|
სანებლიძე თამაზ
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 19:28 | Сообщение # 51 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თვალში მძინარე ცრემლი ვარ,
მამულზე ჩამოსატირი.
ანატორ ჟამთა დენა ვარ,
პირღრუბლიანი შატილი.
მიცუს თორღვაის ციხე ვარ,
შავს ქარაფს გამოშატილი.
არდოტში - მურღვათ სიმაგრე,
უკლო ქარებს რომ შავტირი.
ხახაბოს ხახით ხირიმი ,
აწუნთის ქედზე მქუხარი.
ზენ, გორზე - თალაის ციხე,
მტრისაგან ნასულწუხარი.
ხმალი ვარ დავითფერული,
ყორნების სისხლში მდუღარი,
აიეხ სახლ-კრის ჩამოშლა,
აჭინჭრებული ბუხარი.
სიჩუმე სასაფლაოთა
და დანიუხე მძინარი.
ერთ დღეს სულთ ამოდენა ვარ,
ცა - მზეთ გამყოლი ვინ არი?!
შენ თეთრი მთების თრთოლვა ხარ,
ცა-ვარსკვლავების მანდილი,
გული ხარ, საჯიხვეებში
მკერდიდან ამოვარდნილი.
მზისპირნაბანი წვიმა ხარ,
ქარის - ბალახთად ქადილი,
ჩავლა ხარ, ჩამოღამება,
ვერ გამხელილი წადილი.
ნარ-ეკლიანი საწუთროს
ხან სათავე ხარ, ხან - ძირი.
შენ ის ხარ, ვინაც ამოკლა
ჩემი საწუთროს მანძილი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 19:31 | Сообщение # 52 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვერკვლის ციხე ვარ მგლისფერი,
ამოზიდული დიდგორსა,
შვიდპირად მაკრავს ღრუბელი,
გველი მილოკავს ლიბოსა.
ვერ იქამს წუთისოფელი,
... ფეხებზე დამიკიდოსა.
ხმალი მომეცი, სამკლავე,
ფარიც აქ სადმე იდოსა,
ამოვალ, ქშენით ამოვძოვ
სისხლით დაფერილ მინდორსა.
მოყვარეს მოყვრის მივუზღო,
მტერმა რო სამტრო ზიდოსა.
მერე ჩამიქრეს ნათელი,
მზე წითლად დამებინდოსა...
ვერკვლის ციხე ვარ მგლისფერი,
მტრის რისხვად მდგარი დიდგორსა.
ტარიელ ხარხელაური
______________________________________________
არაგვს
სად დაგიჩოქო, არაგვო,
რომელ ტალღაზე გემთხვიო,
თუ მუხლის ჩოქით ამოგყვე,
... სათავეს გადავეხვიო.
შენი ნაპირის ლოდები
მინდა, ჩავიწყო გულშია,
თუ სათავემდე ვერ მოვე,
დაგხვდები ანანურშია,
ჭრელ ღილად დაგეკერები
მაგ მოლივლივე სულშია..
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 19:33 | Сообщение # 53 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ღმერთო შენ დალოცე შუაფხო ჩარგალი,
ფშავლების ღრეობა, ცხენების ჭენება,
ღამე რომ იციან მგლებივით წანწალი,
საბძელში თავნება წაწლების ფერება.
... ლექსებში ფშაველ კაცს ვინა ჰყავ ბადალი
ჩონგურზე სიმღერით იციან თენება.
ხონჩაზე იციან ცხელ-ცხელი ხინკალი
და პანტის არაყით მთლად გამოშტერება.
მტერი თუ დალანდეს, იარაღს ისხამენ,
სალი კლდის ვეფხვები ჩნდებიან ფშავლებად.
ჯიხვების ხოროებს ფეხდაფეხ მისდევენ,
ფრიალო კლდეებზე ღმერთი ჰყავ თავდებად.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 22:27 | Сообщение # 54 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ძუძუს მიგიგენ, არაგვო,
მახელებ თეთრით, შავითა,
... გზა სამეუფოდ” მოუდის
შუაში ლუკას ფშავისა.
სამთა არაგვთა ძმობა სთქვეს,
მათ სამობისა სადარი,
მომეც, ადგილის დედაო,
ლექსი ამ მიწის საკადრი.
მომაწოვინე მიწის რძე,
გადამიხსენი ძარღვიო,
ლექსის გამხადე ძუძუმტე,
დამნათლე სიტყვის მადლიო.
