|
რუსლანი და ლუდმილა
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:29 | Сообщение # 11 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რუსლან, უცხოა შენთვის ტრფიალი
უარყოფილი და განდევნილი.
ათვალწუნების მკაცრი იარა
სულში ფათურობს ტლანქი ხელივით.
შენ კი ნამდვილად გქონია ბედი:
მასაც უყვარხარ, - რა გინდა მეტი.
მოყოლის თავი აღარ მაქვს, შვილო,
ანდა რა გითხრა მე ამის გარდა.
ახლაც კი, თუმცა ჩრდილი ვარ, ჩრდილი,
უკვე მისული სამარის კართან,
იმ სატანჯველით ვცხოვრობ აქამდის
და როცა წარსუსლ ვიხსენებ ხოლმე,
ჩემი ცხოვრების დამღლელს და მომრევს,
წვერებზე დამდის ცრემლის ნაკადი.
მაგრამ მისმინე: ჩემს სამშობლოში,
ზღვისა და ქარის ცივ საუფლოში,
მეცნიერება არსებობს ერთი.
იქ მარადიულ სიჩუმეს ერთვის
ტყეთა წყვდიადი, ქარი კი ხვნეშის
და ისმის დამპალ ნეშოს სისინი.
კუდიანები ცხოვრობენ ტყეში,
ეუფლებიან სიბრძნეს ისინი,
დაფარფატებენ, როგორც ჩრდილები,
სმენა გახსნილნი და თვალსწრაფები.
და მათ სურვილებს ემორჩილება
გულიც და კუბოც და ყველაფერი.
და უარყოფილ ვნებებით სავსემ
მეც გადავწყვიტე, რომ ჯადოქრობით
გამეხსნა სატრფოს გულის ბოქლომი
და მიმეღწია მიზნისთვის ასე.
მეც მივაშურე ტყეების წყვდიად,
ქვეყნის სულივით ვრცელსა და დიადს.
სხვა ყველაფერზე ავიღე ხელი
და ჯადოქრების კერიის ბოლით
მეც გავიმურე და ბევრი წელი
ვმეცადინეობდი ჯადოქრებს შორის.
და აი, დადგა ნანატრი წამიც,
მკაცრ საიდუმლოს ჩავწვდი ბუნების,
გამომეცვალა ხმაც და გუნებაც,
შევიგრძენ ძალა წყევლის და შხამის,
ნაინი, უკვ ჩემი ხარ, ჩემი!
ასე ვფიქრობდი და გულის ცემით
ჩემს დიდ სიყვარულს ვადგამდი გვრიგვინს,
მაგრამ მაცდური აღმოჩნდა იგი.
წამიერ შვებით განთებული
მივნებდი სურვილს მთლი სხეულით,
მაგრამ ნამდვილად გამარჯვებული
კვლავ ბედისწერა იყო, წვეული.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:30 | Сообщение # 12 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და ისევ მთვრალი ჩეი ოცნებით,
აღტაცებული განსაცდელ ტრფობით,
ვეძახდი სულრებს და ვერც კი ვგრძნობდი,
რას მიმზადებდნენ ეს შელოცვები.
მე ვბუტბუტებდი ლოცვად ქცეული,
ნამდვილ კუდიანს როგორც შეჰფერის.
მეც გავხდი მკაცრი და მტაცებელი
და ჩერნომორის ძმა ღირსეული.
მაგრამ ჩავუთქვი ფიქრი თუ არა,
ტყეებს ქუხილმა გადაურა,
ქარბუქმა მორთო ვაი და ვიში
და ფეხქვეშ მიწაც ათრთოლდა შიშით,
გაჩნდა გრიგალიც, ზღვებზე ნარბენი,
და დამისკუპდა წინ დედაბერი.
ძლივს უფარავდა ტანს ძონძეული,
თვითონაც ლანდად იყო ქცეული,
ზურგზე მოეგდო ვეება კუზი,
ცივი თვალებით ჩამხედა სულში.
შიშის მომგვრელი იყო სურათი,
მეც უკვე სიმწრის ოფლში ვცურავდი.
და ვაცეცებდი თვალს აქეთ იქით, -
ნაინი იყო, რაინდი, იგი.
ისევ გამეფდა სულში წყვდიადი,
ავთრთოლდი, როგორც ქარში ფურცელი,
თან არ მჯეროდა, როცა ვუცქერდი,
მერე ავტირდი და ავღრიალდი.
ოხ, ნუთუ შენ ხარ ჩემი ნაინი,
მიუწვდომელი და მშვენიერი!
რომელმა ძალამ ან რანაირად
დაგიმახინჯა ასე იერი.
