზე გადაკიდული ხორხოშელა ხურჯინი,
ყურმოქარგულ ლეჩაქში გაკოჭილი ძღვენი,
ნენევ, ჩემი სოფელი... სამჭედლოსთან ცხენი.
კორდზე კლერტას კვირტები, დაბეჟილი ქუსლები,
კოჭზე სველი ბაწარი და წვივებზე წკნელა,
ნენი, ჩემი სოფელი... ყველი ერთი წველა!
ნალიასთან ფიჩხები, ირგვლივ ფქვილის სურნელი,
გობზე ცომის ტყაპუნი და მდუღარის თქეში,
ნენევ, ჩემი სოფელი... ნაცრიკვერით ხელში!
მღვრიე ღურღუმალებში გაჩხერილა ლოქო,
ნენევ, ჩემი სოფელი... თორთქოშელა გოგო!
წიფლისძირის ძირკვებზე დაფენილი კატრები,
ალიაღის ტყვილები, დემურალის ხრინწი,
დიდი ნენეს ხათრები,
პაწა ნენეს მადლები,
ყველაფერი ჩემშია, ბრიალებს და იწვის...
ვეფერები ქვეყანას ბალღი ნამტირალევი,
ჩემი წმინდა სლუკუნი გაიგონოს ყველამ,
ვივლი ამ ტლი ბილიკებს ნამიანი თვალებით,
ნენევ, ჩემი სოფელი...
ბალღი ფეხშიშველა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:25 | Сообщение # 1014 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბევრს აუვუკრძალავდი ხელების შეხებას,
ამ კურთხეული და მაღალი ფარდისთვის,
ვინც სული სრულქმნილი მშვენებით შეღება
ეს ნიშნავს რომ იყო სახალხო არტისტი.
ხანდახან დაგშანთავს ბოღმების ღვარები,
ისე ვით კამათელს შანთავენ ნარდისთვის,
ვინც მოზიარეა ხალხის მწუხარების
ეს ნიშნავს რომ იყო სახალხო არტისტი.
არა ვით კვაჭი და არა ვით ყვარყვარე,
მამულის ხატებას ხვატში რომ გადისვრის,
ვინც ხალხის სიხარულს გულიდან ხარხარებს,
ეს ნიშნავს რომ იყო სახალხო არტისტი.
არა თვითმკვლელობა და ბილწი ზმორება,
ხარჭების კოჭებთან თრევის და დარდისთვის,
ვის სულსაც ძაგრავს და აღაგზნებს ცხოვრება,
ეს ნიშნავს რომ იყო სახალხო არტისტი.
ვაი რა მწარეა მანჭვა და ქლესობვა,
ჭუჭყიან გროშისთვის, ტაშისთვის, ვარდისთვის,
ვის გულსაც მამულის ჩანგალი ესობა,
ეს ნიშნავს რომ იყო სახალხო არტისტი.
მეც გულზე ბოროტი ჭვანგები დამასო,
ბრმა უსახურების ანგალმა აშვებამ.
ჩემი არტისტები ხალხისთვის თამაშობს,
შენი არტისტები ხალხს ეთამაშება.
ნეტავი ვის დავდო მე ბრალი ამაში,
თოვლიან ქარებს თუ ქარიან ვარდისთვეს,
ნიჭად დაჰყოლიათ სკამისთვის თამაში,
მაღალ სართულებში შერეკილ არტისტებს.
ხალხო შენ მართალო, ხალხო შენ ძლიერო,
ისე ვით ძგერა და განგაში მარტისთვის,
ღმერთმა გიდღეგრძელოს და გიბედნიეროს,
შენს ჭიპზე მოჭრილი სახალხო არტისტი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:26 | Сообщение # 1015 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ალბათ, ეს თუა დიდება -
შეგდგამს კვარცხლბეკზე ეულად.
არც მოგიკითხავს, შენს თავზე
თუგინდ ცა ჩამოქცეულა.
აედევნება შენს სახელს
ხან აღტაცება, ხან შური.
ბათუმი, ოზურგეთი და,
ქუთაისი და ხაშური.
ხომ თბილი არის თბილისი,
დედაქალაქად მკაცრია.
შენს ოქროქვიშას გადადებს,
ჯერ ახლო ნაგავს გაცრიან.
ვრჩები ბათუმელ პოეტად,
ვით დამართნია ზოგიერთს,
მადლობა ჩვენს ლიტელიტას
თავი რომ დაგვაზოგიეს.
სასაცილოა პირდაპირ,
სატირალია ირიბად,
ლექსი ვნებაა სიბრძნეში,
არა რითმების ხშირი ბმა.
