|
გალაკტიონ ტაბიძე
|
|
| nukria | Дата: ორ, 09.03.2015, 23:08 | Сообщение # 81 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მეოცნებე აფრებით
სად ოდესმე მეოცნებე აფრებით,
ათასფერი იმედით და ზაფრებით,
აგასფერის მიმოჰქროდა ხომალდი,
მეზღვაურის სულთან გათანაბრებით.
როგორც ზვირთთა ქაფიანი მოდება,
ფაგოტების მიტაცებდა გოდება,
მაოცებდა უმძლავრესი მუსიკა,
თმას მიწეწდა ქარის გაბოროტება.
დატვირთული მრავალ უამინდობით,
კიდევ დიდხანს ვიქანავებ კიდობნით,
აღტაცებავ სიყმაწვილის დროისა,
სამუდამოდ, სამუდამოდ მშვიდობით!
ის ირღვევა, ის ოცნება ბერდება,
და ხომალდი ნაპრალებთან ჩერდება
საიდანაც მარად ესმის მსოფლიოს
ზეცის ნგრევა, მიწის გადაფერდება.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 18.03.2015, 11:48 | Сообщение # 82 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გიორგი! ეხლა
მზრუნველს და მომვლელს
საქართველოში
ვინმე გამოლევს?
მზად იყავ მისცე
ანგარიში ხალხს
და არა ყოველ
გამვლელ-გამომვლელს!
(გალაკტიონ ტაბიძე)
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 27.03.2015, 17:22 | Сообщение # 83 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მთვარის ნაამბობიდან
(ნაწილი I)
ვიცი, ცაო, გულმავიწყო,
მე ზრუნვა ვარ, შენ - ოცნება.
არ იქნება, არ დავიწყო
ოცნებათა შემოწმება.
ბევრი მხარე მოვიარე -
ასე იწყებს ამბავს მთვარე, -
მაგრამ საქართველოსთანა
არ მინახავს არსად მხარე.
ბრწყინავს მისი ძველისძველი
უძველესი მთა და ველი,
მისი წყალი, მისი სივრცე,
მისი შოთა რუსთაველი!
რუსთაველი მახსოვს ბავშვი,
ოცნებობდა ოქროს ნავში,
მიცქეროდა და თან თრთოდა,
ვით ფოთოლი თრთის ნიავში.
ვიცი, ცაო, ფანტომიდან
ზრუნვა ვარ და შენ - ოცნება.
მრავალ ახალ კარგს მომიტანს
ოცნებათა შემოწმება.
კაცთა შრომამ მალარიით
მოშხამული ატმოსფერა
ახალ ჩაით, ახალ იით
ახლად გააოქროსფერა.
აგერ მძლავრი და ტიტანი
მოსჩანს კავკასიის ტანი.
მიჯაჭვული აქ იყო და
აქ აიშვა ამირანი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 02.03.2016, 17:49 | Сообщение # 84 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| Омнибус.
Bдоль деревенского уюта
Бегут-мелькают тополя.
Лиловая опала тута,
И в кляксах пыльная земля.
Руина — вековая ива —
Вся в зелени, хоть и мертва.
Уже отяжелела слива
И наливается айва,
Чернеет, усыхает вишня,
Меж тем как персики в соку,
Меж тем как пассажиры вышли
И направляются к леску.
Риони как зовут? Риони.
Действительно... Перепела
В пустых полях — как на ладони.
Прах золотой Мепис-чала...
И я, отвеяв сотню строчек,
С июлем сладко обнимусь.
Зовет серебряный звоночек,
И поспешает ом-ни-бус.
Скала — источник — Ахалшени —
Назойливый поутный стих —
Ужели этот? — Прегрешенье —
Соблазн великий — малых сих.
Есть тишина в ущербе лета
И сокровенный некий пир...
— Газеты! Свежие газеты!
— Что нового, банальный мир?
1916
* * *
Неба не видели,
Землю заездили,
Предали тайну площадной огласке.
Лишь на мгновенье поверил я бездари —
Быть перестал!
Обескровели краски.
Кто
Посвященного небу и облаку
Галактиона к покорности нудит?
Или —
Свободы не ведая отвеку —
Мне о свободе толкует?
Ну, будет!
Умные люди — пришли на готовое.
Сердца не тратя,
Планете пророчат
Время без гения — тусклое, вдовое...
Завтра умру! —
А планета — как хочет.
1925
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 19:40 | Сообщение # 85 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| „ჩარდა ამთა“
ციკლიდან „პაციფიზმი“
სადღეგრძელოსთვის სიტყვის თქმის ნება მომეცი, თამადა:
შემკობად თინათინისა ამ სასმისს ვსვამ თამამადა,
ვის მკერდზე გადმოფენია ნაწნავი ცხრა სამ-სამადა,
ვისი თავხურვა ყოველგვარ თავხურვას შეეკამათა,
და წარბ-წამწამი ყველასი არ ღირს მის წარბ-წამწამათა,
სახის კანს სადაფისფერსა მზემ შუქი რამ მიამატა,
ტანსარო, ალვა ასული, მშვენება მარად ჟამადა,
ვინ მზესა სწუნობს, მაგრამ მზე თინათინებდეს მარადა.