მიმაახლოვე ნატერფალს,
ზედამც შევახო ტუჩიო,
გუდამაყრისკენ ავრეკო
სიტყვები ჩემი ურჩიო,
მთისა ძუძუი ვაწოვო,
რძე დავადინო კერტსაო,
ამ ჩემი მთიელობისთვის
მადლს ვწირავ მაღალ ღმერთსაო.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 22:38 | Сообщение # 55 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გადაუქროლა მაყრიონმა არაგვის ჭალებს
მიწყდა სიმღერა,გზაზე მხოლოდ ნამქერი წივის...
და მაგონდება ამ ჭალების ქარბუქში მწარედ
გუდამაყარი... შემოდგომა ....შენი ქორწილი
ჩემო ლამაზო,ნეტავ ახლა მაინც სადა ხარ?
ვისი ერდოდან ამოაფრენ ამაყ არწივებს?-
ასი წლის შემდეგ დამიბრუნებს შენი დანახვა
ჩემი ბავშვობის სიყვარულსა და სიყმაწვილეს.
მე ისევ გსახავ გაზაფხულის პირიმზესავით
არ მავიწყდება მაყრიონის ცხენთა ჭენება,-
ზათქით,ზრიალით მოვარდება მთებიდან ზვავი
და ბურსაჭირის ვიწროებში ჩაიჭედება.
შენ კი სადა ხარ? შენზე ფიქრობს შენი მაყარი,
შენმა მაყარმაც შეიყვარა გუდამაყარი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 22:52 | Сообщение # 56 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სისხლის გუბეში მბორგავ სხეულზე
წვიმის წვეთები დაედინება,
ჩამორეცხილი სისხლის ნაკადი
სადღაც მიწაში ჩაედინება,
ტყვიის წვიმაში დანისლულ თვალებს
გადაეკვრება ოდესმე ბინდი,
ტყვიანაკრავი უსულო გვამი
დარჩება უკან საძმო საფლავში.
ვერ შეგვაჩერებს ჩვენ ტყვიის წვიმა
და ვერც სიკვდილი სატანის ხელით,
ფიცი მივეცით სამშობლოს მიწას
და მის კალთაზე დავიხოცებით,
თვალებს დავხუჭავთ კაცურად ყველა,
მაგრამ აფხაზეთს არავის მივცემთ,
დავიხოცებით ჩვენ ვაჟკაცურად,
რადგან მომავალს ერთობა მივცეთ.
ცინკის კუბოსთან როდესაც მოვა
თვალცრემლიანი მშობელი დედა,
ვთხოვ - მწარე ცრემლით ნუ დამიტირებს,
რადგან ვაჟკაცი ბრძოლაში კვდება...
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 22:53 | Сообщение # 57 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| სადაც ოქროსფერი მზის ქაფია,
თორღვაის ცხენები იქ აბია,
ჯაჭვი ძაგანისა მიაბნია,
ჟამმა გზა -ბილიკებს უცნობს.
მეც ხომ ვიძახოდი ღვთის კაფიას,
მტერი მამულისა მიკაფია,
სისხლი წყაროსავით მიხაპია,
იმედი რომ ერქვა მუცოს.
“ღმერთო! ძე ღვთისაო და მარიამ,
მტერი, მოყვარე მთავარია,
ჩემთან არც ერთი არ არიან,
ყველასთვის გავმხდარვარ უცხო”.
ნეტა ეს ხმაა და რა ზარია,
რა გოდება და თავზარია,
მუცოს ბეჭები გაბზარვია,
ჟამისგან ძლეულა მუცო…
სურდათ აკვნები ურწეველი,
მტერი არ დარჩა უწვეველი,
“წასული თავ-ბედ უწყევლელი,
ქართლს მტერი ეყოლება ნურცო”.
ასე ურყევი და ურღვეველი,
მტრისათვის ხარკის უძლეველი,
გაუტეხელი და უძლეველი,
ჟამისგან ძლეულა მუცო.
სადღაც ლამპიონთა ღაღანია,
სადღაც ვაჭრობაა გაგანია,
ვიღაც მდიდრდება და წუწკობს.
აქ კი აღარც თორღვა ძაგანია,
აღარც ფარ-შუბების ჭახანია,
მშველელს ელოდება რა ხანია
ბეჭებგაბზარული მუცო…
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 23:26 | Сообщение # 58 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მე დავიბადე დედამიწის სულ ციცქნა ბაღში
მადლობელი ვარ ამ სამოთხის,მიწის,ზეცისა.
მშვენიერების წალკოტს ეყრები მთასა თუ ბარში
შემყვარებია ყველაფერი ჩემი ქვეყნისა.
მე წვიმაც მიყვარს უეცრად მაშვრალს რომ დაგასველებს,
ის ნათელი მზე წვიმის მერე გულს რომ გაგითბობს.
