|
რუსლანი და ლუდმილა
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:37 | Сообщение # 21 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ბალიშს ამაყად მოჰყვება ჯუჯა.
მშვენიერ ტყვისკენ მოდის და ჩქარობს
გონჯი და ჩია და კრუხის პალო.
მასვე ეკუთვნის ეს დიდი წვერი.
ტყვესთან საამურ შეხვედრას ელის
და განსაცდელის სიამით სავსეს
წოწოლა ჩაჩი ახურავს თავზე.
აი, სარეცელს მიაპყრო თვალი,
მაგრამ წამოხტა თავადის ქალი
და დაიკივლა ისეთი ძალით,
რომ მსახურების ზვიადი ჯარი
დამფთხალ ჯოგივით არივ-დარია.
და თვით გრძნეულიც, ქალიპარია,
უკვე გაქცევას ცდილობს და ხვნეშის,
მაგრამ გაება საკუთარ წვერში
და დაახეთქა იატაკს კეფა,
ხოლო ზანგების წყება და წყება
მრისხანე ბატონს ფეხებით თელავს,
გაოგნებული შიშისგან ყველა.
დარბიან, კედლებს ეხეთქებიან,
ძირს ეცემიან და ძლივს დგებიან.
ბოლოს შიშისგან მთლად დალეული
ჯუჯა ბატონის უშნო სხეული
შავ იღლიებში ამოიჩარეს,
გადააჭარბეს ქარის სიჩქარეს,
მიაწყდნენ ვერცხლით მოჭედილ კარებს
და გამოცვივდნენ ღრიალით გარეთ.
შიშმა ყველანი გააუნდილა,
ჩაჩი კი ხელში შერჩა ლუდმილას.
ჩვენ კი რაიდნებს მივხედოთ ახლა,
ხომ გახსოვთ, როგორ შეხვდნენ ისინი?
უკვე ბნელოდა და სადღაც ახლოს
ისმოდა მხოლოდ ტალღის სიცილი.
ორლოვსკი, ფანქარს მოკიდე ხელი
და ხელჩართული ბრძოლა დახატე.
ცხენების ფეხქვშ ბობოქრობს ველი,
გაგრძელებულა ბრძოლა აქამდე.
გადაუყრიათ უკვე შუბები,
დაკოჟრებიათ ბრაზით შუბლები.
აბჯრებზე ელავს ოფლი და სისხლი
და ეწურებათ გულები რისხვით.
გადამსხვრეულან ხმლებიც ვადაში
და ამ მრისხანე ბრძოლის ღადარში
მთლად დაბზარულან მძიმე ფარები.
და ერთმანეთზე გადახვეულნი
ახლა ერთმანეთს ჭამენ თვალებით.
შეერთებია სხეულს სხეული,
გადაჭდობია ხელებს ხელები.
მტვერში ცქმუტავენ ფიცხი ცხენები,
დაჭიმულია ძარღვი და კუნთი.
წელიწადივით გრძელდება წუთი.
მეტოქის მკერდზე ცახცახებს მკერდი.
დღეს გადაწყდება ორივეს ბედი.
ერთ-ერთმა, მისი კეთილმყოფელი,
აქ უნდა დასთმოს წუთისოფელი.
და აი, ჩვენმა რაინდმა მაშინ
მეტოქეს ხელი ჩაჭიდა მხარში
და ააგლიჯა უნაგირს ძალით
და გალახული ხორცი და ძვალი
გადაისროლა ღრიალა ხრამში.
”მოკვდიო!” - თანაც ჩასძახა ასე
მისდამი შურით და ღვარძლით სავსეს.
ჩემო მკითხველო, შენც მიხვდი, ალბათ,
ვინ იყო ჩვენი რუსლანის მსხვერპლი,
ვინ შეუერთდა წყვდიადს და ზღაპარს,
ვინ დაიფარა მტვრითა და ფერფლით.
როგდაი იყო, მკითხველო, იგი,
შეუპოვარი და შლეგი ჯიქი.
ხიფათისა და სისხლის მძებნელი,
ნამდვილ მეომფარს როგოც შეჰფერის.
