| nukria | Дата: ოთხ, 29.08.2012, 15:23 | Сообщение # 31 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
- მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!
დავბადებულვარ, რომ ვიყო მონა,
და საქართველოს მედგას უღელი:
- მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი!.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 07.09.2012, 21:44 | Сообщение # 32 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩამომრჩა უკან მე ჩერქეზეთი,
ვუახლოვდები ჩვენსკენ დარიალს,
დამშრალი თერგი ერთი წვეთია,
მაგრამ ზღვასავით გულზე გადიარს.
წამექცა თავზე ცა გარღვეული,
და ცაზე კიდევ სხვა მყინვარის ცა,
და დარიალით გადარეული
თვალებს ცრემლების თერგი მირეცხავს.
და გადავყურებ ალმას უფსკრულებს,
კვალდაკვალ ჩემი დემონი მომდევს,
ვხედავ გიგანტის შოლტის მუსკულებს
და რკინის ბაწარს, ყელზე რომ მომდებს.
ვიცი მომელის მაინც ეს ბედი,
და ისიც ვიცი ჩემზე ახია,
ძვირფასო, არ ვარ, იცოდე, ყბედი,
ან თავის მოკვლა რა ტრაბახია.
მაგრამ მიტაცებს ქარიშხალივით
ამ თვალუწვდენი ხრამების ფსკერი,
ვიცი, ქალი ხარ, ყველა ქალივით
ვიცი, ამასაც ეჭვით უცქერი.
მინდა, რომ ვიყო მწირი გულადი,
საშინელ ღამეს ვეფხვი რომ დაბდღვნა,
ვარ ავსებული შენით გულამდე
და მოვარდნილი ცრემლების წარღვნა.
მინდა მოვიფრთხნა ამ შარაგზაზე,
მინდა გავიხსნა გული ალალი,
მე ყაჩაღებმა მომკლეს არაგვზე,
შენ ჩემ სიკვდილში არ გიდევს ბრალი.
ტიციან ტაბიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 17.10.2012, 20:12 | Сообщение # 33 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სამჯერ ვარ დაბადებული,
მონათლულიც ვარ სამჯერა:
ერთხელ სიკვდილი რას მიზამს,
ერთხელ სიკვდილიდ არ მჯერა.
შეხედეთ ოქროს მზეთა მზეს,
მთები რომ მთებზე ეყარა:
ყოველდღე ამას ხედავდეს,
რა მოკლავს ასეთ ქვეყანას.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 29.10.2012, 02:08 | Сообщение # 34 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მაშ გამარჯვება. . .
თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზედ ედინოს
გავარვარებულ ოქროს თაველებს!
სხვა რომ მოკვდება მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.
ნეტა სადა აქვთ ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!
_სხვა საქარველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?
დავბადებულვარ რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 11.02.2014, 04:42 | Сообщение # 35 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მთაც ლამაზი გაქვს, ბარიც ლამაზი,
დიდხანს გადარეს მგოსნებმა ედემს.
გახედავ, და თვალს აბრმავებს ვაზი,
გახედავ, თვალი ვერ ატანს ქედებს!
ღამეა - თეთრი ირმის ნაწველი,
დღე - შვინდისფერი ვარაყიანი,
ჩერქეზის ქალებს უჭირავთ ცელი,
სუქდება მიწა ბარაქიანი!..
შენს “ანბანსა” და შენს „ხილთა ქებას“
უჭრელებია პერგამენტები.
ვერ ნახავ ხის ტოტს, ხილი არ ებას,
დასაკრეფადაც არ გვემეტები.
დამდგარა ნისლი გომბორის მთაზე,
ერთად ჰყვავიან დეკა და ღვია,
მომხიბლავია ეს სილამაზე
ვაჟა-ფშაველას ცრემლი ატყვია.
ანბანის ქებას ვინ დაიქადებს,
დღეს უანბანო არავინ არი,
ასე მოადგა აჭარის ქედებს
ჩაის ლაჟვარდის ცის ქარავანი.
ასე მოადგა ლაგოდეხის ველს
კამეჩიანი ურმების ურდო.
რომელ ხილს აქებ, ან რომელ თაველს,
თუნდ რუსთაველის ლექსი გაქურდო...
შენ ფრიალო მთებს, შენ კლდესა და ღრეს,
მტკაველი მიწა არ დარჩა მყარი -
აბა, ყამირი სად არ აყარეს,
რომელ უდაბნოს არ მისცეს ღარი?
მაჩვენე კაცი, რომ არ იკადროს
ეს ხელჩართული ფიცხელი ომი.
მართლა მოელის წითელ ესკადრას
წინათ გამსკდარი პალიასტომი.
გაცრუვდა ყველა მემატიანე,
ყველა ვახუშტი და ჰიპოკრატე.