ნუთუ ამდენი წელი გავიდა,
რაც ამოვიგდე შფოთი თავიდან,
და ჩემი ვნების უარმყოფელი
დავტოვე სატრფო, მზე და სოფელი.
”ბევრიო?. . . თუმცა ადვილად ითქმის,
უკვე ორმოცი წელია თითქმის. –
თქვა დედაბერმა ღვარძლით და გესლით, -
სამოცდაათი წლისა ხარ, გესმი?
ასე ერთბაშად გაფრინდნე წლები,
ჩამოჭკნენ ჩვენი გაზაფხულები
და ჩვენც დავბერდით ბუნების ნებით,
მაგრამ არ ვდარდობ მაინც სრულებით.
მე, რა თქმა უნდა, ის აღარა ვარ,
შენ ვისი ჩრდილიც გედგა კარავად.
ის აღარა მაქვს, რაც ადრე მქონდა,
და კუზიანიც ვარ, ალბათ, ოდნავ.
მე აღარ შემრჩა უცხო თვალისთვის
არც სილამაზე და არც ხალისი.
სამაგიეროდ, უჩუმრად გეტყვი,
კუდიანი ვარ, წყვდიადის ეტლი!”
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:30 | Сообщение # 13 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და ასეც იყო, რად გინდა ფიცი,
მხოლოდ სიკვდილის ვიყავ მსურველი,
და მთლი ჩემი ჭკუით და სიბრძნით
მის წინვიდექი, როგორც სულელი.
და რატომ მოხდა ახლაც არ ვიცი,
მისნობამ მაინც შეძლო თავისი.
სულ არ გამეგო იგი ნეტავი,
რადგან ჭაღარა ღვთაება უკვე
ვნებით აღვსილი იყო ჩემდამი
და მიშტერებდა გაყინულ გუგებს.
ხმა გათოშილი სამარის თოვლით,
მეფიცებოდა სიყვარულს თრთოლვით,
მე კი ვიდექი გაოგნებული,
სულს მიკაწრავდა ხრინწი ბებრული,
კალთას მიჭერდა ხმელი ხელებით
და თან თავისას ფქვავდა ხველებით:
”პირევლად ახლა ვიგრძენი გული,
ჩემო ერთგულო, და მწამს, რომ ისიც
სიყვარულისთვის ფეთქავს და იცის
ტრფიალის ფასი, და ტრფობის წყლული
მასაც აწვება, ვით მძიმე ლოდი.
მიშველე, ჩემო ძვირფასო, მოდი!”
გადმომიშალა გულში ნადები,
ჩამომახია ჯუბის კალთები
და თან, მიწიერ ალერსს უჩვევი,
კოცნას ცდილობდა მყრალი ტუჩებით.
შიშმა დამიხშო სმენაც და თვალიც,
გულში გამიქრა იმედის კვალი,
და რომ ვერ შევძელ მეტის ატანა,
გამოვექეცი ბებერ სატანას.
გამომეკიდა ფეხდაფეხ ისიც.
ქვეყანა შესძრა წყევლით და რისხვით:
”ჰოი, უღირსო, მიჯნურად გთვლიდი,
შენ შემიშფოთე სამყარო მშვიდი,
შენ შეაშფოთე ჩემი სანთელიც
და სიქალწულის ზეცაც, ნათელი.
გაზიდე ჩემი სულის მადანი
და ახლა ვნების ქარით ანცემი
აღარ გინდივარ? - აი, კაცები,
ღალატით სუნთქავს ყველა მათგანი,
შენ შემაცდინე უმანკო კრავი
და მეც შენს ნებას მივანდე თავი.
მაგრამ აქამდე თუ მაწვალებდი,
ახლა მიფრთხილდი! ქურდო ქალების!”
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:31 | Сообщение # 14 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ასე დავშორდით და იმის მერე
ვცხოვრობ ამ მტანჯველ სიმარტოვეში,
და ამქვეყნიურ ხმებსა და ფერებს
დიდიხანია უკვე მოვეში
უკვე მეძახის ჩემი საფლავიც,
მთავრდება ჩემი მწარე ამბავი.
მაგრამ დედაბერს იმ ძველი გრძნობის
სულსი აქამდე შემორჩა კვალი,
და სიყვარულის ნათელი ალი
ბოლოს შეცვალა ზიზღით და მტრობით.
შენც მოერიდე იმ გრძნეულს ყველგან
და მეტს, ძვირფასო, ნურაფერს მკითხავ.
წუხილიც წავა როდისმე ჩვენგან,
ქვეყნად წუხილიც არ რჩებ დიდხანს”.