და არც მიწიერ პარნასთან
სიახლოვე ან სიშორე,
ან რა - თბილისის რეისზე
ბილეთი თუ ვერ იშოვე.
„ბის!” - პროვინციელ მესიებს,
მათ მოთმენას და გაძლებას,
სააქაოში მშიერი
საიქიოში გაძღება!
2008წ.
ვახტანგ ღლონტი
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:33 | Сообщение # 1016 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მალე სამუდამოდ დავიშლებით,
ქრისტე ჩამოგვძახებს- „დროი არი!”
კბილები - თეთრი კლავიშები,
ბაგე - მდუმარე როიალი.
იქნებ ერთი სიტყვა გაიმეტო,
სამტროდ შემართულო ამორძალო,
ქალი - არ ყოფილა საიმედო,
კაციც - დავარდნილი სამოწყალოდ.
მერე ზედმეტია ყველა ფრაზა,
როგორც ფაციფუცი საამდღიო.
მინდა უცნაური ჩემი ბრაზი
მიწას ბალღამივით დავანთხიო.
ხალხო, ბოროტო და უკეთურო,
მერე გეომნათ და გეყაყანათ,
მინდა, როგორც მწარე გაკვეთილი,
ცეცხლით გადავბუგო ეს ქვეყანა.
ხალხო, კეთილო და უბედურო,
ჩემებრ მოწამლულნო სხვა იჭვებით,
თქვენთვის მზის ნათებას, უგუნურად,
მკერდში ჩავიკრავ და დავიწვები.
მალე სამუდამოდ დავიშლებით,
ქრისტე ჩამოგვძახებს-„დროი არი!”
კბილები-თეთრი კლავიშები,
ბაგე-მდუმარე როიალი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:36 | Сообщение # 1017 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ძმაო, მამავ და ღმერთო -
იესო, იეშუა...
გაჭედილი ვარ სადღაც -
ცხადსა და სიზმარს შუა.
აქეთ, მაქეთ თუ სხვაქეთ -
გამოსავალი თუა?!
ძმაო, მამავ და ღმერთო -
იესო, იეშუა...
გეძახდი, მაგრამ მივხვდი -
დამძახებელი ყრუა.
თორემ ხმის გაცემაზე
ხომ არ იტყოდი უარს.
ძმაო, მამავ და ღმერთო -
იესო, იეშუა...
მომენატრები ისე,
ვით მშიერს პურის ყუა,
ვით ადამს სამოთხეთი,
ეშმამ რომ გამოსტყუა.
ძმაო, მამავ და ღმერთო -
იესო, იეშუა...
გენდე და, - მენდე, თუმცა
კაცი ყოველი ცრუა.
დაშრა შუბლს ქვემოთ, სადაც
ორი პატარა რუა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:41 | Сообщение # 1018 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მახსოვს სახე განა შენი,
ბაღი მახსოვს განაშენი
ცასთან,-ცამდე ღრუბლის კიბით ასული ...
სიო სიტყვა მონაბერი,
მე უდაბნოს მონა ბერი,
შენ-უფლისგან მოგზავნილი ასული.
რა დრო იყო! ო, რა გული!
ვით ბადეში ორაგული
ცახცახებდი ჩემს მკლავებში გაბმული ...
მერე გზები გაიყო რა,-
ჩვენში სივრცე გაიყორა,
მერე ყოფნა კვნესა იყო გაბმული.
ნანობ კარი-კარ ნავალი,
ნახე ბევრი კარნავალი,
ვერ გიმოძღვრე სიწმინდისთვის განაჩენს ...
გული მრავალს დაუფალი,
მეც ბრალში ვარ და უფალი
ახლა ერთად გამოგვიტანს განაჩენს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:44 | Сообщение # 1019 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ზღვაზე ფეხით მინდა ახლა გავიარო,
უკან მომყვებოდეს შენი ორეული,
სულში უსახელო სევდა ჩამესახა,
ასე ნაცნობი და ასე შორეული.
გული ჩამომწყვიტე როგორც ჩოხას ღილი,
ჩემი მწვალებელი მკვდარი მზის ფონია,
ისე მწუხარეა შენი მოძახილი,
როგორც განწირული ქვეყნის სიმფონია.
სული საყდარია, მკერდი რა ფიქალი,
სხივთა ელვარება გადაენთო ლოყებს,
მხოლოდ შენ გესმოდა ჩემი ნაფიქრალი,
ლექსად გაწყობილი ჰგვანდა ნეკროლოგებს.
