|
რუსლანი და ლუდმილა
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:23 | Сообщение # 1 |
 Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ზღვისპირაა მწვანე მუხა შრიალებს,
მას ოქროს ჯაჭვი ჰკიდია მკერდზე.
და ბრძენი კატა, კაცზე ჭკვიანი,
თითქოს იმ ჯაჭვზე რაღაცას ეძებს.
ხან მღერის მშვიდად, ხან თვალებს ნაბავს
და ყვება რამე უცნაურ ამბავს.
სასწაულები ხდება იმ ტყეში:
ბარდებში ელავს ეშმაკის ეშვი.
ტოტებზე ზის და კისკისებს ალი
და არნახლი მხეცების კვალი
უცნობ ბილიკებს აზის დაღივით,
ქარი კი მწარედ კვნესის დაღლილი.
და იქვე ქოხი დგას, მარტოსული,
ოჩოფეხებით ტყეში მოსული
და იმ წყვდიადში ძლივს გადარჩენილს
არც კარები აქვს და არც ფანჯრები.
გარინდულ ქვებზე შიშინებს ქაფი
და აწყდებიან უკაცურნ ნაპირს
განთიადისას თეთრი ტალღEბი.
და ოცდათი რაინდი მშვიდად
აბჯარასხმული ამოდის წყლიდან
ზღვაში შეძენილ ბიძის თანხლებით.
იქ უფლისწული, გზად მიმავალი,
აყტვევებს მეფეს მთელი ამალით.
ხოლო გრძნეული, ქარზე ფრთამალი,
ტყეების ზემოთ გარინდულ ცაზე
მიაფრენს დევგმირს, წუხილით სავსეს.
სიმარტოვეში სწუხდ დედოფალიც
და რუხი მგელი, ვით მეგობარი,
ემსახურება, დაუზარელი.
და კუდიანის მძიმე როდინი,
კლდიდან მოგლეჯილ შავი ლოდივით,
დაბორიალობს ბნელში წვალებით.
ხოლო კაშეი, წყვდიადის მეფე,
სიზმარში ხედავს კვლავ ოქროს შხეფებს,
გულში იხუტებს ოქროს ფიალებს. . .
იქაც რუსული სული ტრიალებს.
მეც მიგემია იმ კუთხის ქარი,
მუხაც მინახავს ზღვის პირას მდგარი,
დამილევია წყალიც და თაფლიც
და იმ ბრძენ კატას უთვალავ ზღაპრით
მეც გავურთივა. თუმცაღა ერთი
დამამახსოვრდა, მკითველო, შენთვის.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:24 | Сообщение # 2 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| პირველი სიმღერა
თუმრე ძალიან დიდი ხნის წინათ
დიდი თავადი მზე - ვლადიმირი
იხდიდა ქორწილს და იჯდა ლხინად
გაბრწყინებული მზით და ღიმილით.
ის ათხოვებდა უმცროს ქალიშვილს
თავად რუსლანზე და თან ხალისით
გზას ულოცავდა ნეფე-დედოფალს,
ამწყალობებდა ასულს დედობას.
ხოლო წინაპრებს სმაცა და ჭამაც
დინჯი უყვარდათ და ვერცხლის თასებს
ცვლიდნენ ვეება თიხის ჯაები, -
ქაფქაფა ლუდით თუ ღვინით სავსე.
ლხინი კი დუღდა და მთელი ღამე
იტვირთებოდა ხორაგით ტაბლა. '
მსახური უხმოდ ავსებდა ჯამებს
და თავს უკრავდა მაგიდას მდაბლად.
გამხიარულდა თანდათან ლხინი.
თანდათან ყველას გაეხსნა ენა.
უცებ სიმღერა გაისმა, ტკბილი,
და მომღერლისკენ მობრუნდა ყველა.