კიევლების დიდი ნუგეში
ასე დამთავრდა სიჭაბუკეში.
მან დიდხანს ძებნა რუსლანის კვალი,
გზადაგზა დიდხანს აცეცა თვალი,
მაგრამ ჭიდილი შურის და რისხვის
საბედისწერო აღმოჩნდა მისთვის.
ხრამში ბორგავდა მდინარის წყალი,
ხოლო იმ წყალში ცხოვრობდა ალი
და მან მიიღო როგდაის გვამი,
კოცნით მოწმინდა შუბლიდან შლამი,
გამოაფხიზლა წყალთა სიცივით
და ჩაითრია ფსკერზე სიცილით.
და ამის მერეც, ძალიან ხშირად,
ხალხი შიშისგან ვერ ჭამდა სადილს,
თუ გაივლიდა მდინარის პირას
უზარმაზარი რაინდის ლანდი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:37 | Сообщение # 22 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მესამე სიმღერა
ჩემო ლექსებო! ნუ ემალებით
კეთილის მსურველ მეგობრებს ჩრდილში,
მაინც მოგაპყროთ შურმა თვალები,
გადიდებული ღვარძლით და შიშით.
მე, რა თქმა უნდა, კამათი არ მსურს,
არც გავამჟღავნებ ამ ამბავს არსად,
თუ რად ვეძახი ლუდმილას ქალწულს
და ამავე დროს - თავადის ქალსაც.
რა ვუპასუხო, არ ვიცი თვითონ,
შურით და ღვარძლით სავსე კრიტიკოსს.
ის ჩემს შეცდომებს განიცდის თითქოს
და სურს, რომ ცოცხლად გამომიტიროს.
შენ კი, მკითხველო, თუკი თვალი გაქვს,
ყველაფერს თვითონ შეამჩნევ უმალ.
მე ისიც მყოფნის, რომ მართალი ვარ
და ვცხოვრობ ჩემთვის, ცალკე და ჩუმად.
და შენც გამიგებ, ალბათ, კლიმენა,
შენ ხომ ყოველთვის გესმოდა ჩემი,
შენც ხომ გიმსხვერპლა მკაცრმა ჰიმენემ. . .
და აი, ისევ ეცემა ცრემლი
ჩემს ცოდვილ ლექსებს. . . და ოხრავ ისევ,
სიმორცხვის ალი გედება პირზე
შენ კი ეჭვების ბუდევ დ დედავ,
ელოდე რისხვას, ახლოა იგი
და სინანული ამურთან ერთად
შურისძიების გიმზადებს გვირგვინს.
ქედებზე უკვე ბრწყინავდა დილა,
ქვეყანა თვალებს ახელდა ფრთხილად.
მაგრამ სასახლე ჯერ სდუმდა ისევ,
თითქოს ბოქლომი დაედო პრიზე.
ჯუჯასაც კრიჭა შეჰკვროდა ბრაზით,
ირგვლივ ეხვია მონათა დასი
და უვარცხნიდნენ მუნჯი კაცები
წვერსა და ულვაშს ძვლის სავარცხლებით.
და როგორც ნამდვილ ბატონს შეჰფერის,
აფაქიზებდნენ ნელსაცხებლებით.
მხრებზე მოეგდო დილის ხალათი,
ბრაზს იკავედა ძალისძალობით,
უქუდოდ იჯდა და რისვხით სავსეს
სხივი დაცა მოტვლეპილ თავზე.
უცებ, ყველასთვის მოულოდნელად,
ფრთიანი გველი, კაცის ოდენა,
ღია სარკმელში შემოჟღრიალდა
და ჩერნომორის საწოლს მიადგა.
მერე დაბნეულ დამხვედურთ თვალწინ
ნაინად იქცა ურჩხული მკაცრი.
”გესალმებიო, - მიმართა ბატონს, -
თაყვანს გცემდიო ჩემს ძმასო მარად,
დღემდე სახელით გცნობდიო მარტო,
ვატარებდიო შენს სახელს ფარად.
დღეს კი ხიფათმა შეგვაერთაო,
შენს თავზე რისხვის ღრულბეს ვხედავო,
გაგვჩენიაო სერთო მტერი,
გავუმართოდო ერთმანეთს ხელი.