ჩვენი რაინდი ისმენდა ხარბად
კეთილ მოხუცის მწუხარე ამბავს.
არ აშორებდა თვლებს შუქიანს
და ღამის წასვლა არც გუგია.
და აი, ისევ ბრჭყვიალებს დილა,
მზეც ამოსულა და უკვე თბილა,
მთლად გამოცვლილა ქვეყნის იერი. . .
რაინდიც ადგა და მადლიერი
მოხუც ჯადოქარს გადაეხვია.
მერე უნაგირს, მკვრივს და კეხიანს,
მოახტა სწრაფად და დაუსტვინა,
და ცხენიც თითქოს პატრონს უცდიდა,
ჭენებ-ჭენებით გავიდა ველზე,
მზემ კი სხივები ჩაკიდა დეზებს
და წამოწია თავი ბექობმა,
ხოლო მოხუცმა ჭაბუკ მეგობარს
ხმა დაადევნა: ”გზა მშვიდობისა!
შენი სიმართლე ატარე ფარად
და შენი ცოლი გიყვარდეს მარად”.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:31 | Сообщение # 15 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მეორე სიმღერა
მოტრიფალენო შულის და ომის
ვეღარასოდეს ვერ მორიგდებით.
მტრობით მთვრალები ერთმანეთზ ზომავთ
და მხრებს იმძიმებთ მკაცრი დიდებით.
და თუ ქვეყანას ისვ აშეშებს
თქვენი ზეიმის ხმა შემზარავი,
მაინც არა გყავთ ხელის შემშლელი,
გულიც არ წყდება თქვენზე არავის.
თქვენ კი, პარნასის მთების არწივნო,
რომლებმაც კალმით შეცვალეთ შუბი,
ეცადეთ ხალხი არ გააცინოთ
გაუთავებელ შფოთით და ჩხუბით.
თქვენ კი, მიჯნურნო, რგად გახსოვდეთ,
რომ ბრაზი დიდი ცოდვა თქვენთვის.
იცხოვრეთ მშვიდად და არასოდეს
არ მოუღეროთ ერთმანეთს კეტი.
და ვისაც ბედი არგუნებს ბოლოს
ტურფა ასულის გულს და სინაზეს, -
ის მშვენიერი იქნება მხოლოდ
ყველაფრისა და ყველას ჯინაზე.
ბრმა წინათგრძნობით გაოგნებული
როგდაი ნელა მისდევდა ბილიკს.
ტყეში დუმილი იდგა მეფური,
ხეებს ეძინათ ხანგრძლივი ძილით.
ის კი ღრმა ფიქრებს მისდევდა ისევ,
კვლავ მრისხანება ეხატა პირზე.
უსისინებდა ბოროტი სული
და აყოლილი უცნაურ სურვილს
მიბუტბუტებდა თავისთვის ასე:
”მოგკლავ!. . . ყველაფერს დავიმხობ გზაზე. . .
რუსლან! . . . ჩემს ძალას გაიგებ მალე. . .
ცრემლით დაითხრის ლამაზი თვალებს. . . ”
და რაკი აჰყვა ზრახვას საშინელს,
შემოაბრუნა ცხენიც მაშინვე.
ამასობაში ჩვენს მამაც ფარლაფს
ერთი პირობა ეძინა უკვე
და ახლა გზისთვის იკრეფდა ძალას,
ზედიზედ ნთქავდა ვეება ლუკმებს.
წყაროსთან იჯდა და წყლის ხმაურზე
შეექცეოდა მსვიდდ საუზმეს.
უცებ, რას ხედავს: ვიღაცა მისკენ
ცხენს მოაგელვებს. და ფარლაფს მყისვე
თავზარი დასცა უცხო მხედარმა.
დასთმო აბჯარიც და პურ-მარილიც,
ცხენი გააკრა მიწას ქარივით,
გაკურცხლა უკან მოუხედავად.
მაგრამ ფეხდაფეხ მოჰყვება ისიც
და მოღრიალებს, როგორც ნასვამი:
”თუ გავხდი შენთან შეხვედრის ღირსი
წაგაგდებინებ თავს გოგრასავით”.
უცნობი მოსძახის ასე
და მან როგდაი შეიცნო ხმაზე.
და მთლად გაფუჭდა საბრალო მაშინ,
სიკვდილის სუსხი გაუჯდა ტანში.
ასე კურდღელი გაურბის მწევარს,
თავის ყველაზე საშინელ მდევარს.
ზურგზე დაიწყობს, საწყალი, ყურებს
და მწევარს ტყეში ნაკვალევს ურევს.