ხმა კი ირხევა მწვანე რტოსავით
და ბაიანი, ტკბილი მგოსანი,
ნეფე-დედოფალს აქებს და ლოცავს,
ვარდი ამოსდის ყელიდან მგოსანს.
ხოლო რუსლანი ცახცახებს ვნებით.
ვერ ილხენს, როგორც ილხენენ სხვები.
ნაზი მეგობრის სურვილით იწვის.
ოხრავს და ბრაზობს და აღარ იცის,
ვით შეიკავოს ვნება ძლიერი
და დაბნეული კაცის იერით
იწიწკნის ულვაშს და წუთებს ითვლის,
გამოლევია ძალ-ღონე თითქმის,
ზის მაგიდასთან სამი ჭაბუკი,
სამი რაინდი - სამი ქარბუქი,
ზის მაგიდასთან დამწუხრებული,
დავიწყებიათ სავსე თასებიც
და დიდებულთა ლაღი კრებულიც,
აღარ იტაცებთ ლხინი სავსებით.
არც ბაიანის ხმა ეყურებათ,
მთლად მოწამლულა მათი გუნება
სიძულვილის და ტრფიალის შხამით.
სამი მეტოქე შფოთავს რუსლანის,
დრო კი მიხოხავს ისევ კუსავით,
წელიწადივით გრძელდება წამი.
და მოღუშული ზის სამეული:
ერთი - როგდაი, გმირი რჩეული,
ხმალს მინდობილი მთელი არსებით,
მან გაუზარდა კიევს საზღვრები.
მეორე რაინდს ჰქვია ფარლაფი,
იგი როგდაის არ ჰგავს არაფრით,
ვერ არის ხმალში კარგი სარდალი,
მაგრამ ქეიფში არ ჰყავს ბადალი.
ხოლო მესამეს რატმირი ჰქვია, '
მთლად ყმაწვილია ხაზართან ხანი
და როცა სხვები სასმისებს ცლიან,
მას ლუდმილასკენ გაურბის თვალი.
და ვნებიანი ფიქრებით სავსეს
მწუხრის ღრუბელი აწვება თავზე.
სამივეს ფარავს იმ ღრუბლის ჩრდილი,
გამწარებია სამივეს ლხინი.
და, როგორც იქნა, დამთავრდა ისიც,
ხმა მოემატა ხორხოცს და სიცილს.
ლუდმილამ მორცხვად დახარა თავი.
ხოლო რუსლანმა სანატრელ ყვავილს
აღტაცებული შეავლო თვალი
და კვლავ მოედო ტრფიალის ალი.
ბნელმა მოიცვა შემოგარენი,
ზეციდან მოწყდა წყვდიადის ზვავი,
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:24 | Сообщение # 3 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და თაფლით მთვრალმა ბოიარებმა
მასპინძელს მდაბლად დაუკრეს თავი.
სიძე ზეიმობს, ბედის მლოცველი,
ვნებით დამწვარი და დაქანცული
და ეფერება უკვე ოცნებით
სიმშვენიერეს მორცხვი ქალწულის.
ხოლო თავადმა ფარული სევდით
მამაშვილურად დალოცა წყვილი,
მკერდზე მიიკრა სიძეც და შვილიც,
სხვა არაფერი არ უთქვამს მეტი.
და აი, რუსლანს ლამაზი ცოლი
საწოლზე აჰყავს მთრთოლვარე ხელით.
ჩააქრეს ცეცხლი, გაფრინდა ბოლი,
და ღამის სანთლებს აჩაღებს ლელი.
აჰა, ასრულდა იმედი ტკბილი,
სიყვარულს მოაქვს თავისი ძღვენი
და ეჭვიანი სამოსი ფრთხილად
ეცემა ნოხზე. გული კი მღერის.