შენს შეგინებულ და ტანჯულ დასო
შურისზიების წყურვილი მკლავსო”.
აუციმციმდა ჩერნომორს თვალი,
ტკბილი ღიმილით მოთაფლა ქალი.
ხელიც კი მისცა და უთხრა მშვიდად:
”ჩემო ნაინი, მეც ძლიერ მინდა,
რომ ვიმეგობროთ ყოველთვის ასე,
ეს მეგობრობა მე ძალით მავსებს
და იმ ყრუჩუნა და ჩერჩეტ ფინელს
დავაკრეჭინებ სიმწრისგან კბილებს.
არ გაჩენილა ჩემი მომრევი,
ყველას ამოვდებ რკინის სადავეს
და შენც იცოდე, რომ ჩერნომორი
ამ წვერს ვინმე არ მომჭრის ძირში
არ შემაწუხებს არაფრის შიში,
არც არაფერი არ მეფიქრება,
ლუდმილა მარად ჩემი იქნება,
რუსლანს კი მხოლოდ სამარე ელის”.
და კუდიანმაც დაუკრა კვერი:
”სამარე ელის! სამარე ელის!”
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:38 | Сообщение # 23 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მერე კვლავ ზიზღი აიკრა პირზე
და სამჯერ დაჰკრა იატაკს ფეხი.
და უცნაური მანჭვით და გრეხით,
გველად ქცეული, გაფრინდა ისევ.
დროზე ეწვია გრძნეულს გრძნეული,
კვლავ დაუბრუნდა ჯუჯას ხალისი,
კვლავ აუთრთოლდა ვნებით სხეული
და გაეღიმა კიდეც თავისთვის.
თითქოს უეცრად მოეხნა ტვირთი
და მოუშუშდა მტანჯველი წყლული. . .
და გადაწყვიტა: მშვენიერ ტყვისთვის
ფეხქვეშ გაეგო წვერიც და გულიც.
და საზეიმოდ მორთულმა ჯუჯამ
კვლავ ლუდმილასკენ გასწია ურჩად.
ჩამოაყოლა ოთახებს თვალი,
ვერსად ვერ ნახა თავადის ქალი.
მერე კი ბაღში გავიდა იგი,
გადაიხედა მესერის იქით,
გაჩხრიკა ყველა კუთხე და ტევრი
და აღმა-დაღმაც ირბინა ბევრი.
დიდხანს აცეცა დამფრთხალი თვალი,
ვერც ქალი ნახა, ვერც მისი კვალი.
ვერ აღწერს ენა მის შეძრწუნებას,
მთლად მოეშხამა გრძნეულს გუნება
და როგორც ქარი ათრთოლებს ფოთოლს,
ისე ათრთოლდა და აკანკალდა,
დარბოდა, მაგრამ ცოცხალს არ ჰგადა,
მერე კი უცებ ღრიალი მორთო:
”მონებო აქეთ, მონებო, ჩქარა!
ახლა მჭირდება მე თქვენი შველა.
ან მომინახეთ თავადის ქალი,
ანდა ამ წვერით მოგახრჩობთ ყველას!”
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:40 | Сообщение # 24 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩემო მკითხველო, ახლა კი გეტყვი,
სად გაქრა ჩვენი თავადის ქალი.
ბავშვივით გულწრფელს, ნაზსა და კეთილს,
არ მოუხუჭავს იმ ღამეს თვალი.
გრძნეულის ქუდი მიეკრა მკერდზე
და მომხდარ ამბის ახსნას ცდილობდა,
და მთლი ღამე საკუთარ ბედზე
ხან იცინოდა და ხან ტიროდა.
მას აცინებდა ყველაზე მეტად
ჯუჯა ბატონის მხდალი ბუნება,
ხოლო სიცილი და შეძრწუნება
ვერ თავსდებიან ვერასდროს ერთად.
მაშინვე ადგა თავადის ქალი,
როგორც კი სხივი მოადგა სარკმელს,
და უნებურად მოსტაცა თვალი
კედელთან მდგარმა მაღალმა სარკემ.
