|
ლექსები თსუ-ს ფორუმიდან
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:10 | Сообщение # 171 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| დედას ლექსს კიდევ ერთხელ შემოგთავაზებთ:
შემოდგომა თრთოდა ქარში, ამთქნარებდა ღამე თითქოს,
გავიგონე შენ მეძახდი, გავიხედე წვიმა იყო...
შემომიშვებ? მკითხა-მოდი! შემოდგომაც მოჰყვა მერე,
მარტოობის თამადობით ყველა ელდა ვადღეგრძელეთ.
იქ ზარნი და ქარიშხალნი მიჰყიოდნენ ჟამთა თოვას
აქ ვუსხედით სუფრას სამნი, მე, წვიმა და შემოდგომა...
და როდესაც მარტო დავრჩო, ციმციმებდა ღამე თითქოს
გავიგონე შენ მეძახდი, გავიხედე წვიმა იყო...
...
მერე კიდე გავიხსენებ!:)
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:11 | Сообщение # 172 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| თქვენ ყოველ დილით სვამთ ბაგით ბადაგს
და ცისკრის სუნთქვას მკერდით ეხებით,
და მერე დიდხანს ყვავილთა ფარდაგს
სამოთხის ბაღში თელავთ ფეხებით
და მზის სხივებთან ორგიებს იწყობთ.
თქვენ ყოველ ღამით სვამთ ბადაგს ბაგით
(მზემ თქვენს კერტებზე სული დალია!)
და მთვრალი ვნების უტკბესი ბანგით
ადიხართ ტახტზე, როგორც თალია,
მთვარესთან ერთად და... ვნებებს იცხრობთ.
თქვენ ძილშიდაც კი ბაგით ბადაგს სვამთ!
და თუ ინებებთ, ჩემო ინფანტავ,
მე სადედოფლო ტახტზე გადაგსვამთ,
თმებში ჩაგაწნით ფოთლებს იფანთა,
მხოლოდ იჩქარეთ ვიდრე ეს ღამეც
და ეს სიზმარიც მიმოიფანტა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:11 | Сообщение # 173 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ნეტავ
დღევანდელი დღის არაფერი
ხვალინდელის ყველაფერი არ იყოს
და ჩემი ყოველი მოქმედება
სამი დღის შემდეგ მოტირალ დედაჩემს
არ გულისხმობდეს,
ჩემი კომპასის ისარი,
რომელიც მეთვრამეტე წელმა ჩამიდგა საგულეში,
დასავლეთს ასე ჯიუტად არ უახლოვდებოდეს
და არც შენ იყო
ამინდის ყოველდღიური პროგნოზივით
მოსალოდნელი და გამხელილი.
მაგრამ
დღევანდელი დღის არაფერი
ხვალინდელის ყველაფერი იქნება
და ჩემს ყოველ მოქმედებაში
სამი წლის შემდეგ მოტირალი დედაჩემი იგულისხმება,
ჩემი კომპასის ისარი,
რომელიც მეთვრამეტე წელმა ჩამიდგა საგულეში,
დასავლეთს ძალიან მალე მიუახლოვდება
და შენც
მოსალოდნელი და გამხელილი იქნები
ამინდის ყოველდღიური პროგნოზივით.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:11 | Сообщение # 174 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩვენ ხომ აქ ვმდგარვართ.ჩვენ ხომ აქ დიდხანს
(ჩვენ ხომ აქ ზოგჯერ, ჩვენ ხომ აქ ვითომ)
ოდესღაც ვმდგარვართ. თუ ვინმემ გკითხა,
თქვი, რომ ვიდექით ,და თხოვე, თქვითო
ყველასთან, ყველგან, რომ ჩვენ აქ ვმდგარვართ,
რომ ჩვენ აქ დიდხანს, ვითომ და ზოგჯერ
ვმდგარვართ ხეებად, მერე კი გვალვამ
დაგვახმო ანდა, უბრალოდ, მოგვჭრეს.
