|
დავით შემოქმედელი
|
|
| nukria | Дата: კვ, 23.02.2014, 21:30 | Сообщение # 61 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რაც გასაცემი არსებობდა,
წარსულში დარჩა,
ჰყვება და ჰყვება სარეკელა,
ძველ ჟამს იხსენებს,
გადაჭრილ მორზე ფრთებმოკეცით
დაეშვა ყანჩა,
თითქოს მოხუცი მამაჩემი
ლოდზე ისვენებს...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: სამ, 25.02.2014, 19:31 | Сообщение # 62 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კლოუნის მონოლოგი
გავდივარ თოკზე, დარბაზი მიცქერს,
ხან აღტყინებით, ხან გაოცებით,
და ბედისწერის მაგიურ სივრცეს
სულ ნაბიჯ-ნაბიჯ ვუახლოვდები.
და მეც ვხარხარებ, სიცილი რადგან
ტკივილს ცეცხლგამძლე სკივრში ინახავს,
და მე მეგობარს ვუწოდებ იმ კაცს,
ვინც ამ ტკივილში ცრემლს დაინახავს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 26.02.2014, 20:45 | Сообщение # 63 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ცრემლისგულა დარდებია ეულ,
როცა სტრიქონს ცას უტოვებ ვალში,
შენი გული მენანება გვემულ
ქუჩა-ქუჩა მოწანწალე ქარში.
არ ისვენებს ეგ ბოჰემა ტვინი,
მარნის თავთან ჩოქვით გაირინდე,
ამოხეთქა ლექსმა მთვრალი ჯინი,
დაითალხა ღამემ ბინდის რიდე.
გზა სველია, სადარდელი ბევრი,
სიყვარული მაინც უფრო მეტი,
დაცლილია ასი ფუთი ქვევრი,
ფშავის ნისლით რომ დაგვესხა რეტი.
დარდისდარი დრო დაგვიდგა ბრუნდი,
ცრემლ-წვიმებით ამოვილბეთ თვალი,
იმ ფრთა ქალებს მოვუხადოთ ქუდი,
ჩვენი ლექსით რომ უთრთოდათ ხალი.
ხევში ჩარგეს თავი ალმასებმა,
გადიდგულდა გუდაფშუტა ბრბოში,
ღამეებმა, ელდით ანავსებმა,
ცას მიგვაბეს ამ სევდიან დროში.
შუადღის მზის რეკვიემი მოთქვამს.
გულმა ერთხელ ვერ ამოთქვა ოხი,
სოლოლაკის ჩემს ღარიბულ ოთახს,
“ვარანცოვის” ეძმო შენი ქოხი...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 28.02.2014, 19:38 | Сообщение # 64 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გამოქცეული ქალაქის ხმაურს
ბაღში ჩემ გვერდით ზიხარ დაღლილი,
და ირგვლივ ყრია ხმელი გირჩები,
დაობებული და გარდაცვლილი.
დადის სიჩუმე და მე მას ვუსმენ,
როგორც ძალიან საყვარელ მოტივს,
გარეთ ცხოვრება მღვრიედ ყაყანებს,
აფთრის კლანჭებით დადის და გვკორტნის.
მეცლები უცებ თეთრი ნისლივით,
თითქოს ჩამუქდა ციალი ხომლის,
ნუთუ ეს ხსოვნაც ისე გაქრება,
ვით ბუხრის ყელში ფიფქები თოვლის...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 02.03.2014, 21:38 | Сообщение # 65 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ესა ვართ, რაც ვართ, ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ლაქლაქი და დამარცხება.
ჩვენ არ ვიყავით? _ ვფარსადანობდით
და შურის ძაფებს ჩუმად ვაბამდით,
პილატესავით ხელებს ვიბანდით
და უფლის კაცებს ჯვარზე ვაკრავდით.
ზოგი კი ხონთქრის მზეს ლოცულობდა,
გოდებდა ხალხი _ ეს რა მოგვდისო...