სულ უნებურად მისწვდა დალალებს,
რომლებიც შიშველ მხრებს უმალავდნენ.
გამოიჩინა შროსანა მხრები
და უნებურად დაიწნა თმებიც.
მერე კი სკამზე, საწოლის გვერდით,
გუშინდელ კაბას შეასწრო თვალი.
ჩაიცვა. ოხვრა აღმოხდა სევდის
და კვლავ ატირდა თავადის ქალი.
ოღონდაც სარკეს, წუხილით სავსე,
არ შორდებოდა არც ერთი წუთით
და უნებურად მოირგო თავზე
ჯუჯა გრძნეულის წოწოლა ქუდიც.
რა უნდა მოხდეს ბოლოს და ბოლოს,
ან როგორ უნდა გასთქვან კედლებმა. . .
ის კი ჩვიდმეტი წლისაა მხოლოდ,
რომელი ქუდი არ დაამშვენდება.
და დაბზრიალდა ლუდმილა უცებ,
ქუდმა დაიპყრო იგი მთლიანად:
გვერდზე მოიგდო, კეფაზეც, შუბლზეც
და მერმე წაღმა შეატრიალა.
უცებ ლუდმილა სარკიდან გაქრა.
შეკრთა საწყალი, არ იცის, რა ქნას.
შეატრიალა ქუდი და ისევ
გამოჩნდა სარკის კრიალა პირზე.
კვლავ შეაბრუნა - კვლავ გაქრა სადღაც,
მოიძრო - ისევ სარკის წინ დადგა.
”ძალიან კარგი, ჩემო ბატონო,
ახლა ჩემს ნახვას ნუღარც ნატრობო.
აქიცინე წვერიც და კუდიც,
მე კი ვიძინებ მშვიდადო ამ ღამ. . .”
სთქვა და გრძნეულის წოწოლა ქუდი
ჩამოიფხატა მაშინვე წაღმა.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:40 | Сообщение # 25 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ახლა კი რუსლანს მივხედო ისევ,
მარად შემართულს, მხნესა და ფხიზელს.
გადაივიწყე, მკითხველო, წუთით
ავი გრძნეულის წვერიც და ქუდიც.
ჩემმა რაინდმა იმ ბრძოლის მერე
ტყე გაიარა ჩუმი და ბნელი
და როცა გასცდა ჩათვლემილ ტევრებს,
ბრჭყვიალა ცის ქვეშ გამოჩნდა ველი.
ველი სავსეა ყვითელი ძვლებით:
ლავიწის, ბეჭის, კეფის თუ ყბების. . .
უკვე დამცხრალა ბრძოლის ხანძარი
და რიყესავით ბრყინავს აბჯარი.
გაჟანგულ ფარზე დამჯდარა ყვავი
და მუზარადში ჩამპალა თავი,
ხმალს შერჩენია უხორცო ხელი.
იქით აღვირი აგდია ცხენის,
აქეთ სველ მიწას კაპარჭი კოცნის
და გოლიათის მთლიანი ჩონჩხი
ბორცვს შერჩენია, როგორ ღრუბელი,
და ხეებივით დგნან შუბები,
შემოხვევიათ ფათალოს ხელი.
დუმილს მოუცავს სიკვდილის ველი.
ჩქამიც არ ისმის არავითარი.
საღათას ძილით სძინავს მიდამოს.
მზე კი ამ სურათს დასცქერის მშვიდად
გაჩახჩახებულ და მაღალ ციდან.
ამოიოხრა რაინდმა მწარედ,
ჩონჩხებს მოავლო მწუხარე თვალი.
”მითხარ, მინდორო, რომელმა ქარმა
შემოგაჩეცა ამდენი ძვალი?
ვისმა მერანმა გაგთელა ასე?
ვისი ვარსკვლავი ჩაბნელდა ცაზე?
ვინ მოიპოვა სახელი გმირის?
ვინ შეირცხვინა სიკვდილით პირი?
მინდორო, ახლა რაღად ხარ ჩუმად,
ამდენი რამე თუ გაქვს ნანახი,
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:40 | Сообщение # 26 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რად მოგიშვია მკერდზე დუმილის
და დავიწყების მკაცრი ბალახი?