მზე იყო უკვე საკმაოდ ცხელი
და სადაც თოვლი იდო აქმდე,
იქ გამდნარ თოვლის მღვრიე ნაკადებს
გადაესერათ ხრამებით ველი.
ქურანაც ხრამთან შეჩერდა წუთით,
ქარს მოუქნია თამამი კუდი,
ერთხელ გაღეჭა რკინის აღვირი
და გადაფრინდა ხმრამზე, დაღლილი.
ხოლო მშიშარა მხედარი ხრამში
თავქვე ჩაეშვა ჩაშლილ ხიდივით
და საბოლოოდ დარწმუნდა მაშინ,
რომ გარდუვალი იყო სიკვდილი.
ხმრამთან მოაგდო როგდაიმ ცხენი,
მახვილიანი აღმართა ხელი,
”მოკვდი, ლაჩარო!” - შსძახა მჭახედ
და რა იხილა ფარლაფის სახე,
ჩამოუვარდა ხელი თავისით,
უცებ წაუხდა ბრძოლის ხალისი
და ამ საოცარ სურათის მნახველს
მთლად დაუღრიჯა სიბრაზით სახე.
გაოცებული დ რისხვით სავსე
კვლავ გაიტყუა იგი მინდორმა,
გულზე სკდებოდა, მაგრამ თვითონაც
ეცინებოდა საკუთარ თავზე.
მერე ის მთასთან დედაბერს შეხვდა,
ნაომარს ყველა ქართან და მეხთან.
გზა მოეჭამა მას თავის წილი
დ ახლა სული ეჭირა კბილით.
სიბერის კუზით მიწამდე მოხრილს
ხელში ეკავა ცახცახა ჯოხი, -
ჩრდილოეთისკენ მიმართა იგი
და სთქვა ჩიფჩიფით: ”ეძიე იქით”.
ხოლო როგდაი აღელდა ისევ
და ხიფათისკენ გაიჭრა მყისვე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:33 | Сообщение # 16 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ისევ ხრამშია ფარლაფი ამ დროს,
არ ელის საშველს და ვეღარც ნატრობს.
ტალახში წევს და ფიქრობს თავისთვის:
რა მემართება, სად ვარ, არ ვიცი. . .
ნუთუ კვლავ მხრებზე მაბია თავი?
სად გქრა ჩემი მეტოქე, ავი?
და ამ ფიქრებით დაღლილს და სავსეს
უცებ ვიღაცა წაადგა თავზე.
”ადექ, ჭაბუკო, - სთქვა დედაბერმა, -
უკვე მშვიდობის ქარმა დაბერა.
ჰა, ჩამომართვი შენი მერანი,
ხელს ვეღარ გახლებს ახლა ვერავინ”.
ხოხვით ამოძღვარა ფარლაფი მაღლა,
მაგრამ საკმაოდ ფრთხილობდ ახლაც.
ტალახზე მუცლის დატოვა კვალი,
გარემოს მორცხვად მოავლო თვალი,
კვლავ დაუბრუნდა ახალგაზრდობა
და გაუგზავნა უფალს მადლობა.
”მერწმუნე, - ისევ სთქვა დედაბერმა, -
ჭკვიანურია ლუდმილას ძებნა,
მაგრამ მე და შენ არა გვაქვს ნება,
ვერც შევძლებთ ასე მაღლა აფრენას.
სახიფათოა გზებზე წანწალიც,
საკუთარ თავზეც ხომ გაქვს ნასწავლი,
ამიტომ კარგად დამიგდე ყური,
გადაივიწყე დროებით წყლული
და შინისაკენ გაბრუნდი უმალ,
შენს ტკბილ მამულში მოყუჩდი ჩუმად,
სხვა ნურაფერი ნუ გეფიქრება,
ლუდმილაც მალე ჩვენი იქნება.
სთქვა და მაშივნე უკვალოდ გაქრა.
ჩვენი ფარლაფი გაოცდა, მაგრამ
წინდახედულად მოიქცა ისევ:
შეეშვა თავის მგზავრობის მიზეზს,
დათმო ცხოვრება ხიფათით სავსე
და სანატრელი თავადის ქალიც
გადაივიწყა გულწრფელად წამსვე
და ოცნებაში შეავლო თვალი
თავის მამულის დიდებულ მუხნარს,
ჩიტებით სავსეს, მშვიდსა და უღრანს.
ამასობაში რუსლანი ისევ
შეუსვენებლად თავის გზას მისდევს
და შეჩვეული ფიქრებით ელტვის
ამ შორი გზების ერთადერთ წერტილს.
