|
გიო საჯაია
|
|
| nukria | Дата: სამ, 30.10.2012, 14:02 | Сообщение # 91 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნირვანა
ვზივარ და - არაფერი. ვზივარ და ფაიფურის სიდჰარტას
სიჩუმეს ვუზიარებ, გაჟღენთილს არომატულ კამპარით.
სიდჰარტას ვუზიარებ სიჩუმეს - არაფერი. ვზივარ და
თვალებით, სიგარეტს და უშაქრო ყავას შორის ვაპარებ
წლებს, როცა ერთმანეთი შეშლილი სიყვარულით გვიყვარდა.
და ისე შეველიეთ ერთმანეთს, იოლად და მარტივად,
რომ ბუდამ, ნერვიულად, ფანჯრიდან, საკუთარ თავს გაასწრო,
თორემ, მე - არა მიშავს... ვზივარ და ნოემბრიდან მარტამდე
დრო ისე იწელება, უამრავ უშენობას მოვასწრებ,
ჭირივით აუტანელ, ნესტიან ამინდებში, გადამდებ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 17.11.2012, 16:13 | Сообщение # 92 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ანდერძი
მეუღლეს:
გიტოვებ მძიმე ცხოვრებას.
მაპატიე.
მიყვარხარ.
შვილებს:
გიტოვებთ ვალებს -
სხვა არაფერი გამაჩნია.
დედას გაუფრთხილდით.
მეგობრებს:
გიტოვებთ ცოლ-შვილს,
თუმცა მესმის,
რომ თქვენი პრობლემებიც
თავზე საყრელად გაქვთ.
საქართველოს:
გიტოვებ პოეზიას,
არა იმიტომ,
რომ ჩემგან რამის ღირსი ხარ,
არამედ იმიტომ,
რომ მიხვდე, რა ძნელია
ოჯახის ლექსებით გამოკვება.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 21.11.2012, 19:33 | Сообщение # 93 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ღმერთების მტერი
იცი, როგორ ვარ? ქარბუქი რომ თავს დაატყდება
სოფელს და ყველა მიატოვებს. სიცარიელე
ისე იზრდება ამ სოფელში, წლების მანძილზე,
საკუთარ მკერდში რომ ვაშენე, ჩემი მფარველი
სულებისთვის, რომ ცოტა ხანში არათუ სამ-ოთხ
ტყის სულს, არამედ, ზუსტად ვიცი, მთელი სამყაროს
მხეცებს დავიტევ, ჭეშმარიტი შამანივით და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? კატას სარზე რომ წამოაგებ
და უცქერ, როგორ საცოდავად ფართხალებს. უცქერ
და ამაყი ხარ, კმაყოფილი, იმით, რომ ასე
იოლად არ ხარ მისაწვდომი, ასე მარტივად
გასაგები და თავს იმშვიდებ იმით, რომ შეგწევს
ძალა ბრძოლის და ძალა თქმის და ძალა გაქცევის
ბოლოს და ბოლოს - შენს ხელთაა შენი ბედიც და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? დახვრეტილი წიგნის გმირივით,
წლების მერე რომ სხვის წიგნებში ცოცხლდება, კვდება,
ცოცხლდება, კვდება და ერთხელაც ყელში ამოსდის
ეს ყველაფერი. ერთდროულად ყველა წიგნიდან
გარბის და ისე იკარგება, საკუთარ თავსაც
ვეღარ პოულობს სივრცისა და დროის შავ ხვრელში -
"ბაღში, რომელშიც ბილიკები იყრებიან" და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? ასაკიც რომ კარგავს პირვანდელ
მნიშვნელობას და კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება ყველა
ღირებულება, რაც აქამდე გაგაჩნდა, შენი
წარსულიც, აწმყოც, მომავალიც და არსებობაც,
ზოგადად. იღებ ფურცლის ნაგლეჯს, იღებ კალმისტარს
და წერ, რომ შენი სახელია "საკარიასი",
მიგაქვს სანთელთან ეს ნაგლეჯი (ფურცლის) და წვავ და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? არაფერი როცა არ ხდება
გარშემო. როცა გასართობად რამეს იგონებ,
ამბავს რომლიც უნდა მოხდეს, ან უკვე მოხდა
და რა თქმა უნდა ტრაგიკულად დასრულდა შენთვის,
ან დასრულდება და მერე ამ გამოგონილი
ტრაგედიების ანჟანბემანს აყოლებ ჩაის
და შიგადაშიგ შაქრის ნატეხს, ან მურაბას და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? როცა შენში თავს იჩენს ნიჭი
მისნობის, ისე ერთფეროვნად გადის ყოველდღე
ერთი ცხოვრების ერთი მთელი ცხრა მეათედი,
ყოველთვის ერთი სადგურიდან, ასევე ერთი
მიმართულებით, ზუსტად იცი ხვალ რა მოხდება:
როგორ პოზაში გაიღვიძებ, სად წახვალ, ან ვინ
შეგხვდება გზად და რა ეცმევა, რას გეტყვის სხვას და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, მაგრამ
იცი, როგორ ვარ? როცა გინდა რომ ღმერთის გწამდეს
და გულს ვერ უდებ. ვერ პოულობ ადგილს და მიზეზს
დარჩენის, როცა წასვლა გინდა და მაინც რჩები
და ან პირიქით, მიდიხარ და დარჩენა გინდა.