აბა საიდან მოიფიქრებდნენ,
რომ ასეთ ამბავს ყურსა მოჰკრავდნენ!
ამოიწურა რიონის ფშანი,
ამ ჭაობის ფსკერს რა ამოთხრიდა?
თუმც ოქროს ვერძის იყო ნიშანი,
ეგულებოდათ ძველი კოლხიდა.
ასე მგონია, ახლოს რომ იყოს,
მოითხრებოდა თვით ატლანტიდა.
დაჰკრეს წერაქვი... დაგუბდა წყალი,
ნარინჯოვანი ამოდის ბაღი.
აღარ აციებს კრუხებს კანკალით,
კრიალებს ზეცის ლაჟვარდი თაღი.
ხართ მეზობლები ახალი სოფლის,
ჩვენი სამშობლოს ხართ ბინადარი,
პატიოსნება გწამთ შრომის ოფლის,
არ გააციეთ კერის ღადარი!
ახედეთ მაღლა იალბუზის ბჭეს,
არც მყინვარია მასზე დაბალი,
მაგრამ ორივეს გადააბიჯებს,
რაკი გაუხსნეს ხალხს მომავალი.
ყოველი სული, მღილი, ბალახი,
ვაზი - ხის წვერზე სუროთ ასული
და მაღალ შტოზე გადატანილი -
ფეთქავს ლენინის ძლიერი სულით.
შირაქის ველი თვალუწვდენელი,
ჭიაურის ტყე გზადაბურდული,
ენგურის წყალი დაულეველი,
სვანეთის მთების ზვავთა შურდული,
წინანდლის ვარდი დაუჭკნობელი,
ყვარელის ღვინო, კახეთის გული,
ალადასტური და ოჯალეში,
აჯამეთივით ამდგარი ყანა,
არხით მორწყული ყველა სოფელი,
მთა მყინვარისა, უშბა, უშგული
ლოცავენ მიწას, თავის მწყალობელს,
ჩვენთან მღერიან ერთ საგალობელს!..
ორმოცი წლის ვარ, კიდევ ორმოცის
უფრო მტანჯველის რომ ვიყო მთვლელი,
ვერ შემაჩერებს გათხრილი ორმოც,
ვარ ყრმა უცადი და პირტიტველი.
ჩემშიც გადმოდის, ჩემშიც იღვრება,
ჩემი სამშობლოს ფენიქსის ბედი.
არ უნდა კვესით გულს ამღერება,
ცეცხლმიუდებლად იწვის აბედი!..
ეს ძველისძველი ამბავი არი,
მაგრამ ამაზე ძველიც რომ იყოს,
ძვირფასო, გვახსოვს შავი ზღაპარი,
დაე, ერთ წუთად გამოიქროლოს!
შენი გაზრდილი ვაჟი, ქალწული
შენს კარ-მიდამოს ვეღარ იცავდა,
გემის ანძაზე ხელგაბაწრული
სტამბოლს მაჰმადის წვერსა ჰფიცავდა.
ისმის სიმღერა იანიჩარის
და ყრუ ქვითინი მამელუკისა,
შინ დაბრუნებას გული იჩქარის -
გზა დაბურდულა ყველა რუქისა.
განა ეღირსა ვისმე იმათგანს
კიდევ ენახა სამშობლო მხარე?
მრუდეს ლესავდა ის იატაგანს,
თან დასდიოდა ცრემლი მდუღარე,
მონად გაყიდულს არა ჰყავს მხსნელი,
ტყვილად ჭიხვინებს არაბის ცხენი!..
შამილის ბებერ და დამაშვრალ ძვლებს
ვერ მოასვენებს მექა-მედინა,
”სამოთხეშიაც“ სული ვეღარ ძლებს
მჲურიდს სირცხვილის ცრემლი ედინა.
ჩვენც კარგად გვახსოვს ლეკის ტყვეობა -
გურამიშვილი და ლამისყანა,
დღეს კი გაჩაღდა მთებში დღეობა
და გულის ძგერით უსმენს ქვეყანა.
თუ სხვას არ ახსოვს, შენ მაინც გახსოვს,
ჩემო ტანჯულო სამშობლო მხარევ,
თუ რა მდუღარე ცრემლი გედინა.
გაშალე ყველა ძველი ეფუთი
და ბედისწერის კარაბადინი,
მაჩვენე სადმე, რომ ქართველ ხალხში
ასეთი შრომის სუფევა იყოს?
აბა, თუ გახსოვს, თუნდ ერთი წუთი?
რომელ ერთს მეტყვი, დამისახელებ,
ასეთ ბედნიერ მე ქორონიკონს.
იყო ქალდეა და ბაბილონი,
იქნება უფრო შორი გზაც გქონდა.
გიცვალეს ბევრჯერ შუბლზე მირონი,
შენი ბუმბული ნიავს გაჰქონდა!