ევას ნაშიერო, როგორ განდო სული?
გზებმა დაგზაფრეს და სხვასთან დაიცადე,
ასე შორეული, ასე მარტოსული,
ასე დაისრული მივალ დაისამდე.
ვარდად ხელმეორედ აღარ გავიშლები,
ზეცას დავიწყნია ჰანგი სამაჟორე,
მკვდარი თევზებივით ყრია კლავიშები,
ღმერთო მომკალი და მიწას გამაშორე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 28.11.2016, 23:58 | Сообщение # 1020 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მამაა მამაც და მამის მამაც,
ვინც ჩვენს მოსვლამდე გამოესალმა
საწუთროს, მაგრამ, რატომღაც, რიგით,
ვინც ახლოსაა, ითვლება იგი.
ჰოი, მამანო, ჰოი, დედანო,
რომ განმამზადეთ სამოედანოდ,
გაცვდა ფარ-შუბი უაზრო ბრძოლით,
ვარ მიწაზეც და მიწაში მწოლიც.
სანამდე ვიყო მკვდარი - ცოცხალი,
რად იგვიანებს ყოვლის მცოცხავი,
როდის გამიტანს მტვერსა და მიწას,
აწ ყველაფერი არაფრად მიჩანს;
ერთ დროს ლამაზი და გულმიმტაცი,
ვით დავაბრუნო აზრი სიტყვაში,
რომ განაძევეს აზრმა მდგმურებმა.
ვეჯაჯგურები - მეჯაჯგურება,
ერთ რამედა ღირს ჩვენი ყურება.
ჰოდა, გვიყუროს ახლა ქვეყანამ;
მაინც რა სურდა გამოეყვანა,
რა სიკვდილგამძლე გვარი და ჯიში,
ასობით წელი რომ გვიდგას ჯიბრში,
რომ მოგვისია ასობით მკვლელი –
ჩვენც, ამ საქმეში გმირულად ვშველით;
აკი საძმოა, სანათესაო...
ეს რა წიაღში მთესე, მთესაო.
რამ აჯეჯილა ამდენი ღვარძლი,
ფესვს რომ გვიშრობს და ძალღონეს გვაცლის.
როდის აჭრი და დააწყობ ძნებად,
დროც რა კვამლივით მიიზლაზნება.
აფსუს, მარცვალო, მამაპაპურო,
უნდა მოკვდე და სხვა დააპურო.
საღვთო ჯიშია შენი ხორბალი,
მოსჩქეფს წყალი და ბრუნავს ბორბალი.
ბრუნავს დოლაბი, მღერს მეწისქვილე –
„თუ არ მიშველი, რისთვის მიშვილე,
ღმერთო, მიმყოფე სახლი მაძღარი,
ფქვილი მე, სხვას კი – ქატო, რაც არი...”
ჩვენი კი არ სჭრის ხვეწნა-სიმღერა,
განწირულმა რომ ამოიბგერა,
გაბრუებულმა ბეგვით და წნეხით...
ვინ, წაიყარა ფესვებზე ნეხვი
და პატივ-პატივ ისე გალაღდა
ფეხსაც არ მოსდგამს „უფლის ტალახთან.”
რას შეგვპირდი და ეს რა გვიყავი,
რა ჩვენზე ახდა ყველა იგავი.
სხვის გასაგონად რაც გითქვამს, ღმერთო!
მე ისევ... შენსკენ მოვკეცავ ფერდობს
და თუმც ვერ მამჩნევს შენი ამალა
ჩემს არსებობას შენ ვერ დამალავ,
როცა გოლგოთის მოგივა ჟამი,
მეც, შენს მამასთან მახსენე, მამი!
ჩემო ტანჯულო, მომთმენო ჩემო,
სანამდე უნდა გვნერწყვონ და გვცემონ
ამ ველურებმა, ამ შეშლილებმა,
ნუთუ პასუხიც არ შეიძლება?!
ყოვლადძლიერო და ყოვლადგმირო,
ჩვენი მდევნელი თავადაც ჰკვირობს
რომ გავურბივართ ამ დამფრთხალ ფარას.
მიბრძანე რამე... არა და არა, -
შენ დუმხარ, რადგან იცი ყოველი.
მე ვინ ვარ, - ერთი სიტყვის მთხოველი,
კაცი კი არა, ეჭვის ნატეხი,
შემეშინდა და შენ მოგადექი.
არა, ამათი არ მქონდა შიში.
