|
გიო საჯაია
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 02:44 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გინდა?
გინდა? - ყოველდღე შეგადარებ
ღვთისმშობელ დედას...
გინდა? - გიამბობ კალევალას
ან უფროს ედას...
ათასერთ ზღაპარს მოგიყვები,
გინდა, ზეპირად?
ვარსკვლავთა კიაფს მოგაჩვენებ
ცისკრის ზეფირად...
გინდა? - აგიხსნი მთაწმინდაზე
სიყვარულს ღამით...
გინდა? - სისხლს დავლევ შენი მტრების
უძირო ჯამით!
გეამბორები მარმარილოდ
ჩამოქნილ ყელში,
გადაგატარებ ცის კიდეზე
აყვანილს ხელში...
გინდა? - გაცეკვებ ბინძურ ცეკვებს
ზღვისპირას, მზესთან...
გინდა? - მიგიყვან სამოთხეში
აკრძალულ ხესთან;
მერე იქიდან გაგიტაცებ
იქეთკენ სადაც,
შენთვის მეგულვის სადედოფლო
კაბა და ფატაც.
გადაგავიწყებ ამქვეყნიურ
დარდსა და სევდას
და ყოველ დილით შეგადარებ
ღვთისმშობელ დედას!
ხოლო ძილის წინ კალევალას
ან უფროს ედას,
ანდა შაჰნამეს მოგიყვები თითქმის ზეპირად
და მთვარის ჩრდილებს მოგაჩვენებ ცისკრის ზეფირად!
გინდა?..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 02:45 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ქუჩის მუსიკოსი
(ზაზა კოშკაძეს)
მამაჩემი ქუჩის მუსიკოსია...
ყოველ დილით, ნახევარზე შვიდის,
მამა დგება, უბრალოდ და კოპწიად
იმოსება და სახლიდან მიდის.
მამაჩემი ქუჩის მუსიკოსია...
მამას იქნებ შია, მაგრამ იცის,
ოჯახს უფრო წაადგება ჭამა
და მშიერი მიაშურებს მიწის-
ქვეშა გადასასვლელს მამა.
მამაჩემი ქუჩის მუსიკოსია...
გიტარით და გასაშლელი სკამით,
მიდის, ჯდება ჩასასვლელთან მეტროს
და ბრუნდება სახლში გვიან ღამით,
მამა - დიდი მუსიკოსი ერთ დროს.
მამაჩემი ქუჩის მუსიკოსია...
უკრავს მამა და მადლს ფეხთან უყრის,
ყველა, ვინც კი წამოვა და წავა.
არის ბედის ირონია, უფრო
წამებაა - ამაყია მამა.
მამაჩემი ქუჩის მუსიკოსია...
ერიდება, მაგრამ რა ჰქნას - უჭირს
(მამას ალბათ სულ სხვა ბედი სურდა)
და პოეტ შვილს, თან მასსავით - ქუჩის,
სახლში პური მიუტანოს უნდა.
მამაჩემი დიდი მუსიკოსია...
ყოველ დილით, ნახევარზე შვიდის,
მამა დგება, უბრალოდ და კოპწიად
იმოსება და სახლიდან მიდის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 02:52 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ***
ლეუშერისწყალს გამოყვება შენი სურნელი
და ცხენისწყალით დამეწევა სადღაც რიონთან...
დავეწაფები როგორც გიჟი, როგორც სულელი,
სუნთქვას, მონაბერს შენი თმების რხევის სიოდან.
ვიცი, მივიწყებ... ისიც ვიცი, აღარ გაბოდებს
ჩემი სახელი, გესიზმრები უფრო ხალვათად,
აღარ აძინებ ჩემი ლექსით ციცქნა დალოდებს
და გრძელ ღამეებს ჩემზე დარდის არ წნავ კალათად
და თუ იქნებ და სადღაც მაინც შემოგრჩი ფიქრად:
მკერდზე, მკლავებზე ან ბაგეზე ან თუნდაც ყელში,
გზაზე, რომელზეც განშორება ჩაგვიდგა ტიხრად
ფრთხილად იარე – ჩემი გული გიჭირავს ხელში!