იქნებ მეც საშველს ტყუილად ვეძებ,
იქნებ ტყუილად მივყვები ფიქრებს
და უსახელო ბორცვზე ან ველზე
რუსლანის კუბოც დაიდგეს იქნებ.
და იქ ასრულდეს მისი იმედიც,
მისი სურვილიც, გზაც და სანთელიც. . .
და ბაიანის მქუხარე სიმებს
სიტყვაც არ ჰქონდათ მასზე სათქმელი?
მაგრამ რაინდებს ჭირდეგათ ხმალი,
მკვრივი აბჯარი და მუზარადი.
რუსლანიც ეძებს და მისი თვალი
აბჯრის გორებზე ნელა გადადის.
იმ უკანასკნელ ბრძოლაში იგი
უიარაღოდ დარჩა სრულებით,
ამიტომ დროზე შეწყიტა ფიქრი,
თვალით მოსინჯა ორლესულები.
ველს გაეღვიძა, ატყდა ჟღრიალი,
რკინას მიაწყდა რკინა მტვრიანი, -
ისევ გაცოცხლდა თითქოს ლაშქარი.
ფარიც იპოვა, ბუკიც, ჩაჩქანიც,
და თუმცა ხმლებში იდგა ყელამდი,
ვერ შეარჩია მაინც ვერაფრით:
ამ ტრიალ ველზე სივკდილმისჯილებს
ზოგს სიგრძე აკლდა და ზოგს სიმძიმე.
ის კი არ იყო დონდლო და ზანტი
და არც დღევანდელ რაინდებს ჰგავდა,
მოჩხრიკა ყველა ბუჩქი და ბარდი,
ბევრი ეძება და ბევრი სცადა.
დიდხანს იარა რაინდმა ასე,
მერე კი თორი მოირგო ტანზე,
ფოლადის შუბიც აიღო გრზელი
და მიატოვა მდუმარე ველი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:42 | Сообщение # 27 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამასობაში დაღამდა კიდეც,
გადაეფარა მიდამოს ბინდი.
თანდათან ფერი წაერთვა მინდვრებს,
გამოჩნდა მთვარეც, თეთრი და მშვიდი.
გამოჩნდა მთვარე, მშვიდი და მორცხვი
და ჩვენმა გმირმა შენიშნა ბორცვი,
ბორცვზე კი თითქოს ვიღაცას სძინავს,
სძინავს და ძილში საზარლად ხვრინავს.
არ დაბნეულა გმირი სრულებით,
ბორცვს დაკვირვებით შეავლო თვალი.
ცხენმა კი შიშით ცქვიტა ყურები
და ერთ ადგილზე აცქმუტდა მხდალი.
და მთვარის მშვიდი შუქით ნაბანი
ყალყზე დაუდგა თეთრი ფაფარი.
არ აშორებდა დიდი მანძილი, -
ბორცვი ხვრინავდა ბნელში კაცივით.
გამოიკვეთა თანდათან ბორცვი,
ფერკმრთალმა მთვარემ შეასხა ხორცი.
აღწრა მიჭირს და მაინც ვბედავ,
რუსლანი ნამდვილ სასწაულს ხედავს:
ჩვენი გულადი თავადის თვალწინ
უზარმაზარი თავი დევს კაცის.
ცხენი ადგილზე გაქვავდა შიშით,
იმ თას კი სძინავს და ხვრინავს ძილში.
დამდგარა, როგორც ზვინი ზვიადი,
გარემოცული მუნჯი წყვდიადით
და მუზარადის ცახცახა წვერით
ცას ებჯინება მინდვრების მცველი.
შეფიქრიანდა მისი სტუმარი,
უცებ გამოტყვრა, ახალი ჭირი
და სურს, როგორმე დააფრთხოს ძილი,
გაურკვეველი და იდუმალი.
შემოუარა თავს ყოველ მხრიდან,
ათვალიერა დიდხანს და მშვიდად.
მერე ნესტოში შეუყო შუბი
და შეიჭმუხნა მძინარეს შუბლი.
გამწარებულმა და აცრემლილმა
ერთი ისეთი დააცემინა,
რომ არ გსმენიათ არსად იმგვარი.