როცა არსებობს რაღაც ძალა, რასაც ეყრდნობი,
ან რაც გეყრდნობა (მაგიაა), გიყვარს, ან მეტიც -
უყვარხარ, ვინმეს და ვერ ამჩნევ, ან არ იმჩნევ და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა ამაზე, რადგან
სოფელში, ერთ დროს სულებისთსის რომ ავაშენე,
ჩემი კეთილი სულებისთვის, საკუთარ მკერდში,
იმდენმა (უფრო სწორად რომ ვთქვა - იმხელა) მხეცმა
დაისადგურა, რომ ადგილი სხვა სულებისთვის
აღარც კი დარჩა და ამიტომ, იცი, როგორ ვარ?
ამ უთავბოლო ვერბლანივით: უშინაარსო,
უცეცხლო, უწყლო, უმიწაო, უჰაერო და
ვიფიქრე, ჯობდა არ მეფიქრა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 29.11.2012, 23:31 | Сообщение # 94 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გაჟონვა
ისეთი მარტო ხარ, გეცინება.
ისეთი დაღლილი, მიეჩვიე.
ძალიან მარტივად - გეძინება.
ან იქნებ პირიქით? - საეჭვოა.
თვალებში ჩაზრდილი გისოსიდან
ჟონავს შემოდგომის მიწურული.
აგიტანს სიცივე, მიცოცდები
რატომღაც ჯვარცმასთან - სისულელე!
ნებდები საკუთარ სისუსტეებს.
მარტო ხარ. ღმერთმაც კი მიგატოვა.
და მხოლოდ წვიმების ინსულტები
ტოვებენ ფანჯრებზე ჰემატომებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 11.12.2012, 15:27 | Сообщение # 95 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ზოგი ლექსია - ტყავს გაგაძრობს, სიქას გაგაცლის.
მე ვეფერები გამოუვალ ლექსებს, გაუვალ
ლექსებს, მიწიან ლექსებს, მტვრიან ლექსებს, გარდაცვლილ
და გარდასაცვლელ და გარდასულ და გარდაუვალ
ლექსებს, რომლებსაც არაფერში, ქვეყნად, არ გავცვლი!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 17.12.2012, 23:14 | Сообщение # 96 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| წერილი ბოთლში
გამოუვალი წვიმებია. ასეთ დღეებში
მთაში მივდივარ, სადაც ტყეა, ტყეში - მიწური,
ქათმის ფეხებზე შემომდგარი; მიწურში - სხვენი,
სხვენში სკივრია დამალული, სკივრში - კურდღელი,
კურდღელში - იხვი, იხვში - კვერცხი და კვერცხში - ნემსი,
რომლითაც ასეთ ძნელ ამბებში ტუჩებს ვიკერავ,
რომ უცებ რამე არ წამომცდეს, დარდის მაგვარი.
გსმენია რამე ტროვანტებზე? - ჩემი ბავშვობის
სახლს ერტყა ბაღი, იშვიათი, რომელშიც ნაცვლად
მცენარეების, იზრდებოდნენ ცოცხალი ქვები,
ასეთ წვიმებში, მკვლელ დღეებში, ნამდვილ ამბებში...