ვუსურვებ: ჰქონდეს სიმხნევე ფუძედ და დასაბამადა,
მშვიდობიანი ცხოვრება რომ არ შეცვლოდეს შხამადა,
და აფხაზური, ბევრი რამ, სიბრძნეთა და სიამეთა,
ის კარგი დარბაისლობა, უღირდეს ძვირფას რამედა.
ვარდ-ყვავილებით მოერთოს ველი, ქცეული შლამადა.
„სამშობლოსათვის მაცოცხლეთ!“ - მვედრები იყოს ამადა.
მომხდურებს რომ წახდენოდეს რბევის სურვილი და მადა,
მტერზე მიმსვლელი მენახოს, ქალი იძახდეს: „ჰკა მათა!“
აფხაზნი ქალნი გმირთ ზრდიდნენ, შემმუსვრელთ არამგამათა...
მაშ, ერთი ძველი სუფრული, სთქვი - „ჩარდა ამთა“, თამადა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 19:53 | Сообщение # 86 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ხომალდს მიჰყვება თოვლის მადონა
და ყვავილები გიიადონა.
შენთვის გაეკრა ჯვარზე იესო
სულო,ჭაობზე უნოტიესო.
იდუმალია ჩვენი სერობა
და ღამეების ალმაცერობა.
რომ ოცნებები ცეცხლით გალესო,
სულო, იმ ცეცხლზე უმხურვალესო.
დღეთა სინაზეს ედება კორძი...
ესე არს სისხლი, ესე არს ხორცი.
და იდუმალი ლოცვა ბაგისა,
სულო ლაჟვარდზე უსპეტაკესო
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 19:57 | Сообщение # 87 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩაკეტა კარი
ჩაკეტა კარი!.. სიცივე იგი
ვერ შემოანგრევს რკინეულ რაზას,
როცა გათავდა დიდი მიტინგი,
ის დაუბრუნდა ვარდებს და ვაზას.
დარჩება სახლში და მისი ქოხი
მოეჩვენება სურორეული,
სახურავს ურტყამს წვიმა და კოხი,
როგორც ომების ხმა შორეული.
მაგრამ ის დასცქერს ცეცხლის კამარას,
რომელსაც არხევს ალი მთოვარი,
მის სულს, დარჩენილს ბინდის ამარა,
ცეცხლთან ბევრი რამ აქვს სათხოვარი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 10.05.2016, 20:01 | Сообщение # 88 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| „ჩემო იარალი“
„ჩემო იარალი!“ - ასე ქადაგებდა
ყაბახის გმირი, მზგავსება ლომის,
ორბელიანი, რომელიც აქებდა
ღვინოს და სალომეს.
ის დრო წავიდა! ტფილისი ძველი
მიინგრ-მოინგრა, სცივათ კახურებს,
და ნარიყალა ცრემლებით სველი,
მატარებლების კივილს გაჰყურებს;
მე ვდგევარ მთაზე, მე ვდგევარ მარტო,
დამთვრალი ახალ სანახავითა,
რითი გაგართო, როგორ გაგართო?
ჩემო იარალი, ის დრო წავიდა!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 16.05.2016, 17:52 | Сообщение # 89 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჰაერი
მძიმე ჰაერი მხურვალეა, უფრო ჩქარ-ჩქარა
აშრიალდება ფიქრთა სამოსი.
დაბერა ქარმა და ოცნება ააჩანჩქარა,
ხმაში ინთქმება გზა მიდამოსი.
ჩამოდის ღამე. ჩამოფრინდა. აი წამები!
გულში ხმაურობს სურვილთა ზღუდე,
თითქო აშლილა იქ წყვდიადი და აკლდამები
და განზრახვების ახალი ბუდე.
უცებ: მორთულან, მოკაზმულან ის ძველნი დრონი.
შორ სიშორეთა ელვარებს თოვა.
მაინც წუხილი მიუძღვება მათ მსუბუქ რონინს,
ვით მგლოვიარე არფების გროვა.
ცელქი ნიავი და შრიალი, უღრუბლო დღენი
თითქო ზარია ანატაცები, -
მიეჩქარება მთვარის შუქში გაჭრილი ცხენი,
მთვარენი დგანან, როგორც ანძები.
მთვარის შუქთაგან შეკრებილი ფეთქს სიმღერები,
თუმცა არ სჯერათ ბედნიერება,
რაღაც უღრუბლოდ, გატაცებით, ყელმოღერებით,
მოდის სიმშვიდე და ძლიერება.
და გადიღვრება სივრცეებში ყვავილთა შორის
ნელი ქანება სხვა დანანებით -
მარმარილოდან უდროო დროს აფრენილ ქორის
ზეცად ავარდნილ შადრევანებით.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 16.05.2016, 22:31 | Сообщение # 90 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მგონია სამყარო შენით გაივსება...
შენით იყვავილებს ნუში...
ყველა ტკივილი და სევდა წაიშლება,
შენი ჩაკვრით, კარგო, გულში...
მოდი, ჩამეკარი! რომ სულ დავივიწყო,
ცხოვრება ამ შავ-თეთრ ფერთა...
იქნებ სიყვარულით სიცოცხლე დავიწყოთ,
მარტო მე კი არა - ერთად...
|
| |
|
|