ლეუშერისწყალს გამოყვება შენი სურნელი
და ცხენისწყალით დამეწევა სადღაც რიონთან...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 03:01 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ღმერთების მტერი
იცი, როგორ ვარ? ქარბუქი რომ თავს დაატყდება
სოფელს და ყველა მიატოვებს. სიცარიელე
ისე იზრდება ამ სოფელში, წლების მანძილზე,
საკუთარ მკერდში რომ ვაშენე, ჩემი მფარველი
სულებისთვის, რომ ცოტა ხანში არათუ სამ-ოთხ
ტყის სულს, არამედ, ზუსტად ვიცი, მთელი სამყაროს
მხეცებს დავიტევ, ჭეშმარიტი შამანივით და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? კატას სარზე რომ წამოაგებ
და უცქერ, როგორ საცოდავად ფართხალებს. უცქერ
და ამაყი ხარ, კმაყოფილი, იმით, რომ ასე
იოლად არ ხარ მისაწვდომი, ასე მარტივად
გასაგები და თავს იმშვიდებ იმით, რომ შეგწევს
ძალა ბრძოლის და ძალა თქმის და ძალა გაქცევის
ბოლოს და ბოლოს - შენს ხელთაა შენი ბედიც და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? დახვრეტილი წიგნის გმირივით,
წლების მერე რომ სხვის წიგნებში ცოცხლდება, კვდება,
ცოცხლდება, კვდება და ერთხელაც ყელში ამოსდის
ეს ყველაფერი. ერთდროულად ყველა წიგნიდან
გარბის და ისე იკარგება, საკუთარ თავსაც
ვეღარ პოულობს სივრცისა და დროის შავ ხვრელში -
"ბაღში, რომელშიც ბილიკები იყრებიან" და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? ასაკიც რომ კარგავს პირვანდელ
მნიშვნელობას და კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება ყველა
ღირებულება, რაც აქამდე გაგაჩნდა, შენი
წარსულიც, აწმყოც, მომავალიც და არსებობაც,
ზოგადად. იღებ ფურცლის ნაგლეჯს, იღებ კალმისტარს
და წერ, რომ შენი სახელია "საკარიასი",
მიგაქვს სანთელთან ეს ნაგლეჯი (ფურცლის) და წვავ და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? არაფერი როცა არ ხდება
გარშემო. როცა გასართობად რამეს იგონებ,
ამბავს რომლიც უნდა მოხდეს, ან უკვე მოხდა
და რა თქმა უნდა ტრაგიკულად დასრულდა შენთვის,
ან დასრულდება და მერე ამ გამოგონილი
ტრაგედიების ანჟანბემანს აყოლებ ჩაის
და შიგადაშიგ შაქრის ნატეხს, ან მურაბას და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? როცა შენში თავს იჩენს ნიჭი
მისნობის, ისე ერთფეროვნად გადის ყოველდღე
ერთი ცხოვრების ერთი მთელი ცხრა მეათედი,
ყოველთვის ერთი სადგურიდან, ასევე ერთი
მიმართულებით, ზუსტად იცი ხვალ რა მოხდება:
როგორ პოზაში გაიღვიძებ, სად წახვალ, ან ვინ
შეგხვდება გზად და რა ეცმევა, რას გეტყვის სხვას და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? როცა გინდა რომ ღმერთის გწამდეს
და გულს ვერ უდებ. ვერ პოულობ ადგილს და მიზეზს
დარჩენის, როცა წასვლა გინდა და მაინც რჩები
და ან პირიქით, მიდიხარ და დარჩენა გინდა.
როცა არსებობს რაღაც ძალა, რასაც ეყრდნობი,
ან რაც გეყრდნობა (მაგიაა), გიყვარს, ან მეტიც -
უყვარხარ, ვინმეს და ვერ ამჩნევ, ან არ იმჩნევ და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, რადგან
სოფელში, ერთ დროს სულებისთსის რომ ავაშენე,
ჩემი კეთილი სულებისთვის, საკუთარ მკერდში,
იმდენმა (უფრო სწორად რომ ვთქვა - იმხელა) მხეცმა
დაისადგურა, რომ ადგილი სხვა სულებისთვის
აღარც კი დარჩა და ამიტომ, იცი, როგორ ვარ?
ამ უთავბოლო ვერბლანივით: უშინაარსო,
უცეცხლო, უწყლო, უმიწაო, უჰაერო და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 03:02 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| (რომ წაჰყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი...)
ეს ყველაფერი უკვე იყო. ეს გზაც, მათ შორის.
ასეთი თოვაც ნანახი გაქვს - იცი, არ დადებს -
და უკვე თითქმის არაფერი აღარ გაშორებს
აღქმულ მიწას და მით უმეტეს აღარ გადარდებს,
რომ გამოსავლის შესავლიდან ისე გაზარდე
ბოლოსიტყვამდე უდაბნო, რომ ახლაც შესასვლელს
ეძებ ვენაში, ქანაანში, როლში, აზარტში,
რეაქციაში, სამოთხეში, ხანში, ვერსალში.
ქუჩაში, თოვლში მიაბიჯებ, როგორც მამონტი,
გადაშენების პირას მყოფი, პირში იგუბებ
თებერვლის სუსხს და თვალს ადევნებ, როგორ ამოდის
ცაზე და ყელში, ერთნაირად, მთვარე დიდუბის,
მთვარე მთაწმინდის, მთვარე ვერის, მთვარე მასივის,
მთვარე ლოტკინის, მთვარე გლდანის, თანაც ჯერ ასე,
თანაც არასდროს, თანაც ნაზი, თანაც ასევე:
ზამბახი, მტკვარი და მეტეხის თეთრი ტერასა -
ეს ყველაფერი უკვე იყო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 30.04.2012, 20:01 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| უღელტეხილი, 8 აგვისტო
გვირაბს გამოვცდით, -
შუადღის ხვატი მოემწყვდია ფესვებში ძელქვას, -
შენ თქვი: რთულია, სიყვარულზე რამე წამოგცდეს.