დაცემინებას მოჰყვა გრიგალი,
ათრთოლდა ველი, ხოლო მთებიდან
ღრიალით მოწყდნენ მძიმე ლოდები,
ულვაშებიდან და წარბებიდან
წამოიშალნენ ბუკიოტები,
გამოეღვიძათ ჩათვლემილ ჭალებს,
მიაწყდა ეხო ოთხივე მხარეს,
ცხენმა ჭიხვინი მორთო გაბმული
და გვერდზე გახტა მკერდგაქაფული
დაფეთდა, როგორც გაუხედნავი,
ძირს გადმოაგდო ლამის მხედარი.
და უცებ თავმა შესძახა რაინდს:
”საით მოდიხარ, სულელო, საით!
დაუფიქრებლად გაბრუნდი უკან,
არც კი მეყოფი, თავხედო, ლუკმად”.
მაგრამ ამაყად მოხედა გმირმა
და გააქვავა ადგილზე ცხენი.
”შენ ხომ არ იცი, რაიდნო, ვინ ვარ,
არ მოგიწვდება ჩემამდე ხელი”. –
განრისხებული ბრდღვინავდა თავი, -
”რას დაწანწალებ მინდორში ღამით.
აბა, აქედან მოცოცხე მალე,
ხომ ხედავ ძილი მიხუჭავს თვალებს”
მოკრა თუ არა ამ სიტყვებს ყური,
ბრაზით ათრთოლდა რუსლანის გული
და მედიდურად მიუგო მაშინ:
”თუმცა მინდორზე მთასავით დგახარ,
ტვინის ნასახიც არ გიდევს თავში.
მე არ ვტრაბახობ და თვითონ ნახავ,
რომ არ დავრჩები არავის ვალში”.
მთლად გაიბერა ის თავის რისხვით,
თვალებში უცებ მოაწვა სისხლი,
შუბლზე აუხტა ორივე წარბი,
პირზე მოადგა დორბლი და ქაფი.
ვერ მოერია ბრაზსა და წუხილს,
გამოუვარდა ყურიდა ბუღი
და, როგორც ავდრის შავმა ღრუბელმა,
გაბერა ყბები და შეუბერა.
ატყდა გრიგალი, გავარდა მეხი,
დაეშვა წვიმის და სეტყვის სვეტი.
წინ ვეღარ წარდგა მერანმა ფეხი,
დახარა თავი, დაძაბა მკერდი.
ვერ მიაწვდინა რუსლანმაც ხელი,
ირგვლივ წყვდიდი გამეფდა სრული
და გაარიდა ქარიშხალს ცხენი,
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:43 | Сообщение # 28 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| რომ ოდნავ მაიც მოეთქვა სული.
კვლავ შეუტია და კვლავ ამაოდ,
ქარში მიიწევს და მიქანაობს,
ვერ მიაკარა ვერაფრით თითიც,
გადაეწურა იმედი თითქმის.
სამაგიეროდ თავი ხარხარებს,
უთანასწორო ბრძოლა ახარებს:
”რაინდო, საით? მოიწი აქეთ.
რა მოგივიდა, რაშია საქმე.
ნუ გადაყვები მწუხარე ფიქრებს,
როგორმე რთი შემომკრა იქნებ
და გამახარო ეს ბერიკაცი,
სანამ შენს მერანს გასძვრება ქანცი”.
თან კი უყოფდა საზარელ ენას.
რუსლანს წაერთვა თვალიც და სმენაც,
სულში ჩაუდგა ღრუბელი ქუფრი
და დაემუქრა შორიდა შუბით.
მერე კი სტყორცნა და, როგორც სხივი,
ბნელში გაბრწყინდა ფოლადი ცივი,
ეძგერა ენას და შავმა სისხლმა
მდინარესავით იფეთქა უცებ
და შეურყია ტრაბახას ფუძე,
ხოლო ტკივილმა, ბრაზმა და რისხვამ
გამოაშტერა თავი მთლიანად,
გონი წაართვა მწარე იარამ,
ლანძღვის ხალისიც წაუხდა უმალ
და მიაჩერდა ჩვენს რაინდს ჩუმად.