ყური დაუგდეთ, იქნებ თქვენც გესმით,
როგორ იზრდება კოცნა ფიცივით,
თანდათან როგორ სუსტდება კვნესა
ბოლო სიმორცხვის. . . აი, ისინი
მინებდნენ ვნებას. და სწორედ მაშინ
გამოჩნდა ელვის ცახცახა თითი,
იჭექა მეხმა და შემკრთალ სახლში
გადაეფარა ყველაფერს ბინდი.
მოწყდნენ ღრუბლები, როგორც მხედრები,
შიშით ათრთოლდნენ სახლის კედლებიც
და გაირინდა ბნელში რუსლანიც,
თვალს არ აჭყეტდა მთვარე ბუსავით.
უცებ დაბნელდა, როგორც ღუმელში,
ჩაკვდა ყოველი, შეწყდა ხმაური,
და იმ წყვდიადში და სიჩუმეში
ორჯერ გაისმა ხმა უცნაური.
და უცებ, კვამლში გამოხვეული,
წამით გამოჩნდა შავი სხეული. . .
და ყველაფერი დაწყნარდა ისევ,
რუსლანს კი ოფლმა დაასხა პირზე.
ხელს აფათურებს წყვდიადში თრთოლვით,
ოფლი ჩამოსდის შემკრთალს წურწურით.
საწოლი მოჩანს, როგორც კუნძული.
მაგრამ . . . ოხ, ღმერთო! ლამაზი ცოლი
მოუტაციათ და როგორც კვამლი
გამქრალა მისი გზაცა და კვალიც.
მოუტაცია უჩინარ ძალას,
სარკმელში მხოლოდ ხეები ჩანან.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:25 | Сообщение # 4 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ოხ, მეგობრებო, მართლა ძნელია,
როდესაც ვიწვით ამაო ვნებით.
ცხოვრებაც თუმცა მოსაწყენია,
მაინც ვარსებობთ ბუნების ნებით.
მაგრამ მე სიკვდილს ვარჩევდი ისევ,
თუ ჩემი ცრემლის და სევდის მიზეზს
ამდენი ტანჯვის და ძებნის მერე
ბოლოს და ბოლოს მოვხვევდი ხელებს,
მაგრამ მაშინვე თუ დავკარგავდი
მას, რაც ოცნება იყო აქამდის,
ოხ, მეგობრებო, მაშინ უდაოდ
მეც დავხუჭავდი თვალს სამუდამოდ.
ხოლო რუსლანი კვლავ ცოცხალია,
თუმცა სიკვდილი უნდა ძალიან.
მთელი სასახლე ფეხზე დამდგარა,
კრიჭა შეკვრია დიდს თუ პატარას.
"სად არის ჩემი ლუდმილა, სადა?"
ყვირის თავადი და სიძის გარდა
მთელ ეზოს ესმის. "შვილებო, ძმებო!
სინდისი ახლაც არ მოგცემთ ნებას,
რომ მომიწამლოთ ბებერს გუნება,
ნუ დაივიწყებთ ძველ ერთგულებას,
თქვით, ვინ იქნება თქვენში მდევარი,
ვის გიჭრით თვალი და სატევარი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:25 | Сообщение # 5 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| და რადგან ქმარმა ვერ მოუარა,
მე ჩემს ლუდმილას, ვნახავ თუ არა,
კვლავ ვაქორწილებ და ახალ სიძეს
ჩემი მამულის ნახევარს მივცემ.
შვილებო, ძმებო, ჩქარა მდევარი!
ვის გიჭრით თვალი და სატევარი!"
"მეო! - რუსლანმა თქვა, სევდით სავსემ.
"მეცო!" - სამივემ იყვირეს წამსვე
და აუყვავდა იმედის ვარდი
ტანბრგე როგდასის, ფარლაფს და რატმირს:
"ახლავე ცხენებს მოვახტებითო,
ჩვენი სურვილით, ჩვენი ნებითო,
ნუ დამიბრმაებ ცრემლითო თვალებს
თავადის ქალსო მოგვრითო მალე".