მე აქაური მიყვარს ჭექაც,მიყვარს ქუხილი
ყურში ჩამესმის გმირი ვაჟის დედის წუხილი.
მიმდევარი ვარ ჩემი წესის ადათის ძველის
მოტრფიალე ვარ ჩემი ქვეყნის ამაყი გერბის
მე ქართველი ვარ ქრისტიანი რა უნდა მსურდეს
მე აქაური ისიც მიყვარს რაც უნდა გძულდეს.
სისხლით ხორცამდე,სულით გულამდე
მე მოწამე ვარ მაღალი ღმერთის,
შემინდობთ ალბათ კერპიც მყავს ერთი
მე სიკვდილამდე სამშობლოს ვეტრფი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 23:46 | Сообщение # 59 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ..თითქოს მეჩეჩზე შეჯდა ხომალდი,
გაძალიანდა ხსოვნა თავნება,
ვერ მიატოვე ძველი ნაპირი,
სული შეჩვეულს ეთაყვანება.
ქარი გადმოფენს ზავის სურვილით
ცაზე უეცრად გაჩენილ ღრუბლებს,
შენი ბავშვობა ფეთქავს გულივით,
მაინც წინ გხვდება ეჭვების ზღუდე.
ალბათ ყველაფერს აქვს დასასრული
და ასე მოკვდა შენი სოფელიც,
შეგრჩა მარტოდენ სულის სიცივე -
გრძნობა წარსულის უარმყოფელი.
შენი ხმაურის მძებნელი სული
ელტვის ქალაქებს, ბარებს, კაბარეს...
სად, ვის მიჰგვარე ჩემი წარსული,
თოთო ბავშვივით რომ მოგაბარე.
გიახლოვდები... შორს მრჩები მაინც
და ვეღარ ხვდები, როგორ მაწვალებ,
რატომ გგონია, არაფერს ითხოვს
შენი წინაპრის წმინდა საძვალე.
..სადღაც იელვა, ცამ დაჭრილ მკერდზე
უცებ იფარა ნისლი, ეოცა...
ნეტავ ვიცოდე, ახლა რას ეძებ
ძველთაძველ, წმინდა სამლოცველოსთან.
ხვდები-კი, ახლა, თუ რამ აგრია?
რამ აგიმღვრია ზეცის ფერები?!
ვინ წაგიშალა ასე ბეჯითად
ჩუქურთმა - ქვაში ანამღერები!
...და სინანული გიპყრობს უზომო,
გრძნობ ეპარება ქვასაც სიბერე,
შენ მოგაბარეს ეს საპატრონოდ
და პატრონობა ვერ შეიფერე.
ო, მარტოობა...თაობათათვის
სახადია და არა სიცივე,
ღმერთთან რარიგად დაპატარავდა,
როცა საკუთარ თვალით იხილე.
ვგრძნობ, დარდობ უკვე... შეფარებული
ქალაქის კომფორტს და ფუფუნებას,
გესმის რად გიხმობს ადგილის დედა
ან ხსოვნა რაზე გეჩურჩულება?!
ისევ იელვა და გაიგლიჯა
ღრუბელმა თითქოს რუხი მანტია,
ვიცი, მწარეა ჩემი სიმართლე,
მაგრამ იგი ხომ ცხადზე ცხადია.
გადიან წლები...შენს ნაფუძარზე
უცხო ბალახთა ფერი ამოსკდა,
არაქართული, არაფარული...
შეთვისებული ბნელ საღამოსთან.
ივიწყებ წარსულს - ივიწყებ აწმყოს!
შენც დაგივიწყებს დღე ხვალინდელი,
ვერ აფრინდება ნაფუძარიდან
შენი შვილების ლურჯი ფრინველი.
მიხედე წარსულს, მიხედე აწმყოს,
არ გაიყოლო მომავლის ვალი,
დე, კვლავ შეასკდეს თეთრ-ცისფერ ტატნობს
,,მუმლი მუხას" და კერიის კვამლი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: შაბ, 11.06.2016, 23:50 | Сообщение # 60 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კვდება ვაჟკაცი მკერდში დაჭრილი, ბრძოლის დიდ ველზე...
შველის მაგივრად ითხოვს იარაღს გამწარებული.
იძახის კვნესით მე დავიბრუნებ ჩემ ძველ აფხაზეთს!
სამშობლოსაგან მე ამით ვარ დავალებული.
იცლება სისხლად, უმატებს კვნესას, ჩამოდის ცრემლი,
ის მიწას დარდობს დაუბრუნებელს, თავის თავს არა...
ფრთხილად წაავლო დაჭრილი ხელი თავის იარაღს,
მაგრამ სიკვდილმა თითის გამოკვრა აღარ აცალა...
|
| |
|
|