თან ამბობს: ”ნუთუ წყლულს ვერ შევუხვევ
ჩემი დაღლილი სულის მეუღლეს?
ნუთუ ვერ ვიგრძნობ შენს ნათელ მზერას,
ნუთუ ვერასდროს დამიტკბობ სმენას?
იქნებ გრძნეულის მუდმივი ტყვე ხარ
და ვეღარ გნახავ, ვეღარ და ვეღარ.
იქნებ იქ დაჭკნეს შენი ქალობა,
იქნებ იქ შეწყდეს შენი გალობა,
იქნებ მეტოქემ მომასწროს მოსვლა,
ძვირფასო, იქნებ ყვლაზე შორს ვარ?
არა და არა! . . . ჯერ მიჭრის თვალი
და ხელთ მიპყრია ერთგული ხმალი”.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:34 | Сообщение # 17 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ერთხელ ჩვენს რაინდს, საღამო ჟამზე,
მდინარის პირას მიჰყავდა ცხენი.
სდუმდა მიდამო ჩრდილებით სავსე,
ცაც ძველებურად ვერ იყო ვრცელი.
გაიზუზუნა ისარმა უცებ,
გამოაცალა სიჩუმეს ფუძე
და საომარი აბჯრის ზრიალით
ვიღაც მხედარი გამოჩნდა ველზე.
ხელში ეჭირა შუბი ფრთიანი
და ცხენს ფერდებში აჭერდა დეზებს.
”შესდექო!” - რუსლანს შესძახა მჭახედ.
ვერ გაარჩია რუსლანმა სახე.
ხმალზე დაიდო ძლიერი ხელი
და მოაბრუნა სტუმრისკენ ცხენი.
ის კი ყვიროდა: ”ხომ დაგეწიე!
სად არ ვიყავი, სად არ გეძიე.
ბევრი მწუხარე წუთები ვთვალე
და ბევრი დღე და ღამე ვასწორე.
ახლა კი მიწას გაგაკრავ მალე
და იქ ეძებე შენი საცოლეც”.
რუსლანი უცებ ათრთოლდა ბრაზით:
მაშინვე იცნო მომხდური ხმაზე.
ჩემო მკითხველო, ის რაინდები
ცოტა ხასნ მარტო დავტოვოთ ასე.
შენც დაგეღალა კითხვისგან თვალი
და საათებიც სწრაფად მიჰქრიან,
მაგრამ საბრალო თავადის ქალზე
დიდი ხანია არ გვიფიქრია.
მე მოგიყევი, თუ იმ ბნელ ღამით,
როდესაც ერთი წამით ინათა,
ნაზი ლუდმილა, ვით ფოთლის ჩქამი,
წყვდიადში როგორ გაუჩინარდა.
როცა გრძნეულმა საბრალო ქალო
წმინდა სარეცელს მოწყვიტა ძალით
და გახვეულმა ნისლში და კვამლში
თავის საზარელ მთებს მიაშურა,
ლუდმილამ გრძნობა დაკარგა მაშინ,
გრძნეულს მიადო თავი ბავშვურად
და წამის მერე ნაზი ასული,
ათრთოლებული და ფერწასული
და მოწყვეტილი ქმარსა და მიწას,
უკვე გრძნეულის ციხეში იწვა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:35 | Сообщение # 18 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ვიდრე ამ ამბავს ლექსად დავწერდი,
ერთხელ სურათი ვნახე ასეთი:
მხდალი საქათმის მამამთავარი
და სულთანივით ამპარტავანი,
დედალს დასდევდა ჩემი მამალი.
თავის სანატრელს დასდევდა მზეში,
მოიგდო კიდეც ვნებიან ფრთებში
და სწორედ ამ დროს გამოჩნდა ქორი,
თურმე ჩვენს ეზოს ზვერავდა შორით.
და ქათმის ძვლებზე კლანჭის მლესავი
დააცხრა საწყალ მსხვერპლს ელვასავით.
მერე კი ისევ შეკრა კამარა
და საკუთარი ბედის ამარა
ცაში აღმოჩნდა უცებ დედალი.
და ამ საზარელ დღის შემხედვარი
სულ უშედეგოდ სწუხდა მამალიც.
უმწეო მოდგმის შთამომავალი.
და სიმწრის ოფლით მთლად გალუმპული
ქარმა წაიღო ჭრელი ბიუმბულიც.
უგრძნობლად იწვა თავადის ქალი,
ვერ გაახილა ვერაფრით თვალი,
ვერ მოიბრუნა ვერაფრით გონი,
ჩაბნელებული წყვდიადის ბოლით.