შენ კარგად იცი - რა ხალხშიც ვიშვი;
რა ვაჟკაცებთან, რა სახელებთან,
მე დავრჩი იმათ აქ სახსენებლად;
მოსანატრებლად, დასაღონებლად,
ღმერთო, მაჩუქე მათი ცხონება!
ყოვლადწმინდავ და ყოვლადმართალო,
ვით შეიძლება ღმერთად ჩაგთვალონ
ასე უბრალო, ასე კეთილი...
თუ არ იქნიე მკლავი კეტივით
ვინ დაგიჯერებს, რომ ის ხარ, რაც ხარ?!
სძულთ მშობლიური ეზოც და ფაცხაც
ცოდვათა შინა სადაც ჩასახეს...
სძულთ უფლის ბაგაც, მთავრის სასახლეც,
სძულთ საკუთარი თავიც და ტანიც
და, თუ იქცევი, დაგცემენ დანით.
კი, წაერთმევათ ბოლოს მუხლები
და დაიჩოქებს ყველა უკლებლივ;
ღირს კი ამათი ბოდიშობანა
თუკი მთამოლი სისხლმა მობანა;
სისხლი ჩვენია, სხვისი კი არა...
გათავდა... ხელი ეძებს იარაღს!
ნუ მიკრავ ხელებს... ხელი გამიშვი...
მე თუ ვითმენდი მხოლოდ ამისთვის,
მე თუ მოგდევდი ბარ და მთადამთა,
რომ განაზრახი შენი გადათქვა.
დროს ნაყავს წყლის და ქარის მნაყავი
და, ემატება ნაგავს ნაგავი;
თუ არ ვუჩვენეთ ვირთხებს საძრომი
კვლავ იმარტვილებს ჩვენი გვარტომი.
შურს იძიებენ ძმებზე, წულებზე,
თუ ძვლები დროზე ვერ შევულეწეთ.
აგე, ქვები და აგე, ფიცარი,
რას იჭაჭება ის ნაბიჭარი.
რად აჩენს კბილებს ასე ძალიან,
გაუდით, როცა ერთად არიან.
აგე, უბირი ის მწიგნობარიც,
სხვა რა მქონდა და სიტყვა მომპარა
და მიიტანა კაიაფასთან.
ზედვე ეტყობა – კარგად დაფასდა
ერთგულება და ღვაწლი იმისი.
ან გამოუშვით, ანდა მიმიშვით.
მსურს ჩავაფარო მაგ ღ-ორმაგ სტომაქს,
სინანულისთვის ჯერ კიდევ დრო მაქვს.
ჯერ კიდევ დამრჩა ორისამი დღე,
მერე მივიღებ, რასაც დამიდგენ
შენ და მხოლოდ შენ!.. ამათი კრება,
რაც თავი მახსოვს, სულ მემუქრება.
ამათ გვათრიეს მეც და ჩემებიც...
თუ კაცები ხართ, ცალკე შემებით.
ახ, თქვენი მოდგმაც და გასაგისიც...
ბევრჯერ ხომ მაინც ძვირად დაგისვით;
ბევრ სიფათს შერჩა ჩემი ტვიფარი,
რომ იყო ბოღმა და უტიფარი!
ახლა კი, რაღა - ხანიც გადადის,
მიკრძალავს ღმერთიც თავის ადათით.
არც მეკადრება აღმავალ პოეტს.
ბევრი კოლეგა „გაასაბჭოეს”,
ისიც, ვინც ადრე გააციმბირეს,
გამოსწორ-და და და-ბმას მიპირებს;
რომ უაზროა ჭიდილი, შფოთი,
რომ კაცი ქვეყნად ქვე-ერთხელ მოდის,
უნდა შეირგო, შეარგო სხვასაც...
ჰაუ, ამდენი ქოსა და ხასა
არ ღირსებია ბორდელს და ჰარემს
და ზნესთან სქესიც იცვალონ ბარემ.
ბევრი ცნობილი, ლუკმა პურისთვის,
გამხდარა კახპა და საჭურისი,
თუმცა თავისი გზა აქვს სუყველას...
„აბა, მომყევით, ვისაც უღელავს
გული ღვთისთვის და მამულისათვის!”-
იყო დრო, სინდისს ასე ვიცავდით,
ასე ვფიცავდით სამშობლო დროშას...
დღეს ყოველივე არაკად მოსჩანს.
მომბეზრებია არაკი, ცხადი,
ვგრძნობ, სადღაც ახლო, სიკვდილი დადის.
ჩაკეტე, შვილო, კარიც, სარკმელიც,
რომ გავასრულო ჩემი სათქმელი.
|
| |
|
|