თავადს იმედი მიეცა ისევ,
გადაეფარა სინათლე პირზე
და იდგა მათკენ ხელგაშვერილი,
ასე უძრავად იდგა ძელივით.
ოთხივე ცხენებს მოახტნენ მყისვე,
ხოლო დაბნეულ რუსლანს კი ისევ,
უცებ დაკარგულ სატრფოზე ფიქრი
უჯიჯგნის სხეულს და უხმოდ მიჰქრის.
ფიცხი ცხენები მიჰქრიან მტვერში,
ცხენების ფეხქვეშ მინდორი ხვნეშის.
მიჰქრიან დნეპრის ნაპრის გასწვრივ,
უჩინარდება ცხენიც და კაციც
და აღარც ჩანან უკვე სრულებით,
მაგრამ თავადი ისევე იცდის
და თავის თავიც იქ ეგულება,
ფიქრით რაინდებს მიჰვება ისიც.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:26 | Сообщение # 6 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გაოგნებული და დაბნეული
რუსლანი სმენად იყო ქცეული.
ფარლაფი რუსლანს უკან მისდვდა
და თუმცა ხეპრე იყო ისედაც.
მთლად ამრეზილი უცქერდა ახლა.
მტვრით ჰქონდა სავსე ცხვირიც და ხახაც
და თან ამბობდა: "როგორ გგონიათ,
მალე შევხვდები, ნეტავ, გოლიათს?
მაშინ იქნება აბა, სეირი,
სისხლი დადგეა ველზე ტბორებად.
ჩემო ქურანავ, ჯერ არხეინად
ირბინე, გზები ნუ გეშორება".
რატმირს იმედით გული ევსება
და ფიქრში უკვე ეალერსება
ლამაზ ლუდმილას და მთვრალმა ამით
უნაგირზედაც იცეკვოს ლამის.
ჯერ ყმაწვილია ხაზართა ხანი,
არ ყოფნის ქვეყნის სიგრძე და განი.
ხან ოთხით მიჰყავს ფეხმარდი ცხენი,
ხან ერთ ადგილზე აწვალებს დაღლილს,
ყალყზე აყენებს ძლიერი ხელით,
უფრო და უფრო უმოკლებს აღვირს,
მერე კი მისი ულაყი, სწრაფი,
ქედებზე ისევ ქარივით გარბის.
ხოლო როგდაი მოღუშულია,
ფიქრს ისცემია იგი სრულიად,
აფიქრებს ბნელის მოცული ბედი,
მისჩერებია სივრცეში წერტილს.
კვლავ მორევია ეჭვი და შხამი
და თავადისკენ გაურბის წამით
ზიზღით და რისხვით აღვსილი თვალი,
სახეზეც აზის წუხილის კვალი.
მთელი დღე ერთად მიდიან ასე
ერთი გზის მგზავრნი და მეტოქენი.
გამუქდა დნეპრის ცისფერი ხაზი,
ბინდმა აავსო ღრულბის დოქები,
უკვე წყვდიადი გამეფდა სრული.
და აი, ძველი და გაცვეთილი
გამოჩნდა კიდეც გზაჯვარედინი.
"აქ გავიყაროთ და ყველამ ჩვენთვის
ვეძებოთ ჩვენი გზაცა და ბედიც".
თქვეს და ცხენებმაც მეტი ხალისით
ამოირჩიეს გზები თავისით.
რუსლან, რას ფიქრობ, ან რას მოელი
ამ სიჩუმეში და სიბნელეში?
ვერ მოიმწყვდიე ბედი ხელებში,
იქნებ სიზმარი იყო ყოველი.
ისწორე ჩაჩქანს, მაგარს და მძიმეს,
და ხელზე იხვევ მოშვებულ აღვირს,
სულში კი ცეცხლი უქრება იმედს,
რწმენაც გამქრალა და უკვე დაღლილს
ნაბიჯით მიგყავს მინდორზე ცხენი.