მაგრამ ჩვენ ვმდგარვართ - აქ, ამ მინდორში
ორი ხე, ერთად. მერე კი მეხი
დაგვეცა ციდან. ან გავითოშეთ
ზამთრის ყინვაში. ან კიდევ ხერხით
მოგვჭრეს და მერე
ღუმელში შეშად
დაგვწვეს და მერე
ზეცაში კვამლად
ავედინეთ და
იქ კიდევ ყვავმა
ჩაგვისუნთქა და
ნისკარტზე შერჩა
სიმლაშე ჩვენი სიყვარულის...იგრძნო იმწამსვე,
როგორ ჩაუწვა ხორხი ჩვენი სიტყვების ჭვარტლმა,
და დაიჩხავლა, და დაეშვა ქვემოთ, მიწაზე,
და როცა ხალხი დაინახა, უმატა ჭარტალს:
"ესენი იდგნენ, ორი ხე, ერთად,
ესენი მოჭრეს, ერთად, ორი ხე,
ესენი დაწვეს. და ახლა ყელთან
აღმენიშება მსუბუქი ჩხვლეტა
ამათი ჭვარტლის ყლაპვისაგან. და მსურს მოგიყვეთ
იმის შესახებ, თუ რად იქცნენ მას მერე, როცა
მოჭრეს და დაწვეს (სხვათაშორის, ორივე ლოცვავს
იმ დღეს, როდესაც მოჭრეს, დაწვეს) ისინი ახლა
აქვე ცხოვრობენ, თქვენს ქალაქში, თქვენსავით ხალხად
იწოდებიან; და თქვენსავით ისწავლეს კოცნაც,
საჭმლის კეთებაც, ფულის დათვლაც, ბუზების ხოცვაც,
ხოლო მე, ყვავი, ვიწოდები აწ უკვე ლექსად
და ყველას, თუკი მოისურვებთ, ჩემს ფრთებზე შეგსვამთ -
გადავევლებით მრავალ ქალაქს, მდინარეს, ფერდობს,
ბოლოს მიგაფრენთ იმ მინდორთან, სადაც თქვენ ერთ დროს
(სადაც თქვენ დიდხანს, სადაც ვითომ, და სადაც ზოგჯერ)
ორ-ორ ხეობით იდექით და, მერე კი, მოგჭრეს.
(ზვიად რატიანი)
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:12 | Сообщение # 175 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| როცა კულტურა თვლემს,
ეს კოლაფსია ლექსის,
ვაჟღერებ ყელში ხემსსს
გახურებული ნემსით,
როდესაც ეს ხმა ცვლისსს
გარშემო ყველა წესსს-
ტემბრრრრრი ტააატით ხრის,
დამორჩილებულ ლექსსს,
ხმალივით წივის ხმაააა_
დაეძებს ხორხში ხემსსს,
კულტურა არის ზღვა!
ფსკერზე ზვიგენი თვლემსსს
(თვლემსსს)
(თვლემსსს)
(თვლემსსს)
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:12 | Сообщение # 176 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გაჟონვა
ისეთი მარტო ხარ - გეცინება.
ისეთი დაღლილი - მიეჩვიე.
ძალაინ მარტივად - გეძინება.
ძალიან პირიქით - საეჭვოა.
თვალებში ჩაზრდილი გისოსიდან
ჟონავს შემოდგომის მიწურული.
აგიტანს სიცივე, მიცოცდები
რატომღაც ჯვარცმასთან... სისულელე!
ნებდები საკუთარ სისუსტეებს.
მარტო ხარ - ღმერთმაც კი მიგატოვა.
და მხოლოდ წვიმების ინსულტები
ტოვებენ ფანჯრებზე ჰემატომებს.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:12 | Сообщение # 177 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მარტივი მოტივი
მირტებს ვუმარტოვებ მანტოს და მანტიას -
დაე ბედის ხაზებს პასუხი გაეცეთ!
ყველაზე მარტივი მოტივი მარტია,
თებერვლის ამარტ-არტს სადმე რომ გაექცე.
და მერე მარტიდან, წვიმების სეზონის
გარდაუვალობით გაწამებს ანანკე.
და არის აპრილი, უდაოდ, რეზონი
და მერე მაისი და მერე... მანამ კი:
ოთახში სიბნელე. სიბნელის ოთახში -
საგანთა ქაოსი. ქაოტურ საგნებში -
ყოვლად უსარგებლო ნივთების ზარდახშა.
ნაცნობი ანფასი, დაორთქლილ სარკეში.
კედელზე ნახატი - მილანი, ლა სკალა.
ფანჯრებზე არეკვლა, გერბერთა პროფილის.
და ღამის ზეწოლა - ცხრა გიგაპასკალი.
და მთვარე - სიგიჟის პერპეტუუმ მობილე.
უძილო თვალებში სამყაროს სიმრუდე.
და ერთფეროვანი დღეების რიგები
ქრებიან ერთბაშად, ასტრალურ ბერმუდში.
და ისევ თავიდან და ისევ იგივე...
და მერე მარტიდან, წვიმების სეზონის
გარდაუვალობით გაწამებს ანანკე.