ისიც ხომ გვახსოვს, აგერ ჩვენ თვალწინ _
,,ჩრდილოეთიდან მზე ამოდისო”.
მაგრამ ხომ იყო ხახული, გრემი,
აქეთ _ გელათი, იქით _ ვარძია,
და ინდოეთის კარიბჭის ლოდი
ერეკლემ თავის ხმლით გადასწია.
გვეწერა მხრებზე ძლევა-დიდგორი,
ჩვენზე ხმამაღალ ლეგენდებს თხზავდნენ,
რომში ფარსმანის დიდ ქანდაკებას
ბელონას ტაძრის სვეტებთან დგამდნენ.
ხან დარუბანდის ვლეწავდით კარებს,
ხან თავიც კი ვერ გადაგვერჩინა,
ვიყავით მართლა მხნე და რაინდი,
თუ მითის ფერად ხუფში გვეძინა.
და მტრის მახვილზე უფრო გვზარავდა
მომიზნებული მოყვრის ისარი,
ისე მივდივართ, გოჯიც არ რჩებათ
შვილებს კანკელთან დასაფიცარი.
ესა ვართ, რაც ვართ. ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ტკივილი და დამარცხება?!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ორ, 03.03.2014, 20:40 | Сообщение # 66 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დედი, გზირის მზერასავით
გდევდა მუდამ ავი ბედი,
სოფლის ბოლოს, ალაგესთან
რა უმწეოდ დამიბერდი.
დედი, ჩვენი სახლის ზემო
ხაკისფერი ღრუბლებია,
შორს მიდიან სამუდამოდ
თუ ჩვენს ეზოს ბრუნდებიან.
მამაშენი სახსრის ტკივილს
ვერ უძლებსო, რა ხანია,
მწერდი, სულს რომ ვერ გაატან,
ისე შავი ზამთარია.
არაფერი აღარ შეგრჩა,
ჯავრი მხოლოდ ჯვარცმულ დღეში
და უძღები შვილის წერილს
ფსალმუნივით იღებ ხელში.
***
დედა, გამოხუნებული
შენი კაბის ფერი,
დედა, მამის ნაქონ ყამას
დასდებია მტვერი.
დედა, ღობის ძირში ვნახე
იის სუსტი ღერი,
ყველა კენჭი და ბუძგატა
ბავშვობაა ჩემი.
ჰოდა, დედი, სიყვარული
ამ დალოცვილ მიწის,
მე კი არა, დამიჯერე,
ქვის ყორემაც იცის...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ოთხ, 12.03.2014, 22:48 | Сообщение # 67 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ესა ვართ, რაც ვართ, ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ლაქლაქი და დამარცხება.
ჩვენ არ ვიყავით? _ ვფარსადანობდით
და შურის ძაფებს ჩუმად ვაბამდით,
პილატესავით ხელებს ვიბანდით
და უფლის კაცებს ჯვარზე ვაკრავდით.
ზოგი კი ხონთქრის მზეს ლოცულობდა,
გოდებდა ხალხი _ ეს რა მოგვდისო...
ისიც ხომ გვახსოვს, აგერ ჩვენ თვალწინ _
,,ჩრდილოეთიდან მზე ამოდისო”.
მაგრამ ხომ იყო ხახული, გრემი,
აქეთ _ გელათი, იქით _ ვარძია,
და ინდოეთის კარიბჭის ლოდი
ერეკლემ თავის ხმლით გადასწია.
გვეწერა მხრებზე ძლევა-დიდგორი,
ჩვენზე ხმამაღალ ლეგენდებს თხზავდნენ,
რომში ფარსმანის დიდ ქანდაკებას
ბელონას ტაძრის სვეტებთან დგამდნენ.
ხან დარუბანდის ვლეწავდით კარებს,
ხან თავიც კი ვერ გადაგვერჩინა,
ვიყავით მართლა მხნე და რაინდი,
თუ მითის ფერად ხუფში გვეძინა.