ასეთი რამე ახლაც, წინათაც
მე ჩვენს სცენაზე ბევრჯერ მინახავს,
გონებას ასე კარგავს სტვენისგან
ცუდი შეგირდი მელპომენისა.
მას არაფერი არ ახსოვს მაშინ
და გოგნებულს დაცინვის ტაშით
ენა ებმება და თავდახრილი
ხალხის წინაშე დგება ბალღივით.
რუსლანიც ამას უცდიდა მხოლოდ,
მოესწრო კიდეც, ბოლოს და ბოლოს,
ქორივით წამსვე მისკენ გავარდა,
თათმანიანი ხელი გამართა
და ერთი ისე შემოჰკრა ყბაში,
რომ ვარსკვლავები ათრთოლდნენ ცაში.
საბრალო თავიც უცებ გაბრუვდა,
გადაბანცალდა და გადაბრუნდა
და მის ნადგომზე გამოჩნდა ხმალი,
ააბრჭყვიალა ფოლადის თვალი.
და გაუხარდა რუსლან ბავშვურად,
წამსვე დასტაცა სანატრელს ხელი,
შემართა კიდეც და ფრენა-ფრენით
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:44 | Сообщение # 29 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| კვლავ დაგორებულ თავს მიაშურა.
სურს მოასხიპოს ყური და ცხვირი,
გადააჩვიოს ლანძღვას და ყვრილის.
მაგრამ უეცრად მოესმა კვნესა,
აატირებდა ის კვნესა კლდესაც.
და მან ნელ-ნელა დაუშვა ხმალი;
უცებ გაუქრა სიბრაზის კვალიც,
გაუქრა ბრძოლის ჟინიც და ვნებაც,
ასე მინდორში ყინული ქრება,
როდესაც ცხელი სხივებით სავსე
მზე დააცხრება საბრალოს თავზე.
- ”შენ გამინათე გონება, გმირო, -
თავს შეეცვალა ხმაცა და კილოც, -
შენმა მარჯვენამ მაჩვენა ნათლად,
რომ დამნაშავე ვიყავი მართლა.
და დღეის იქით მონა ვარ შენი,
რაინდს კი სუსტის შენდობა შვენის
და შენც, რაინდო, იყავს სულგრძელი,
შენ არც კი იცი, რას გავუძელი.
ერთ დროს, ძმობილო, მეც ვრაინდობდი,
მამაცი ვიყავ, მტერს არ ვინდობდი,
ქათმებში შეჭრილ მიმინოს ვგავდი,
მართლაც არ მყავდა ტოლი და ფანდი.
და სანამ ჩემი ძმა გაჩნდებოდა,
მე დავცქეროდი ყველას ზემოდან.
ოხ, ჩერნომორის ბრალია მხოლოდ
ამ სატანჯველის თავიც და ბოლოც.
მან შეარცხვინა ოჯახი ჩვენი.
დედის მუცლიდან გამოჰყვა წვერი
და დაბადებით ჯუჯას და ჩიას
ჩემი სიმაღლე ახრჩობდა შურით.
მე შევხაროდი ქვეყანას მზიანს,
რადგან უბრალო ვიყავი სულით.
ის კი ჭკვიანი იყო ქაჯივით
და სული ღვარძლით ჰქონდა დაჭრილი.
ბრაზით იმტვრევდა წყეული თითებს,
ბოლოს და ბოლოს შევჯავრდი კიდეც.
საუბედუროდ, იმ ქაჯს და შეშლილს
საბედისწერო ძალა აქვს წვერში.
იმ წვერს ატარებს წყეული ფარად,
ვერც ეკარება ვერავინ შიშით
და უვნებელიც დარჩება მარად,
თუ არ შეაჭრის ის წვერი ძირში.
და აი, ერთხელ, ერთ წყეულ დილას
გამიხმო გვერდზე და მითხრა ფრთხილად:
აღმოსავლეთში, წყნარი ზღვის პირას,
ჯურღმულიაო და ჩვენდა ჭირად
ლოდი ადევსო იმ ჯურღმულს თავზე
შავმა წიგნებმა მითხრესო ასე,
რომ იმ ჯურღმულში მახვილი დევსო,
ის ჩაგვიქრობსო ორივეს მზესო,
ასე უნდაო ჩვენს წყეულს ბედსო.
