*** - როგორ ხარ? - ჩუმად იკითხე, (ძველი ნაღველი გშთენია... ) დაბნელდა ირგვლივ, მზის სხივი მხოლოდ ბორბალოს ჰფენია... - რა მიშავს, - თვალი მარიდე დაფარულ ცეცხლთა მკრთომელი... ჩანს არ ყოველი წაშლილა, არც არაგვს მიაქვს ყოველი!
ვით ფოთოლი შენი, მზეზე მოციმციმე, ქარებს აჰყოლია და წასულა შენგან, გაფრენილა შენგან, მიწას დაჰკონვია, ისე გული ჩემი სხვათა, სხვათა, სხვათა უტყვი გამგონეა… არ ვახსოვარ ალბათ, არ ვახსოვარ ალბათ, ჩემო მაგნოლია! ჩვენ ცხრათვალა მზეთა და მძვინვარე ზღვათა ტრფობა გაგვყოლია… მიგვატოვონ მარად მათ, სამხრეთის ქართა, რაღაც არ მგონია… მაგრამ… გული მისი სხვათა, სხვათა, სხვათა უტყვი გამგონეა… მე არ ვიცი რატომ… არც შენ იცი, რათა, ჩემო მაგნოლია? ო, ასეთი წუთი, დაუბრუნებელი, შენც ხომ არ გქონია? დაბრუნდება ისევ, დაბრუნდება ისევ, შენც ხომ არ გგონია? მშვენიერი ზღვების, მშვენიერი მთების ტრფობა გაგვყოლია… როგორ მინდა შენთან, როგორ მინდა შენთან, ჩემო მაგნოლია!
მე მომეჩვენა, ჩემო მჟაველავ, შენ თითქოს შეკრთი... შიშით შეირხა შენი ყვავილი ისეთი თეთრი, როგორც თოვლია დათვისისა და მოწმაოს მთებზე... აქ ვინ გაივლის? არავინ... მხოლოდ ტყის ბილიკებზე ფშები გადმოვლენ, შეშას წაიღებს ქერა ფშაველი... მე მომეჩვენა, შენ თითქოს შეკრთი, ჩემო მჟაველავ...
და რა ქალი?! ხელის გულით სატარები... რა თვალები?! ელვის ცეცხლის დამჭერი... ბოშა ქალი, ვარსკვლავების სადარები... შეხედეს და... შეუკურთხეს გამჩენი... მეზღვაურებს გამომწვევად გვერდს აუვლის, ეტყვიან და... ისიც ეტყვის ურიგოს... ხელგაშლილი გადუდგება მეზღვაური: - მხოლოდ ერთხელ მაკოცეო, სულიკო!.. ეს პაწია, სიყვარულის დოსტაქარი, განა დარდობს, თვალებს ცრემლით იოსებს? მხიარული, ფეხშიშველი ბოშა ქალი სტვენით მიდის პორტის სანაპიროზე...