დილამდე იწვა, საბრალო, ასე,
დილით კი გონზე მოეგო ისევ
და გაურკვეველ წუხილთ სავსეს
გადაუარა სინათლემ პირზე.
და სიზმრებიდან გამოქცეული,
ქმრისკენ მიიწევს ნაზი სხეულით.
სულს სასურველი წყურვილი უვსებს,
”სადა ხარ?” - ჩურჩულებს და გული უცემს,
მაგრამ შიშისგან ქვავდება უცებ:
ვერ ცნობს დარბაზის ჭერსა და ფუძეს,
სხვაა საწოლიც და სასთუმალიც. . .
და ამ უცნაურ სახლის სტუმარი
თვალებს აცეცებს გაოცებული.
ირგვლივ სიმდიდრე ბრწყინავს მეფური:
საწოლზე ყრია ყუთებალიშები,
მოხატულები უცხო ნიშნებით,
და იაგუნდით მოჭედილ კართან
კიდია ნაზი ბუმბულის ფარდა.
და სასაკმევლე თასების წყება
საკუთარ ბოლში ჩნდება და ქრება. . .
მაგრამ, მკითხველო, თუ მომცემ ნებას,
ამ მდიდრულ სურათს დავუსვამ წრტილს.
ან რა ფასი აქვს სიმდიდრეს ჩვენთვის,
თუ მეგობარი აღარ გყავს გვერდით.
ხოლო ლამაზი ქალწული ჩვენი,
იდუმალ ტყეთა შემკრთალი შველი,
ყველა სახოტბო სიმღერის ღირსი
და ყველა სულის თროთლვა და რხევა, -
ჩაცმული იყო იმ ღამეს ისე,
ვით ჩვენი დიდი ბებია ევა.
თვალმშვენიერი და საამური,
ჩაცმული იყო, როგორც ამური,
ჩაცმული იყო, როგორც ბუნება
და აჭარბებდა ყველა ცდუნებას.
ასე იცვამდა ხალხი ოდითგან
და ნუ გამიგებს ვინმე ხუმრობად,
თუკი მე მართლა მწყინს, რომ მოდიდან
მთლად გამოდევნეს ეს ჩაცმულობა.
უცებ თავადის ქალის წინაშე,
როგორც ჯადოსნურ სარკის მინაზე,
გამოჩნდა სამი ნაზი ასული,
პირმშვენიერი და თმადაწნული.
სამივე ჯობდა სიტურფით ყვავილს,
სამივემ მდაბლად დაუკრა თავი.
მერე კი ერთმა ნიავზე ჩუმად
უცხო ქვეყნიდან მოფრენილ სტუმარს
ოქროს დალალი დაუწნა უმალ
და მიწიერი სინათლით სავსეს
ლალის გვირგვინი დაადგა თავზე.
მერმე ეახლა მეორე ქალი,
ვერ გაუსწორა იმანაც თვალი,
ლაჟვარდისფერი მიართვა კაბა
და მიეტმასნა ქსოვილი ხარბად
სიმშვენიერეს ცათა შესაფერს.
თხელი მანდილი მოაქვს მესამეს,
აუტანია მანდილიც ვნებას
და შემკრთალ მკერეზე ცახცახით წვება.
ხოლო ქოშბი, მონების მსგავსად,
ყველაზე უფრო დიდ საოცრებას,
ყველაზე უფრო მტანჯველ ოცნებას, -
ლუდმილას ფეხებს კოცნიან ნაზად.
და სანამ რთავენ ლუდმილას ასე,
ვიღაცა მღერის მხიარულ ხმაზე,
მაგრამ ვერაფრით ვერ აღწევს მიზანს,
რადგან ლუდმილას არც კაბა უნდა,
არც იაგუნდის თუ მარჯნის გუნდა
და არც მძივები ძვირფასი ქვისა.
მაცდური სარკეც ამაოდ ხატავს
მის სილამაზეს და მორთულობას,
მაინც არ ჰყვება იგი ცდუნებას,
არავინ არ სურს სიკვდილის გარდა.
ვინც ამ საქმეში ჩახედულია,
დამეთანხმება, ალბათ, სრულიად,
რომ მართლა ცუდად ყოფილა საქმე,
თუკი ასეთმა ლამაზმა ქალმა,
თუნდაც ამხელა წუხილით მთვრალმა,
ასე გულცივად გადადო სარკე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:36 | Сообщение # 19 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| აი, ლუდმილა კვლავ მარტო დარჩა.
არ იცის რა ქნას, საშველი არ ჩანს.
სად არის, ნეტავ, ან რა მოელის,
დუმილს მოუცავს ირგვლივ ყოველი.