და არის აპრილი, უდაოდ რეზონი
და მერე მაისი და მერე... მანამ კი:
მირტებს ვუმარტოვებ მანტოს და მანტიას -
დაე ბედის ხაზებს პასუხი გაეცეთ!
ყველაზე მარტივი მოტივი მარტია,
თებერვლის ამარტ-არტს სადმე რომ გაექცე.
(გიო საჯაია)
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:13 | Сообщение # 178 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ძილი მსურს, ანუ: ჩემს სხეულში
ისე მყუდროდ უნდა მოვკალათდე,
რომ არ გავიღვიძო შემწვარი მზის
სხივის უკანასკნელ მორკალვამდე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:13 | Сообщение # 179 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ელექტროშოკი
პაატა შამუგია
(სათაური ტექსტთან არაფერ შუაშია. ავტორი)
ჩუმად, ნუ ყვირი! გაიღვიძებენ მკვდრები.
მე დილით საწოლიდან კი არა,
ჩეი სხეულიდან ვდგები.
მერე ვკითხულობ სიზმრებიდან
ყველაზე სკანდალურ აბზაცებს,
რომელიც სიცოცხლისთვის გამზადებს და
რომელიც სიცოცხლისთვის გამზადებს.
მერე აყვირდება გაზქურაზე
ჩემი დაჭეჭყილი ჩაიდანი
(შენ უცხო განცდა გეუფლება,
თითქოს რაღაც ცუდი ჩაიდინე).
ჩუმად! ნუ ყვირი! გაიღვიძებენ მკვდრები!
მე დილით საწოლიდან კი არა,
ჩემი სხეულიდან ვდგები.
ხედავ? მეორდება, მეორდება!
როგორ უსასრულოდ მეორდება,
როგორც ყველაფერი, ეს სტრიქონიც
უცვლელი სახით მეორდება.
და მეც უსასრულოდ ვიმეორებ,
რომ
გაიღვიძებენ მკვდრები,
რომ დილით საწოლიდან კი არა,
ჩემი სხეულიდან ვდგები,
რომ გუშინ ქუჩაში მიმავალ
ჩემს საკუთარ თავს შევეჩეხე,
რაღაც უცნაურად ემოსა და
ემოსა რაღაც შავი ჩოხა.
ალილუია! მეშინია!
ალილუია! მეშინია!
ალილუია! «მე» ჩემია.
ალილუია! «მე» შენია.
ძილი მსურს, ანუ: ჩემს სხეულში
ისე მყუდროდ უნდა მოვკალათდე,
რომ არ გავიღვიძო შემწვარი მზის
სხივის უკანასკნელ მორკალვამდე.
მოდის ფიქრი _ ჩემი საცოლე და
ამბობს, სანამ სათქმელს ავწონიდე,
რომ მკვდრებს არასოდეს ეღვიძებათ,
თანაც, როცა დგები საწოლიდან.
ჩუმად! ნუ ყვირი! გაიღვიძებენ მკვდრები!
მე დილით საწოლიდან კი არა,
ჩემი სხეულიდან ვდგები!
|
| |
|
|
| nukria | Дата: პარ, 13.05.2016, 01:13 | Сообщение # 180 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მერაბ კოსტავა
* * *
ვეღარ ვიოკებ შეშლილ სუნთქვის დაწყევლილ ალებს,
მივდივარ შენგან, ბალდახინით შევიბურები...
საბუდრებიდან ამოვითხრი ყაჩაღის თვალებს,
შენ შემოგწირავ, რათა დასძღენ შენი ყურებით...
ქარონის ნავით გადავირბენ პირველ ქაოსებს,
ეთერის ჭავლებს ავაკვნესებ ცეცხლის ხოფებით,
საიქიოშიც მე ვიგლოვებ სააქაოზე,
რადგან ძვირფასო, აქ მიწაზე შენ იმყოფები...
და კვლავ დასთქვან პაემანი ერინიებმა,
ჩემი ცოდვები მათთვის დარჩეს აწ გასამხელი,
წავალ, წამყვება საშინელი მონანიება
და გულში შანთით ამომწვარი შენი სახელი.
ვერ დაგვაშორებს აქერონის შლეგი ტალღები,
სული იფხიზლებს, თუნდ რომ გვამი ეგდოს მძინარე,
სულეთის მგზავრნი, ანგელოზებს ჩვილი ბალღები
დავაშრობთ ლეტოს, დავიწყების წყეულ მდინარეს.
|
| |
|
|