გიცვლიდნენ მიწას... ოფლში გაწურულს,
რომ შეუცვლიან სიცხის სასთუმალს,
და თუ არ გხედავთ ახლა გასუდრულს,
ესეც ვუმადლოთ ჩვენს ბედს იდუმალს.
ორმოცი წლის ვარ, კიდევ ორმოც წელს
აღარ მომაკლებს ლექსი ჟრუანტელს,
ოღონდ გხედავდეთ ასე ბედნიერს
შენ და შენს გაზრდილ მსოფლიო ნათელს.
გამოვიტანჯეთ ეგ შედარება,
რამაც ბავშვობის გული განგმირა,
ჩვენ კლდეს ყორანი არ ეკარება,
დაულეწია ჯაჭვი ამირანს.
ამ ამირანის სახელიც ვიცით,
მთელი დუნია იხსენებს ფიცით!..
უთქვამთ, რომ ხალხებს ყრმა ისკანდერმა
კავკასიონზე ესროლა ბადე.
სალი გასტეხა კლდე-ხალხთა გრდემლმა,
თავის მესია თვითონ დაბადეს.
თვითონ დროშაა და ამ დროშის ტარს
ვერავინ ნახავს დაღუნულს, დახრილს,
მონათ დახსნის ხმა უფრო შორს ატანს,
მაკედონელის გასცდება მახვილს!..
სულმოუთქმელი ასე ვიმღერი,
ლექსი დაწმენდას ვეღარ მოუცდის,
როცა დიდ გრძნობის გძირავს მეწყერი.
ნათელი დღეა კონსტიტუციის,
ხალხის დროშის ტარს ხელით ვატარებ,
ყველა დამკვრელთა მე ვარ მგოსანი,
მაგრამ დიდ პოეტს თავს არ ვადარებ,
ბავშვიც კი მჯობნის ფრიადოსანი.
ღამეა - თეთრი ირმის ნაწველი,
დღე - შვინდისფერი და ნამიანი,
გვთუთქავს ახალი გრძნობა დამწველი
სულისდგმა ახალ ადამიანის.
აბა პოეტი ვინ გაგიბედავს,
ანდა თავხედი ვინ გაგაწბილებს;
როცა სვანეთის მთას გადახედავს,
სულმოუთქმელი რომ მღერის ”ლილეს“!..
მთაც ლამაზი გაქვს, ბარიც ლამაზი,
და თუ არ იყო ქვეყნად ედემი,
ეს შენი არის ზვარი და ვაზი,
ცეცხლის ბრიალით გულს რომ ედება.
ჩვენ თუ მეორედ დავიბადენით,
- ეს შენი ვნახეთ ჩვენ დაბადება,
რომ სიხარულის ცრემლის დადენით
ახალი კაცის გავხდეთ ბადებად.
ნუღარ ვახსენებთ დიდ ქალთა სახელს
მედეას, ნინოს, თამარს, ქეთევანს.
დიდ მგოსნებს ვხედავთ, იმათ ამსახველს,
ვეღარ გაუძლებთ მათ შემოტევას,
გთხოვთ, რუქაია, გვითხრა ზღაპარი
ჩვენ ახალგაზრდა ქალიშვილისა,
ქარხნის დამკვრელი წითელ თავსაფრის,
და პარაშუტის გადაშლილისა...
თქვი, რუქაია, ამის ზღაპარი...
იაკობ ხუცესს, მიქელ მოდრეკილს,
ლეონტი მროველს და ეფრემ მცირეს,
მთაწმინდის ბერებს, სიცოცხლის მთმობელს,
რომელთაც ქართვლის ენა მოპირეს,
ჩახრუხაძესა და სარგის თმოგველს,
სიტყვაულეველ თვითონ რუსთაველს.
ორ დიდ თეიმურაზს და არჩილ მეფეს,
გურამიშვილსა და საბა სულხანს,
„ქართლის ცხოვრების“ მემატიანეს
და მოკალმასე ბერ იოანეს -
ყველას გეძახით, იყავით მოწმე
დასტოვეთ თქვენი საფლავის დვირე -
მე არ მრცხვენია დიდ ეპოქისა,
ერთი საწყალი რომ ვარ მესტვირე.
ასე მგონია, აღსდგება მარრი
და ხელს დაადებს ის ახალ ხანძთელს,
ერთი მერჩული დასტურ რა არი,
როგორ გასწვდება ჩვენ გმირს აწინდელს?
რომ აღიწეროს საქმე და ღვაწლი,
რაც ჩვენ ცხოვრებას თან შეეზარდა,
ათას ერთ ღამის ზღაპრის სანაცვლო
ათას ერთი დღის შეჰერაზადა...