და მტრის მახვილზე უფრო გვზარავდა
მომიზნებული მოყვრის ისარი,
ისე მივდივართ, გოჯიც არ რჩებათ
შვილებს კანკელთან დასაფიცარი.
ესა ვართ, რაც ვართ. ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ტკივილი და დამარცხება?!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 14.03.2014, 17:09 | Сообщение # 68 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ესა ვართ, რაც ვართ, ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ლაქლაქი და დამარცხება.
ჩვენ არ ვიყავით? _ ვფარსადანობდით
და შურის ძაფებს ჩუმად ვაბამდით,
პილატესავით ხელებს ვიბანდით
და უფლის კაცებს ჯვარზე ვაკრავდით.
ზოგი კი ხონთქრის მზეს ლოცულობდა,
გოდებდა ხალხი _ ეს რა მოგვდისო...
ისიც ხომ გვახსოვს, აგერ ჩვენ თვალწინ _
,,ჩრდილოეთიდან მზე ამოდისო”.
მაგრამ ხომ იყო ხახული, გრემი,
აქეთ _ გელათი, იქით _ ვარძია,
და ინდოეთის კარიბჭის ლოდი
ერეკლემ თავის ხმლით გადასწია.
გვეწერა მხრებზე ძლევა-დიდგორი,
ჩვენზე ხმამაღალ ლეგენდებს თხზავდნენ,
რომში ფარსმანის დიდ ქანდაკებას
ბელონას ტაძრის სვეტებთან დგამდნენ.
ხან დარუბანდის ვლეწავდით კარებს,
ხან თავიც კი ვერ გადაგვერჩინა,
ვიყავით მართლა მხნე და რაინდი,
თუ მითის ფერად ხუფში გვეძინა.
და მტრის მახვილზე უფრო გვზარავდა
მომიზნებული მოყვრის ისარი,
ისე მივდივართ, გოჯიც არ რჩებათ
შვილებს კანკელთან დასაფიცარი.
ესა ვართ, რაც ვართ. ცაზე ღრუბელი
რაღაც საოცარ ჯანღისფრად წვება,
ნუთუ სამშობლო მხოლოდ ეს არის,
მარტო ტკივილი და დამარცხება?!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 15.03.2014, 20:18 | Сообщение # 69 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გახსოვს, ის ღამე,
როცა მეუღლეს
პეტეფის ლექსებს უკითხავდი, _
სასთუმალი რომ შეიცვალა
და ძილი დააპირა,
შენ ადექი,
ქალიშვილობის კაბა ჩაიცვი,
ხელიდან ბეჭედი წაიძრე
და ატირდი.
თან ისეთი მინდორი მოინატრე,
სადაც გვირილების ტყეა
და არც ერთი სარეველა არაა...
ახლა კი... ისევ ბუზღუნებ შენთვის
და ჩაფრენილი დილის სარეცხს
და ათას წვრილმანს,
ვეღარც კი ამჩნევ –
აქლემივით მძიმე და ზანტი
გიახლოვდება საღამოს ჩრდილი...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: კვ, 16.03.2014, 13:50 | Сообщение # 70 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გახსოვს, ის ღამე,
როცა მეუღლეს
პეტეფის ლექსებს უკითხავდი, _
სასთუმალი რომ შეიცვალა
და ძილი დააპირა,
შენ ადექი,
ქალიშვილობის კაბა ჩაიცვი,
ხელიდან ბეჭედი წაიძრე
და ატირდი.
თან ისეთი მინდორი მოინატრე,
სადაც გვირილების ტყეა
და არც ერთი სარეველა არაა...
ახლა კი... ისევ ბუზღუნებ შენთვის
და ჩაფრენილი დილის სარეცხს
და ათას წვრილმანს,
ვეღარც კი ამჩნევ –
აქლემივით მძიმე და ზანტი
გიახლოვდება საღამოს ჩრდილი...
|
| |
|
|