ვიღუპებითო შენცა და მეცო,
აღარ ვარგივართ დარდით და შიშით,
შენ თავს მოგჭრისო ის ხმალი ძირში,
მე კი - წვესაო. და ვითონ თქვიო,
თუკი მოსმენილს ზღაპრად არ თვლიო,
იმ ხმლის ჩაგდება გსურს თუ არაო,
ოღონდ სიმართლეს ნუ დამალავო.
”წავედით ძმაო საითაც გინდა, -
ჯუჯას მაშინვე მივუგე მშვიდად, -
გული ტყუილა გიწუხს და გტკივა,
თუ გინდა ქვეყნის კიდემდე მივალ”.
ვეება ნაძვი გავიდე მხარზე
და მაშინათვე გაველი გზაზე.
მეორე მხარზე ჯუჯა შევისვი,
თან წავიყვანე ისიც რჩევისთვის.
ძმა მაჩქარებდა და მეც ვჩქარობდი
და ჩემი ძმის თუ ღმერთის წყალობით
პირველად კარგად წავიდა საქმე:
მე მივადექი ჯურღმულის სარქველს,
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:46 | Сообщение # 30 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მახვილსაც მივწვდი და ამოვიღე,
მაგრამ მოგვინდა იგი ორივეს.
მოსხდენელი მოხდება ისეც
და ჩვენში შუღლი ჩავარდა მყისვე.
საჩხუბარი კი გვქონდა ნამდვილად,
ვერ დავცხრებოდით ასე ადვილად.
აყვირდა ჯუჯა, მეც მაგრა დავხვდი,
ვექაჩებოდით ორივე მახვილს,
ორივე მუშტებს ვიცემდით გულზე,
მერე კი ჯუჯა დაწყნარდა უცებ.
მთლად გაისაწყლა წყეულმა სახე
და სწორედ მაშინ დამიგო მახე.
უჩუმრა იჯდა და მითხრა ბოოს:
”ეს უსარგებლო შფოთიან მხოლოდ.
ჩვენი კავშირი სუსტდება ამით,
ამიტომ ყური დამიგდე წამით.
ჯობია ბედმა განსაზღვროს თვითონ,
თუ ეს მახვილი რომელმა ვზიდოთ.
ორივემ მიწას დავადოთ ყური,
(რას არ იფიქრებს ბოროტი სული)
და ვინც პირველად გაიგებს რეკვას,
ამ ხმალსაც მისი სახელი ერქვას”.
თქვა და მაშინვე გაწვა მიწაზე.
მეც გავსულელდი, მართლა ვიწამე.
ვწევარ და ვუცდი, ვუცდი და ვუსმენ.
მოვატყუებო, ვიფიქრე უცებ,
მაგრამ თვითონვე მოვტყუვდი მწარედ.
არც გამიხედავს წყეულის მხარეს,
ის კი, ბოროტი ზრახვებით სავსე,
წამომპარვია უკნიდან თავზე.
ხელსი მოირგო მახვილი უკეთ
(არ მოვსწრებოდი იმ დღეს ნეტავი)
და სანამ მისკენ მივიხედავდი,
თავი მიწაზე გორავდა უკვე.
თავში ჩასახლდა ცხოვრების სული,
გვამს კი მოედო ხავსი და წყლული
და ცხრა მდინარის და ცხრა მთის იქით
დაუმარხავად ლპებოდა იგი.
მე კი გრძნეულმა ჩამავლო ხელი,
წამომათრია და ძმას საკუთარს
მაყლაპა ბევრი ტრამალის მტვერი
და ამ ხმლი მცველად აქ დამაყუდა.
ალალი იყოს ეს ხმალი შენთვის,
წაიღე იგი, - გფარავდეს ღმერთი.
იქნებ შენს გზაზე, ჩემო რაინდო,
სადმე ჯუჯასაც შეასწრო თვალი,
გადაუხადე და არ დაინდო,
არ ჩამაყოლო საფლავში ვალი.
|
| |
|
|