6 ივლისი, 1935 წ.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 12.03.2014, 13:36 | Сообщение # 36 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლევ,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზედ ედინოს
გავარვარებულ ოქროს თაველებს!
სხვა რომ მოკვდება, მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.
ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გვქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!
– სხვა საქართველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?
დავბადებულვარ, რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი;
– მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლევ,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი!..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 12.03.2014, 13:37 | Сообщение # 37 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამომავალ მზის ოქროს ნათელი
თავზე ადგება საქართველოს მთებს,
და ნამქერებში ღამე ნათევი
მთვარე ანათებს და არც ანათებს.
ზევით ღრიალით მიგორავს თერგი,
ქვევით გრიალი გაუდის არაგვს,
მზეს გაუდვნია ყინულის ქერქი,
მთა დაუფშვნია უხილავ წერაქვს.
ქარს მიაქვს თოვლი და მიიხვეტავს,
გადააფარებს ყაზბეგს შვინდებად,
შერცხვეს ვაჟკაცი, თუ ამ მზეს ხედავს
და სიკვდილს კიდევ შეუშინდება.
მივჩერებივარ ცას გაკვირვებით
და აღმიტაცებს სიცოცხლის ფეთქვა.
ვაჟა-ფშაველას ვსუნთქავ ფილტვებით,
ხიმიკაურის გული ჩამედგა.
ტიციან ტაბიძე
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 12.03.2014, 14:10 | Сообщение # 38 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ანანურთან
შენ აქ რა გინდა, მაგრამ ყოველთვის
მომაგონდები ამ ანანურთან.
შავი არაგვი თეთრ არაგვს ერთვის,
ჩვენი გათიშვა კი ყველას სურდა.
არც კი გიცნობდი, არც კი მენახე,
ისე გხატავდა თამარს ვრუბელი.
ხარ დანგრეული შენ „მოდი-ნახე",
ფეხ-მოტეხილი შენ ხარ ღრუბელი.
ისე ნაზია ეს მოგონება,
როგორც დემონის ფრთების შეხება,
სჯობს გაიხარონ სხვა გოგოებმა,
მოიბან შენი ირმის ფეხები.
დე! გაიხარონ იმათ მგოსნებმაც,
მათი ცხოვრება ხვალე იწყება,
ჩვენ მგლოვიარე, მწუხარ ოცნებას
დაფარავს მიწა და დავიწყება.
გარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი
და ახეული მაქვს ლაყუჩები,
შემართულია ფეხზე ჩახმახი
და უსიკვდილოდ ვერ გადვურჩები.
ასე კვდებოდა ალბათ ათასი
და მოწმედ ჰყავდათ ეს ანანური,
ეს არის ჩემი მგოსნობის ფასი
და თვითმკვლელობის იავნანური.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 12.03.2014, 23:02 | Сообщение # 39 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნუ მოხვალ ახლო, იყავი შორი,
სიშორის ორმოს ავავსებთ სევდით,
მთელ ქვეყანაზე მარტო ვართ ორი,
ქვეყნის დასასრულს ორი შევხვდებით...
სად შემიყვარდა, რად შემიყვარდა?
მე არ ვკითხულობ, არც მსურს გაგება.
შენ გაუშლელი ტანჯვის ხარ ვარდი
და ჩემი სული ეკლად დაგება...
შენი სიშორის მიმაფრენს ქარი,
შენ სურნელების წვიმა მაწვიმებს.
ანგელოსი ხარ თუ ჯადოქარი,
წაიღე სული, არ დაგამძიმებს.
დამწვარ ოცნებას, დაფერფლილ ფიქრებს,
ჩახლეჩილი ხმის ქებას დახეულს
და აწითლებულს ველურ ქიმერებს
კუბოდ დაგიწნავ ძვირფასს, შორეულს...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 03.04.2014, 16:25 | Сообщение # 40 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამოდის ნათდება!..
ამომავალ მზის ოქროს ნათელი
თავზე ადგება საქართველოს მთებს,
და ნამქერებში ღამე ნათევი
მთვარე ანათებს და არც ანათებს.
ზევით ღრიალით მიგორავს თერგი,
ქვევით გრიალი გაუდის არაგვს,
მზეს გაუდვნია ყინულის ქერქი,
მთა დაუფშვნია უხილავ წერაქვს.
ქარს მიაქვს თოვლი და მიიხვეტავს,
გადააფარებს ყაზბეგს შვინდებად,
შერცხვეს ვაჟკაცი, თუ ამ მზეს ხედავს
და სიკვდილს კიდევ შეუშინდება.
მივჩერებივარ ცას გაკვირვებით
და აღმიტაცებს სიცოცხლის ფეთქვა.
ვაჟა-ფშაველას ვსუნთქავ ფილტვებით,
ხიმიკაურის გული ჩამედგა.
|
| |
|
|
