*** ლურჯ მწვერვალებს ქარი რძისფერ ნისლში ხვევდა... და, როდესაც ბარში ვარდნი ყვაოდნენ, თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ... მოჰკიოდა, ქარი ღრუბლებს მოჰკიოდა და ფარავანს ტბასა ზედა ძრწოდა ქარი... მოდიოდა, ნინო მთებით მოდიოდა და მოჰქონდა სანატრელი ვაზის ჯვარი... თოვლის მთებით ჰკვირდებოდა უცხო მგზავრი, - ვის უნახავს ვარდობისას თოვლი მთებზე? მწყემსსა ჰკითხა: რომელია ქართლის გზაი? მწყემსმა უთხრა: საქართველო არის ესე... მიეძინა... ერთ წალკოტში მიეძინა და ფშატებმა მზისგან მოუჩრდილეო; ო, ეს ვინ არი, გამოცხადდა მგზავრის წინა? „ნუ გეშინინ!“- ეუბნება იესო... გაეღვიძა... წუთით იგრძნო მშობლის სევდა, მაგრამ რწმენა ავალებდა რაოდენს? თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...
ფეხი დამადგით, გულზე დამადგით ფეხი ყოველმან, წყალობა ჰყავით… საქართველოის ყოვლის მპყრობელმან ვისურვე, დავით… ფეხქვეშ გაცვითეთ საფლავის ლოდი ყურძნის მტევნებით… – ასეთი ცოდვა რა გაქვს, მეფეო, მიუტევები? ღირსმსახურობდი ქართულ მიწა-წყალს, რაი გადარდებს? გასწიე იგი „ნიკოფსიითგან დარუბანდამდე“… თუ, ეს მართალთა თავმდაბლობაა ოდით და ოდით? თუ ცოდვილი ხარ, მაშინ, მეფეო, რაღა ქნან ცოდვილთ სული სიმშვიდის, სული სიმშვიდის ვერსით მპოველთა? – გულზე დამადგით, ფეხი დამადგით გულზე ყოველთა…
ხატთან ანთია სანთელი ორი, ორივ პაწია და თანასწორი, სულის მეოხად შენი ერთასი... ან ვარ ბეთანში, ან თუ მცხეთაში, წმინდა სამთავროს... ალვის სადარო, დახრილი წამით, მოყრილი მუხლით ხატის წინ შვენი... შენ ამბობ: - იყავნ ნებაი შენი! მე ვამბობ: - ამინ! და... შემოხეთქა ქარმა კარები, მიმოგირხია ვერცხლის კავები... ჩაქრა სანთელი, შემოუბერა და თან წარიღო „მოვედ სუფევა“... ან ვარ ბეთანში, ან თუ მცხეთაში, ტაძრად სამთავროს... შენ კი სადა ხარ, ალვის სადარო?
მათ გადაიარეს ცა პირამიდების, ხეთა და მიდია... ზღაპრული ურარტუ, ქართული მინდვრები, კვლავ საით მიდიან? რამდენი მწვერვალი გადავლეს უკლებლივ, კვლავ ფეხქვეშ რაოდენ მწვერვალებს ითვლიან ღრუბლები... კვლავ საით მიდიან ღრუბლები? რა ვიცი... მიდიან...
იასამანი სველ კიბეებთან რაზე ფიქრობდა? მისი გაძრცვილი რტო, უყვავილო, ქარს არ მიჰქონდა... გულდახურული მისი რტოები თავს ძირს იხრიდნენ... შეყვარებულნი ოდეს ქარები მუხლს არ იყრიდნენ... უკვე ზიზღი და სიცივე კრთოდა მათი თვალებით... როგორ გულგრილად, ო, რა გულგრილად ქროდნენ ქარები...
ბაღში ისევ ტირიფების ლოდინია, ხანგრძლივი და უსასრულო ლოდინი... ხეივნები მოდიან და მოტირიან, ქარი მოდის და ხეივნებს მოსტირის... მთა კვნესის და ცაიც გულდაკოდილია, ჩემო კარგო, მტკვარიც გულდაკოდილი... ხეივნები მოდიან და მოტირიან, ქარი მოდის და ხეივნებს მოსტირის...