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:27 | Сообщение # 7 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| მაგრამ უეცრად განათდა ბნელი,
გამოჩნდა მღვიმე და ტინის თაღი,
ბუნების გამრჯე ხელით ნაკვეთი,
თავზე დაადგა სასოწარკვეთილს.
და მან შენიშნა ჯერ სანთლის ალი,
მერე კი მოხუცს შეასწრო თვალი.
წიგნს კითხულობდა მოხუცი იგი,
წინ ედო დიდი და ძველი წიგნი.
თვითონ კი, ჩუმი და წვეროსანი,
ზღაპრული იყო გარემოსავით.
"მობრძანდი შვილო! - მოხუცმა რუსლანს
ასე მიმართა. ხმა ჰქონა თბილი. -
წელს ოცი წელი შესრულდა ზუსტად
რაც აქ ვარ, მაჭკნობს სიბერის ჩრდილი.
მაგრამ გავძელი და შენდა ბედად
ასრულდა, რასაც მიგრძნობდა გული.
ჩვენ მხოლოდ ბედმა შეგვყარა ერთად,
დაჯექ და კარგად დამიგდე ყური.
ჩვენ ერთნაირი გვქონია ბედი,
არც შენ ყოფილხარ მთლად ბედნერი,
შეგცვლია სულიც, ხმაც და იერიც,
რადგან ლუდმილა აღარ გყავს გვერდით.
მაგრამ სიცოცხლეს ნუ ეთხოვები,
ბედა გიმუხთლა მხოლოდ დროებით.
რაც გწამდა, ისევ იწამე იგი,
და შენი მძლავრი ხმლითა და მკერდით
გააპე ბნელი და წყვდიადს იქით
იხილე შენი კუთვნილი ბედი.
შენი შერცხვენა, ჩემო რაინდო,
ავი გრძნეულის ბრალია მხოლოდ.
ის თვალშეუწყვდომჯ კლდეებსი ცხოვრობს
და, რა თქმა უნდა, არც შენ დაგინდობს.
სადმე ლამაზი ქალი თუ ნახა,
თავის საზარელ კლდეებში აჰყავს.
ჩერნომორია მისის სახელი,
მისი მომრევი ანდა მნახველი
ჯერ არ მინახავს, მაგრამ შენ ბოლოს
ნახავ იმ ბებერ ჯადოქრის სოროს
და შენი ხელით მოკვდება ისიც.
მეტს კი არ გეტყვი, თუმცა რაც იცი -
საკმარისია. და ნუ გადადებ,
შენ გაბარია ბედის სადავე".
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:27 | Сообщение # 8 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ჩვენი რაინდი მოხუცის ფეხთით
გახარებული დაეცა მყისვე.
გულიც გაცოცხლდა და ლაღად შეხტა,
მზე ამოვიდა თვალებში ისევ.
მოითქვა სული, მაგრამ მასინვე
სევდის ღრუბელი მოაწვა თვალებს. . .
"მე ვიცი, შვილო, შენ რაც გაშინებს,
მაგრამ მაგასაც მოგირჩენ მალე, -
თქვა და განაგრძო მოხუცმა ისევ:
მე მივხვდი შენი შეკრთობის მიზეზ,
შენ შეგაძრწუნა გრძეულის ვნებამ,
მაგრამ, ძვირფასო, მომეცი ნება,
რომ დაგამშვიდო, რადგან სრულიად
ის ამ საქმისთვის უსუსურია.
მას შეუძლია ჩაყლაპოს ქარი,
ისე დაუსტვენს, რომ თვითონ მთვარეც
აცახცახდება. მაგრამა ბუნება
ყველა გრძნეულზე უფრო მკაცრია.
ისიც ამაოდ ედიდგულება,
რადგან ცვედანი რაღა კაცია.
რა შეუძლია ჭაღარა ცვედანს
ეჭვის და შურის და ზიზღის გარდა,
და ისიც ბრაზით ცახცახებს კართან,
თავის მშვენიერ ტყვეებს რომ ხედავს.