სარკმლიდან თეთრი მინდორი ჩანდა,
ქვეყანა თოვლში ჩაძირულს ჰგავდა,
და მოსაწყენად ერთფეროვანი
წყვდიადში თვლემდა მთები კლდოვანი.
არ ცახცახებდა კერიის კვამლი,
არ ეტყობოდა თოვლს კაცის კვალი,
არც მონადირის თამამი ბუკი
არ ღრიალებდა გარინდულ მთებში.
მხოლოდ ხანდახან დაღლილი ქარი,
სიჩუმითა და სიცივით მთვრალი,
გადაირბენდა მინდორზე ხვნეშით,
აეშლებოდა თოვლს თეთრი ბეწვი,
აღმოხდებოდა ოხვრა ხეობას
და გაძარცული ტყე ირხეოდა
დასალიერთან ჭაღარა ზეცის.
კვლავ აიფარა ხელები თვალზე
შეშინებულმა ლუდმილამ წამსვე
და მიაშურა გარინდულ კარებს,
დე, ყველაფერი დამთავრდეს ბარემ!
კარი სიმღერით გაიღო უმალ
და დიდებული წალკოტი სტუმარს
შემოეხვია მწვანე რტოებით,
სავსე სინათლით და მყუდროებით.
უფრო მდიდრული და უფრო ვრცელი,
ვიდრე არმიდას ბაღები ძველი,
უფრო ლამაზი, სავსე და ლაღი,
ვიდრე თავრიდის თავადის ბაღი.
ხასხასებს მოლი ჯერ ხელუხლები
და შრიალებენ მშვიდი მუხები,
მზეზე ბრჭყვიალებს პალმა და დაფნა,
ბორგავს ჭადარი და როგორც აფრა
მიუშვერია ქარისთვის ტოტი.
და ფორთოხალი, ვით ოქროს ზოდი,
მწვანე ფოთლებში მაცდურად ელავს,
და გაზაფხულის სილაღი ღელავს,
ვრცელი ჭალაკიც, ბორცვის და მოლიც,
და ყვავილების ფერადი ბოლი
მშვიდად ირხევა მაისის ქარში.
სივრცეს ედება ფოთლების ტაში.
ხმას უკანკალებს გრძნობა დიადი
და ათრთოლებულ რტოთა წყვდიადში
თავის სიყვარულს გალობს ბულბული.
და შადრევნები მშვიდი დუდუნით
ებჯინებიან ღრულბლებს კისრებით
და ბრჭყვიალებენ მარად ფხიზლები.
განბანილები გრილი შხეფებით,
შადრევნის ირგვლივ დგანან კერპები.
თვით ფიდიასიც, ვისი სახელიც
ბრწყინავს ყველაზე მყარი დიდებით,
გაოცდებოდა მათი მნახველი
და ჩაქინდრავდა თავს მორიდებით,
მარმარილოზე ბორგავს ჩანჩქერი
და თვალჩაუწვდომ უფსკრულს ჩასცქერის,
და მარგალიტის ნათლი შხეფით
იტვირთებიან მდუმარე ქვები.
ჩრდილში ფეთქავენ, როგორც გულები,
რულმორეული ნაკადულები
და ყოველ მხარეს გაფანტულები
გამვლელს უხმობენ ფანჩატურები,
და მოცურავენ მწვანე აფრებით
სიგრილის მყუდრო თავშესაფრები.
დაქრის ნიავი ნაზი და თბილი,
ირგვლივ დუმილი მეფობს უჩვევი
და აწყდებიან ვარდის ბუჩქები
ალმასის სილით მოფენილ ბილიკს.
მაგრამ ზღაპრულად მდიდარი ბაღი
უფერულდება ლუდმილას თვალში
და ყვავილებით დატვირთულ ქარში
მიჰყვება სულის იდუმალ ძახილს.
ამაზრზენია სიმდიდრე მისთვის,
ვერ შეუხედავს საბრალოს მზისთვის,
არც ფოთლის ესმის და აღარც ჩიტის
და მიდის ასე, მიდის და მიდის.
სახეზე დასდის ცრემლები მწარე.
საით წავიდეს ან რომელ მხარეს,
და მწუხარებით მოღრუბლულ თვალებს
უგულოდ ცისკენ აღაპყრობს ხოლმე.
უცებ მიადგა ბობოქარ მორევს.
მორევზე იდო მაღალი ხიდი.
ლუდმილამ ტუჩზე მიიდო თითი,
თითქოს განზრახვა გაუჩნდა უცებ.
აჩქარდა, გულიც ხმამაღლა უცემს.