და მეც ამ ქვებში ვიზრდებოდი და მე ამ ქვებთან
ვთამაშობდი და ამ ქვებისგან ვსწავლობდი დუმილს.
და მე ვიყავი საკუთარი თავის წარსული,
ამ ბაღში, სადაც საკუთარი თავის მომავალს
ვზელდი მიწისგან, საკუთარი თავის ღმერთივით,
და სილა ქვიშად გადაიქცა და ქვიშა - კენჭად,
და კენჭი - ღორღად, ღორღი - ჭოჭყად და ჭოჭყი - ხვინჭად
და ხვინჭა - რიყედ, რიყე - ლოდად, ლოდი - ბალავრად,
რომელზეც სახლი ააშენეს, ჩემი ბავშვობის,
რომელსაც დიდი ბაღი ერტყა, რომელშიც ნაცვლად
მცენარეების, იზრდებოდნენ ცოცხალი ქვები.
გამოუვალი დღეებია. ასეთ წვიმებში,
ცარიელ ბოთლში ამბავს ვაგდებ და ბოთლს ფანჯრიდან,
ზღვაში კი არა, ვისვრი იმისიმისიქითში.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 18.12.2012, 01:25 | Сообщение # 97 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ლპობა
სინამდვილეში, სულ ეს არის. ხოლო რაც არის,
სულში ფურთხია, სისხლში - შხამი, ლექსში - ტერცინა,
ღვიძლში - ციროზი, გულში - ხინჯი, თვალში - ნაცარი.
მე მოვდიოდი შენს ხელებთან, როცა გეძინა
და, ჩემო სულო, შენს თითებში სახეს ვმალავდი,
რომ მტკიოდა და... რომ სიმწრისგან არ გამეცინა.
და მივდიოდი - "მაღლა იდგა გემი დალანდი", -
შენ, სისხლო ჩემო, არც კი იცი საერთოდ, ვინძლო,
რომ სწორედ შენგან ვისახსოვრე წასვლის ტალანტი.
ღვიძლო, შენ, ჩემო სულით ღვიძლო და სისხლით ღვიძლო,
არაფერია. სიტყვებია. როგორ დაბერდი...
მძიმეა. გზაა. შიმშილია. წლებია. მიძლებ.
გულო, მე მახსოვს ყველა წყალი, სადაც ჩავარდა
ყინვა და ყველა სიყვარულის დიდი ხანძარი
მახსოვს და მხრები და ტუჩები და თმის ხავერდი.
და თქვენ, თვალებო - სულ ეს არის. ხოლო რაც არის,
სულში ფურთხია, სისხლში - შხამი, ლექსში - ტერცინა,
ღვიძლში - ციროზი, გულში - ხინჯი, თვალში - ნაცარი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.12.2012, 16:23 | Сообщение # 98 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
|
(ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო)
ჩემი სამშობლო ერთი მუჭა მიწაა,
ერთი ღერი ყვავილის სამყოფი მიწა,
რომელიც მუდამ გულის ჯიბით დამაქვს.
პერიოდულად, ჯიბიდან ვიღებ ცოტ-ცოტას და
მტერს თვალში ვაყრი, დასაბრმავებლად.
ცოტაა ჩემი სამშობლო და ბევრია მტერი -
რომელ ერთს გინდა, აუხვიდე, კაცი,
ან რამდენს გინდა, თვალი დაუფსო?!
ბევრია მტერი და ცოტაა ჩემი სამშობლო,
იმდენად ცოტა, რომ ამ ბოლო დროს,
ჯიბისკენ ხელის წაღებისაც კი მეშინია -
ვაითუ, რაც იყო, ისიც არ დამხვდეს, ვაითუ,
იმ ერთ ყვავილსაც აღარ ეყოს, გასახარებლად.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 23.01.2013, 02:51 | Сообщение # 99 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| არყოფნის
არაფერი შეცვლილა სინამდვილეში.
უბრალოდ, ერთი განზომილებიდან მეორეში გადაინაცვლე,
სხვა - არაფერი.
თუ ადრე რეალურ სახლში იკეტებოდი,
ახლა ვირტუალურ სახლში იკეტები.
ფუსფუსებ შენს ოთახში, რომელსაც სხვანაირად "ვოლს" უწოდებ:
აჭრელებ კედლებს პორტრეტებით, მოგონებებით.