ის არის მხოლოდ მტანჯველი მათი. . .
მაგრამ, ძვირფასო, ეს ღამეც გადის
და ამ საუბარს ჯობია ძილი,
რომ საბრძოლველად მზად იყო დილით".
რუსლანი ხავსზე გულაღმა წვება
ჩაფერფლილ ცეცხლთან და ცდილობს ძილში
გადაივიწყოს განცდილი შიში,
მაგრამ რაღაცა არ აძლევს ნებას.
ამაოდ წვალობს, ბორგავს და შფოთავს,
ბოლოს კი ამბობს: "იქნება ვცოდავ,
მაგრამ არაფრით არ მეძინება
და, თუკი შენმა გულმაც ინება,
მომეცი ნება, რომ კვლავ ავუბა
გული და სული შენს ტკბილ საუბარს.
და თუ შემინდობ კადნიერ კითხვას,
ისიც მითხარი, რაც ჯერ არ გითქვამს.
რა გქვია, ვინ ხარ ასე კეთილი,
ან რატომა ხარ გამოკეტილი
ამ ბნელ მღვიმეში, ან უდაბნოში
ვისი ან რისი ნებით აღმოჩნდი".
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:28 | Сообщение # 9 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| ამოიოხრა მოხუცმა მწარედ
და სთქვა: "არსებობს პირქუში მხარე
და მას სახელად ჰქვია ფინეთი,
შორსაა იგი და არც იმედი
აღარ მაქვს მისი ხელახლა ნახვის,
იქ იყო ჩემი ზეცაც და სახლიც.
იქ ფეხშიშველა ვმწყევსავდი ნახირს
და ჩემი იყო მუხრანის ჩრდილიც
და ნაკადულიც, სუფთა და გრილი. . .
უაკ დამდევდა ქარი მწივანი
და სიღარიბის ყველა წვრილმანი
იქ განივცადე. მიწის ალერსიც
იქ განვიცადე ყველაზე მეტი.
მაგრამ ცხოვრება იმ სიწყნარეში
ძალზე ხანმოკლე აღმოჩნდა ჩემთვის.
ერთ ჩვეულებრივ სოფელში მაშინ
ცხოვრობდა ნაზი გოგო ნაინი, -
ვით სიმარტოვის უცხო ყვავილი,
ოცნებასავით ცხოვრობდა ხალხში.
და ერთხელ, როცა ისევ მთელი დღით
მივდევდი ნახირს და მივდენიდი, -
მიშრილადებდა ჩემს წინ ნაკადი, -
მე ის დღე ნათლად მახსოვს აქამდის.
მდინარის პირად იჯდა ლამაზი
და გვირგვინს წნავდა თვალმშვენიერი.
ბიძგი ვიგრძენი გულში ზლიერი
და მოვინდომე მზესთნ თამაში.
ნაინი იყო ის ტურფა ქალი,
ვეღარ მოვწყვიტე თავხედი თვალი,
ფერი არ ჰქონდა მის ხელში ყვავილს
და სამუდამოდ დავღუპე თავი.
სამაგიეროდ სულით ვიცანი
გრძნობა დიადი და საფიცარი.
სულში გაჩაღდა ვარსკვლავთ კრებული
და სამუდამოდ დამედო ჯაჭვი:
სიხარულით და მზით დაწყებული,
დამთავრებული დარდით და ტანჯვით.
ასე გავიდა წლის ნახევარი.
ვთვალე წუთები და საათები.
ვერ მომირჩენდა ტკივილს ვერავინ
და მეც გავანდე გულში ნადები.