ხიდის ქვეშ ქვებზე იმსხვრევა წყალი,
წყალს გადაჰყურებს საბრალო ქალის,
თავის დახრჩობას აპირებს, ალბათ,
თავბრუ ეხვევა და სუნთქვას ხარბად
და გულზე მჯიღებს ქვითინით იცემს.
ბოლოს კი. . . გზაზე გამოდის ისევ.
გამოელია ლუდმილას ძალა,
დიდხანს ირბინა საბრალომ მზეზე.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:36 | Сообщение # 20 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მოთენთა სიცხემ და აღარც მალავს,
”დროაო!” - ამბობს და ჩეროს ეძებს.
ჩამოჯდა კიდეც. არ ჩანს არავინ.
და უცებ ჩრდილი დაეცა თავზე
და აღიმართა დიდი კარავი,
შრიალითა და სიგრილით სავსე.
წინ გაეშალა სუფრა მდიდრული,
მზეზე გაბრწყინდა ბროლის ფიალა
და უჩინარმა ქნარმა მიდამო
ათასნაირად ააწკრიალა.
გაოცდა ჩვენი თავადის ქალი,
მდიდრულმა სუფრამ მოსტაცა თვალი,
მაგრამ ცდუნება დასძლია უმალ
და გაიფიქრა თავისთვის ჩუმად:
”თუკი სასურველს ვერაფერს ვხედავ,
თავი რიღასთვის ვიცოცხლო ნეტავ?
წყეული იყოს გრძნეული ვნება,
რამაც ჩამაგდო ამ მტანჯველ ცეცხლში.
ლუდმილას მხოლოდ სიკვდილი შეცვლის,
მტკიცეა მისი გულიც და ნებაც.
რაში მჭირდება მე ეს კარავი,
ან ეს სიმღერა გულის მზარავი.
დე, ეს სადილიც ქცეულა შხამად”.
გაიფიქრა და . . . შეუდგა ჭამას.
ადგა თუ არა თავადის ქალი,
კარავიც, სუფრაც და ტკბილი ქნარიც
მაშინვე გაქრა. . . და ძველებურად
ისევ დადუმდა ბაღი მეფურად.
ლუდმილა ბაღში მარტოა ისევ,
ჩიტების ბოლო სიმღერას ისმენს,
ნაზი ჭალების ცქერით ერთობა,
დავიწყებია კარგიც და ავიც.
და აი, მთვარეც! ღამის დედოფალს
ღრუბლიდან ფრთხილად გამოჰყავს ნავი
გამოარღვია წყვდიადი მთვარემ
და ბორცვზე მიდო ბრჭყვიალა თავი.
უკვე ლუდმილაც ძლივს ახელს თვალებს,
გამოლევია ძალ-ღონე ყვავილს.
და უცებ იგი ვიღაცის ხელმა
მაღლა ასწია, ნელა და ნელა,
და მართლა დაღლილ ყვავილის მსგავსად
სასახლისაკენ წაიღო ნაზად.
და აი, უკვე სასახლეც ბრწყინავს
და ის საწოლზე ეშვება ფრთხილად,
ხოლო საწოლი ცრემლის და დარდის
მოფენილია საღამოს ვარდით.
ისევ გამოჩნდა სამი ასულიც,
თვალმშვენიერი და თმადაწნული,
და ამ ჯადოსნურ სასახლის სტუმარს
ძვირფასი კაბა გახადა უმალ.
ოღონდ ამ ენაწართმეულ ქალებს,
სევდით დაღლილებს და ბედზე მწყრალებს,
უჩირაღდნებდა თვალს სიბრალული
და თანაგრძნობის სხივი მალული.
ლუდმილა ღამის პერანგში დარჩა
და მიეხუტა ბალიშის ფარჩას.
ქალებმაც თავი დაუკრეს უმალ
და გაიკეტეს კარები ჩუმად.
მაგრამ ლუდმილას დაუფრთხა ძილი,
კვლავ წამოდგა წუხიის ჩრდილი,
მთლად გაეყინა შიშით ხელები,
მართლაც არავინ არ ჰყავს მშველელი.
უფრო დაძაბა თვალიც და სმენაც,
იკავებს სუნთქვას და გულის ცემას
და მოლოდინით დაბნეულ თვალებს
ვეღარ აშორებს საზარელ კარებს.
და აი, მართლაც გაიღო კარი,
გამოჩნდა მკაცრი ზანგების ჯარი,
მოაბიჯებენ და როგორც ძღვენი
ბალიშით მოაქვთ ჭაღარა წვერი.
კუზით მოხრილი და ერთი მუჭა,
|
| |
|
|