უსმენ მუსიკას. ფიქრობ, ზოგჯერ - ხმამაღლა.
დგები, მიდიხარ ფანჯარასთან, რომელსაც ახლა "ნიუსფიდი" ჰქვია,
აღებ, ეწევი, თვალს ადევნებ გარე სამყაროს...
და როცა სახლში გამეფებული სიბნელე თვალს გჭრის
და კურსორის მონოტონური პულსაციაც ყურს ცუდად ხვდება,
ხელის მარტივი მოძრაობით მიგყავს ისარი ღილაკთან "მთავარი"
და შენი ერთოთახიანი ბინიდან,
რომელშიც მზის სხივი არასდროს აღწევს,
მარკ ცუკერბერგის ერთსართულიან ქალაქში გადიხარ,
რომელშიც მუდამ ქარია,
რომ შიგადაშიგ თავი შეახსენო ნაცნობ-უცნობებს -
აქაოდა, ცოცხალი ვარო.
ასე ცხოვრობთ, დღიდან დღემდე, ღამიდან ღამემდე
შენ და შენი განუყრელი თაგვი -
ერთადერთი ნამდვილი მეგობარი.
არაფერი შეცვლილა, უბრალოდ... არ ხარ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 26.01.2013, 15:31 | Сообщение # 100 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რაღაცნაირი ლექსი
რაღაცნაირად ცხოვრობ, რაღაცნაირად - ცერად,
რაღაც სითბოსაც იტევ, ზოგჯერ წვიმას და ქარსაც.
რაღაცნაირად გიგებს, რაღაცნაირად - ვერა.
რაღაცნაირად გიყვარს, რაღაცნაირად - მასაც.
რაღაცნაირად სვამ და რაღაცნაირად თვრები,
რაღაცნაირად გძინავს, სულაც არ გძინავს ზოგჯერ.
რაღაცნაირად გტკივა, რაღაცნაირი ძვლები,
რაღაცნაირი წამლით იყუჩებ, დღეში ორჯერ.
რაღაცნაირად წვალობ, რაღაცნაირად ძღები,
რაღაცნაირად გაქვს და რაღაცნაირად - არც კი.
რაღაცნაირი ღმერთის, რაღაცნაირი გზნებით,
რაღაცნაირად გწამს და რაღაცნაირად... მას კი...
რაღაცნაირი გული, რაღაცნაირად გწყდება,
რაღაცნაირი დარდით, რაღაც დანაკლისს უვსებ.
რაღაცნაირი გზები, რაღაცნაირად წყდება,
რაღაცნაირად - ერთობ, რაღაცნაირად - უცებ.
რაღაცნაირი ყველა, რაღაცნაირად ერთად,
რაღაცნაირად იტყვის, რაღაცნაირი თბილი,
რაღაცნაირი ძმა და რაღაცნაირი დედა,
რაღაცნაირი ცოლი, რაღაცნაირი შვილი:
- რაღაცნაირი ლექსით, რაღაცნაირად წერა,
რაღაცნაირი ცეცხლით ენთო და რაღაც, ისე,
რაღაცნაირად კარგად, რაღაცნაირად - ვერა,
რაღაცნაირად, თუმცა - რაღაცნაირად მისებრ.
რაღაცნაირი ლტოლვით, რაღაცნაირიად რატომ,
რაღაცნაირი თავი, რაღაც სამარეს მისცა -
რაღაცნაირად ჰპოვა, რაღაცნაირმა მარტომ,
რაღაცნაირი კუბო, რაღაცნაირი მიწა...
რაღაცნაირი ღამე. რაღაცნაირად, ზემოთ,
რაღაცნაირად ტირის, რაღაცნაირი ნორჩი
და რაღაცნაირ ცრემლებს, რაღაცნაირად გემოდ
ვერ მოიგონებ რაღაც... რაღაც დამთავრდა! მორჩა!
რაღაცნაირი მოკვდი, რაღაცნაირად იცი!
აღარც მზის სითბოს იტევ, აღარც წვიმას, და - ქარსაც.
რაღაცნაირი წავა, რაღაცნაირად ისიც.
რაღაცნაირად - აღარ... რაღაცნაირად - მასაც...
|
| |
|
|