მან თქვა: რთულია, სამშობლოზე რამე დაწერო.
მე ვთქვი: ძნელია, სამშობლოში პოეტი გერქვას.
გზა იყო შორი, დაგრეხილი, როგორც ბაწარი.
ცა იყო ახლო, როგორც ყელთან სატევრის წვერი.
შენ თქვი: ძნელია, სამშობლოზე რამე დაწერო.
მან თქვა: ძნელია, სიყვარულზე რამე წამოგცდეს.
მე ვთქვი: რთულია სიყვარული. და არა - წერა.
" უკეთუ გინდეს შემოდგომად მისდა - უარყავ! "
ვაშლის დახლები, სხვა დახლები, დახლები ნიყვის...
შენ თქვი: კარგია, საქართველოს როცა უყვარხარ.
მან თქვა: კარგია, საქართველოს როცა უყვარხარ.
მე ვთქვი: კარგია საქართველო... როდესაც გიყვარს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 03:45 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ლიბერტანგო
"...და ზიხარ, თან ღამეა და ლიბერტანგო.
ან პირიქით - ღამეა, რაც უკვე კარგის
ნიშანია... ზიხარ, უსმენ პიაცოლას
და თვალებით ისტორიას მიაცილებ..."
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 09.05.2012, 03:48 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნუ დამიბედებ
დღეს ბედობაა... აუხდენელი ოცნებების,
ნუ დაიბედებ, ცივ ქარტეხილებს...
თავხედობაა, ჩემი მხრიდან, შენთან თამაში!
და შენზე ფიქრი, ვითომ ღამეს რომ მატეხინებს...
მე და შენს შორის უფსკრულების არის ლამანში...
ჯოჯოხეთია, გზააბნეულ ორი სულისთვის...
და ამ ორიდან გადარჩება მხოლოდ ერთ-ერთი!
და ერთადერთმა ღმერთმა იცის, ალბათ - რომელი...
ნუ დაიბედებ ჩემს სიყვარულს! მე ვარ დემონი...
მე ვარ სატანა... ვოლანდი ვარ და ბელზებელი...
ლუციფერი ვარ... ქვესკნელების ვარ ჰეგემონი
და სივრცეებში მიმოფანტულ ქართა მპყრობელი...
პლანეტები ვარ გადამწვარი... მათი მზეები...
და გალაქტიკებს დემონიურ ფეხებს ვაბიჯებ...
ნუ დაიჩემებ ჩემს სიყვარულს, ქრისტეს გაფიცებ, -
იქნებ როგორმე გადამირჩე - ღმერთის გულისთვის!
დღეს ბედობაა... დაიბედენ ჩემზე არფიქრი!
ანგელოზები დაიბედე... სამოთხეები...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 15.07.2012, 01:26 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მატილდა
მე, წინა ცხოვრებაში პოლი მერქვა.
შენ - მოტე დე ფლევილი, მატილდა.
მე, მერე უცნაური ბედი მერგო.
შენ, მერე ალბათ უნდა ატირდე,
ისეთი დამთხვევაა - დეჟა-ვუა
უთუოდ! მოკითხვები მონსიდან...
დილეგში გადმომცემენ აჟანები
შენს ბარათს: “დამივიწყეთ, მონსინიორ!”
და ისევ - არაფერი უჩვეულო -
ფილტვების უშენობით ავსება...
ისრები აღმოსავლეთს უჩვენებენ
და დროა საკმარისი სავსებით,
რომ რამით გავამართლო პოეტობა
და რამე მივაწერო საქციელს -
იმდენად არავისთვის მემეტები,
რომ მინდა უკვდავებად გაქციო
და მიგცე ისტორიას! ოსანაა
შენდამი, ჩემი ლექსიც, მატილდა!
მე, შენი სილამაზის მგოსანი ვარ,
შენ, ახლა ალბათ უნდა ატირდე...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 15.07.2012, 01:28 | Сообщение # 40 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გაჟონვა
ისეთი მარტო ხარ - გეცინება.
ისეთი დაღლილი - მიეჩვიე.
ძალიან მარტივად - გეძინება.
ან იქნებ პირიქით - საეჭვოა.
თვალებში ჩაზრდილი გისოსიდან
ჟონავს შემოდგომის მიწურული.
აგიტანს სიცივე, მიცოცდები
რატომღაც ჯვარცმასთან... სისულელე!
ნებდები საკუთარ სისუსტეებს.
მარტო ხარ. ღმერთმაც კი მიგატოვა
და მხოლოდ წვიმების ინსულტები
ტოვებენ ფანჯრებზე ჰემატომებს.
|
| |
|
|