მან მოუსმინა ჩემს შემკრთალ ტკივილს,
მაგრამ ამაყი იყო ბუნებით,
თავს იღმერთებდა და მითხრა ცივად:
”მე არ მიყვარხარ, მწეყმსო, სრულებით!”
|
| |
|
|
| nukria | Дата: ხუთ, 12.03.2015, 03:28 | Сообщение # 10 |
|
Генералиссимус
Группа: Администраторы
Сообщений: 17580
Награды: 1 +
Репутация: 0 ±
Статус: Offline
| გამიველურა სული წუხილმა,
წაღმა დაბრუნდა ჩემი ბორბალი.
ვეღარ მშველოდნენ ძველი მუხები
და ვერც მწყემსური თამაშობანი.
მე გულს მიჭკნობდა სევდის ნაღველი
და გადავწყვიტე დამეგდო მალე
ჩემი მშობელი კუთხე და მხარე,
მისი მინდვრები და სანახები.
გადამეცურა ზღვათა მორევი,
შემომეკრიბა გარს მეომრები,
შემეკრა რაზმი მძლავრი და ძმური
და მუხთალ ბედთან არ დარიდებით
შემემკო თავი გმირის დიდებით
და მომეხიბლა ნაინის გული.
ბევრი აღმოჩნდა ხალხში ჩემფერი,
ხიფათისა და ოქროს მძებნელი.
სისხლმოწყურებულ ხმალთა ჟღრიალი
და თავაწყვეტიულ ნავის ჭრიალიც
პირველად მაშინ გაისმა ჩვენში.
კვლავ დამიბრუნდა იმედის შუქი.
ავხსენით ღუზა. ჩავბერეთ ბუკი
და ზღვაც დაგვნებდა ოხვრით და ხვნეშით.
ჩვენ ათი წელი ვიქნიეთ ხმალი,
მტრის სისხლით ვღებეთ თოვლი და წყალი.
ხმა ირხეოდა, რომ ჩემი შიშით
ძრწოდნენ მეფენი ტახტების ჩრდილში.
და ყოყლოჩინა მათი რამზებიც
თავგზას კარგავდნენ ჩვენთან სავსებით.
ჩვენ კი ვიბრძოდით ლაღად და გულით,
ძღვენსა და ნადავლს ზუსტად ვიყოფდით,
დამარცხებულებს ვიღებდით ძმურად,
გვერდით ვისვამდით და ვქეიფობდით.
მაგრამ ეს სული, ნაინით სავსე,
ღრეობისა თუ ბრძოლის ღრიალშიც
ჩუმად ნაღვლობდა მშობლიურ ცაზე,
იტანჯებოდა ტრფობის იარით.
და ვთქვი: გვეყოფა, ნუღა დავრჩებით,
სხვებსაც ვაკმაროთ სისხლი და შიში
და ჩამოვკიდოთ მძიმე აბჯრები
ჩვენი ქოხების სანატრელ ჩრდილში.
ვთქვი და აჟღერდნენ წამსვე ნიჩბები,
წამოიშალნენ ჩემი ბიჭები
და სიხარულით გულდაშხეფილნი
მშობელ ყურეში ლაღად შევრფინდით.
დასრულდა ბევრი მშფოთვარე ღამე,
სხეული გაძღა გზით და იარით
და პაემანის ნანატრი წამი
ჩემთვისაც დადგა გულის ფრიალით.
სანატრელს ფერხთით დავუგდე ხმალი,
რომელსაც ადრე ძვლებზე ვლესავდი,
მივართვი ოქრო, ვერცხლი და ლალი,
მე კი, სურვიით და ვნებით მთვრალი,
მის წინ ვიდექი მორჩილ ტყვესავით.
შურით დაბერდნენ სოფლის ქალები,
მთლად დაებრიცათ საწყლებს თვალები,
ის კი ამაყი იყო ბუნებით,
დაძლია ყველა ფანდი ცდუნების
და საკუთარი სინათლით სავსემ
ისევ უგულოდ მომიგო ასე:
”მე არ მიყვარხარ, გმირო, სრულებით!”
|
| |
|
|
